Lögmannablaðið - 01.12.1998, Blaðsíða 23

23Lögmannablaðið
Lítillega um árgjöld
Árgjöld til Lögmannafélags Íslands á líðandi árieru 25.000 krónur og hafa lítið breyst ánokkrum undanförnum árum. Tekjur félags-
ins af málagjaldi hafa hins vegar dregist verulega
saman og hverfa með öllu um næstu áramót, sam-
kvæmt nýjum samþykktum félagsins sem þá taka
gildi.
Félagsmenn eru nú rúmlega 500 talsins en um 420
þeirra greiða árgjöld.
Samkvæmt athugun á vegum stjórnar LMFÍ í vor, um
hlutfall lögbundinnar starfsemi af heildarstarfsemi félags-
ins, standa árgjöldin tæplega undir lögbundna hlutanum.
Vísast nánar um þetta til 9. tölublaðs fréttabréfs félagsins
frá júní síðast liðnum.
Tilfærsla verkefna til félagsdeildar (þjónustudeildar)
um áramótin, ein sér, breytir e.t.v. ekki miklu um rekstur
hins lögbundna hluta starfseminnar, þar sem í leiðinni
færast tekjustofnar til þeirrar deildar. Skipulagsbreyting-
arnar kunna hins vegar að skapa betra svigrúm til að
auka við þjónustu félagsins, nú innan félagsdeildarinnar
sem ekki er með skyldubundna aðild. Það, hvað félagar
í félagsdeildinni eru reiðubúnir að greiða í árgjöld til
hennar, ræður mestu um hvaða þjónustu verður hægt að
veita.
Fróðlegt er til samanburðar að sjá hver árgjöldin eru
hjá nokkrum öðrum hagsmuna- og fagfélögum háskóla-
menntaðra stétta.
Arkitektafélag Íslands:
Félagsmenn 316, þar af 267 fullgildir.
Árgjald 29.000 krónur (A-gjald sem fullgildir félags-
menn greiða, aðrir greiða minna).
Félag löggiltra endurskoðenda:
Félagsmenn 230.
Árgjald 42.000 krónur.
Félag viðskipta- og hagfræðinga:
Félagsmenn 2400.
Árgjald 4.600 krónur.
Læknafélag Íslands:
Félagsmenn um 1400, þar af 900 gjaldskyldir.
Árgjald 45.000 krónur (1998 – hækkar í 54.000 árið
1999).
Tannlæknafélag Íslands:
Félagsmenn 300, þar af 275 starfandi.
Árgjald 46.000 krónur.
Tæknifræðingafélag Íslands:
Félagsmenn 730.
Árgjald 19.900 krónur.
Verkfræðingafélag Íslands:
Félagsmenn 1000. Í Stéttarfélagi verkfræðinga eru 800
félagsmenn, þar af 400 sem einnig eru í VFÍ.
Árgjald í VFÍ 19.000 krónur og í Stéttarfélagi verkfræð-
inga 12.000 krónur.
Tvö síðast nefndu félögin hafa sameiginlegan fram-
kvæmdastjóra og skrifstofurekstur.
Laganefnd telur að í frumvarpi þessu felist veruleg rétt-
arbót og hvetur eindregið til þess að frumvarpið verði af-
greitt sem lög frá Alþingi.”
4. Frumvarp til laga um þjónustukaup.
Umsögn laganefndar um frumvarpið hljóðar svo:
„Laganefnd hefur áður veitt umsögn sína um frumvarp-
ið en ekki er að sjá að gerðar hafi verið á því breytingar
frá því það var fyrst lagt fram á Alþingi.
Samkvæmt 1. gr. frumvarpsins er því ætlað að taka til
hvers kyns samninga um kaup á þjónustu, sem veitt er
neytendum í atvinnuskyni, sbr. nánari tilgreiningu í 1. – 4.
tölulið 1. gr. frumvarpsins. Við samingu frumvarpsins var
m.a. stuðst við norsk lög um sama efni og frumvarp til
sambærilegra laga í Danmörku.
Laganefnd telur það almennt til bóta að lögfesta þær
meginreglur kröfuréttarins, sem fjalla um þjónustukaup,
svo sem stefnt er að með frumvarpinu.
Að því er varðar einstök ákvæði frumvarpsins er rétt að
taka eftirfarandi fram:
Í 11. gr. frumvarpsins er mælt fyrir um heimild neytanda
til að halda eftir eigin greiðslu vegna galla á þeirri þjón-
ustu, sem veitt er. Í lokamálsgrein er heimilað að neytandi
geti haldið allri greiðslu sinni þar til úrbætur hafa farið
fram, nema að gallinn teljist óverulegur, þá má einungis
halda eftir greiðslu sem jafngildir kostnaði við úrbætur á
gallanum. Ákvæðið mælir með öðrum orðum svo fyrir að
alltaf megi halda allri greiðslu, nema að gallinn sé óveru-
legur. Ekki verður séð að rétt sé að víkja frá g runnsjónar-
miðum um að réttur til að halda eigin greiðslu sé jafnan í
samræmi við þann galla sem um ræðir.
Í 14. gr. frumvarpsins er mælt fyrir um riftunarheimild,
ef „. . . seld þjónusta er gölluð og vinnu sem hefur verið
unnin er verulega áfátt . . .“ Að mati laganefndar er þetta
orðalag óskýrt og mætti gjarnan umorðast þannig að það
verði betur skiljanlegt.
Í lokamálsgrein 23. gr. segir að seljandi þjónustu eigi
kröfu með sama hætti og neytandi, ef tímamörk sem samið
hefur verið um, eru ekki virt. Greiðsla neytanda er vænt-
anlega í flestum tilvikum peningagreiðsla, sem inna á af
hendi sem endurgjald fyrir veitta þjónustu. Vanefndir á
peningagreiðslum varða jafnan eingöngu dráttarvöxtum,
en annað fjártjón er ekki bætt. Með vísan til þessa er óljóst
hvað átt er við með niðurlagi 23. gr.
Í IX. kafla frumvarpsins er mælt fyrir um meðferð hluta,
sem ekki eru sóttir. Í 37. gr. er almenn regla um umönn-
unarskyldu seljanda þjónustu (1. mgr.) og um aðvörunar-
skyldu (1. málsliður 2. mgr.). Ekki verður betur séð en að
regla sú, sem mælt er fyrir um í 2. málslið 2. mgr. 37. gr.
tilheyri úrræðum þeim, sem vikið er að í 38. gr.“