Morgunblaðið - 15.01.2016, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. JANÚAR 2016
✝ Ágúst Sveins-son fæddist í
Vestmannaeyjum
10. janúar 1938.
Hann lést 5. jan-
úar 2016.
Foreldrar hans
voru Sveinn Stef-
ánsson, fæddur á
Siglufirði 9. sept-
ember 1919, látinn
3. mars 1982, og
Sigurveig Munda
Gunnarsdóttir, fædd í Reykjavík
9. september 1918, látin 22. des-
ember 1975.
Ágúst átti 16 hálfsystkini.
Samfeðra með Guðrúnu Krist-
jönu Karlsdóttur, f. 24. júlí 1923,
látin 3. apríl 2011: Stefán, f.
1955, Karl Hallur, f. 1957, Soffía,
f. 1960, Ólafur, f. 1962, Rann-
veig, f. 1964, Sigurgrímur Ingi,
f. 1965.
Sammæðra með Friðjóni Jó-
hannssyni, f. 11. júni 1910, látinn
22. apríl 1995: Haraldur, f. 1940,
látinn 2015, Jóhann Gunnar, f.
1941, Edda María Gundersen, f.
1943, Sigurdór, f. 1944, Tómas
Sævar, f. 1946.
Sammæða með Bjarna
Viggóssyni, f. 5. júlí 1929, d. 27.
apríl 1988: Viggó, f. 1951, Egg-
ert Bjarni, f. 1953, Birna Sigríð-
á dagróðrabátum og á síldveið-
um.
Ágúst og Erla byrjuðu
samvistir 1957 og fluttu til
Reykjavíkur haustið 1958 og
bjuggu þar til vors 1959 en þar
var hann starfsmaður hjá Shell.
Þau fluttu síðan aftur til Grund-
arfjarðar og giftu sig 1. okt.
1959 og bjuggu til að byrja með í
foreldrahúsum Erlu. Þau festu
síðan kaup á eigin heimili á
Grundargötu 7, þar sem þau áttu
heima frá 1960 til miðsumars
1968. Eftir að Ágúst hætti sjó-
mennsku varð hann starfsmaður
frystihússins í Grundarfirði og
gerðist síðar verkstjóri þar. Í júl-
ímánuði 1968 ákváðu þau hjón
að flytja búferlum frá Grund-
arfirði til Akraness og hóf Ágúst
störf hjá fyrirtæki Haraldar
Böðvarssonar, þá sem aðstoð-
arverkstjóri. Árið 1972 varð
hann yfirverkstjóri í frystihúsi
fyrirtækisins. Síðustu árin var
hann síðan verkstjóri á eyrinni
eða þar til hann lét hann af störf-
um í ársbyrjun 2007. Ágúst vann
því samfellt í 39 ár hjá sama fyr-
irtækinu sem þá hét HB Grandi
eftir sameiningu fyrirtækjanna.
Mestan hluta ævinnar á Akra-
nesi bjuggu þau hjón á Dalbraut-
inni, en síðustu misserin á
Höfða.
Útför Ágústs fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 15. janúar
2016, klukkan 14.
ur, f. 1956, Brynja
Hrönn, f. 1957, og
Jarl, f. 1959.
Eftirlifandi kona
Ágústs er Erla Auð-
ur Stefánsdóttir, f.
10. október 1937.
Sonur hennar og
uppeldissonur
Ágústs er Sigurgeir
Sveinsson, f. 1955,
kvæntur Dröfn Við-
arsdóttur, f. 1962.
Börn þeirra eru: 1) Arnar, f.
1984. Kona hans er Rósalind Sig-
nýjar Kristjánsdóttir. Þau eiga
fjóra syni. 2) Birna Björk, f.
1987, gift Birgi Þórissyni. Þau
eiga einn son.
Ágúst ólst að mestu upp hjá
móðurömmu sinni, Sveinfríði
Ágústu Guðmundsdóttur og
seinni manni hennar Pálma K.
