Morgunblaðið - 18.12.2015, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. DESEMBER 2015
✝ Erla Gróa Guð-jónsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. maí 1932. Hún
lést á Landspít-
alanum Landakoti
7. desember 2015.
Hún var elsta
dóttir hjónanna
Guðrúnar Þor-
steinsdóttur hús-
móður, f. að Hamri
í Álftafirði 1. júní
1900, d. 12. mars 1981, og Guð-
jóns Gíslasonar, f. að Höfða í
Dýrafirði 15. júní 1902, d. 24. júlí
1983, sjómanns og verkamanns í
Reykjavík.
Systkini hennar eru Jóna
Guðjónsdóttir, f. 1933, Björg
Lilja Guðjónsdóttir, f. 1935, og
Aðalsteinn Guðjónsson, f. 1942.
Erla giftist 15. febrúar 1958
eftirlifandi eiginmanni sínum
Kristjáni Búasyni, fv. sókn-
arpresti og dósent við Háskóla
Íslands, f. í Reykjavík 25. októ-
ber 1932, syni hjónanna Jónu Er-
lendsdóttur húsmóður, f. að
Hvallátrum við Látrabjarg 4.
febrúar 1903, d. 30. desember
1993, og Búa Þorvaldssonar
mjólkurfræðings, f. í Sauðlauks-
dal, V-Barðastrandasýslu 20.
Guðlaugsdóttur, sonur þeirra er
Viktor Örn, d) Kristín M. B.
Johnsen, e) Telma Sif og f) Hild-
ur Björk.
4) Guðjón Kristjánsson, f. 1962
í Ólafsfirði, læknir á Akureyri,
kvæntur Ragnheiði Hörpu Arn-
ardóttur. Börn þeirra eru: a)
Örn, kvæntur Elfu Björk Krist-
jánsdóttur, b) Erla og c) Atli.
5) Erlendur Kristjánsson, f.
1966 í Reykjavík, rafmagnsverk-
fræðingur í Bandaríkjunum,
kvæntur Elínu Önnu Bjarnadótt-
ur.
Erla ólst upp í Reykjavík,
gekk í Miðbæjarbarnaskólann,
lauk verslunarskólaprófi frá
Verzlunarskóla Íslands 1950,
námi í Húsmæðraskólanum í
Reykjavík, stundaði verslunar-
störf 1950-1953 og var gjaldkeri
Kirkjugarða Reykjavíkur 1953-
1956. Hún sinnti margs konar fé-
lags- og mannúðarstörfum m.a. í
KFUK. Hún var lögregla á ár-
unum 1956-1958 og var önnur
lögreglukonan sem ráðin var í
Reykjavík. Árið 1958 fluttist
Erla til Ólafsfjarðar með eig-
inmanni sínum, sem þar var
sóknarprestur. Árin 1966-1975
bjó hún í Uppsölum í Svíþjóð, en
hún réðst þá til starfa á skrif-
stofu Sálfræðideildar skóla í
Reykjavík og starfaði þar til
2001.
Útför Erlu fer fram frá Fella-
og Hólakirkju í dag, 18. desem-
ber 2015, og hefst athöfnin
klukkan 13.
október 1902, d. 20.
október 1983.
Börn þeirra eru:
1) Jóna Kristjáns-
dóttir, f. 1958, í
Ólafsfirði, sálfræð-
ingur. Börn hennar
og f.v. eiginmanns,
Ahmad Nasiri, eru:
a) Salome Þuríður
Remén, gift Folke
Remén, en þeirra
börn eru: Ofelia Sig-
rid og Miranda Dagny, og b)
Sara Arndís Nasiri, í sambúð
með Petter Telning.
2) Guðrún Kristjánsdóttir, f.
1959 í Ólafsfirði, hjúkrunarfræð-
ingur gift Rúnari Vilhjálmssyni.
Börn þeirra eru: a) Kristján,
kvæntur Sólveigu Sigurð-
ardóttur. Þeirra börn eru: Krist-
inn og Erlendur, b) Vilhjálmur
og c) Þorvaldur.
