Morgunblaðið - 24.07.2015, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JÚLÍ 2015
✝ Trausti Aðal-steinsson fædd-
ist 21. desember
1928 í Breiðavík,
Rauðasandshreppi.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
alans 14. júlí 2015.
Foreldrar hans
voru Aðalsteinn
Sveinsson, bóndi og
sjómaður, f. 2. nóv-
ember 1902, d. 14.
mars 1979 og Sigríður Steinunn
Traustadóttir, f. 15. janúar 1906, d.
28. október 1992. Bræður hans eru
Haraldur, látinn, kona hans Arn-
björg Guðlaugsdóttir, látin,
Guðmundur Benoný, kona hans
Brynhildur Bjarnadóttir, Sig-
urgeir Árni, kona hans Rósa Bach-
mann. Einnig átti hann tvær
fóstursystur, Egilínu Guðmunds-
dóttur, maður hennar Eggert Har-
aldsson, og Hrönn Helgadóttur.
þau eiga Ýri Harris. Og Halldór
Traustason, f. 23. september
1971, kona hans er Eydís Þórs-
dóttir, f. 26. apríl 1974. Þau eiga
tvö börn, Arnór Rafn og Ísabellu
Rut. Áður átti hann soninn Sig-
mar Frey, móðir Katrín Björns-
dóttir.
Trausti fluttist til Patreks-
fjarðar 1947 þar sem hann bjó
alla tíð. Lengst af var hann sjó-
maður á ýmsum skipum, hann
tók þrjátíu tonna skipstjórnar-
réttindi og átti sinn eigin bát, Sæ-
rúnu BA 6, sem hann gerði út.
Trausti hætti sjómennsku 45 ára,
en stundaði af og til beitningu til
78 ára aldurs. 1974 tók hann við
umboði Olís og annaðist einnig
olíudreifingu fyrir Shell. Í 28 ár
sá hann um allt áætlunarflug á
Patreksfjarðarflugvöll, fyrst hjá
Flugleiðum í 23 ár og síðan Jór-
vík ásamt því að sjá um póstflug
Ernis frá Ísafirði. Eftir það sinnti
hann einungis áhugamáli sínu
sem var fjárbúskapur og átti
nokkrar kindur sem hann sinnti
til æviloka.
Útför Trausta fer fram frá
Patreksfjarðarkirkju í dag, 24.
júlí 2015, kl. 14.
Kona hans er
Laufey Böðvars-
dóttir frá Tungu-
múla, Barðaströnd.
Þau gengu í hjóna-
band 31. desember
1958. Þau urðu
þeirrar gæfu aðnjót-
andi að ala upp tvo
syni sem sína eigin.
Þeir eru Skúli Theo-
dór Haraldsson, f.
25. mars 1959, kona
hans er Ýr Harris Einarsdóttir, f.
10. nóvember 1962, þau eiga þrjú
börn: Trausti, á hann synina
Reyni og Skúla Theodór, móðir
Jóhanna Auður Vilhjálmsdóttir
og með sambýliskonu sinni, Önnu
Halldórsdóttur, Birtu Rán og
stjúpdótturina Lenu Önnudóttur.
Laufey, maki Svanur Árnason,
þau eiga þrjú börn, Aþena, Emilía
Dís og Bjartur Freyr. Rebekka
Arnbjörg, maki Hilmar Jónsson,
Kveðja frá eiginkonu.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjarna hver, er lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum
mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með
þér
og þú skalt vera mín – í söng og tárum.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kvaldri
sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín rek-
ur.
Þú gafst mér alla gleði sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá mér
tekur.
Svo kveð ég þig. En er þú minnist mín,
þá mundu, að ég þakka liðna daga.
Við framtíð mína fléttast örlög þín.
Að fótum þínum krýpur öll mín saga.
Og leggðu svo á höfin blá og breið.
Þó blási kalt og dagar verði að árum,
þá veit ég að þú villist rétta leið
og verður mín – í bæn, í söng og
tárum.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Þakka þér árin okkar 58.
Hvíl í friði.
Þín,
Laufey.
Á útmánuðum í sólskini og
logni sá til Snæfellsjökuls baðað-
an sólargeislum handan Breiða-
fjarðarbugtar þar sem 12 ára
drengur er kominn árla morguns
út á Geldingsskorardal í veiðihug.
