Víkurfréttir - 20.09.2012, Blaðsíða 12

FIMMTUDAGURINN 20. SEPTEMBER 2012 • VÍKURFRÉTTIR12
Hvers vegna Noregur?
Jú, maðurinn minn sem er raf-
virkjameistari vildi takast á við ný
verkefni þar, vinna stuttan vinnu-
dag fyrir góð laun og prófa að búa
erlendis. Hann sá auglýsingar í
blöðunum hérna heima og ákvað
að sækja um. Fyrst var ég ekkert
voða spennt fyrir þessari hug-
mynd en svo vissi ég að hann yrði
að fá að prófa þetta ef hjarta hans
kallaði á svona ævintýri. Ég hafði
áður prófað að búa í Danmörku
og þekkti þessa tilfinningu að vilja
flytja til útlanda, maður verður
bara að láta það eftir sér. Það er
engu að tapa, allt að vinna, ég vissi
það af eigin reynslu. Ég hafði sjálf
lært helling af því að búa erlendis
og vildi una honum þess einnig að
prófa. Honum var svo boðin vinna
hjá stöndugu fyrirtæki í litlum
bæ, sem er á stærð við Grindavík
og þar blómstrar hann í nægum
verkefnum. Það er nóg að gera hjá
honum en hann er einn af verk-
stjórum fyrirtækisins, sem telur á
fjórða tug starfsmanna.
Er Marta þá komin á fullt í nám-
skeiðahald?
Nei, veistu, ég ákvað að prófa eitt-
hvað allt annað þegar við fluttum
hingað út. Fyrst hafði ég enga at-
vinnu í Noregi og þegar ég var búin
að þrífa húsið hátt og lágt, sem við
leigjum þá ákvað ég að gera eitthvað
meira skapandi við krafta mína og
settist við tölvuna. Bækurnar hafa
komið til mín eins og fuglar með
skilaboð en á þessu ári hérna úti
hef ég skrifað þrjár heilar bækur
og er byrjuð á þeirri fjórðu, sem
einnig er á ensku en hinar tvær eru
á íslensku.
Ég byrjaði fyrst að skrifa endur-
minningar mínar á íslensku um
Það þurfti landflutninga
til að hún opnaði fyrir
rithöfundinn innra
með sér. Já hún Marta
Eiríksdóttir sem
áður var með Púlsinn
námskeið og skrifaði
reglulega í Víkurfréttir
undir „Lífið í bænum“
og „Blómstrandi mann-
líf“ hefur nú söðlað um.
Hún er flutt til Noregs og
getur kallað sig alþjóð-
legan rithöfund núna,
því hún er búin að gefa
út bók á enskri tungu,
sem dreift er víða um
heim í gegnum Amazon
og Barnes & Nobles
og fleiri bókaverslanir
á veraldarvefnum.
Við forvitnuðumst
nánar um Keflvíking-
inn sem hefur verið á
þönum síðustu daga
og vikur yfir Atlantsála
og lögðum fyrir hana
nokkrar spurningar.
›› Marta Eiríksdóttir þurfti að flytja til útlanda til að opna fyrir rithöfundinn sem bjó innra með henni:
Skrifar bækur í Noregi
hvernig mér fannst að verða full-
orðin og fann hvernig ég vann úr
eigin lífi við þá upprifjun. Þegar
ég var í kringum tvítugt var ég
nefnilega vansæl og óörugg ung
kona, sem gekk í gegnum andlegar
raunir. Það var gott að skrifa sig í
gegnum þann texta. Svo ákvað ég
að skrifa næstu bók á ensku, sem ég
vildi tileinka öllum konum, öllum
gyðjum veraldar, þar sem ég rifja
upp alla þá þætti sem hafa mótað
mig sem sjálfsörugga konu, sem
veit hvað hún vill. Þetta er í leiðinni
sjálfstyrkingarhvatning til kvenna.
Ég vissi af bókaútgáfu Louise Hay
í Ameríku en hjá hennar fyrirtæki
hafði ég sótt nokkrar ráðstefnur og
ákvað að gefa út fyrstu bókina mína
þar. Ég vil að bækurnar mínar skilji
eftir sig góð og uppbyggileg spor í
lesendum mínum.
Eftir rúman mánuð hérna úti fékk
ég hlutastarf á leikskóla og uni mér
enn þar á meðal lítilla barna við
leik.
Hvernig gengur að tala norsku?
Það gengur bara mjög vel, við erum
bæði orðin næstum altalandi eftir
eins árs dvöl hérna. Við fórum ekki
á nein námskeið, heldur bara kom
þetta en við ákváðum að tala aldrei
ensku hérna, frekar nota fingramál
í fyrstu til að gera okkur skiljanleg
eða töluðum bara íslensku. Þetta
tungumál er svo skylt íslenskunni
og þeir eru duglegir Norðmenn-
irnir að minna okkur á að við erum
brottfluttir Norðmenn, sem tölum
ennþá gammelnorsk.
Hvernig er að búa í Noregi?
Það er mjög fínt en við búum hérna
inni í djúpum firði, umkringd
háum fjöllum og skógi á alla vegu.
Það er mjög grænt hérna allan
ársins hring vegna barrtrjánna
og auðvitað fullt af góðu súrefni
einnig vegna trjánna. Við leigjum
hús í næstum þrjú hundruð metra
hæð á Fjallgötunni og erum með
stórkostlegt útsýni yfir bæinn og
fjörðinn. Fólkið er mjög líkt okkur
Íslendingum finnst okkur, vin-
gjarnlegt og heilt en þeir dásama
íslensku þjóðina og vilja heimsækja
landið okkar. Það virðist vera á
óskalistanum hjá öllum þeim sem
við hittum hérna.
Norðmenn minna okkur reglulega
á að við séum nánir frændur þeirra
og að við séum fólkið sem flutti burt
frá Sognfirði, Vestlandinu, svæðinu
sem við hjónin búum núna á. Þegar
við komum hingað þá fundum við
mikið fyrir sögu Íslendinga hérna,
því í bænum okkar er kóngagröf frá
árinu 870 en þar hvílir Auðbjörn
kóngur, sem var veginn af Haraldi
Hárfagra. Ég er alveg viss um að
við Íslendingar höfum ekki bara
Marta Eiríksdóttir og Friðrik Friðriksson,
eiginmaður hennar, við Hvíta húsið í ferð
þeirra til Bandaríkjanna á dögunum.
Útsýnið út um eldhúsgluggann hjá Mörtu í Noregi. Á myndinni að ofan má svo sjá yfir
Geirangursfjörð sem er ægifagur og er í næsta nágrenni við heimabæ Mörtu.
Marta á meðal þeirra
bestu á bókamessunni í
Bandaríkjunum.