Feykir - 13.06.2001, Blaðsíða 4

4 FEYKIR 22/2001
„Sama og þegið en ég ætla að
halda mér við slorið áfram“
segir Raggi á Stöðinni sem á að baki langan sjómannsferil
„Með því eftirminnilegasta úr sjómennskunni er þegar
ég gerði út tvö sumur frá Vestmannaeyjum og annað
sumarið lagði ég upp hjá saltfiskverkun í Vík í Mýrdal.
Það var landað í Víkinni sem kallað var í hjólabát. Þetta
var nokkuð sérstakt. Maður kom ekki í land tímunum
saman og lá mikið undir Reynisfjalli og Reynisdröngum
og miðin voru þarna á Grunnvíkinni og Djúpuvíkinni
sem kallaðar eru og austur að Hjörleifshöfða og vestur
undir Dyrhólaey og Pétursey. Það var óskaplega fallegt á
þessum slóðum. Ég ætlaði mér nú alltaf að sigla í
gegnum gatið á Dyrhólaey og sé mikið eftir því að hafa
ekki gert það íyrst ég hafði tækifæri til þess. En maður
var alltaf að flýta sér á miðin þannig að það komst aldrei
í verk. Ég var þarna stundum hálfan mánuð úti í einu.
Vestmannaeyingamir voru heimakærir og vom styttra úti
í einu. Einu sinni kallaði einn aðalkallinn hjá þeim, Óli á
Aðalvíkinni, á mig og sagði. „Raggi verður það mánuður
hjá þér næst?””, segir Ragnar Sighvatsson sjómaður á
Sauðárkróki. Ragnar er með sjómannsblóð í æðum eins
og Sighvatur faðir hans, Hvati á Stöðinni, sem kallaður
var, en þó hann sé farinn að slaga í 40 árin sjómannsferill
Ragnars á hann enn dijúgan tíma í að ná þeim gamla.
Ragnar Sighvatsson um bor> í báti sínum, Leiftri.
„Bátarnir voru með legu-
færi undir Reynisfjallinu og
mér það minnisstætt eitt sinn
þegar fáir bátar voru á mið-
unum að ég tók bessaleyfið og
lagði við eina baujuna. Það var
norðangola en ágætis veður.
Þegar ég hafði sofið drjúga
stund, heyrði ég í svefnrof-
unum eitthvað sérkennilegt
hljóð, einhvers konar nið og
hreyfingin á bátnum var eitt-
hvað sem ég kannaðist ekki
við. Þegar ég kom upp var mér
ljóst að ég hafði rekið með-
fram Reynisfjallinu og út fyrir
Drangana. Það var talsverður
straumur á þessum slóðum og
þar kom skýringin. En þarna
mátti ekki miklu muna. Það
hefði ekki verið neitt grín að
lenda á milli dranganna. Það
var síðan heilmikið bras að ná
legufærunum inn og varla eins
manns verk eins og á stóð.
Fiskiríið mátti vera meira
þessi tvö sumur sem ég gerði
út frá Eyjum. Einu sinni lenti
ég þó í miklum stórufsa, fékk á
færin tvö og hálft tonn á
skömmum tíma. Það var blíðu-
veður og lygn sjór og atgang-
urinn þónokkur, stór fiskur og
kolvitlaus. Þetta var ofsalegt
blóðbað og dekkið leit út eins
og það hefði orðið stórslys um
borð.
Það var síðan seinfarið heim
af vertíðinni seinni part
ágústmánaðar.. Ég var alls 64
tíma á siglingu, en farðalagið
tók mun lengri tíma. Báturinn
gengur ekki nema sjö mílur
við þokkaleg skilyrði en ég
lenti í slæmum brælum á
leiðinni. Ég þurfti að stoppa
tvo sólarhringa í Reykjavík.
Það var norðaustan bræludjöf-
ull út Flóann. Fyrir Snæfells-
nesinu var suðvestan áttin að-
gangshörð og ég þurfti að
stoppa um hálfan sólarhring á
Rifi. Einna verst var þó að fara
fyrir Látrabjargið, því auk
storms var þar stórstreymt og
báturinn lét eins og andskotinn
á sjónum.”
En Ragnar hefúr ekki alltaf
verið á sjónum. Mörg sumur
var hann í símaflokknum hjá
fóðurbróður sínum Þórði Sig-
hvats, en var á vertíðarbátum
yfir veturinn.
„Ég var svo um tíma í sigl-
ingum. Byijaði á Jökulfellinu,
en þegar ég var búinn að vera
þar 3-4 mánuði um borð
lentum við í því að sigla botn-
inn undan skipinu á Florna-
fjarðarskerinu. Ég var á
Fjallfossi árin ‘68-’69 og á
Selfossi í tæp tvö ár eða
þangað til ég innritaðist í
Stýrimannaskólann 1972.
Sumrin á milli var ég á
togurum og fiskibátum. Þegar
ég var búinn með skólann
bauð Haukur Dan Þórhallsson
skipstjóri á Selfossi mér
afleysingapláss á skipinu sem
stýrimaður. Ég svaraði honum
því til að það væri sama og
þegið, en ég væri að hugsa um
að halda mér við slorið áffarn.
