Feykir - 10.04.1991, Blaðsíða 6

6 FEYKIR 13/1991
Guðbrandur Magnússon:
Yfirleitt endaði þetta
um miðja nótt
Það var í ritstjóratíð Guðbrandar, sem Feykir opnaði ritstjórnarskrifstofu í gamla
bæjarþingsalnum þar sem blaðið er enn til húsa. Hér neglir ritstjórinn upp skilti með haus
blaðsins á þessum tíma.
Upphaf þess að ég hóf störf
sem ritstjóri Feykis fólst í því
að útsendarar blaðsins náðu í
mig norður á Akureyri, þar
sem ég var þá við störf hjá
Bókaforlagi Odds Björnsson
og stýrði útgáfu á því
gagnmerka tímariti Heima er
bezt ásamt því að vinna við
útvarpið á Akureyri í
hjáverkum.
Öll prentvinnsla Feykis
fór í upphafi fram í
Prentverki Odds Bjömssonar
og fylgdist ég að sjálfsögðu
grannt með öllu sem fram
fór, bæði vegna þess að ég hef
áhuga á allri útgáfustarfsemi
og svo auðvitað vegna þess
að ég er Sauðkrækingur.
Ritnefndarmenn Feykis komu
hálfsmánaðarlega til Akur-
eyrar ásamt ritstjóranum,
sem þá var Baldur Hafstað til
að fylgjast með umbroti
blaðsins. Þeir sem þekkja til
slíkrar vinnslu vita, að
útilokað er að senda handritin
í prentsmiðju án þess að
fylgja eftir uppsetningunni
og fráganginum. Eg spjallaði
oft við þessa kunningja mína
og lagði blaðinu það lið sem
ég mátti.
Sem vonlegt var þreyttust
aðstandendur Feykis á því að
þeytast stöðugt yfir Trölla-
skaga til að láta setja og
prenta blaðið auk þess sem
þeim var meinilla við það af
byggðapólitískum ástæðum.
I ritstjórahallæri fóru þeir
þess því á leit við mig, að ég
tæki að mér bæði ritstjórn
Feykis og prentsmíðina og
lét ég tilleiðast og flutti til
Sauðárkróks. Ég þurfti því
að byrja á því, að útvegatæki
til prentsmíðinnar og húsnaeði
undir þau og blaðið. Ég
keypti til landsins tölvu, sem
á þeim tíma var nokkuð
fullkomin, til að setja blaðið
með og önnur þau áhöld sem
prentsmíð krefst. Þetta var
mikilvægur áfangi í sögu
blaðins og tryggði að ég held
áframhaldandi útgáfu. Sam-
timis þessu opnaði blaðið
ritstjórnarskrifstofu í fyrsta
sinn. Fyrir valinu varðgamli
bæjarþingsalurinn í Aðalgötu
2, sem þá hafði lengi staðið
ónýttur fullur af drasli. Ég
mokaði því út, þreif og
málaði og gerði úr þessu
þokkalega aðstöðu. Núna
eru Stebbi Árna og Guðni í
þessu plássi, en Feykir
kominn í suðurendann, sem
fyrst á mínum tíma var íbúð
Geirlaugs Magnússonar, ljóð-
skálds og kennara. Ég varð
reyndar lítið var við Geirlaug,
en þó fór vera hans í húsinu
ekki fram hjá neinum, því
lyktin af frönsku sígarettunum
hans smaug um alla bjálka
hússins.
Eftir að vinnsla blaðsins
fluttist til Sauðárkróks var
hægt að vera með nýrri fréttir
í blaðinu en áður hafði verið
mögulegt. Fyrst og fremst
skapaðist þó við það ákveðin
festa, blaðið hafði ritstjómar-
skrifstofu sem allir vissu hvar
var og var opin alla daga.
I starfi mínu sem ritstjóri
lagði ég höfuðáhersluna á
fréttaflutning og hafði ríkan
metnað fyrir hönd blaðsins
að það flytti fjölbreyttar
fréttir og væri á undan
öðmm fjölmiðlum með fréttir
úr kjördæminu. Það tókst
ótrúlega oft, enda var mikið
um að vera á þessum árum.
Ég var að fletta blöðunum nú
um daginn, og meðal þeirra
mála sem efst voru á baugi
má nefna uppbyggingu stein-
ullarverksmiðjunnar, enda-
lausar deilur um riðuveiki,
viðkvæmar kosningar um
áfengisútsölu á Króknum,
deilur meðal framsóknar-
manna, sem enduðu með
sérframboði svokallaðra göngu-
manna. Á Sauðárkróki
lífgaði sumarsæluvika uppá
tilveruna, Tindastóll komst
upp í aðra deild í fótbolta,
Skagfirðingabúð var opnuð og
svona mætti lengi telja.
Mér fannst mikilvægt að
Feykir hefði ákveðið frum-
kvæði í því að afla frétta og
greina, í stað þess að bíða
eftir að einhver birtist í
dyrunum með efni í blaðið.
Við fórum víða til að afla
efnis. Minnisstæðar eru göngur
á Eyvindarstaðaheiði með
úrvalsfólki úr Lýtingssstaða-
hreppi, viðtal á bökkum
Ströngukvíslar við „uppreisnar-
menn” úr röðum hrossa-
bænda sem ráku hross sín
gegn vilja stjórnvalda á
Auðkúlu- og Eyvindarstaða-
heiði og mikil fundahöld og
eftirmálar um beitarþol. Á
þessum tíma var einnig
merkilegur viðtalsflokkur um
konur í Skagafirði og fleira
mætti nefna.
