RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Side 87

Helgisaga
Ejtir Gottfried Keller
Mœrín ísrael; enn munt þú skreyta
þig með bumbum og ganga út í
dansi fagnandi manna — þá munu
meyjarnar skemmta sér við dans,
unglingar og öldungar saman.
Jeremía 31; 4, 13
SVO sem hinn blessaði Gregoríus
hefur í letur fært, var Músa dans-
mærin meðal dýrlinganna. Hún var
geÖþekk stúlka af góðu fólki komin,
°g unni guðsmóður af heilum huga.
•Sú eina ástríða var henni ásköpuð,
að hún mátti naumast ódansandi
vera. Lægi hún ekki á bæn, mátti
ganga að því sem gefnu, að hún væri
að dansa. Hún greip hvert einasta
tækifæri; dansaði við leiksystur sín-
ar, hörn og unglinga, og hefði hún
engan dansfélaga, dansaði hún ein.
Hún dansaði hvar sem hún var stödd,
mni í húsinu, úti í garðinum og úti
um grænan hagann. Þegar hún gekk
til altaris var göngulag hennar líkast
svifléttum dansi. Á hálu marmara-
hellunum fyrir utan kirkjudyrnar sá
hún sig aldrei úr færi að stíga fáein
dansspor, áður en hún skauzt inn í
kirkjuna.
Einn dag, er hún var alein í kirkj-
unni, gat hún ekki stillt sig um að
dansa nokkra hringi fyrir framan alt-
arið. Á þann unaðsfagra hátt flutti
hún guðsmóður bæn sína. Hún
gleymdi svo algjörlega stund og stað,
að henni fannst það sem draumur,
er hún sá gjörvulegan hefðarmann,
nokkuð við aldur dansa á móti sér.
Hann greip sporið svo létt og glæsi-
lega, að dansinn sem þau stigu varð
formfagurt listaverk.
Hann bar purpurarauð konungs-
klæði og gullkórónu á höfði, en ald-
urinn hafði þegar slegið hrafnsvart
hrokkið skegg hans silfurhrími sínu,
líkt og þegar stjörnur stafa úr óra-
fjarska. Danslagið dunaði innan úr
kórnum. Þar höfðu sex englahnokkar
tyllt sér á kórbríkina. Þeir létu hnubb-
aralega fæturna hanga, og léku á
hljóðfæri sín af hjartans lyst. Þeir
gerðu sig heimakomna og notuðu
þau þægindi, sem völ var á, því að
þeir létu englastytturnar, sem skreyttu
81
ö