Feykir - 25.10.2007, Page 6

6 Feyklr 40/2007
á þeirra vegum og þær vildu að
ég tæki þátt. Mér fannst ég alls
ekki vera tilbúin í þetta og fannst
erindi þeirra hálf fáránlegt og
óttaðist að það væri verið að gera
grín að mér. Sýningin væri haldin
í mars og ég væri að ffamleiða
jólasveina. Þær hins vegar gáfu
sig ekki og báðu mig að senda sér
nokkra og þær myndu sjá um allt
annað. Þessi heildsölusýning var
fýrir öll stóru fyrirtækin í kringum
túristaverslun hér á landi og mér
var boðið að vera með.
Eftir þessa sýningu fékk ég
það mikið af pöntunum að ég sat
uppi með það að velja hverjum ég
ætlaði að sinna og hverjum ekki.
Á sama tíma fékk ég breytingu á
minni vinnu og fór í 50% vinnu
þannig að ég gat gert þetta. Ég
fór að framleiða fyrir Mál og
menningu en þegar ég missti
vinnuaðstöðuna þá datt það
upp fyrir sig. í dag er Jólahúsið
á Skólavörðustíg minn aðal
söluaðili og það selst alltaf allt sem
ég sendi þangað. Jólagarðinum í
Eyjafirði hef ég aldrei getað sinnt.
Hefur aldrei hvarflað að þér að
hætta bara að vinna úti og snúa
þér eingöngu að listinni?
-Jú, jú, oft. Þá kemur á móti að ég
vil hafa félagsskapinn sem vinnan
gefur mér, öryggið og föstu
launin. Og í hvert sinn sem ég tek
þátt í stórri sýningu og fæ mildð af
pöntunum hugsa ég með mér að
ég þurfi nú eldd að vinna Jengur
í bankanum en þá kemur á móti
að ég hefði ekld vinnufélagana
og þessa tengingu út í samfélagið
sem vinnan úti gefur mér. Það er
eitthvað sem ég er ekld tilbúin í
þannig að meðan ég held þessu
starfshlutfalli þá verð ég þar enda
hef ég unnið í banka í um 20 ár,
segir svarar Hreffia.
Hráefnið talið illgresi
Hráefhið í stytturnar hennar
Hrefhu er ekld dýrt en það fær hún
á tjaldsvæðinu heima á Blönduósi.
-Ég vinn allt úr alaskavíði. Þeir
hlógu að mér hérna hjá bænum
þegar ég fór að sækja í þetta
enda var litið á alaskavíðinn sem
hálfgert illgresi. Ég sá hins vegar
möguleika í honum því ég get
alltaf fengið nóg af honum auk
þess sem hann er ntjúkur og
því er gott að vinna í hann. Eins
verða stytturnar mjög léttar þegar
þær eru skornar út í alaskavíði,
reyndar svo léttar að það tók mig
svolítinn tíma að finna út úr því
hvernig ég gæti fengið þær til þess
að standa sjálfar. Kom á endanum
niður á það að saga út litla palla
sem ég set stytturnar á svo þær
haldi jafnvægi og er þá komin
með létta og meðfærilega gjöf.
Hrefna segir að hún viti aldrei
Skapar listaverk úr aiaskavíði
Skapandi athafnakona
Hrefna Aradóttir er fædd og uppalin í Neskaupstað
en fyrir 17 árum flutti hún á Blönduós er hún kynntist
manni sínum Þorsteini K. Jónssyni og eiga þau tvær
dætur. Hún er handverkskona og bankastarfsmaður
og hefur vart undan aó framleiða jólasveina og
fermingarstyttur sem hún sker í greinar af alaskavíði.
Allt byrjaði þetta þó með fikti austur á héraði og
upphaflega ætlaði Hrefna að skera út álf en úr
spýtunni birtist jólasveinn.
Það er skemmtilegt að koma
inn á heimili Hrefnu og fjölskyldu,
heimilislegt andrúmsloftið tekur
á móti gestinum og býður hann
velkominn. Út um allt hús má
sjá handverk ijölskyldumeðlima
og inni í eldhúsi á húsmóðirin
mikið safn dósa undan hinu og
þessu. Ég tek eftir dósasafninu
og spyr Hrefnu aðeins út í það.
-Þetta hefur nú bara undið upp á
sig í gegnum árin en eins og má
sjá þá eru þetta allt dósir sem einu
sinni höfðu tilgang, svarar Hrefna
spurningum mínum hressilega.
En við erum ekld komnar saman
til þess að ræða dósir heldur
styttur og ég bið Hrefnu að rifja
upp hvernig þetta byrjaði allt
saman. -Það var nú allt saman
svolítið slys. Ég er reyndar alin
upp við það að geta framkvæmt
og hef í gengum tíðina gert það.
Saumað föt, málað og þar fram
eftir götunum. Ég þurfti alltaf
að vera að gera eitthvað. Fór í
húsmæðraskóla á sínum tíma
og þegar ég bjó fyrir austan þá
saumaði ég mikið bæði á mig og
fyrir aðra og svona gæti ég haldið
áfram. Föðurafi minn, sem dó
reyndar þegar ég var sex ára,
tálgaði mikið og ég hugsaði alltaf
með mér að ef maður á annað
borð ætti hníf þá ætti maður að
geta þetta.
Allt byrjaði þetta jólasveina-
ævintýri, þó þegar ég ásamt systur
minni fór í heimsókn austur á
hérað sumarið 1998. Þar sáum
við rosalega skemmtilega álfa
tálgaða úr viði. Þetta sagði ég að
við gætum nú bara gert sjálfar og
sótti spýtu og vasahníf og hófst
handa, rifjar Hrefna upp. Ekki var
það þó álfur sem birtist í spýtunni
heldur þessi líka flotti jólasveinn
sem Hrefna, eins og hún orðar
það sjálf, hefur setið uppi með
síðan. -Ég fann það strax að þarna
var ég komin með eitthvað og
hélt áffam að þróa mig áfram. Ári
síðar fór ég síðan til Bjarnheiðar
Jóhannesdóttur, sem var jafn-
réttisfulltrúi hér, og bað hana að
aðstoða mig við að verðleggja
stytturnar og meta hvort ég gæti
yfir höfuð selt þetta. Eitthvað
hefur henni fundist ég vera með í
höndunum því nokkrum dögum
síðar fékk ég ffá henni bréf sem
innihélt umsóknareyðublað um
námskeið sem hét Gæðahandverk
í Húnaþingi. Sagði hún að þarna
gæti ég lært allt sem ég þyrfti að
vita og að hún ætlaðist til þess að
ég mætti. Námskeiðið stóð ailan
veturinn en kostaði mig ekki
mikið en það var niðurgreitt af
Iðnþróunarfélagi Norðurlands
vestra. Þarna lærðum við að gera
framlegðaráætlun, viðskipta-
áætlun og svo margt, margt fleira.
Handverkskona í hálfu
starfi
Það rná segja að með þessu
námskeiði hafi boltinn farið að
rúlla Hrefnu í hag. I janúar árið
2000 eða á miðju námskeiði
komu aðilar ffá Handverk
og hönnun til þess að skoða
hvað verið væri að gera í
Gæðahandverki í Húnaþingi. -
Stuttu síðar fékk ég hringingu ffá
þeim þar sem mér var tjáð að það
væri heildsölusýning á handverki