RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Qupperneq 54

RM
D. H. LAWRENCE
njóta sín vel. Þau fóru að leita að
húsnæði, en því miður voru árstekj-
ur þeirra innan við þrjú þúsund dali.
Húsnæðið sem þau fengu — það ætti
reyndar að vera óþarfi að taka það
fram — var aðeins tvö herbergi með
smáeldaskonsu og náttúrlega kom
ekki til greina að taka upp munina.
Þau urðu að koma hinum dýrmæta
Evrópufarmi sínum fyrir í vöru-
geymslu fyrir 50 dali á mánuði, og
þau sálu í tveggja herhergja íbúð
með smáeldaskonsu og botnuðu ekk-
ert í sjálfum sér.
Auðvitað l)ar Erasmus að fá sér
eitthvað að gera. Boðskapur Frelsis-
gyðjunnar stóð þeim alltaf fyrir
sjónum, þótt þau létust ekki sjá
hann: Þér ber að vinna. Erasmus
hafði pappírana í lagi eins og sagt er.
Kennarastaða stóð honum enn opin.
Hann hafði lokið prófi með ágætum
við Yaleháskólann og síðan fengizt
við „rannsóknir" allan tímann, sem
liann var í Evrópu. En bæði honum
og Valeríu hraus hugur við þeirri til-
hugsun. Ekkert var þeim fjær skapi
en skólamál. Og þó sérstaklega ame-
rísk skólamál. Og eiga svo að fórna
frelsi sínu, fögru og þroskandi lífi
fyrir það? Aldrei! Aldrei í lífinu!
Erasmus yrði fertugur á næsta afmæli
sínu.
Munirnir þeirra voru stöðugt
geymdir í vörugeymslunni. Valería
leit þangað við og við og borgaði
fyrir það einn dal á klukkutímann
og svo fékk hún ákafan hjartslátt í
kaupbæti. Það tók svo á hana að sjá
muni sína í þessu ásigkomulagi, þeir
sýndust svo hrörlegir og niðurníddir.
En sem betur fer er Nýja Jórvík
ekki öll Ameríka. Það er allt öðru
vísi þegar maður kemur vestur á
bóginn. Þess vegna tóku hjónin sig
upp vestur með drenginn, en mun-
ina urðu þau að skilja eftir. Þau
byrjuðu að lifa mjög óbrotnu lífi í
fjöllunum. En það var eins og hræði-
leg martröð að þurfa að gegna dag-
legum slitverkum. Það er reginmunur
á því að hafa „muni“ sér til augna-
yndis eða að þurfa að annast um þá,
jafnvel þótt þeir séu í sjálfu sér fall-
egir. En þó kastar fyrst tólfunum
þegar maður verður að amstra um
ljóta „muni“: kynda ofninn, elda
matinn, þvo upp, sækja vatn og skúra
gólf, það er í einu orði sagt and-
styggilegt.
I fjallakofanum dreymdi Valeríu
um Florenz, um íbúðina sem þau
höfðu haft, um búlónsku dragkistuna,
urn Loðvík fimmtánda stólana og þó
sérstaklega um gluggatjöldin dýr-
mætu sem nú voru læst niðri í vöru-
geymslunni — fyrir fimmtíu dali á
mánuði.
En það vildi þeim til lífs að millj-
ónamæringur sem þau þekktu útveg-
aði þeim bústað á Kaleforníuströnd
— Kaleforníu! Þar sem maður verð-
ur ungur í annað sinn. Og hugsjóna-
mennirnir fluttu með mikilli tilhlökk-
un lengra vestur á bóginn, það var
ný vínviðarstoð til að lyfta undir
vonina.
Bústaður milljónamæringsins var
48