Feykir - 15.04.2003, Blaðsíða 4

4 FEYKIR 14/2003
„Þegar þetta bættist við þá leist mér eiginlega
ekkert meira en svo á blikuna“
Bjöm Bjömsson skólastjóri segir frá veru sinni í Skagafirði og ýmsu öðru minnisstæðu
„Ég kynntist ekki hafgolu að ráði fyrr en ég kom hingað á Krókinn
og fram í Eyjafirðinum þar sem ég ólst upp gætti hennar lítið eða
ekki, fannst aðeins vottur af henni milli fímm og sex á daginn, en
ijörðurinn er það þröngur að hún nær ekki inn. Ég skal alveg
viðurkenna að hafgolan eyðilagði fyrir mér hvert sumarið á fætur
öðru fyrst eftir að ég kom hingað, en nú kann ég bara vel við hana”,
segir Bjöm Bjömsson skólastjóri. Bjöm er einn þeirra manna sem
hefur sett svip sinn á samfélagið á Króknum og í Skagafirði um
árabil, bæði sem skólamaður og félagsmálamaður og er alltaf boðinn
og búinn að aðstoða þegar á þarf að halda. Hann er nú í því
vandasama hlutverki spumingameistara og dómara í keppninni
„Fyrirtækin svara” sem þijú kvenfélög í Skagafirði standa fyrir.
Bemskuheimili Bjöms var Syðra -
Laugaland í Eyjafirði, 15 km innan við
Akureyri austan megin í firðinum. Olst
hann þar upp fram um tvítugt.
„Það var mjög gott að alast þama
upp. Þama var öðmvísi veðurfarslega
en hér, staðviðrasamara og snjóþyngra.
Það var gott að vera þama sem krakki
og ágætt sem unglingur, bamaskóli,
félagsheimili og húsmæðraskóli í tún-
fætinum. Þannig að þama var líf og
fjör. Það vartvíbýli ájörðinni, foreldrar
mínir sinntu búskap en svo var þama
prestsetur, prestur séra Benjamín
Krisjánsson. Svo var þetta ein af þeim
jörðum þar sem var jarðhiti eins og
naínið ber með sér og því sundlaug á
staðnum.”
Lá þá leiðin fljótlega í kennara-
skólann?
„Nei, nei, ég byijaði í MA, tók land-
spróf þar og siðan tvo fyrstu bekkina,
hætti eftir 4. bekk sem þá hét. Ég vissi
ekkert hvað ég vildi, var óákveðinn
hvert ætti að stefna í náminu og hætti
því og fór suður.
Á unglingsárunum, áður en ég fór
að heiman var ég að snúast í kringum
leiksýningar í Freyvangi og
Laugarborg. Þar kynntist ég ágætum
körlum, Ágúst Kvaran og Guðmundi
Gunnarssyni leikstjórum frá Akureyri.
Þeir unnu að því að setja upp
leiksýningar og ég hjálpaði til við að
mála leiktjöld við einar tvær eða þijá
sýningar. Mér fannst þetta geysilega
skemmtilegt. Ágúst Kvaran bauð mér
að reyna að koma mér að í námi í
Þjóðleikhúsinu. Hann hvatti mig til að
fara þangað að læra að verða leiktjalda-
málari. Hann skrifaði heilmikið
meðmælabréf til Guðlaugs Rósinkrans
þjóðleikhússtjóra. Ég fór með bréfið og
hitti Rósinkrans en þar var þá nógur
mannskapur og hann vildi ekki taka
lærlinga.
Hjá Sambandinu syðra
Réði ég mig þá í vinnu hjá
Sambandinu og vann þar í bókhalds-
deildinni á Sölfhólsgötunni í eitt og
hálft ár. Þá flutti ég um set í véladeild-
ina í Armúlanum. Byijaði þar að vinna
við sölu á rörmjaltakerfum og að
leggja þau á kúabúum út um sveitir.
Þvældist því mikið um Suður- og
Vesturlandið, við að setja upp Alfa
Laval kerfi, ásamt Eggert Ólafssyni ffá
Akureyri sem vann einna fyrstur við
þessi kerfi og var svo seinna með
Sigtryggi Bjömssyni frá Framnesi.
Þegar ég hætti tók Sigtryggur við þessu
enda búinn að vera úti í Svíþjóð hjá
Alfa Laval.”
Verlslun með Sigurgeir mági
- Fyrst þú varst að vinna hjá
Sambandinu, varstu þá ffamsóknar-
maður ffaman af?
„Það er ekkert launungarmál ég var
ffamsóknannaður og virkur í félagi
ungra framsóknarmanna, sat þing
þeirra sem fulltrúi og hvaðeina.”
Hvað tók svo við?
„Á þessum tíma var ég korninn með
fjölskyldu, hafði kynnst Birnu
Guðjónsdóttur ffá Sauðárkróki. Ég fór
að vinna í Bókhlöðunni á Laugavegi
47. Þar var í sama húsi verslunin
Ratsjá, sem Sigurgeir mágur minn átti
og hann var líka einn af eigendum
Bókhlöðunnar. Ég vann í bókabúðinni
á daginn og keyrði svo út raftækjum á
kvöldin með þeim Sigurgeir og Leif
Ragnarssyni. Þetta var hressilegur og
ánægjulegur tími.