Ég kynni betur við það. Þetta
kom flatt upp á hann. Það var
eins og hann hefði verið sleg-
inn með blautum sjóvettlingi
blessaður maðurinn.
Eftir að ég útskrifaðist úr
skólanum var ég mest á tog-
urunum hérna. Hegranesinu
gamla hjá Krstjáni Ragnars-
syni ‘74 og ‘75 og svo náðum
við í Hegranesið sem nú er til
Newcastle og var á því þar til
ég fór í smábátaútgerðina
1980. Það náttúrlega gekk ekki
upp í fyrstu þannig að eftir það
var ég svolítið á togurunum,
Drangeynni hjá Bjössa Jónasar
og Skagfirðingi. Fór í seinasta
siglingatúrinn með þvi skipi.”
En er sjómannadagurinn
alltaf stór dagur?
„Já mér hefúr alla tíð fúnd-
ist það, alveg frá því ég man
eftir dagskránni fyrst á gamla
róluvellinum. Mér finnst það
þurfi að halda þessum degi við
og það megi ekki gerast að
skipin hætti að sigla inn vegna
dagsins, eins og mér skilst að
einstaka útgerðir hafi látið í
ljós ef þannig mundi standa á.”
Meðal skemmtilegra fyr-
irlesta á ráðstefnu um korn-
rækt sem haldin var á Sauð-
árkróki sl. föstudag var
reynslusaga kornræktar-
bónda úr Eyjafjarðarsveit,
Óskars Kristjánssonar í
Grænuhlíð.
Þegar við hófúm búskap
15. maí 1972 áttum við ekkert
nema óljósa ffamtíð. Fyrst var
leigt og siðan keypt ári síðar.
Ótrúlegt basl. Á þessum árum
voru fóðurvörur dýrar og eru
enn.þó sé ég góðan mun í rétta
átt. A árunum 1975 - 1980 fór
mig að langa til að hafa meira
af heimafengnu fóðri og datt í
hugkomrækt.
Ég fór að tala við mennina
sem höfðu vitið og bækurnar.
Þeir báðu mig að hugsa ekki
um þetta. Á Islandi væri ekki
hægt að rækta kom. Hvað á ég
að gera? spurði ég. „Sáðu
fóðurrófú, þér lánast það.” Ég
fór heim keypti ffæ og sáði.
Var glaður og ánægður ffam á
haust. Þá kom sjokkið, það
haföi ekkert sprottið. Það litla
Er starf sjómannsins metið
eins og áður?
„Nei ég hef ekki nokkra trú
á því. Það er orðið svo rnikið um
afætur og flibbafólk, verðbréfa-
sala og aðra. Það er talað um
sjómennskuna þegar aflatopp-
arnir koma og menn eru að
gera það gott, en minna á
öðrum tímum og sumir hafa
yfirleitt varla nema trygging-
sem kom var mikið maðkétið,
ónýtt. Það er siður blautra
hunda að hrista sig og reyna
aftur. Ég fór og spurði ráða.
Sáðu næpu með. Það var gert
og þetta var alveg eins og áður,
ónýtt.
Ég hætti að hugsa unt þetta.
Svo liðu árin til ársins 1989. Þá
kom til mín Sigurgísli á
Hrísum og spurði hvort við
ættum ekki að prufa komrækt
í Miðgerði. Ég sagði já. Vorið
1990 var sáð í einn og hálfan
hektara. Þetta var gert og það
tókst. Nú versnaði málið. Við
áttum enga þreskivél. Hún var
útveguð, Dronningborg D-900
ógangfær þegar hún kom. Með
fikti tókst að koma henni í
gagnið. Hálmurinn fór inn að
framan og út að aftan, kornið
kom í baukinn.
Þannig hófst þetta allt. Við
sáðum 23. maí 1990 og það
var skorið 29. september.
Fyrsta árið fengum við 64
tunnur af byggi, síðan hefúr
þetta vaxið ár ffá ári. í vor var
sáð í 55 hektara. Vorið 2000
una. Að mínu mati á þetta
sameiningarkjaftæði ekki rétt á
sér nema að litlu marki. Það
hefúr ekki sýnt sig í þjóð-
félaginu að það skili miklum
árangri. Þessi þróun hefúr
frekar orðið til þess að drepa
niður byggðir landsins en að
byggja upp”, sagði Ragnar
Sighvatsson að endingu.
sáðum við í 42 hektara.
Uppskeran af því varð 160
tonn, þó fauk mikið. Við
höfúm sáð mikið af fræi frá
okkur með góðum árangri, 80-
90% spýra, í því liggur
hagnaðurinn.
Ég sáði fimm tegundum af
byggi í vor í tvö hektara af
hverri til að sjá hvað reyndist
best í roki. Mér gremst þegar
hvessir og það fýkur 40-60%
niður. Þegar þannig stendur á
er ég ekki í lagi, en nú skal
reynt að finna eitthvað sem
Revnslusaga kornræktarbónda
„Það er siður blautra hunda
að hrista sig og reyna aftur“