Hann hafði lagt upp árla morg-
uns, lét bara ömmu sína vita af
veiðiferðinni og hún bað hann að
fara varlega. Hann var með byssu
um öxl sem hann hafði tekið
traustataki hjá föður sínum sem
komið hafði með marga bráðina í
hlað og lagt til búsins, hvort sem
um var að ræða fugl, sel eða refi
en þeir gáfu pening í aðra hönd
sem var mikils virði fátækum og
barnmörgum heimilum á fjórða
áratug liðinnar aldar.
Það var nýfallinn snjór og ekki
sást í dökkan díl og drengurinn
öslaði mjöllina í mjóalegg. Fljót-
lega kemst hann á tófuför sem
hann rekur áfram og ekki leið á
löngu áður en hann er búinn að
skjóta sinn fyrsta ref. Hann legg-
ur byssuna upp að steini og refinn
við hliðina. Sigurreifur hallar
hann sér upp að steininum og læt-
ur hugann reika til ófarinna veiði-
ferða. Í sömu andrá er hann rifinn
úr sínum draumaheimi – pabbi
var kominn en hann hafði rakið
för sonar síns „þú gerir þetta ekki
aftur drengur minn,“ sagði pabb-
inn með þunga í röddinni, meira
var ekki sagt og síðan halda feðg-
arnir saman til Breiðavíkur þar
sem móðirin beið milli vonar og
ótta um afdrif veiðiferðarinnar.
Drengurinn var Trausti Aðal-
steinsson úr Breiðavík og söguna
sagði hann mér oftar en einu sinni.
Í Breiðavík bjó fjölskyldan við
hefðbundinn landbúnað þess tíma
og sjórinn sóttur af kappi þegar
gaf úr Breiðavíkurveri frá því vor-
aði og fram á haust. Það skipti
Trausta alltaf miklu máli að hafa
alist upp í Breiðavík, þar lágu ræt-
urnar. Þar skipti hver einstakling-
ur máli, einnig dýrin. Það að vera
fullgildur einstaklingur í lífsbar-
áttunni frá barnsaldri markaði allt
hans líf. Það voru ekki margar
stundir í lífi Trausta sem honum
féll verk úr hendi.
Trausti var fermdur í
Breiðavíkurkirkju og nokkrum
árum síðar flyst fjölskyldan til
Patreksfjarðar og byggir sér hús
í Túngötunni sem í daglegu tali
var kallað Breiðavíkurhúsið.
Trausti sótti sjóinn frá barns-
aldri og var eftirsóttur í skips-
rúm. Fyrst á vélbátum úr
Breiðavík en síðar lá leiðin á
stærri skip, s.s. togara og vertíð-
arbáta bæði frá Patreksfirði og
annars staðar af á landinu. Sjó-
mennskan var hættuspil á við-
sjárverðum tímum og einnig í
vondum veðrum. Erfiðu atvikin
tóku sinn toll hjá Trausta og um
þær stundir vildi hann helst ekki
tala, það tók mjög á hann að rifja
þær upp, þögnin ein hjálpaði.
Eftir að þið Laufey systir mín
tókuð saman á sjötta áratugnum
og bjugguð á Patreksfirði kom ég
oft í heimsókn til ykkar af Barða-
ströndinni. Þá stundaðir þú
strandveiðar vor og sumar á Sæ-
rúnu BA-6, bát sem þú áttir en
varst á stærri bátum á haust- og
vetrarvertíð. Ekki hafði ég lengi
stoppað hjá ykkur þegar þú
spurðir „hvernig var ’ann á Bugt-
ina“, þegar ég lít yfir Bugtina,
sem er nokkuð oft, minnist ég
þessara orða.
Trausti minn, ég þakka þér
samfylgdina, ég er viss um að hann
hefur verið góður á Bugtina þegar
þú lagðir upp í þína hinstu för.
Unnar Þór Böðvarsson.
Trausti
Aðalsteinsson
Tryggvi Gunn-
arsson, afi okkar,
var af þeirri kyn-
slóð sem lifði alla
breytinguna frá
torfbæjarmenningu til netaldar.
Hann ólst upp við gott atlæti á
Brettingsstöðum á Flateyjardal
með systkinum sínum fjórum.
Þar leið þeim vel, sagði hann
sjálfur, og þau undu við leik og
störf þótt kreppuárin væru erfið.
