Feykir - 12.10.2005, Blaðsíða 4

4 Feykir 38/2005
Spjallað iíið Halldóru Jónsdóttur á Siglufirði
Sá hefur ekkert
sem þorir engu
Það er almælt hér á Siglufirði að fáir ef enginn hefur skilað jafnmiklu til samfélags-
ins á félagsmálasviðinu og hún Halldóra Jónsdóttir. Halldóra hefur um tíðina
staðið framarlega í starfi margra félaga í bænum, þó þekktust séu störf hennar í
þágu Varnar kvennadeilc
Siglufirði.
Sjálf segir Halldóra að
árangurinn sem orðið hafi hjá
þessum félögum sínum sé ekki
sér að þakka, heldur því
frábæra fólki sem hún hefur
unnið með og því góða fólki
sem býr í bænum og stutt hefur
dyggilega við starf félaganna.
„Ég er þakklát fyrir það að hafa
verið ýtt til forustu og hafa
þetta góða fólk á bak við mig.
Fyrst mér var sýnt þetta traust,
þá var ég ekki ofgóð að reyna
að gera eitthvað. Þetta var mjög
skemmtilegt og það er
ómetanlegt að hafa kynnst í
gegnum þetta félagsstarf góðu
og skemmtilegu fólki um allt
land og eignast það að vinum.
Það hefur verið sagt um mig að
ég komi ýmsu áfram með
frekjunni og hálp annarra, en
ég hef alltaf sagt, að maður
hefur ekkert ef maður þorir
engu.“
„Það var einhverju sinni
þegar ég var stödd fýrir sunnan
á Hótel Sögu á flokksþingi
framsóknarmanna og á tali við
einn þingfulltrúanna, sem
spurði mig hvort ég væri
innfæddur Skagfirðingur, að
ég svaraði: nei ég er
Húnvetningur. Þá er bankað í
r slysavarnarfélagsins og
bakið á mér, og kominn Stefán
Guðmundsson, „hvað er að
heyra í þér Halldóra, þú ættir
nú að vita að þú ert ekkert
nema Skagfirðingur“, sagði
hann.
Ég fæddist í Þverárdal, sem
var býli upp af Húnaveri og
sást vel af veginum þegar
kornið var niður gamla veginn
í Bólstaðarhlíðarbrekkunni.
Foreldrar mínir áttu jörð-
ina, Jón Björnsson, Sveinsson-
ar og Finney Reginbalddóttir
frá Látrum í Aðalvík. Þarna var
ég fyrstu tólf vikur ævinnar, en
þá keyptum við Sjávarborg við
Sauðárkrók af Árna Daníels-
syni sem var að flytja til
Ameríku ásamt fjölskyldu
sinni. Það var enginn vegurinn
kominn yfir fjallið til
Skagafjarðar á þessum tíma, og
mér er sagt að Skarphéðinn
Einarsson nágranni okkar,
maður Halldóru Jónsdóttur
sem ég heiti í höfuðið á, hafi
reitt mig á hnakknefinu fýrir
frarnan sig, litlu hnátuna.
Við vorum svo ekki nema
finnn ár á Sjávarborg, en þá
kemur Árni til baka frá
Ameríku og vildi kaupa Sjáv-
arborg að nýju. Pabbi keypti þá
Rauðakrossdeildarinnar á
Heiði í Gönguskörðum og þar
bjuggum við svo næstu tíu
árin. Heiði keypti pabbi af
Þorbirni Árnasyni sem þá fór á
Geitaskarð í Langadal. Ég man
nú ekki mikið eftir mér á
Sjávarborg, en þó það að við
vorum á leiðinni þaðan upp í
Gönguskörðin, það var einhver
sem reiddi mig fýrir ffarnan sig
á veginum frá Sjávarborg.
Skólagangan á þessum tíma
var ekki merkileg, farskóli til
skiptis á bæjunum í Skarðs-
hreppnum, Heiði, Veðramóti
og Sjávarborg. Svo fór ég í
framhaldskólann á Króknum,
semþáhétlíklegaunglingaskóli,
en fékk seinna rétt til að útskrifa
gagnfræðinga. Ég hélt til á
Króknum hjá Steindóri Jóns-
syni smið og Maríu Pálsdóttur.
Það var nokkuð ströng umsjón
með mér á þessum tíma. Ég
varð að fara að sofa snemma á
kvöldin og fékk ekki að taka
þátt í því þegar skólafélagarnir
voru að leik í og við Gúttó, sem
var þarna alveg við hliðina.
