RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Side 61

JÖUÐIN, DAGURINN, NÓTTIN — ÉG
hans, hann dreymdi sjóinn, víðáttu-
mikill fallegur og þegjandi.
Öað var ekki auðvelt að tala, jafn-
vel við móður sína: það virtist eðli-
legia að þegja, jafnvel þegar hann
yar sjúkur og óánægður, stundum lét
liún hann setjast hjá sér. John, ertu
^okkuð lasinn? Af hverju segirðu
ekkert? Lof mér að sjá tunguna.
John, er eitthvað að þér?
Óað eina, sem hann gat gert var að
horfa í augu hennar. Stundum var
hann Iasinn, en það var hann sjálfur,
°g um það var ekki hægt að tala,
°g hann sýndi móður sinni tunguna
°g lét hana halda í höndina á sér til
að vita hvort hann hefði hita, og
þegar hún sagði, John, John, þú ert
lasinn, veslings barn; þegar hún
Sagði þetta þá varð hann forviða.
Hún hugsaði þetta, fann hann. Hún
Hjó þetta til. Ég er hér. Ég átti við
að hann væri lika annars staðar, alls
staðar, í hugum annars fólks. Það
gat séð hann og þar sem það var
stærra þá sá það hann öðruvísi en
hann hélt að hann væri, og það gat
álitið ýmislegt um hann sem var
honum óþolandi. Það gat vegið hann
°g mælt í huga sér, hann gat ekkert,
var varnarlaus. Hann stóð og beið.
Svo var kirkjan, guð á slóvensku
°g Jesús. Hann mundi að fólkið söng,
•nóðir hans sat hjá honum og söng,
liún var ókunnugleg og falleg, eitt-
livað ný, ný lykt, sætari. Hann lang-
aði til að syngja með henni. Þetta
Var mjög fallegt, birta sunnudags-
niorgunsins í kirkjunni, og allir
RM
sungu, en hann vissi ekki hvað það
var. Jörðin var svo falleg, það var
yndislegt að vera lifandi, sitja í
kirkjunni. Skyndilega sameinaðist
hann fólkinu, jörðinni, og söng með
móður sinni, hann gat ekki þagað
lengur. Það var dásamlegt að silja í
kirkjunni og syngja af því að hann
var lifandi.
Járnbrautarlestin kom þjótandi,
stór og svört og bjöllurnar hringdu,
stálhjólin snerust, liann varð hrædd-
ur. John, sagði móðir hans, við er-
um að fara burt. Þau fóru inn í
lestina og settust. Hann heyrði eim-
vagninn blása, og lestin mjakaðist
hægt af stað og bar hann með sér.
Hann varð forviða, þar sem hann
sat i lestinni. Hann sá húsin koma og
fara, fyrst hægt, síðan hraðara, hrað-
ara, hraðara, og brátt varð það eins
og hljómlist, einn, tveir, þrír, einn,
tveir, þrír, fastir hlutir, hús og girð-
ingar þutu framhjá, tré og hús þutu,
og tónarnir, einn tveir, einn og einn
og tveir og tveir, lijólin ískruðu,
fljót, vegur, allt þaut framhjá og vél-
arnar stundu og öskruðu. Það var
leiðinlegt að sjá svona marga hluti
svo stutt, hann gat ekkert skoðað
nákvæmlega, allt hreyfðist, hann
Iangaði til að fara að gráta. Hann
vildi snerta allt. Hann vildi grand-
skoða allt, hann vildi rannsaka þetta,
allt, húsin, trén, andlitin, jörðina,
hólana og vötnin. Og húsið þar sem
hann hafði búið með pabba sínum og
mömmu.... hvar var það núna?
Og hvar var hann, sem hafði búið
55