Feykir - 22.10.2009, Blaðsíða 9

39/2009 Feykir 9
( ÁSKORENDAPENNINN )_____________________
lifa tvöföldu lífi
í góðærinu, eins og það
var kallað, var áhersla
lögð á að hið ytra líf
yrði sem þægilegast,
best og fullkomnast,
væntanlega í þeirri von
að hið innra líf myndi
laga sig að því og verða
eins. Sú viðleitni bar
ekki tilætlaðan árangur.
Nú finnst mér vera
kominn tími til að fara
hina leiðina, eflum hið
innra til að breyta því
sem er ytra.
Því hefur oft verið haldið
fram að einn af lyklunum
að lífshamingjunni sé
að einfalda líf sitt, nú
er tækifæri til að láta
á það reyna hvort að
þetta sé rétt og e.t.v.
að sýna svolítið andóf í
leiðinni. Ég keypti t.d.
áfengi síðast í febrúar
á þessu ári og eftir að
hafa greitt fáránlega
upphæð fyrir komst
ég að þeirri niðurstöðu
að þessi fjárútlát væru
ekki siðferðislega
verjandi og því skildi
þessi útgjaldaliður
verða lagður niður, í
það minnsta þangað
til betur áraði. Ég læt
sem sagt ekki bjóða
mér hvað sem er.
Ég hef lengi verið mikill
fylgismaður sykurlausra
gosdrykkja og hafði
ég mestar mætur
á Pepsí max. Nú
nýlega varsvokallaður
sykurskattur lagður á
vörur og hækkaði Pepsí
Max þá um 60% -þrátt
fyrirað innihalda ekki
sykur! Égákvaðað
láta ekki bjóða mér
það og hætti því einnig
gosdrykkjaneyslu.
Þessar litlu breytingar í
neyslumunstrinu vil ég
segja að hafi einfaldað
líf mitttil muna. Ef
mig vantar eitthvað að
drekka þá er yfirleitt
allsstaðartil annað
hvort vatn eða kaffi
þannig að þá þarf ekki
að hugsa um það meir.
Efnahagsástandið
hefur einnig haft þau
áhrif að ég hef tekið
nokkrum framförum
(að eigin dómi) í að
spila á gítar. Þegar
ástandið hefurfarið í
taugarnará mér hef ég
sest niður og spilað og
ef til vill raulað eitthvað
með. Tónlistin eflir
okkarandlegu hlið
og ég tel að maður
þurfi alls ekki að vera
sérstaklega færtil þess
að hafa gríðarlega
ánægju af því að
leika tónlist. Svo hef
ég endurnýjaö kynni
mín við ýmsar góðar
bækur. Sérstaklega
langar mig að nefna
Hringadróttinssögu,
það er skáldverk sem
er skrifað á erfiðum
tímum og fjallarum
þrengingarog þrautir
en eitt helsta þemað
í verkinu er að aldrei
megi gefast upp þrátt
fyrir mótlæti.
Við ráðum litlu sem
engu um þá ytri
atburði sem hafa
mótað líf okkar svo
mjög undanfarið ár en
við getum haft áhrif á
það hvort við leyfum
þessum ytri aðstæðum
að eyðileggja okkur
andlega, við getum
neitað því að láta svo
fara fyrir okkur. Við
getum neitað bölsýni
ogdepurðog valið
jákvæðni og bjartsýni
og okkur mun strax
líða betur, svo er það
líka algjörlega Ijóst að
ástandið á íslandi mun
verða betra, kreppan
mun líða hjá eins og
alltannað.
í góðærinu voru margir
þeirrar skoðunar að
ef ekkert stórvægilegt
áfall yrði gætum
við að lokum búið
til fullkominn heim,
einhverskonar Paradís.
Nú sjáum við að
þetta var aldrei hægt.
Það er útbreiddur
misskilningurað
sá heimursem er
innra með okkur
sé ómerkilegri eða
óraunverulegri en hinn
ytri raunveruleiki. Ég
held að við munum
að lokum komast að
því að því sé einmitt
öfugtfarið. ÞegarJesú
varspurðurhvenær
Guðs ríki kæmi, svaraði
hann: „Guðs ríki kemur
ekki þannig, að á því
beri. Ekki munu menn
segja: Sjá, þarerþað
eða hér er það, því
Guðs ríki er innra með
yður." (Lk 17.20-21).
Fjölnir skorar á
Elínborgu Björk
Harðardóttur að koma
með næsta pistil
brottfluttra
að
Fjölnir Ásbjörnsson skrifar úr Önundarfiröi
Nauðsyn þess
Síðastliðið ár hefur
verið mörgum erfitt
og kaup og kjör hafa
versnað hjá flestum
eða öllum. Á þessum
tíma hefur mér orðið æ
Ijósara mikilvægi þess
að lifa tvöföldu lífi,
þ.e.a.s. að lifa annars
vegar í heiminum með
öllu sem því fylgir en
einnig að lifa inni í sér
eða að lifa andlegu
lífi eins og það hefur
gjarnan verið kallað.
Það er hægt að vera
fátækur hið ytra en
ríkur hið innra.
Framhaldssagan : Önnur saga
Aóalsmannsvatns-aftakan
...Vankaður flaut Máni Steinríðarson
niður eftir Gullá. Dágóða stund barðist
hann við að halda vitum sínum upp
úr vatninu, en komst samt ekki hjá
því að súpa á. Um leið og Máni barst
á grynningar skreiddist hann með
erfiðismunum upp á bakkann austan
megin ár og skýldi sér á bak við stóran
stein. Þótt dasaður væri starfaði ærður
hugur Mána af nokloirri skynsemi.