Við fluttum svo frá Heiði á
Krókinn, þegar ég var 15 ára
gömul. Ég átti yndisleg og
spennandi unglingsár á
Króknum. Mín aðalvinkona
var Gýgja, dóttir Snæbjörns í
Bakaríinu og Ólínu, og ég var
því fastagestur í bakaríinu sem
var eins og umferðarmiðstöð í
Gamla bænum á Króknum. Ég
átti líka einstaklega góða
foreldra og ég skil ekki hvernig
mamma gat þolað það þegar
við Gýgja sátum uppi á
eldhúsbekknum heima, sung-
unr hástöfum og slógum
fótunum utan í skúffurnar,
sem undirspil", segir Halldóra,
en því má skjóta hér inn í að
systurnar í bakarínu voru mjög
tónelskar og þeirra þekfrtust á
því sviði Snæbjörg Snæbjarn-
ardóttir, sem um árabil
stjórnaði Skagfirsku söngsveit-
inni í Reykjavík.
„Fljótlega eftir að við
komum á Krókinn keypti
pabbi Hótel Tindastól, sem
herinn svo ytirtók þegar hann
kom á Krókinn. Pabbi var bara
beðinn vel að lifa, herinn þyrfti
á þessu húsnæði að halda.“
- Var eitthvað um frekara
nám hjá þér að ræða?
„Já ég fór suður í Kvenna-
skólann, húsmæðradeild, og
raunar skil ég það ekki ennþá
hvernig foreldrar mínir þorðu
að leyfa mér að fara í skólann
og það á stríðsárunum, en ég
var eina barnið, og sjálfsagt
voru þau effirlátari þess vegna.
Það er til mynd af mér frá
þessum tíma þar senr ég sit út
við glugga. Börnin mín fundu
það út að þetta hafi ég gert til
að stelast út á kvöldin, en það
var nú ekkert um það“, segir
Halldóra og hlær.
-En hvað réði því svo að þú
fórst til Siglufjarðar?
„Ég þekkti til hérna og gat
fengið vinnu á sjúkrahúsinu.
Ætlunin var svo að fara í
hjúkrunarnám ef mér líkaði vel
þessi störf. Ég kunni strax vel
við mig hérna, eignaðist
kunningja í hópi unglinga, og
leist vel á bæjarlífið. Það var
svo um jólin sem ég fór ásamt
vinkonu minni á ball á Hótel
Höfn. Ég veitti athygli háum
ljóshærðum pilti sem gekk inn
í sálirin og spurði vinkonu
mína hver þetta væri. „Það
þýðir ekkert fyrir þig, ég þekki
hann þennan“, sagði hún, en
það atvikaðist sarnt svo að
kynni tókust með okkur á
þessu balli og síðan höfum við
haldið saman, ég og Jóhannes
Þórðarson, en á þessum tíma
var hann í iðnnámi á Akureyri.
Faðir hans var fluttur upp á
Sauðárkrók, og þangað kom
hann á eftir mér í nokkur
skipti, undir því yfirskyni þá að
vera að hitta pabba sinn.
Mér líkaði ágætlega vinnan
á sjúkrahúsinu og þetta var
líflegur og skemmtilegur
vinnustaður, þó svo að ég
veiktist þarna urn veturinn og
þyrfti að fara heim. Við
bjuggum tvær vinkonurnar í
húsi við sjúkrahúsið. Það var
líkhús öðru megin og þvottahús
niðri, en tvö herbergi á efri
hæðinni og í þeim bjuggum
við vinkonurnar. Og svo hélt
hann því fram prakkarinn
þarna í stólnum (nikkar
höfðinu til Jóhannesar) að það
þyrfti einhvern til að passa mig
fýrir draugaganginum þarna.
Það var sem sagt svolítill
flækingur hjá okkur á milli
Siglufjarðar og Króksins á
þessurn tíma, og einu sinni
þegar ég þurfti að fara í
hendingskasti á Krókinn til að
leysa vinkonu mína af við
afgreiðslu í einni af mörgu
búðunum þar við Aðalgötuna,
þá settum við Jóhannes upp
hringana í miklum flýti áður
en við fórum. En það varð nú
Halldóra Jóns og Finneyjar ásamt vinkonu sinni Boggu Munda Möggu Valda Garös.