3) Búi Kristjánsson, f. 1961 í
Ólafsfirði, myndlistarmaður í
Reykjavík. Eiginkona Búa er Sif
Sigfúsdóttir. Börn þeirra og
stjúpbörn eru: a) Haukur Þór, í
sambúð með Kolbrúnu Mist Páls-
dóttur, b) Birgir Hrafn, kvæntur
Sæunni Ýri Marinósdóttur, son-
ur þeirra er Daniel Leó, c) Arnar
Már, kvæntur Aðalheiði Ósk
Elsku móðir okkar, við kveðj-
um þig nú með söknuði og sorg í
hjarta. Við eigum þér svo margt
að þakka, þú varst okkar stærsta
gæfa og stoð og stytta í lífinu.
Mamma var mikil jafnréttis-
og mannréttindakona. Fyrir
henni var það mikilvægt að barn-
ið væri í fyrirrúmi og hlúa skyldi
að mæðrum, fjölskyldum til að
skapa börnum heilbrigð lífsskil-
yrði. Framar öllu ættu börn
sjálfstæðan tilvistarrétt óháð
þörfum eða högum foreldra
sinna.
Fyrir mömmu voru jólin mik-
ilvæg hátíð. Aðventan var að-
dragandinn og mamma lagði
mikið í undirbúning jólanna. Eft-
irvæntingin var mikil. Hún sat
fram á nótt við að sníða og
sauma. Skyldi það vera kjóll,
skyrta, buxur, föt handa dúkk-
unni eða bangsanum. Allir
bangsar fengu rauða slaufu um
hálsinn. Allt sem fór frá hennar
höndum var gert af vandvirkni
og snilld. Verk hennar skreyttu
heimilið og dýrindis bakkelsi var
undirbúið. Íslenskir jólasiðir
fengu að ráða. Fyrir framan jöt-
una raðaði hún fimm sænskum
rauðum kúlukertastjökum sem
skreyttu heimilið í Uppsölum,
okkar heimabæ á uppeldisárun-
um, og síðar í Reykjavík. Kveikt
var á öllum kertunum fyrir fram-
an jötuna klukkan sex á aðfanga-
dag áður en sest var að jólaborð-
inu.
Innst frá hjartans innstu rótum
eru ljóðin gerð til þín,
innst frá sálar innsta djúpi,
elskulega mamma mín.
Alla daga og allar nætur
endurminningin um þig
liður eins og ljúfur draumur
ljósvakans í kringum mig.
Fyrir alla elsku þína,
yl og hjartans gæðin þín,
þúsundfalt ég þakka vildi,
þér af hjarta mamma mín
og fyrir bljúgar bænir þínar,
er baðstu guð að leiða mig.
Það eru verndarverur mínar
sem vaka til að minna á þig.
Alltaf vil ég eiga jólin
einhvers staðar nálægt þér,
eins og barn að brosa og dreyma,
og blessa allt, sem lífið er,
vaka yfir vonum nýjum,
vernda hverja helga stund,
svæfa, þagga sorgaröldur
svo þær geti tekið blund.
Jólin nálgast, jólin koma,
ég er enn þá barn í kvöld,
bý mig upp til bernsku leika
bak við minninganna tjöld;
heiðstirndur er himinn fagur,
hylur jörðu hvítur snær,
hugurinn mér heldur kyrri
hjá þér, gamli sveitabær.
Ég hef engin orð að sinni,
aðeins bæn og helga þökk
fyrir alla æskudaga,
er ég jafnan minnist klökk.
Þegar eitthvað lundu lamar,
leita ég í gömul skjól,
ætíð því ég held í huga
hátíðleg hjá mömmu jól.
(Guðrún Jóhannsdóttir frá
Brautarholti)
Elsku móðir okkar, takk fyrir
að gera æskuárin okkar að ham-
ingjuríku ævintýri fullu af ást
þinni og gjafmildi. Takk fyrir að
vera alltaf til staðar þegar á
reyndi. Alltaf gafst þú þér næg-
an tíma þegar einhver þurfti að-
stoð, hvort heldur með heima-
námið, yfirlestur ritgerða, til að
gefa góð ráð í lífsins leik eða til
að ljá okkur eyra þitt eða nær-
veru. Takk fyrir að gefa okkur
gildi þín í veganesti. Gildi kær-
leika, réttsýni, fyrirgefningar,
samkenndar, jafnréttis og virð-
ingar.
Kæra mamma, við elskum þig.
Guð geymi þig, þökk fyrir allt og
allt!
Þín börn,
Búi, Guðjón, Erlendur
og systurnar.
