RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Side 60

RM
WILLIAM SAROYAN
John, sögðu þeir, hvað er langt til
Kína? Hann vissi það auðvitað ekki.
Einn strákurinn lagðist á hendur og
hné og annar ýtti honum yfir hann,
og það sem er upp varð niður og það
sem var niður varð upp, og þeir hlóu
allir og sögðu: Kína er hinumegin á
jörðinni, ha, ha, ha. Eg skil, hugs-
aði hann. Þetta eru brögð. Eg hélt
að þeir ættu við Kína, en þeir gera
aðeins að gamni sínu. Ef þú trúir
því, sem þeir spyrja að, ef þú tekur
þá bókstaflega, þá ýta þeir þér yfir
og hlæja að þér. Maður á ekki að
skipta sér af orðunum. Það er bara
leikur. Kína, og þér er ýtt yfir. Ég
skil, liugsaði hann. Svona er það.
Og kennslukonan. Iiún var oft reið
við hann. Ilún sagði, að hann væri
heimskur. Það var af því, að hann
vildi vita svo margt, af því að hann
spurði að svo mörgu, og hún lét hann
standa úl í horni. Hún sagði k-ö-t-t-
u-r er köttur, en hann sagði: Nei,
köttur er svart hár, veiðihár, skott
og augu. Það var allt sem hann vissi,
en hún reiddist og hristi hann til, og
allir krakkarnir hlóu að honum. —
Köttur, köttur — það var ekki þann-
ig. Fjórir fætur sem gengu hægt, það
var köttur. Af hverju skrökvuðu
þau?
Hann var hræddur í svefninum, og
hann dreymdi köttinn ganga framhjá
kennslukonunni, Þarna, sagði hann,
þarna er kötturinn, ekki það sem þú
sagðir. Sérðu? Skinnið gengur,
skinnið og augun ganga.
Svo varð nótt og hann vakti, hann
stóð á götunni og horfði upp í
dimma gluggana þar, sem hann bjó.
Dyrnar voru læstar og það var eng-
inn í húsinu. Hann stóð úti og grét.
Mamma er ekki þarna, sagði hann
við fólk, sem spurði hvernig á þessu
stæði. Hann bjóst við að allt félli
niður og eyðilegðist, hann fann hvað’
heimurinn, hitt fólkið sem lifði var
ekkert skylt honum.
Hann mundi ekki hvernig þetta
fór. Það eina, sem hann mundi, var,
að hann stóð í dimmri'götunni og
grél og fannst allt vera að delta,
detta.
Þeir kenndu honum að lesa. Það
var heimskulegt þvaður, um hund
sem hét Fido. Hann mundi eftir mynd
af hundi, sem var kallaður Fido, og
orðinu um hvað Fido gæti gert.
Gelta, voff, voff. hlaujja og leika sér
o. s. frv. Það var heimskulegt þvaður,
en þetta kenndu þeir í skólanum, og
hann reyndi að taka það alvarlega,
og reyndi að sitja á sér að spurja
einkis.
Hann sat í dimmu kvikmynda-
húsinu með móður sinni og horfði
á myndir af fólki sem hreyfðust á
tjaldinu, það snerti hvort annað,
jafnvel með vörunum, skældi sig,
hljóp og gerði ýmislegt, bjó til sögu.
Svo sá hann sjóinn og sjórinn gerði
ekkert. Hann var fallegur, stór og
heill, hann gat svo auðveldlega trúað
að hann væri, allt vatnið var þarna
kyrrt, engin orð, ekkert fólk sem
skældi sig og hljóp, sléttur vatnsflöt-
urinn. Og sjórinn greiptist í huga
54