RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Qupperneq 77

mannslát
RM
„Auðvitað er hann dauður; hann
liggur fyrir hurðinni,“ svaraði hann
í hálfum hljóðum.
„ . . . sem á himni . . .“
„ . . . á himni . . .“
„En við getum ekki haft hann þar;
þá yrði sagt, að við hefðum hent hon-
um þangað til þess að losna við hann
það getum við ekki.“
„Hvað á ég þá að gera við hann?“
„Hvað veit ég um það? Eitthvað
verðurðu að gera.“
„Við gætum kannske komið hon-
um hingað inn,“ sagði Antek.
„Að heyra til þín! Heldurðu að við
förum að bera hann hingað inn og
lóta hann rotna? . . . Ég held síð-
ur . . .“
„En það verður að jarða hann,
hálfvitinn þinn.“
„Og eigum við að borga útförina?
• • . heldur frelsa oss frá illu . . . hvað
ertu að góna? . . . haltu áfram með
bænina.“
„ . . . frelsa . . . oss . . . frá . . .
illu . . .“
„Nei, mér dettur ekki í hug að
borga hana. Það er skylda Tomeks
að lögum og rétti.“
„ . . . Amen . . .“
„Amen.“
Hún gerði krossmark yfir stúlk-
unni, snýtti henni með fingrunum og
gekk til bónda síns.
„Við verðurn að bera hann yfir,“
bvíslaði hann.
„Hingað . . . inn í húsið?“
„,Hvað annað?“
„Inn í fjósið; við getum rekið kálf-
inn út og lagt hann á bekkinn. Þar
getur hann staðið uppi . . . það er
fullgott handa honum.“
„Mónika!“
„Ha?“
„Við ættum að fara með hann
þangað.“
„Jæja, farðu þá með hann.“
„Já . . . en . . .“
„Ertu hræddur?“
„Hálfviti . . . fari það logandi . . .“
„Hvað er þá að?“
„Það er dimrnt . . .“'
„Það sést til þín, ef þú bíður, þang-
að til birtir.“
„Við skulum fara bæði.“
„Far þú, fyrst þér er þetta svona
mikið í mun.“
„Ætlarðu að koma, skepnan þín,
eða ætlarðu það ekki?“ æpti hann til
liennar. „Hann er þinn faðir, ekki
minn.“ Og hann æddi bálreiður út úr
stofunni.
Konan gekk þegjandi á eftir hon-
um.
Þegar þau komu inn í svínastíuna,
andaði kalt á móti þeim, eins og ná-
gustur. Gamli maðurinn lá þar, ís-
kaldur; hálfur líkami hans var fros-
inn við gólfið; þau urðu að rífa hann
upp með afli, áður en þau gálu dreg-
ið hann yfir þröskuldinn og út í
garðinn.
Antkowa fékk ákafan skjálfta, þeg-
ar hún sá hann; hann var hryllilegur
í grárri morgunskímunni, þar sem
hann lá á hvítum snjónum með skelf-
ingarsvipinn á andlitinu, opin augun,
71