Ingimundarsyni og börnum
þeirra. Þau bjuggu í Vestmanna-
eyjum til ársins 1942 þegar þau
fluttu til Reykjavíkur. Ágúst
lauk þar grunnskólagöngu í
Laugarnesskóla. Þau fluttu síðar
að Búlandshöfða í Eyrarsveit um
1950 og til Grundarfjarðar 1953
þegar Ágúst var 15 ára gamall.
Ágúst hóf snemma sjó-
mennsku frá Grundarfirði og
stundaði sjóinn í um níu ár, m.a.
Í nærfellt fjóra áratugi sam-
fellt naut frystihús Haraldar
Böðvarssonar starfskrafta
Ágústs Sveinssonar, Gústa
verkstjóra eins og hann var
ávallt kallaður af samstarfsfólki
sínu.
Hugur hans var frá blautu
barnsbeini tengdur sjávarútvegi
og ungur fór hann á sjóinn og
hafði hann hug á að gera sjó-
mennsku að ævistarfi. Eftir sex
ára veru á sjónum varð hann að
gefa þá ætlun sína upp á bátinn
vegna sjóveiki sem aldrei skildi
við hann.
Það lýsir vel persónueinkenn-
um hans að gefast ekki upp fyrr
en í fulla hnefana, því erfitt var
að finna eljusamari og
ákveðnari mann en hann.
Við teljum það hafa verið
mikla gæfu fyrir frystiiðnaðinn
að fá hann í land og má jafnvel
þakka sjóveikinni fyrir að leiðir
hans skyldu liggja á Akranes
1968. Í frystihúsinu var hann
réttur maður á réttum stað, tók
fagnandi við nýrri tækni og
snyrtimennskan var ávallt í há-
vegum höfð. Já! það var röð og
regla á hlutunum og ný vinnu-
brögð og nýjar hreinlætiskröfur
voru honum heilagar og aldrei
gefinn neinn afsláttur í þeim
efnum.
Hann var duglegur að afla
sér nýrrar þekkingar og bar
virðingu fyrir öllu því sem hon-
um var trúað fyrir. Húsbónda-
hollur og samviskusamur var
hann – en Ágúst gat líka látið
finna fyrir sér. Aðalkostur hans
var að allir vissu hvar þeir
höfðu hann.
Hann sagði hlutina hreint út,
alveg án þess að færa þá í
mýkri búning. Hann gaf sig all-
an í störf sín og hafði yndi af
því að blanda geði við fólk, var
áhugasamur um framfarir og
hvatti mjög til þess að starfs-
fólk undir hans stjórn sækti sér
aukna menntun á sviði fisk-
vinnslu. Árangurinn lét heldur
ekki á sér standa og þær voru
ófáar viðurkenningarnar sem
hópurinn hans fékk fyrir gæða-
framleiðslu sem vakti verð-
skuldaða athygli og skipti miklu
máli til framtíðar litið. Alltaf
var reynt að gera betur en fyrr.
Ágúst upplifði miklar fram-
farir og breytingar í tengslum
við starf sitt og hann gladdist
innilega þegar vel gekk; vakinn
og sofinn var hann yfir því að
sinna störfum sínum sem allra
best.
Við kveðjum góðan sam-
starfsmann með þakklæti og
virðingu fyrir áralanga sam-
vinnu.
Ástvinum hans biðjum við
blessunar.
Haraldur, Sveinn og Stur-
laugur Sturlaugssynir.
Nú þegar kvaddur er góður
félagi okkar, Ágúst Sveinsson,
rifjast upp margar góðar og
gefandi minningar um áratuga
félagsskap og vináttu Kiwanis-
manns sem alltaf var tilbúinn að
leggja sitt af mörkum fyrir
klúbbinn sinn, og þar með
náungann, en eins og flestir vita
er eitt helsta markmið Kiwanis-
hreyfingarinnar að láta gott af
sér leiða í starfi og framgöngu
til heilla fyrir samfélagið.
Ágúst, sem gekk til liðs við
Kiwanisklúbbinn Þyril 29. nóv-
ember árið 1971, starfaði öt-
ullega í þeim anda hvort sem
unnið var við fjáraflanir eins og
flugeldasölu eða að gera gamlan
kútter sýningarhæfan til heið-
urs sjómannastéttinni eða
endurbyggja úr rústum gamlan
vita sem nú er orðinn heims-
frægur og eitt helsta aðdrátt-
arafl ferðamanna sem heim-
sækja Akranes.
