Húnavaka - 01.05.2014, Page 153
H Ú N A V A K A 151
Ég man enn vonbrigðin þegar skyrtan mín kom í ljós. Ég hefði auðvitað
miklu frekar viljað fá upptrekktan bíl eða káboybyssu. Mamma sá vonbrigði
mín en hún sagði okkur að hlaupa yfir um til Línu og þakka henni fyrir gjöfina.
Við gerðum eins og okkur var sagt og bönkuðum hjá henni. Hún bauð okkur
brosandi inn og spurði hvort við vildum ekki epli eða mola.
Þegar við vorum komnir inn fóru strákarnir hennar að sýna okkur jóla-
gjafirnar sínar og voru skælbrosandi yfir. Það voru alveg eins skyrtur eins og
við fengum, úr sama rauðköflótta efninu. Þá skynjuðum við að þessi fátæka
kona var að gera nákvæmlega eins við okkur og börnin sín. Við kysstum Línu
gömlu fyrir okkur og kvöddum strákana hressari í bragði en þegar við komum
þar.
Er heim kom spurði mamma hvort hún ætti ekki að sauma stafina okkar í
skyrturnar, sem hún gerði síðan. Kvöldið leið í ró og friði og mér finnst eftirá,
að vegna þess að ekkert utanaðkomandi truflaði okkur höfum við systkinin
þetta kvöld verið nær hvort öðru en áður og síðar.
Mamma fór á spítalann fyrir miðnætti eins og ráðgert var og hún kom
aldrei aftur heim. Ég man ekki hvort ég var sorgmæddur á þessum tíma. Það
er eins og vanti þennan tíma í minninguna, ég hefi margleitað eftir einhverju
til að muna en kannski gerist eitthvað á svona stundum sem gerir okkur kleift
að takast á við sorgina.
Við systkinin fórum til ættingja, yngri bræðurnir í Strandasýslu til ættingja
mömmu en hin til föðurfólks okkar. Við fengum öll mjög gott atlæti hjá góðu
fólki. Ég átti öll mín jól eftir þetta við allsnægtir en einhvern veginn er það þó
svo að þetta eru einu jólin sem ég man eftir og skipta máli úr barnæskunni.
Ég notaði rauðköflóttu skyrtuna aðeins fyrstu tvö árin, meðan hún var nógu
stór og þá bara á aðfangadag. Síðan hefi ég geymt þessa skyrtu og á hverjum
jólum fer ég með hana að leiðinu hennar mömmu þó ég hafi búið í tuttugu ár
í öðrum landshluta og þá upplifi ég hin heilögu jól okkar saman að nýju.
Aldrei gleymi ég Línu gömlu sem skar niður við sín eigin börn til að gleðja
okkur, þarna var boðskapur jólanna í reynd. Ég reyndi fyrir nokkrum árum að
grafast fyrir um hvað varð um hana, hún missti manninn og synina í sama
slysinu og fór skömmu síðar sömu leið. Ég komst ekki að því hvar hún er
jörðuð, mig langaði til að vitja hennar líka. Hún er líklega öllum gleymd nema
mér.“
Þarna lauk í raun sögunni sem hann sagði mér á hverju ári. Þarna komst
ég að því hvað er það besta sem við getum gefið, besta gjöfin er falleg minning,
það er það eina sem getur ekki eyðst, er varanlegt hvernig sem líf okkar fer,
hvern ólgusjó sem við siglum, enginn getur tekið minninguna frá okkur.
Hann kom ekki þennan aðfangadag.
Það liðu tvær eða þrjár vikur þar til maður austan af landi hringdi í mig og
sagðist vera með pakka til mín frá Þorbirni. Ég þekkti engan Þorbjörn en
pakkann fékk ég og í honum var rauðköflótt barnaskyrta.
Ég hef lofað sjálfum mér því að taka hana með mér í kirkjugarðinn meðan
ég lifi.