Mamma fæddist á vordegi í
Reykjavík 1932. Foreldrar henn-
ar voru dugnaðar- og hugsjóna-
rfólk sem var annt um alla og
helst þá sem minna máttu sín.
Hún fór reglulega sem barn með
föður sínum á Grund til að lesa
og syngja með gamla fólkinu og
fór einnig með honum til Kefla-
víkur um hverja helgi þar sem
hann var með sunnudagaskóla.
Þegar mamma stálpaðist var hún
honum einnig innan handar með
gítarspilið og skipulagið. Hún
tók þátt í starfi KFUK í Reykja-
vík og Hafnafirði og varð þar for-
ingi í æskulýðstarfinu. Hún var
einnig foringi og forstöðukona í
sumarstarfinu í Vindáshlíð og
Kaldárseli.
Eftir nám í Verzlunarskóla Ís-
lands fór hún í Húsmæðraskól-
ann í Reykjavík og sótti einnig
námskeið í sálfræði og heimspeki
hjá prófessor Símoni Jóhanni
Ágústssyni. Mamma varð síðan
fjármálastjóri í Kirkjugörðum
Reykjavíkur. Svo var það árið
1954 að búið var að ráða Vilhelm-
ínu Þorvaldsdóttur sem fyrstu
lögreglukonuna eftir stríð og
fleiri konur þurfti henni til að-
stoðar. Mælt var með mömmu og
hún skráði sig til aðstoðar við
lögregluna í Reykjavík meðfram
starfi sínu hjá Kirkjugörðunum
og vann oft á kvöldin og um helg-
ar. Hennar framganga í starfi og
lagni í samskiptum við ungt fólk
og fólk í vanda varð til þess að
hún var síðan ráðin sem önnur
kvenlögreglan í Reykjavík 1956
og starfaði í lögreglunni þar til
hún fluttist með pabba til Ólafs-
fjarðar haustið 1958. Þessi tími
átti eftir að móta hana mikið og
vera henni veganesti í síðari
störfum.
Á aðfangadag 1953 trúlofaðist
mamma pabba og þau giftust 15.
febrúar 1958. Tími þeirra í Ólafs-
firði, 1958-1965, var mömmu
ætíð ofarlega í huga og góðar
minningar voru þaðan, bæði í
samfélagi vina og verkefnum
með pabba í fermingar- og æsku-
lýðsstarfinu. Mamma naut virð-
ingar sem prestsfrú og var heim-
ilið ætíð opið gestum innlendum
sem erlendum. Ýmsir komu til
skemmri eða lengri dvalar vegna
ýmissa erinda og embættisverka,
en í þá daga þóttu prestssetrin
eðlilegur viðkomu- og dvalar-
staður. Í Ólafsfirði fæddumst við
fjögur systkinin, en Erlendur
fæddist 1966 í Reykjavík. Pabbi
hafði fengið alþjóðlegan styrk til
framhaldsnáms í guðfræði við
Uppsalaháskóla og flutti fjöl-
skyldan þangað. Í Uppsölum
tóku miklir vinir foreldra okkar,
Bengt Thure og Eva Molander
fyrst um sinn á móti okkur. Í
þeim góða bæ áttum við minn-
isstæðan tíma þar sem foreldrar
okkar lögðu sig fram um að gefa
okkur góðan undirbúning fyrir
lífið með því að styðja okkur í
skóla- og tónlistarnámi, íþróttum
og félagsstarfi. Mamma studdi
einnig við pabba í námi hans og
starfi. Hún fann ætíð svigrúm til
að koma náunganum til hjálpar
og oft var margt um manninn á
heimilinu.
Eftir níu ára dvöl í Uppsölum
hafði Sigríður Sumarliðadóttir,
vinkona hennar, samband við
hana og taldi starfsreynslu henn-
ar sem lögreglu og starf að
æskulýðsmálum gagnlegt við ný-
stofnaða sálfræðideild skóla í
Reykjavík. Þar starfaði hún sem
ritari og fulltrúi á árunum 1976-
2001 og átti þar farsælan starfs-
feril.
Góður Guð blessi minningu
móður okkar og styrki föður okk-
ar í hans mikla missi.
Jóna og Guðrún.