Við þessháttar verkefni var
Ágúst ætíð fremstur í flokki
enda reynslumikill sem yfir-
verkstjóri hjá stórfyrirtæki í
áratugi. Hann sinnti líka hinu
hefðbundna klúbbstarfi af mik-
illi samviskusemi, mætti nánast
á hvern einasta fund, tók ekki
oft til máls en lagði sitt af
mörkum til umræðunnar ef
honum þurfa þótti og var þá
beinskeyttur og ráðagóður og
fastur fyrir í sínum málflutn-
ingi. Hann var glaðvær í hópi
félaga og hafði notalega nær-
veru. Ágúst gegndi flestum
embættum fyrir klúbbinn og
gerði það af alúð eins og annað.
Eitt er þó það embætti sem
hann vildi aldrei taka að sér
þótt oft væri þess farið á leit,
en það var embætti forseta,
embætti sem hann, að öðrum
ólöstuðum, var manna hæfastur
að takast á hendur. Enga sér-
staka ástæðu gaf hann fyrir
þeirri neitun en það læðist að sá
grunur að maður, sem stjórnaði
tugum starfsmanna daglega,
hafi gjarnan þegið að taka þátt í
starfi félags án þess að vera þar
við stjórnvölinn.
Við leiðarlok viljum við Kiw-
anismenn svo þakka samfylgd-
ina í áratugi og sendum eig-
inkonu, syni og fjölskyldu
innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd félaga í Kiwanis-
klúbbnum Þyrli,
Jón Trausti Hervarsson.
Ágúst Sveinsson
✝ Kristján Jóns-son fæddist í
Reykjavík 26. febr-
úar 1942. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Nes-
völlum í Reykja-
nesbæ 28.
desember 2015.
Foreldrar hans
voru Jón „kadett í
hernum“ Sigurðs-
son frá Fagurey á
Breiðafirði, f. 7. janúar 1912, d.
29. maí 1992, og Sigríður
Kristjánsdóttir Barr frá Hjöll-
um í Ögurhreppi, N-Ís., f. 23.
febrúar 1919, d. 29. desember
2006.
Hálfsystkini Kristjáns, sam-
mæðra: Björn Indriðason, f.
27.2. 1957, Einar Bragi Indr-
iðason, f. 7.5. 1959, og Að-
alheiður Björk Indriðadóttir, f.
19.7. 1960, d. 23.8. 2014.
Fyrri kona Kristjáns var
Guðbjörg Guðrún Greipsdóttir.
Þau eiga eina dóttur, Guðleifu
Jónu, f. 29.9. 1967, gift Andr-
eas Schulz, f. 17.12. 1958. Börn
sambúð með Peter R. Damga-
ard, f. 18.6. 1992.
Kristján fæddist í Reykjavík
og ólst upp á Akranesi hjá
móður sinni. Hann byrjaði
snemma að hafa áhuga á bílum,
mótorhjólum og vélum og
hvernig hlutir virka. Hann
fékk snemma viðurnefnið
Stjáni meik vegna fimi sinnar
við að smíða hluti, sérstaklega
úr olíubrúsum, og þess að hann
virtist geta fundið lausn á öll-
um verkefnum sem fyrir hann
voru lögð.
Upp úr tvítugu flutti Stjáni
til Reykjavíkur og vann meðal
annars á verkstæði Bandaríkja-
hers, vélsmiðjunni Héðni, hjá
Jósafat Hinrikssyni ásamt því
að vera með eigið verkstæði í
samfloti með öðrum. 1975 hóf
hann rekstur bílaþjónustu í fé-
lagi við Ársæl „Sæla“ Árnason,
Runólf „dýrling“ Valdimarsson
og Kristján „tækninn“ Hraun-
fjörð við Súðarvog 28-30 í
Reykjavík, sem hann átti eftir
að vera viðloðandi í yfir 20 ár.
Síðustu árin bjó Stjáni á Suð-
urnesjum.
Útför Kristjáns fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 15. jan-
úar 2016, klukkan 13.