Sjórinn kallaði en hjarta hans
leitaði ætíð heim á Dalinn. Eftir
að Sigurður bróðir hans veiktist
um miðjan 9. áratuginn hafði afi
forgöngu um að halda æskuheim-
ilinu við og hin síðari ár vildi hann
helst dvelja þar með ömmu „milli
snjóa“ eins og hann orðaði það.
Hann varði ómældum vinnu-
stundum í bæinn og naut við það
hjálpar okkar í fjölskyldunni, sem
nutum þess að fá á hverju sumri
að dvelja með afa og ömmu á
fögrum eyðidal við ystu nes. Sér-
staklega var afa umhugað um
kirkjugarð forfeðra sinna á Brett-
ingsstöðum sem skyldi sleginn oft
á sumri. Afi kenndi okkur að
virða söguna og náttúruna á
Dalnum, við tíndum ber og fjalla-
grös, og hann var óþreytandi í að
þylja fyrir okkur örnefnin fjölda-
mörg sem við munum, mörg hver,
alla tíð. Einhverjar albestu æsku-
minningar okkar eru frá því að
við bræðurnir vorum einir á
Dalnum með afa og ömmu. Fyrir
þær stundir fáum við þeim aldrei
fullþakkað. Afi tók af okkur heit
um að varðveita æskustöðvar
hans eftir hans dag og við það
verður staðið.
Stóra áfallið í lífi afa varð
haustið 2002 þegar yngsta dóttir
hans og móðir okkar veiktist
skyndilega og lést, aðeins 41 árs
gömul. Eftir að keðja kynslóð-
anna rofnaði jókst sambandið við
afa og ömmu sem var þó mikið
og náið fyrir. Hjá þeim höfum
við alltaf fengið kærleik og hlýju
og hafa samskiptin verið nær
dagleg í hartnær 30 ár. Eftir sit-
ur amma. Harmur hennar er
mikill en við stöndum með henni.
Tryggvi
Gunnarsson
✝ Tryggvi Gunn-arsson fæddist
24. júlí 1927. Hann
lést 14. júlí 2015.
Tryggvi var
jarðsunginn 21. júlí
2015.
Þegar við vorum
litlir leiddi afi okkur
eftir götum Vopna-
fjarðar og sýndi
okkur skipið sitt við
bryggju en minnti
okkur jafnframt á
að þegar við værum
vaxnir úr grasi og
hann yrði „orðinn
lítill“ þyrftum við að
halda í höndina á
honum. Það reynd-
um við að gera eftir að hann
veiktist og vonandi fannst hon-
um við standa okkar plikt. Afi
var mikill húmoristi og hélt
áfram að gera grín á sjúkrabeði
fram á síðasta dag.
Með söknuði og trega kveðj-
um við elskulegan afa okkar með
orðum norðlenska skáldsins sem
afi og amma hafa jafnan haft eft-
ir á erfiðum kveðjustundum.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast.
– Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal)
Þar til við hittumst næst,
Tryggvi, Bjartur og Heiðar
Aðalbjörnssynir.
„Falls er von af fornu tré“, seg-
ir í Kjalnesingasögu, og vissulega
mátti við því búast að mágur
minn, Tryggvi Gunnarsson, færi
að leysa landfestar, þó alltaf
mætti vona að brottför drægist
eitthvað enn. Tryggvi var maður
athafna og átaka, hann var runn-
inn úr frjóum rótum íslenskrar
bændamenningar, uppalinn í
skjóli hárra og tignarlegra fjalla,
en við sjávarkamb, þar sem haf-
aldan kom óbrotin norðan úr
nyrstu höfum, og hefur vafalítið
oft brotnað háreist og ógnandi í
fjörunni niður undan Brettings-
staðabænum. Þetta sambýli mót-
aði hann frá fyrstu tíð. Hann var
bjartur yfirlitum, myndarlegur og
meira en meðalmaður á hæð, sí-
valur, kraftalegur, enda afrendur
að afli, og sópaði að honum hvar
sem hann fór, mjúkur í hreyf-
ingum og á yngri árum katt-
liðugur íþróttamaður. Mér er í
minni er ég í eitt fyrsta skipti sá
þennan nýja mág minn, sem kom
út á tún til okkar krakkanna, þeg-
ar hann, á blankskóm og spari-
klæddur, fór þó úr jakkanum, fór
á handahlaupum, tók heljarstökk
og sýndi okkur ýmsar æfingar
sem hann hafði stundað í fimleik-
um í skóla. Tryggvi hafði góða
söngrödd og hafði gaman af því
að taka lag á góðri stund, kátur,
sagði vel frá og hvar sem hann
kom sóttu til hans allir krakkar,
og áttu vísan samastað í fangi
hans. Hann átti það til að setja
saman vísur, þó líklega sé lítið til
af þeim, enda ekki hampað, en
líka kunni hann ókjör af ljóðum
og minnisstæður er flutningur
hans á hluta, – ef til vill öllum
Einræðum Starkaðar eftir Einar
Benediktsson, eða þá á kvæðinu Í
hákarlalegum eftir Jakob Thor-
arensen, en þessi skáld ásamt
mörgum öðrum, sem orktu hefð-
bundið, stóðu honum mjög nærri.