Hann vissi innra með sér að hann mátti
alls ekki gefa færi á sér. Máni skimaði
varfærnislega haukfráum augum í
kringum sig og reyndi að koma auga
á þann arma djöful sem hafði elt hann
á stóra svarta ameríska pallbílnum.
Hann sá hann hvergi. Hann var
horfinn afklettabrúninni ogbíllinn líka.
Undarlegt. Hvereltihannogafhverju?
Enn og aftur sótti kuldahrollur að Mána.
Þetta líkaði honum illa. Hálfvankaður,
blautur og hrakinn braut Máni heilann
f heila eilífð, eða svo hélt hann, um þá
aðstöðu sem hann var kominn svo
óvænt í. Á örskotsstundu flugu í gegnum
hugann ósköpin öll. Fyrir tveimur
stundum hafði hann verið í fjaUgöngu
á Mælifellshnjúki og gengið þar um í
hægðum sínum í þvílíku dýrðarveðri og
notið kyrrðarinnar. Síðan hafði hann
heyrt skothveli og hringt í Neyðarlínuna
sem sendi Frikka frakka, fulltrúa
hins langa arms laganna á vettvang.
Hann óskaði sér að hann hefði aldrei
komið auga á Landroverdrusluna hans
Pálma putta. En er það ekki dularfullt
ef Pálmi putti hverfur bara og skilur
bílinn sinn eftir á víðavangi? Hann sem
er svo hirðusamur, að minnsta kosti
um annarra eigur. Máni fékk bæði
gæsahúð og fiðring um sig allan þegar
hann hugsaði um hvarf Pálma og allt
blóðið. Blóðið í gamla Landrovernum
og á fötununum sem sukku með
Saabinum í Gullá. Hann þoldi illa að sjá
blóð. Nú sundlaði Mána svo við þessa
tilhugsun að hann riðaði nærri til faUs,
þar sem hann sat á hækjum sér bak
við stóra hnuílunginn á árbakkanum.
Fyrir augum hans runnu sólir, stjörnur,
urðarmánar, vetrarbrautir og svarthol.
Ógeðsleg ónotatilfmningin magnaðist
þegar hann rifjaði upp flóttann þegar
hann ók eins og brjálæðingur eftir
Ofanbyggð. Fram hjá Svanahlíð þar
sem stálpaðir álftarungar svömluðu á
lítilli tjörn á meðan heimilisfólkið var
úti á túni, í þessu fína haustveðri og
rakaði hánni í þráðbeina og glæsilega
garða. Ef allt hefði verið í stakasta
lagi hefði hann stoppað hjá Sólfusi og
kastað á hann kveðju. Það var bara
ekki lag til þess. Mána sortnaði nú
snarlega fyrir augum og hann kastaði
upp beint niður á jörðina fyrir fótum
sér. Hann hafði líklega sopið á meira
en góðu hófi gengdi. Hann var líka
aumur í skrokknum eftir fallið í ána.
Eftir skyndiathugun komst hann að
því að hann var óbrotinn og óskeindur.
Þessi blessaði sænski eðalvagn var
traustur. Snögglega hrökk Máni upp
úr hugleiðingum sínum og hryllti sig.
Helvítis fokking fokk. Skothvellur? Var
þetta skothvellur? Nei, frekar að þetta
líktist að bílhurð væri þeytt aftur. Er
óbermið komið til að drepa hann? Nú
hnipraði hann sig saman og reyndi að
gera eins lítið úr sér og hann gat. Máni
lá grafkyrr og hljóður. Hans eigin
hjartsláttur var ærandi, taktfastur og
hraður. Til að brjálsemin næði ekki
tökum á honum fór hann að syngja
innra með sér Stuðmannalagið þar sem
segir „Nú er ég blindfullur og kemst
ekki...“ . Það féll vel að hrynjandinni.
Þegar Máni heyrði í fjarska fleiri raddir
taka undir sönginn í síðasta viðlaginu,
rénaði óttinn og hann færðist nær því
að komast í samband við umheiminn.
Hann fann að það var rifið rösklega
í öxlina á honum og hann hristur til
af Sunnu Sól vinkonu sinni frá Röðli.
„Dröslastu á fætur aulinn þinn, ég
nenni ekki lengur að ýta við þér. Það
gengur ekki að liggja hér á tjaldstæðinu
á Bakkabræðrastaðarsteinsflöt og missa
afballinuíLækjargarði. Geirfuglinn er á
svakaflugi. Mannaðuþiguppogslepptu
því í nokkra stund að þamba þennan
ömurlega illa soðna landa héðan úr
Lýtó. Þú hefur bylt þér og umlað tóma
vitleysu í dágóðan tíma. Búinn að rífa
dúnúlpuna þína og innvolsið um allt.“
Máni rumdi og stundi. Kaldsveittur
néri hann augun og andlitið og var illa
áttaður. Þó ekki meir en svo að hann
vissi að nú hafði hann farið yfir strikið
í áfengisneyslunni og horfið um stund
í annan heim þar sem skynvilla og
martraðir eiga heima. Hann hefði átt
að ganga hægar um gleðinnar dyr þegar
hann fagnaði því fyrr um daginn að hafa
klárað lokaritgerðina í sagnffæðináminu
við Háskóla íslands. Ritgerðin fjallaði
um deilurnar á milli Húnvetninga og
Skagfirðinga um Aðalsmannsvatn og
hræðilegar afleiðingar þeirra.
Margeir Friðriksson