Mér fannst og finnst enn að
höfuðáhersluna eigi Feykir
að leggja á fjölbreyttan og
vandaðan fréttaflutning. Til
þess að geta flutt nýjar fréttir
þarf að bera sig eftir þeim,
það eru ekki lengur fréttir
það sem allir vita og á slíku
lifir ekkert blað. Þess vegna
réði ég sérstakan blaðamann
í Húnaþingi, Magnús Ólafs-
son á Sveinsstöðum, og síðar
kom Hávar Sigurjónsson
einnig til liðs við mig og tók
svo við ritstjórninni þegar ég
hætti.
Blaðið kom út á miðviku-
dögum og vann ég oft
frameftir á mánudögum við
að rekasmiðshöggiðá blaðið.
Hjalti Pálsson las þá yfir
prófarkir og leiðrétti mesta
ruglið í ritstjóranum. Oft var
farið að rofa af nýjum degi
þegar ég lauk við blaðið og ég
minnist þess að oftar en einu
sinni mætti ég Óttari bakara
á leið í vinnuna þegar ég var
að fara heim. Yfirleitt endaði
þetta þó með því að ég keyrði
upp í Hlíðahverfi og stakk
pakka meðuppsettum síðum
í flutningabílinn hjá Magga
Svavars, sem keyrði á
þriðjudegi til Akureyrar og
byrjaði á því að losa sig við
pakkann í prentsmiðjuna. Á
meðan hann lestaði vörur var
blaðið prentað og kom hann
svo með upplagið heim á
þriðjudagskvöldi sem dreift
var til áskrifenda á miðviku-
degi. Ég geri ráð fyrir að það
hafi ekki breyst, að ritstjór-
inn geri allt sem gera þarf.
Skrifi, taki myndir, framkalli,
setji textann og teikni
síðurnar; safni auglýsingum,
skrifi reikninga og innheimti;
telji blöð handa blaðberum,
lími áskriftarmiða á og setji í
póst. Þetta er fjölbreytt og
skemmtilegt í dálítinn tíma.
Samskiptin við ritnefnd
blaðsins voru öll mjög góð.
Við borðuðum saman í
hádeginu á mánudögum í
Hressingarskálanum og rædd-
um málin. Af ritnefndar-
mönnum hafði ég mesttengsl
við séra Hjálmar, en yfirleitt
hljóp ég yfir Aðalgötuna og
drakk með honum kaffi
daglega í Safnaðarheimilinu.
Af því spratt vinátta sem enst
hefur fram á þennan dag. Við
hann gat ég rætt öll
vandamál sem upp komu við
ritstjórn blaðsins og hafði
hann ævinlega á reiðum
höndum góðar lausnir. Búseta
mín í Reykjavík núna hefur
þann ókost að ég get ekki
stutt hann með atkvæði mínu
til þeirra verka sem hann kýs
nú að ganga. Vonandi kemst
ég, þrátt fyrir það, í kaffi við
Austurvöll fljótlega. Og ég
hugga mig við það að ég hlýt
að fá tækifæri til að styðja
Jón Ásbergsson til sömu
erinda áður en langt um
líður, en hann reyndist mér
einnig hinn traustasti maður.
(Mikið er annars gaman að
skrifa um pólitík rétt fyrir
kosningar og þurfa ekki að
gæta hlutleysis).
Haustið 1984 lenti blaðið í
sex vikna verkfalli, sem kom
í veg fyrir hefðbundna
prentun þess og dreifingu.
Það kom þó ekki í veg fyrir
útgáfu, því þá yar blaðið
prentað hjá SÁST (sem
reyndar prentar blaðið núna),
heft í kjölinn og dreift á
venjulegan hátt á Sauðárkróki.
En vegna verkfallsins var
póstþjónustan lömuð og því
varð að grípa til annarra
ráða. Mjólkurbílstjórar tóku
þá að sér að dreifa blaðinu á
alla sveitabæi sem þeir fóru
á, bæði í Skagafírði og
Húnaþingi. Fréttaþjónusta
blaðsins á þessum tíma var
einstaklega þakklát, því
stóru fjölmiðlarnir voru allir
lamaðir.
Fjölmargir lögðu leið sína
inn á ritstjórnarskrifstofuna.
Fremstur í flokki var
Gvendur dýri, síungur og
skemmtilegur. Sömuleiðis var
hressandi að fá Björn á
Sveinsstöðum gustmikinn inn
á gólf til sín, og þá ekki síður
Þorberg Þorsteinsson léttmildan.
Verkefni mitt var að færa
vinnslu blaðsins heim í hérað
og festa það í sessi með
opnun ritstjórnarskrifstofu.
Þegar því var lokið hvarf ég
til annarra starfa.
Ég vona að Feykir styrki
stöðu sína enn frekar í
framtíðinni, að blaðið batni
með hverju árinu og sinni
hlutverki sínu vel sem
fréttablað Norðurlands vestra.
Það er ekki hægt að stækka
blaðið mikið, en það er
endalaust hægt aðgera betur
á þessum fáu síðum. Gæði
blaða eru ekki mæld í
síðufjölda.
Feykir vikublaö
Ari Jóhann Sigurðsson frá
Holtsmúla í Skagafirði var
ritstjóri Feykis frá ársbyrjun
1987 til vors 1988. í hans tíð
varð Feykir vikublað, en ætíð
hafði Verið að því stefnt.
Gerðist það 1. apríl 1987.
Undanfari Ara í ritstjórastól
var Jón Gauti Jónsson, sem
ritstýrði Feyki í rúmt ár. Þar á
undan var Hávar Sigurjóns-
son ritstjóri. Arftaki Baldurs
Hafstað var Þorsteinn Brodda-
son, en Þorsteinn og Hávar
höfðu skamma viðdvöl í
ritstjórastóli.