Feykir - 10.09.2009, Blaðsíða 6

6 Feylcir 33/2009
Þorkell V. Þorsteinsson
Kominn heim
eftir ár í Kanada
Keli á vélfáknum sínum, Honda ST-1100.
Þorkell V. Þorsteinsson,
aðstoðarskólameistari við
Fjölbrautaskóla
Norðurlands vestra, er
nýkominn heim frá Kanada
þar sem hann sat á
skólabekk og stúderaði
mannauðsstjórnun við
háskólann í Guelph. Hann
segir okkur frá aðdraganda
ferðarinnar og dvölinni í
Kanada.
-Aðdragandann má rekja allt
aftur til þess þegar við hjónin
fluttum á Krókinn haustið
1980, en þá höfðum við stefnt
að dvöl í Kanada þann vetur
1980-'81. Skriffmnskan gekk
seint fyrir sig og ræðis-
maðurinn á íslandi taldi öll
tormerki á að þetta gengi.
Þetta var um mitt sumar og ég
var nýútskrifaður frá Háskóla
Islands. Við sáum fram á að
þar sem þetta gengi ekki yrði
ég að leita að vinnu hér heima.
Þá bárust okkur fréttir af lausri
stöðu enskukennara við
Fjölbrautaskólann í gegnum
Hörð Ingimarsson. Ég hafði
samband við Jón Hjartarson
skólameistara og það er styst
frá því að segja að ég fékk
stöðuna og Lydia fékk vinnu á
skrifstofu sláturhúsins til að
byrja með. Við hjónin
ætluðum að vera hérna í eitt ár
og nota árið til að undirbúa
betur umsókn okkar um dvöl í
Kanada, en það liðu sem sagt
28 ár þar til við létum loksins
verða að því að fara, segir
Þorkell eða Keli eins og hann
er oftast kallaður. Þau hjón
Keli og Lydia sóttu um
skólavist í Guelph, sem er
skammt frá Toronto í gegnum
Hólaskóla og hófu nám í
mannauðsstjórnun í byrjun
september á síðasta ári.
Þau komu sér vel fyrir f
einbýlishúsi sem þau leigðu
með öllum húsbúnaði og allt
var eins og það átti að vera, en
ökukennarinn sá fljótlega sina
sæng upp breidda. - íslenska
ökuskírteinið gilti í tvo mánuði
í Kanada fyrir fólk með
dvalarleyfi. Það kom vel á
vondan fyrir ökukennarann
að undirgangast ökupróf.
Reyndar þurfa útlendingar
með erlend ökuréttindi ekki
að taka ökutíma en ég þurfti
að taka bóklega prófið og svo
verklegt próf í framhaldi af
þvi. Það var mjög holl upplifun
fyrir ökukennarann að setja
sig í spor nemandans og þurfa
að læra umferðarreglurnar
upp á nýtt við nýjar aðstæður.
Þetta kostaði heilmikla
skriffinnsku og ég lenti í smá
útistöðum við umsjónarmenn
ökuprófa í Guelph, segir Keli
en ekki var tekið mark á
íslenska ökuskírteininu þótt
staðfesting frá lögreglustjóra
og sendiráðinu lægi fýrir. Ég
varð að fá þýðingu löggilts
skjalaþýðanda í Guelph á
íslenska ökuskírteininu og
þegar það hafðist tók ég prófið
og komst í gegnum það sem
betur fer. Ég var þá kominn í
þá einkennilegu stöðu að vera
próflaus þar til ég hefði lokið
verklega prófinu. Þetta ástand
varði aðeins í einn sólarhring
þar sem ég þreytti verklega
prófið daginn eftir bóklega
prófið. Keli telur að þrátt fyrir
þessa uppákomu hafi, eftir á
að hyggja, verið bæði hollt og
gott fyrir hann að setja sig í
þessi spor og gaman að rifja
þetta upp núna þó að þetta
hafi ekki verið neitt spennandi
þegar á þessu stóð.
Þau hjón stunduðu námið
um veturinn og kynntust
mörgu góðu fólki, nemendum,
kennurum og fleirum.