Tengdamóðir mín var einstök
kona sem mig langar að minnast
að leiðarlokum. Þegar ég kom í
fyrsta sinn á heimili fjölskyld-
unnar í Torfufelli 20, snemma
árs 1987, tók hún mér um leið
sem einum úr fjölskyldunni – al-
veg fyrirhafnarlaust og án þess
að hafa orð á því. Það var góð til-
finning. Traustið og hlýjan sem
hún miðlaði kom fram í notalegri
nærveru og hvers kyns þjónustu
innan og utan heimilis sem hún
taldi aldrei eftir sér né miklaðist
af. Hún gerði lítið af því að tala
um sjálfa sig og þaðan af síður
um afrek sín, en ég komst að því
gegnum aðra hvað hún hefði lagt
af mörkum til kristilegs æsku-
lýðsstarfs og forvarnar- og lög-
gæslustarfs, og hve vel hún hefði
stutt við sálfræðiþjónustu skóla-
barna í Reykjavík með verkum
sínum og störfum. Og sem hús-
móðir á stóru heimili sá hún um
að fæða og klæða, annast um og
fræða.
Það bar aldrei neinn skugga á
okkar samskipti. Þegar erfiðleik-
ar komu upp á mínu heimili um
tíma var Erla mætt til aðstoðar
og einnig til að styrkja mig til
virkara heimilishalds – meðal
annars með því að kenna mér að
strauja eins og átti að gera það,
ef það var á annað borð almenni-
lega gert. Þetta lýsti Erlu vel.
Hún reiknaði ekki með að menn
tækju að sér verk með ólund eða
hangandi hendi.
Tækju menn þau að sér ynnu
menn þau sómasamlega, gerðu
hreinlega sitt besta. Öll verk
hennar sjálfrar voru vitnisburð-
ur um þetta. Hún gat oft slegið á
létta strengi og gamanið var
græskulaust – kom oftast fram
með stuttum og vel tímasettum
innskotum. Ekki höfðum við al-
veg sama skopskynið, en það
breytti litlu, því Erla gat hlegið
með svo líkamlegri innlifun að
það fékk alla til að hlæja með,
líka þá sem ekki höfðu náð grín-
inu.
Síðustu árin reyndu mjög á
Erlu þegar mjaðmir og hné tóku
að bila og skammtímaminni að
hraka. Hún ætlaðist þó ekki til
umstangs eða fyrirhafnar af öðr-
um sín vegna, þótt hún þyrfti
vissulega stuðning og aðstoð.
Henni var einfaldlega eiginlegra
að hugsa til annarra. Elsku
tengdamamma.
Ég kveð þig með miklu þakk-
læti og söknuði en ylja mér við
kærar minningar um þig og þinn
góða málstað. Megi góður Guð
blessa þig og varðveita.
Rúnar Vilhjálmsson.
Nú hefur mín kæra tengda-
móðir sofnað svefninum langa,
en eftir standa ljúfar minningar.
Lífshlaup Erlu var margbreyti-
legt. Hún vann mikið í kristilegu
starfi, var ein af fyrstu lögreglu-
konum landsins, flutti af mölinni
norður í Ólafsfjörð, bjó í Svíþjóð í
níu ár, en síðari helming ævinnar
bjó hún og starfaði í uppeldis-
borg sinni, Reykjavík. Oft var í
mörg horn að líta á stóru heimili
og ófá erum við sem höfum notið
þess að eiga hana að.
Erla var einstaklega um-
hyggjusöm, hlý og nærgætin við
mig frá því ég fyrst kom inn í
fjölskylduna. Ég sá fljótlega að
hún hugsaði alltaf fyrst um aðra
en sjálfa sig og var sérstaklega
næm á þarfir barna og þeirra
sem minna máttu sín. Í einni af
sögunum um múmínálfana er
sagt frá lítilli stúlku sem varð
ósýnileg og raddlaus sökum ást-
leysis, en vegna blíðrar umönn-
unar Múmínmömmu kom hún
smám saman aftur í ljós og end-
urheimti rödd sína. Kærleiksrík
framkoma Múmínmömmu í sög-
unni minnir mig mjög á fram-
komu Erlu, hún vildi öllum vel og
sýndi ávallt aðgát í nærveru sál-
ar. Börnin mín fundu vel hinn
gefandi kærleika ömmu sinnar
og nutu þess að vera í návist
hennar. Tengdamóðir mín tran-
aði sér aldrei fram, hafði ekki
hátt, var jafnlynd en ekki skap-
laus og lét skoðun sína í ljós þótt
orðfá væri. Hún var mikil
smekkmanneskja og hafði yndi
af að búa sér og sínum fallegt og
notalegt umhverfi.