En það átti ekki fyrir honum að
liggja að gerast bóndi, enda
heimasveitin þá þegar á fallanda
fæti og byggð að eyðast í dalnum,
hinsvegar lokkaði hafið og mig
minnir að hann hafi sagt mér að
14 ára hafi hann lent í sínum
fyrsta háska á sjó, á gömlum
kolakyntum síðutogara, og mun
slík lífsreynsla seint hafa gleymst.
Ævistarf Tryggva varð þannig
sjósókn og var hann alltaf farsæll
skipstjóri á ýmsum síldarskipum
og má þar nefna Stjörnuna, Akra-
borgina og Sigurð Bjarnason,
sem sumar eftir sumar voru í hópi
aflahæstu skipa á vertíðinni. Síðar
tók við togarastjórn allt til þess er
hann fór í land. Heiða og Tryggvi
bjuggu sér falleg heimili, fyrst á
Akureyri en síðast á Vopnafirði,
þar sem þau undu sér vel umvafin
traustum böndum fjölskyldunnar,
og var alltaf gott til þeirra að
koma, þótt ferðum hafi fækkað
hin síðari ár. Þau eignuðust fjög-
ur mannvænleg börn, en einnig
gekk Tryggvi dóttur Heiðu í föð-
urstað, og er fjölskyldan glæsileg
og samheldin. En hjónin urðu líka
fyrir áföllum, og því mesta er
dóttir þeirra Adda féll frá, ung og
glæsileg kona, sem komin var
heim til starfa eftir langt nám, og
varð það sár sem aldrei greri. Við
hjónin sendum Heiðu, börnunum
og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúðarkveðjur á þessum
erfiðu dögum. Blessuð sé minning
Tryggva Gunnarssonar og megi
hún lifa í hjörtum allra þeirra sem
þekktu góðan dreng.
Birna og Björn.
Höfðingi er fallinn frá, Brett-
ingsstaðabóndinn og skipstjór-
inn, Tryggvi frændi.
Minningarnar koma fram í
hugann og tengjast þær allar
Látin er í
Reykjavík Anna
Jónmundsdóttir.
Yndisleg samstarfs-
kona og Reykjavík-
urmær.
Anna var sannkölluð Reykja-
víkurmær, fædd og uppalin í
Reykjavík.
Glæsileg svo af bar, heiðarleg,
skemmtileg og styrkleikar henn-
ar ótal margir. Samstarf okkar
Önnu hófst á Landspítalanum,
nánar tiltekið á BUGL, árið 1989
er hún kom til starfa sem lækna-
ritari. Að rifja upp þetta tæplega
30 ára samstarf hélt ég að yrði
mér létt, en mér vefst tunga um
tönn þegar góðar minningar
koma fram í hugann á sorgar-
stundu. Af svo mörgu er að taka.
Strax við fyrstu kynni kom í ljós
að Anna var vel máli farin og lék
íslensk tunga líkt og ensk henni
létt í munni og riti. Alltaf boðin
og búin að aðstoða með ýmiskon-
Anna Jónmundsdóttir
✝ Anna Jón-mundsdóttir
fæddist 6. október
1944. Hún lést 12.
júlí 2015.
Útför Önnu fór
fram 22. júlí 2015.
ar verkefni er til
féllu.
Þarna hafði ég
kynnst raungóðri og
heiðarlegri konu,
sem fær var í sínu
starfi og umfram allt
vel hugsandi kona.
Mikil eftirsjá var að
henni er hún lét af
störfum árið 2013.
Rúmu ári eftir að
hún lét af störfum
komu veikindin í ljós. Hún missti
aldrei vonina, var í eðli sínu mjög
jákvæð. Við töluðum mikið saman,
aldrei heyrði ég hana kvarta ef
hún var spurð um heilsufarið.