Þetta var á árdögum sjónvarps á
íslandi og mikil sala í sjónvarps-
tækjum. Á hveiju kvöldi keyrðum við
út sjónvörp, þvottavélar og ísskápa.
Þegar þetta gekk svona vel ákváðu
þeir Ratsjármenn að koma upp útibúi á
Króknum. Þar sem ég var á lausu varð
að samkomulagi að við flyttum norður
á Krókinn og ég yrði með þessu verslun
í tvö ár að minnsta kosti. Verslunin var
til húsa í Búnaðarbankahúsinu, en eftir
tvö ár var ákveðið að leggja hana niður.
Markaðurinn var ekki eins mikill og
aðgengilegur hér og menn ætluðu.
En nú var ekki seinna vænna að fara
að ákveða hvað maður ætlaði að taka
sér fyrir hendur. Á þessum árum var
ég t.d. í byggingarvinnu yfir sumarið.
Vann þá hjá Hlyn og t.d. er eitt sumar
á sjúkrahúsþakinu einkar minnisstætt.
Þá voru vinnufélagamir Ólafur
Ingimarsson seinna læknir og Ingimar
Jóhannsson, nú starfsmaður Sjóvá
Almennra. Ég hef sjaldan hlegið jafn-
mikið eins og af sögum sem Ingimar
var að segja af körlum og kerlingum
fram i Lýtingsstaðahreppi. Það var
verið að skipta um efhi á þakinu og við
þurftun að hreinsa upp hvert tjörulagið
að öðm, í óskaplega góðu veðri. Það
var blítt að vera upp á sjúkrahúsþakinu
þetta sumar með þessum ágætu
félögum.
í kennsluna hjá Birni Dan
Svo gerðist það um áramótin ‘69-
’70, að Kristín Líndal sem kenndi hjá
Bimi Dan við Bamaskólann fór í bam-
seignaffí. Ég fór þá inn sem forfalla-
kennari og leiðbeinandi og kenndi til
vors. Bimi hefiir allavega ekki litist
verr á það sem ég var að gera en það að
hann linnti ekki látum fyrr en hann náði
að telja mig á að sækja um inngöngu í
Kennaraháskólann sem þá var fjögurra
vetra nám. Þar sem ég hefði próf úr 4.
bekk í MA, tók ég stöðupróf í sex
greinum og settist beint inn í þriðja
bekk, sem þýddi tvo vetur í kennara-
háskólanum.
Þannig byijaði minn kennaraferill.
Ég kenndi síðan æfingakennsluna
suður í Lækjarskóla í Hafharfirði sein-
ni veturinn og man eftir því að þegar
kom að því að ég ætti að taka
kennsluprófið, spurði Þorgeir gamli
Ibsen „og hvað ætlarðu svo að kenna?”
Ég sagði honum að ég ætlaði að kenna
skrift. Hann hristi hausinn og sagði:
„ég held þú sér vitlaus, það er ekki
hægt að kenna skrift til að taka próf úr
því”. Ég sagði honum að ég hefði
undirbúið mig fyrir það og því yrði svo
að fara sem vildi. Allavega komst ég í
gegn og þetta lukkaðist allt saman.
Ég byijaði svo að kenna hjá Bimi
Dan þegar ég kom heim vorið ‘72, sem
þýðir að maður er búinn að vera rúm-
lega 30 ár við þetta. Ég var búinn að
kenna við Bamaskólann í tvö ár þegar
það gerðist í júní ‘74 að Bjöm varð
bráðkvaddur á leiðinni hingað norður.
Þótt kennsluferillinn væri ekki lang-
ur var ég samt mjög hvattur til að sækja
um starfið og taka þetta að mér, en ég
verð að viðurkenna að mér fannst ég
varla hafa næga undirstöðu eða
reynslu. Það varð þó úr að ég sótti um
skólastjórastöðuna og fékk hana.”
- En nú giftist þú inn í bakaríisfjöl-
skylduna, það hefur væntanlega verið
viðburðaríkt að koma á Krókinn í
fyrstu?
„Já ég var búinn að hitta Guðjón og
Ólínu fyrir sunnan og svo létum við
Bima gifta okkur heima á Laugalandi.
Séra Benjamín gaf okkur saman.
Bakaríið líkt farfuglaheimili
Já mér fannst ótrúlegt að koma í
bakaríið í fyrsta skipti, vissi ekki hver-
slags farfulgaheimili þetta var. Það
þurfti meira en einn dag til að átta sig á
því hveijir voru heimilismenn og hver-
jir voru gestir. Ég man eftir því að mér
fannst bakaríið vera fullt af eldri
konum, fannst ég vera að heilsa nýjum
og nýjum konum allan daginn. Þetta
náttúrlega tengdist því að það var
mikið að gera hjá Ólínu og kannski var
Rotary þennan dag. Það vildi svo til
einmitt þennan dag að Anna Þorkels
var eitthvað að hjálpa Ólínu. Þá drop-
puðu þær inn í heimsókn Sigríður á
Skefilsstöðum og Pála sem var á
Stöðinni. Jóhanna Sölvdóttir á
Helgafelli kom þama líka og þær voru
kynntar fyrir mér. Og svo þegar ég
heilsaði Siggu frænku, sem kölluð var
systur Ólínu, þá sagði hún í gaman-
sömum tón „hver andskotinn er þetta
drengur, þú ert að heilsa mér í þriðja
skiptið. Þá sá ég að ég var orðinn alveg
mglaður og best væri að koma sér