Hún var einnig rausnarleg og
valdi af kostgæfni gjafir handa
okkur öllum á jólum og afmæl-
um. Það var gott að leita til henn-
ar og drjúg reyndust mér ráð
hennar, t.d. þegar við hjónin
fluttum ung til Svíþjóðar. Ljúfari
tengdamóður hefði ég ekki getað
átt.
Elskulegur tengdafaðir minn
hefur misst mikið, hartnær 60
ára sameiginleg ganga þeirra
hjóna er nú á enda.
Heilsu margra hrakar á efri
árum og hjá Erlu stóðu fyrir dyr-
um vistaskipti vegna heilsu-
brests. Ekki varð þó af fyrirhug-
uðum vistaskiptum, því hún flutti
beint til himna í staðinn. Erla
lifði og mun lifa að eilífu í ljósi
Krists. Gott er að við megum
treysta orðum hans:
„Jesús mælti: Ég er upprisan og lífið.
Sá sem trúir á mig mun lifa þótt hann
deyi“ (Jóh. 11:25)
Blessuð sé minning elsku
Erlu. Algóður Guð styrki og
huggi alla sem hana syrgja.
Ragnheiður Harpa
Arnardóttir.
Elsku amma okkar. Að setjast
niður og skrifa þessa síðustu
kveðju okkar til þín hefur verið
ljúfsár reynsla. Eins sárt og það
er að leiðir okkar sé að skilja
munum við alltaf geta yljað okk-
ur við dýrmætar minningar um
hlýju, umhyggjusömu ömmu
Erlu sem vildi allt fyrir okkur
gera.
Skrítið hvernig litlir ómerki-
legir hlutir eins og poppkorn í
plastmáli, leikir í snjónum og
búðarferðir eru manni ofarlega í
huga þessa dagana, en þegar við
vorum unglingar var alltaf gott
að fara að kaupa föt með ömmu.
Ólíklegt er að margir óöruggir 16
ára unglingar geti sagst treysta
ömmu sinni fullkomlega til að
velja á sig föt, en amma Erla var
með þetta allt á hreinu. Hún vissi
stærðirnar, fór í réttu búðirnar
og hristi höfuðið ef einhverjum
datt í hug að benda henni á föt
sem hún vissi að myndu ekki fara
okkur vel.
Þegar við fórum að eldast tóku
samskiptin að breytast og við
fengum að kynnast annarri hlið á
ömmu. Í stað þess að hlaupa um
húsið í ýmsum leikjum meðan
amma hugsaði um okkur gátum
við sest niður með ömmu í eld-
húsinu og rætt við hana um lífið
og tilveruna. Amma hafði sýn á
lífið sem við ættum öll að taka
okkur til fyrirmyndar. Henni
tókst að halda ró og reisn í öllum
aðstæðum og minnti fólk á hvað
það var sem skipti raunverulega
máli; fjölskyldan. Hún naut þess
nefnilega umfram allt að hugsa
um fólkið sitt. Amma, hvort sem
þú áttaðir þig á því sjálf eða ekki
varst þú límið sem hélt þessum
ólíku börnum þínum og barna-
börnum saman og gerðir okkur
að fjölskyldu. Fyrir það verðum
við alltaf þakklát.
Þessa dagana er líka erfitt að
hugsa ekki til jólanna, sem
manni finnst að helst þurfi að
fresta, því hvað eru jól ef maður
fer ekki til ömmu og afa í Breið-
holtið á jóladag.
Að lokum langar okkur að
kveðja þig eins og þú kvaddir
okkur svo oft.
Guð blessi þig, elsku amma.
Haukur, Birgir,
Arnar og Kristín.
Elsku amma okkar.
Minningar um ömmu okkar
eru margar og fallegar. Ilmur
hennar, mjúka húðin hennar og
rósótti morgunsloppurinn, hár-
rúllurnar og fallegu slæðurnar
eru meðal ótal minninga um
hana úr æsku.