Þetta var eitthvað sem væri að
lagast og þá skyldum við hittast
og hlæja saman eins og við gerð-
um ávallt þegar við hittumst.
Anna gaf sér alltaf tíma fyrir
aðra, hún var snillingur í að
hlusta og gefa góð ráð. Veit ég að
margir leituðu til hennar með sín
persónulegu mál. Lestur góðra
bóka og veiðiferðir voru meðal
annars hennar uppáhaldstóm-
stundir fyrir utan að styrkja og
hlúa að fjölskyldunni.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert ein af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Bið að Guð og góðar vættir
styrki og blessi fjölskyldu þess-
arar mætu konu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Kveð að sinni, mín kæra.
Guðríður Guðbjartsdóttir,
Gauja.
Kveðja frá göngudeild
BUGL
Anna starfaði sem læknaritari
á göngudeild BUGL í 24 ár og
sinnti störfum sínum ætíð af mik-
illi fagmennsku og jákvæðni. Það
var alltaf gott að leita til Önnu,
hún var sérlega hlýleg og lagði
sig fram um að leysa öll mál sem
til hennar bárust. Á álagstímum á
BUGL þarf að bregðast hratt og
örugglega við og það er ekki allra
að halda yfirvegun í slíkum að-
stæðum. Það fórst Önnu hins
vegar vel úr hendi og var hún
ætíð trú sínu starfi. Verkefnin
Elsku Vala mín,
mikið er búið að
vera einmanalegt
undanfarið án þín.
Ég var viss um að
þú myndir ekki deyja á næstunni,
því þú reddaðir öllu. Það var
sama hversu stórt verkefnið var,
þú réðst á það og hættir ekki fyrr
en hlutirnir gengu upp. Ég trúi
því varla enn að þú sért farin.
Aldrei hefði mig grunað að við
yrðum svo nánar vinkonur þegar
ég fyrst hitti þig í myndlistarskól-
anum þú aftur á móti varst alveg
viss á því, að þetta yrði samband
Vala
Ingimarsdóttir
✝ Vala Ingimars-dóttir fæddist
28. janúar 1974.
Hún lést 1. júní
2015. Útför Völu
fór fram 10. júní
2015.
sem slitnaði ekki.
Lífið breyttist og
fljótlega varð það
nauðsynlegt að hafa
þig, það var alveg
eins og þú hefðir
alltaf verið við hlið
mér. Ég kynntist al-
veg nýrri hlið á líf-
inu og þú gafst mér
styrk þegar sjálfs-
traustið vantaði.
Nærtækasta dæmið
er þegar ég sýndi þér litla gler-
skartgripi sem ég var að búa til.
Þér fannst þeir svo fínir að þú
hafðir trú á því að þeir gætu selst
vel ef þeir væru í búðarhillu. Við
fórum í Kringluna og fundum búð
sem hentaði. Þú hringdir og
fannst út hver væri innkaupa-
stjóri, þegar það kom í ljós að fyr-
irtækið var stórt í sniðum og með
verslanir um allt land þorði ég
ekki að hringja og biðja um fund
til að sýna vöruna mína. Auðvitað
hringdir þú og sannfærðir inn-
kaupastjórann um að hann yrði
að hitta mig, sendir mig svo eina
skjálfandi úr stressi á fundinn. Í
dag fást gripirnir mínir í mörgum
verslunum og ég veit ekki hversu
mörg þúsund stykki eru komin
um allan heim. Þú gerðir þetta,
Vala, ásamt svo mörgu sem
breytti lífi mínu til hins betra.
Elskulega vinkona mín, ég kveð
þig með trega og söknuði, ég mun
aldrei gleyma öllu því sem þú
gerðir fyrir mig og öllum þeim
stundum sem þú stóðst með mér í
gegnum sætt og súrt. Í bókinni
Spámaðurinn segir Kahlil Gibran:
Þjáningin er fæðingarhríð skiln-
ingsins. Þú þekktir mig vel og
vissir að ég myndi vilja brjóta ör-
lög okkar til mergjar. Þú vissir
hvað það skipti miklu máli að gera
hlutina strax og bíða ekki með að
lifa lífinu til fulls. Þess vegna hefur
þú sennilega haft skilaboðin til
mín eins skýr og þú gast. Þú tókst
í höndina á mér, horfðir í augun á
mér og sagðir: Vertu kát.
Dagbjört S. Snæbjörnsdóttir.