þeirra eru: Krist-
ján Breki, f. 27.4.
1993, og Sóley, f.
21.6. 1999.
Kristján kvænt-
ist 31.12. 1988 Elsu
Ísfold Arnórs-
dóttur kennara, f.
30.1. 1956, en þau
hófu sambúð 1976.
Foreldrar hennar
voru Arnór Ósk-
arsson, f. 1914,
sjúkraliði frá Eyri í Gufudals-
sveit, og Björg Ólína Júlíanna
Eggertsdóttir, f. 1931, sauma-
kona úr Reykjavík. Börn Krist-
jáns og Elsu: 1) Arnór, f. 14.10.
1976. 2) Sara, f. 13.5. 1981, gift
Viðari Erni Sævarssyni. Börn
þeirra eru: Ísfold Sara, f. 30.1.
2002, Ófeigur Nói, f. 3.3. 2004,
og Ísidór Úlfur Örn, f. 11.9.
2011. 3) Ari Freyr, f. 28.4.
1986, í sambúð með Elmu Dögg
Steingrímsdóttur, f. 3.10. 1987.
4) Elsa, f. 24.7. 1987. Börn
hennar: Erlendur Ari, f. 20.6.
2007, Sævar Nökkvi, f. 25.7.
2009. 5) Björg, f. 1.6. 1991, í
Eitt sinn kynnti ég Stjána
fyrir kunningja mínum og bætti
því við að við værum hálfbræð-
ur. Stjáni var fljótur að hugsa
og sagði: „Þetta er ekki rétt hjá
þér, Einar, í mínum huga erum
við bræður.“
Við Stjáni áttum aldrei raun-
verulega samleið í lífinu, enda
17 ára aldursmunur á milli okk-
ar. Á uppvaxtarárum mínum
átti Stjáni það til að gufa upp
þannig að það hvorki sást né
heyrðist frá honum langtímum
saman. Eitt sinn eftir marga
mánaða fjarveru birtist frétt í
einu dagblaðanna með mynd af
Stjána og kunningja hans, þeir
höfðu þá skroppið út fyrir bæ-
inn endað á Ísafirði og ráðið sig
ótímabundið í vinnu í vélsmiðju
þar í bæ.
Ég á sérstaklega góðar minn-
ingar frá því um eða eftir 1965
þegar Stjáni fór að taka mig og
Bjössa bróður stundum með á
„rúntinn“. Þessar ferðir voru
draumi líkastar fyrir pottorma
eins og okkur Bjössa. Þarna
vorum við í bíltúr í amerískum
kagga innan um þvílíka mega-
töffara sem greiddu hárið með
brilljantíni og lyktuðu af Old
Spice. Í útvarpinu glumdi svo
„Kaninn“ og var oft hressilega
tekið undir með Elvis eða Jo-
hnny Cash.
Ekki löngu eftir þetta tímabil
gerðist það svo að Stjáni nánast
hvarf úr okkar lífi svo árum
skipti. Næstu reglulegu sam-
skipti milli okkar Stjána urðu
ekki fyrr en eftir að ég fékk bíl-
próf. Um svipað leyti æxlaðist
það svo að ég og Elsa fyrrum
eiginkona Stjána gengum
menntaveginn saman í Tækni-
skólanum sem varð til þess að
ég varð tíður gestur á heimili
þeirra hjóna, stundum meira að
segja sem barnapía.
Árið 1995 flutti ég heim eftir
13 ára dvöl erlendis. Í búslóð
minni leyndist mjög gott eintak
af gömlum orginal Toyota
Landcruiser og átti nú svo
sannarlega að láta stóran
draum um góðan fjallabíl ræt-
ast.
Það var hafist handa við
óhefðbundna breytingu en þar
gegndi Stjáni hlutverki breyt-
ingameistara en ég var auð-
mjúkur handlangari og nemi.
Fyrir mig var samveran góður
tími en á þessum tímapunkti
var því miður farið að fjara ör-
lítið undan Stjána. Örfáum ár-
um áður hafði hann tekist á við
stór og krefjandi verkefni s.s.
að gera upp póstbíl sem nú
prýðir Samgöngusafnið á Skóg-
um ásamt þeirri gífurlegri
vinnu sem hann setti í hönnun á
jöklafarinu Snævari. Svo fór að
hann missti húsnæði sitt í Súð-
arvogi og flutti allt sitt dót og
gersemar langt út á Suðurnes.