-Upplifun okkar af fólkinu
þarna úti var góð. Þetta er
mjög vingjarnlegt fólk,
þægilegt í umgengni og
kurteist og þarna eru allir
útlendingar. Kanadíska þjóðin
er samsafn af innflytjendum
þannig að þeir taka vel á móti
útlendingum. Okkur sýnist
Kanada vera mun evrópskari
en Bandaríkin þar sem þeir
bjóða t.d. upp á ríkisrekið
heilbrigðiskerfi og bankarnir
eru ríkisreknar innláns- og
útlánsstofnanir, enda urðu
þeir ekki fyrir barðinu á
kreppunni. Þarna komumst
við að því að það er hægt að
búa víðar en á íslandi, en
sannfærðumst jafnframt um
að það er óvíða eins fallegt og
hér heima. Við ferðuðumst
talsvert um Ontario fylki og
sýndum gestum okkar. Þarna
er víða mjög fagurt eins og t.d.
við Niagara fossana og á Bruce
skaganum en fjölbreytileikinn
er ekki eins mikill og hér
heima. Keli telur að þau
hjónin eigi eftir að fá heim-
sóknir Kanadamanna sem
hrifust af landslagi Islands en
þau voru óspör á að sýna þeim
myndir og segja frá landi og
þjóð.
Það kom Kela á óvart hvað
unga fólkið í Guelph er opið
og tilbúið að tjá sig um hin
margvíslegu málefni þar sem
mikið var lagt upp úr
hópavinnu og tjáningu í
skólanum. -Það var gaman að
sjá hvað þau voru opin
gagnvart okkur, sem eldri
vorum, en við gömlu hjónin
vorum elst í hópnum. Við
sóttum einnig kúrs í MBA
náminu þar sem nemendurnir
voru eldri og með reynslu af
vinnumarkaðnum. Við vorum
þar meira á jafningjagrunni,
en það var engu að síður
notaleg upplifun að vera með
unga fólkinu. En hvernig
kemur námið til með að nýtast
kennaranum á íslandi? -Þetta
er mjög hagnýtt nám sem
nýtist mér í núverandi starfi.
Námsefnið hæfir hvar sem er
og kemur að notum í hvort
sem er starfi eða bara almennt
í samskiptum við fólk.
Þegar Keli og Lydia voru
nýkomin út hrundu íslensku
bankarnir með tilheyrandi
gjaldeyristakmörkunum og
hækkun á gjaldeyri. -Húsa-
leigan snarhækkaði á skömm-
um tíma og við fengum ekki
yfirfærslu á gj aldeyri í nokkurn
tíma þrátt fyrir annars góða
afgreiðslu bankanna hér
heima. En þetta slapp allt
saman fyrir horn þó allar
kostnaðaráætlanir hafi farið
úr skorðum. Það var verulega
skrítið að fá fréttir af íslandi í
kanadískum íjölmiðlum á
þessum tíma þvf þaðan komu
bara óeirðarfréttir frá Austur-
velli og í ýmsum skemmti-
þáttum var gert stólpagrín að
ástandinu hér heima. Þá var
mjög súrrealískt að fýlgjast
með atburðarásinni heima í
íslenskum tjölmiðlum því
þetta passaði ekki við það sem
við þekktum. Við ákváðum
strax að halda okkar striki og
njóta dvalarinnar í Kanada.
Nú er Keli kominn aftur á
Krókinn og tekinn við sínu
gamla starfi sem aðstoðar-
skólameistari. -Nú er mark-
miðið að koma sér aftur í
gírinn og njóta þess að vera til
þrátt fyrir kreppuna, segir Keli
og hlakkar til að vinna með
unga fólkinu sem sækir Fjöl-
brautaskólann.
Ekki er hægt að kveðja Kela
öðruvísi en að spyrja hann út í
mótorhjólaáhuga hans en
hann ekur um á glæsilegri
Hondu ST-1100. -Ég hef
áhuga á allri útivist, skíðum,
veiði og fjallamennsku, en
mótorhjólið hefur verið
áhugamál hjá mér í mörg ár.
Ég er félagsmaður og fyrr-
verandi formaður í Vélhjóla-
félagi Smaladrengja og hef átt
margar ánægjustundir í þeim
félagsskap. Þetta er eins og
hver önnur della og sumir
vonast til að þetta renni af
manni, en það gerist ekki í
bráð, segir Keli að lokum og er
feginn að vera kominn heim í
fegurð Skagafjarðar sem hann
telur á heimsmælikvarða.