Þótt ægishaf skildi okkur að
var hún alltaf nálæg. Hún kom
oft til að vera hjá okkur og
faðma. Faðmur, glöggt auga og
sanngjörn áheyrn var ætíð
skammt undan. Fátt fór framhjá
henni og hún vissi alltaf hvað við
vorum að gera.
Hún arfleiddi okkur að þekk-
ingu og hefðum. Hún var vitur,
vel menntuð og nútímaleg í hugs-
unarháttum. Hún hafði auga fyr-
ir smáatriðum og skapaði í kring-
um sig andrúmsloft sem miðlaði
jafnvægi og fegurð. Með frá-
bærri kímnigáfu sinni, gat hún
lýst upp umhverfið.
Frá henni höfum við erft það
að geta hlegið þar til tárin flæða.
Frá henni höfum við erft það
að taka vel eftir í umhverfi okk-
ar.
Minningar um líf hennar með
okkur eru margar og ómetanleg-
ar og söknuðurinn er sár.
Salome Þuríður og
Sara Arndís.
Fyrir rúmum fjörutíu árum
þóttu það stórtíðindi þegar kon-
ur klæddust lögreglubúningum í
fyrsta sinn og fóru að starfa við
löggæslu við hlið karla. Saga
kvenlögreglu er þó mun eldri því
árið 1933 var viðruð hugmynd í
þá veru. Ekkert gerðist þó í þeim
málum fyrr en á fimmta áratugn-
um, en þá störfuðu tvær konur í
lögreglunni í Reykjavík, en sú
sem starfaði lengur hætti 1948.
Þremur árum síðar var málið
tekið upp á bæjarstjórnarfundi í
Reykjavík og mikilvægi þess
áréttað að ráða konur til starfa í
lögreglunni. Enn liðu um tvö ár
þangað til kona var ráðin til
starfa og var hún enn hjá lög-
reglunni í Reykjavík haustið
1956 þegar Erla Gróa Guðjóns-
dóttir réðst þangað líka.
Erla Gróa, sem hafði lokið
prófi frá Verzlunarskóla Íslands
og áður unnið við verslunarstörf,
var því sannarlega í hópi frum-
herja þegar kvenlögregla er ann-
ars vegar. Mikið hefur breyst frá
þessum árum, en Erla Gróa og
starfssystur hennar voru t.a.m.
óeinkennisklæddar. Kvenlög-
regluþjónar höfðu enn fremur
ekki aðstöðu á lögreglustöðinni,
sem þá var til húsa í Pósthús-
stræti í Reykjavík, heldur sinntu
verkum sínum frá skrifstofu á
Klapparstíg.
Verkefnin voru af ýmsum toga
og vinnutíminn gat verið óreglu-
legur. Þannig var kvenlögreglan
t.d. stundum kölluð út að næt-
urlagi eða um helgar án þess að
greitt væri fyrir það eitthvað
sérstaklega. Oft var þá verið að
kanna með stúlkur sem höfðu
farið á ball og orðið áberandi
drukknar, en þær þurfti að að-
stoða við að komast heim. Eins
þurfti að fara í Hegningarhúsið
ef kona var þar í haldi því hún
mátti ekki fara einsömul út í
fangelsisgarðinn. Þar voru iðu-
lega fyrir karlfangar og því
þurftu kvenfangar lögreglufylgd,
ef svo má segja, ef þær vildu
viðra sig.
Erla Gróa hætti í lögreglunni
árið 1958 og fluttist til Ólafs-
fjarðar, en þar var hún prestsfrú
og húsmóðir. Nokkrum árum
seinna fór hún til Svíþjóðar og
bjó þar alllengi, en sneri síðan
aftur til Íslands og árið 1975 hóf
hún störf við nýstofnaða sál-
fræðideild skóla í Reykjavík. Það
var ekki síst fyrir áeggjan fyrr-
verandi samstarfskonu úr lög-
reglunni að Erla Gróa tók að sér
hið nýja starf, en því gegndi hún
síðan um árabil. Árin í lögregl-
unni voru Erlu Gróu dýrmæt og
höfðu áhrif á lífsviðhorf hennar,
en hún talaði ávallt um sam-
starfsfólk sitt í lögreglunni af
mikilli virðingu.
Guð blessi minningu Erlu
Gróu Guðjónsdóttur.
Sigríður Björk Guðjóns-
dóttir, lögreglustjóri
á höfuðborgarsvæðinu
Erla Gróa
Guðjónsdóttir