Fjallabílaverkefni okkar bræðra
beið lægri hlut fyrir örlögunum
og eftir þessar sviptingar urðu
samskipti okkar bræðra lítil og
langt á milli.
Ég er óttalegur durgur þegar
kemur að því að rækta vina- og
frændgarðinn og hefur það alla
tíð bitnað á þeim sem síst eiga
það skilið. Ég hef alltaf hugsað
vel til Stjána og hans fjölskyldu
en hann og þau öll hafa ekki
farið varhluta af þessum ágalla
mínum því samskipti okkar í
milli hafa sáralítil verið und-
anfarin fjöldamörg ár. Ekki hef-
ur vantað tilefni eða tækifæri til
þess að gera eitthvað í mál-
unum en hvað Stjána bróður
varðar er það nú orðið of seint
og er ég miður mín yfir því.
Ég kveð nú Kristján bróður
með söknuð í hjarta og votta
börnum hans og barnabörnum
alla mína samúð.
Einar Bragi Indriðason.
Kynni okkar Kristjáns,
Stjána meik, hófust þegar hann
og systir mín, Elsa, urðu par.
Þau hófu búskap og það var
alltaf gaman að koma til þeirra.
Svo gestkvæmt var hjá þeim að
maður var farinn að halda að
þetta væri stoppistöðin Hlemm-
ur, sama hvar þau bjuggu. Þau
festu kaup á íbúð á Langholts-
veginum og bjuggu þar lengst
af.
Það sem einkenndi Stjána og
Elsu var að þau komu til dyr-
anna eins og þau voru klædd.
Það voru ófáar stundir sem ég
átti með þeim, kvöld með lestri
úr bókum eða ljóðalestri, og svo
öll ferðalögin á sumrin þar sem
ég fékk að fljóta með, með lít-
inn dreng. Stjáni meik var einn
af fáum sem lesa ljóð með þeim
hætti að þau verða lifandi frá-
sögn með svo mikilli innlifun að
unun er að.
Ég hef aldrei kynnst neinum
sem hefur verið eins glaður og
þakklátur fyrir allt það góða
sem varð á vegi hans og Stjána
meik. Það var heldur ekki ein-
leikið hvað Stjáni meik heillaði
tengdamóður sína upp úr skón-
um. Kom fram við hana eins og
prinsessa væri mætt á svæðið,
faðmaði hana og hún alltaf
hlæjandi nálægt Stjána meik.
Ég er honum þakklát fyrir það.
Stjáni meik var greiðvikinn
við vini sína og eitt skipti sem
ég bað hann að líta á bíl sem ég
var á leist honum ekkert á
skrjóðinn, en sagði samt frekar
blíður á manninn: „Gunna mín,
ég kann að gera við bíla, en ég
kann ekkert á saumavélar.“ Þar
með vissi ég að þetta var ekki
beint bíll í hans augum. Þrátt
fyrir áhuga Stjána meik á bílum
töluðum við oftast um allt annað
en bíla. Hann átti til að hringja
í mig og panta Loft, son minn, í
heimsókn. „Hann er alltaf kát-
ur, þessi drengur þinn,“ sagði
Stjáni og ég er þakklát fyrir
alla þá hlýju sem Stjáni meik
sýndi mér og mínum börnum.
Ég verð að viðurkenna að ég
var pínu montin þegar Stjáni
sagðist vera í sama stjörnu-
merki og ég. „Bíddu, en þú ert
fæddur í febrúar,“ sagði ég.
„Ég veit allt um það, en ég er
samt í sama merki og þú
Gunna, ég er naut.“ Og við það
sat. Stjáni meik var ekki bara
sérstakur heldur einnig einstak-
ur maður. Ég kveð Stjána með
söknuð í huga. Ég er þakklát
fyrir að hafa kynnst honum og
verið samferða í mörg ár.
Sendi öllum aðstandendum
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðrún J. Arnórsdóttir.
Kristján Jónsson
mín, Hólmfríður Jóna Arndal
Jónsdóttir, er nú síðasta systk-
inið á lífi, 84 ára gömul, en hin
systkinin voru Jón Gests, f. 1920,
Sigurborg, f. 1923, Jóna Björg, f.
1926, Guðmundur, f. 1929, Andri
(Addi frændi), f. 1934, og Hulda,
f. 1936, blessuð sé minning þeirra
allra. Árið 2016 var nýgengið í
garð þegar mamma hringdi og
sagði mér að Lóa systir væri dá-
in.
Ég er staddur í Bandaríkjun-
um og get því miður ekki fylgt
Lóu frænku til grafar, en hvar ég
sit og lít til baka yfir farinn veg að
Vallargerði í vesturbæ Kópavogs
birtist mynd í huga mér af ein-
staklega hlýlegri og glæsilegri
konu sem sagði með blíðri röddu:
„En hvað það er gott að sjá þig,
elsku Óskar minn.“
Heimili þeirra Lóu og Bene-
dikts heitins í Vallargerði var ein-
staklega fallegt og í minningunni
var þar allt svo fágað og friðsælt.
Lóa og Benedikt bjuggu þarna
ásamt börnunum Árnýju, Guð-
mundi, Sigrúnu, Kristjóni og Jó-
hanni, en fyrir átti Lóa synina
Eðvarð og Björgvin. Við Árný er-
um jafnaldrar, fædd 1950, en svo
koma hin hvert af öðru. Næstur í
röðinni var Guðmundur
(Mummi), f. 1953, eins og Siggi
bróðir minn. Þá kom Sigrún, f.
1954, eins og Doddi bróðir minn,
Kristjón, f. 1956, jafnaldri Nonna
heitins bróður míns, og loks Jó-
hann, jafnaldri Fanneyjar systur
minnar, f. 1961.
Ég held að Lóa frænka og
mamma hafi verið mjög sam-
rýndar systur og líkar að mörgu
leyti, enda sækja líkir líkan heim.
Við hjónin minnumst elskulegrar
frænku minnar með hlýhug og
virðingu og sendum frændsystk-
inum mínum, vinum og öðrum
ættingjum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Óskar Þórmundsson.
 Fleiri minningargreinar
um Ólöfu Ragnheiði Jóns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Hún Ragga er dáin, farin allt-
of fljótt. Ég vil minnast Röggu
minnar í nokkrum orðum. Ég
kynntist henni fyrir tæplega 29
árum þegar við lágum saman á
meðgöngudeild Landspítalans í
tæplega tvo mánuði. Markmið
okkar var að reyna að klára
meðgönguna. Ragga mín kláraði
næstum því sína, en ég komst
ekki nema í 30 vikur. Þetta var
erfitt tímabil fyrir okkur, en vel
þess virði. Flottir strákar sem
við eignuðumst með tveggja
vikna millibili.
Við fundum strax hlýjuna á
milli okkar, sem hefur haldist
síðan. Við höfum heimsótt hvor
aðra eða talað saman í síma.
Síðast sumarið 2014 fórum við
hjónin í heimsókn á Hvamms-
tanga til Röggu og Jóa, það var
alltaf yndislegt að koma til
þeirra, hlýjan og kærleikurinn
alltaf til staðar hvernig sem á
stóð. Við vorum að hugsa um að
keyra fyrir Vatnsnesið, en það
var ekki nógu gott skyggni
sagði Ragga. Hún vissi að við
værum í bústaðnum í Borgar-
firðinum og sagðist hringja til
okkar í betra skyggni. Hún stóð
við sitt eins og alltaf og hringdi
nokkrum dögum seinna.
Ég hringdi til Röggu fyrir um
mánuði, þá var hún nýkomin af
sjúkrahúsi. Ekkert hægt að
gera meira sagði hún. Það þarf
bara stórt kraftaverk, sem kom
ekki.
Elsku Jói, Eggert, Eyjólfur
og fjölskyldur, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þín,
Ragga mín.
Þín vinkona,
Hjördís Harðardóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Ragnheiði J. Eggerts-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.