Morgunblaðið - 29.02.2016, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. FEBRÚAR 2016
✝ Gunnar Árna-son fæddist í
Vestmannaeyjum
11. desember 1928.
Hann lést 19. febr-
úar 2016.
Foreldrar Gunn-
ars voru hjónin
Árni Sigurður
Böðvarsson útgerð-
armaður og rakari
í Vestmannaeyjum
sem fæddur var að
Eyvakoti á Eyrarbakka 28. júní
1890 og María W.H. Eyvind-
ardóttir sem fædd var í Reykja-
vík 25. febrúar 1901.
Árni var af Höfðabrekkuætt í
föðurætt en móðir hans, Mál-
fríður, var af ætt Síðupresta.
María var dóttir Eyvindar Árna-
sonar útfararstjóra í Reykjavík
og konu hans Sophiu K. Heil-
mann. Systkini Gunnars voru
Fríða Soffía Böðvars, fædd 1921
og lést aðeins 13 ára gömul,
Sem ungur maður starfaði
Gunnar við hraðfrystihús föður
síns í Fífuhvammslandi í Kópa-
vogsdal, bæði við hráefnisöflun
og verkstjórn í vinnslusal. Árið
1956 stofnuðu Gunnar og bræð-
ur hans Víbró, sem framleiddi
hleðslusteina og plastein-
angrun. Árni faðir þeirra seldi
hraðfrystihúsið og þeir bræð-
urnir keyptu lóðina við hliðina.
Nokkrum árum síðar réðust
þeir í byggingu skrifstofu- og
verslunarhúss þar sem nú er
Hamraborg í Kópavogi og
frystihúss við Bátalón í Hafn-
arfirði. Vann Gunnar allan sinn
starfstíma í fyrirtækjum þeirra
bræðra þar til um síðustu alda-
mót að þeir seldu fyrirtæki sín.
Nokkrum árum eftir andlát
eiginkonu sinnar kynntist Gunn-
ar Svövu Sigmundsdóttur. Síð-
ustu árin dvaldi Gunnar á
Hrafnistu í Reykjavík þar sem
hann lést.
Útför Gunnars verður gerð
frá Digraneskirkju í Kópavogi í
dag, 29. febrúar 2016, klukkan
11.
Erna Böðvars,
fædd 1922 og látin
2008, Eyvindur,
fæddur 1926 og lát-
inn 2012, Böðvar,
fæddur 1927 og lát-
inn 2010 og Gott-
freð, fæddur 1932
og lifir systkini sín.
Gunnar kvæntist
8. september 1951
Stefaníu Stef-
ánsdóttur, sem
fædd var í Neskaupstað 12.
október 1931 en ólst upp á
Djúpavogi. Stefanía lést 6. des-
ember 1995. Börn Gunnars og
Stefaníu eru Kjartan, fæddur
1951, kvæntur Hrefnu Sölva-
dóttur, Þorgerður, fædd 1955,
gift Ásgeiri G. Sigurðssyni, og
Anna María sem var fædd 1962
og lést 2006. Hún var gift Nils
Möller-Jensen. Barnabörn
Gunnars eru níu talsins og lang-
afabörnin eru 13 talsins.
Við andlát elsku pabba, Gunn-
ars Árnasonar, er mér bæði ljúft
og skylt að minnast hans í nokkr-
um orðum. Pabbi var ljúfur og
ástríkur faðir. Hann var glaðsinna
og hrifnæmur að eðlisfari þó svo
hann gæti vissulega skipt skapi ef
svo bar við en hann var aldrei
meiðandi í garð annarra. Upp í
hugann koma minningabrot úr
æsku; það fyrsta sem ég man, lík-
lega um þriggja ára aldurinn, er
að ég sit alsæl í fangi pabba um
kvöldmatarleytið og hann nýkom-
inn heim úr vinnu. Það er gaman
hjá okkur og mér líður vel og finn
að ég er örugg í fangi hans. Ég
skríki og pabbi leyfir mér að toga í
bringuhárin sem læðast upp úr
hálsmálinu. Þetta hlýtur að hafa
valdið honum sársauka en hann
leiddi hann hjá sér og náði smám
saman að beina athygli minni að
öðru. Einhverju síðar er ég að
hlaupa niður heimtröðina á alltof
stórum hælaskóm og pabbi er
kominn á eftir mér til að forða
falli. Ég er reið og vil ekki láta ná
mér því ég er á leið til vinkonu til
að sýna mig. Ég lét ljót orð falla í
garð pabba og hafði í hótunum en
hann tók því ljúflega, lét sem vind
um eyru þjóta og náði sátt við mig
eins og fyrir töfra. Ég man hvað
ég skammaðist mín lengi fyrir
ljótu orðin en slík hafði ég aldrei
áður látið falla og allra síst vildi ég
segja neitt ljótt við þennan góða
mann.
Pabbi festi kaup á grammófóni
til að spila vínylplötur. Hann spil-
aði helst píanókonserta sem hann
táraðist yfir og hreif mig með. Ég
deili sömu hrifingu á sömu verk-
unum enn þann dag í dag og er
löngu farin að tárast eins og hann.
Pabbi söng einnig betur en karl-
arnir í útvarpinu, helst þó í baði.
Á sumrin var fjölskyldan vön
að heimsækja móðurforeldrana á
Djúpavogi. Þá fórum við krakk-
arnir og mamma á undan en pabbi
sótti okkur norðurleiðina þar sem
suðurleiðin var enn ófær. Á heim-
leiðinni þreyttist pabbi ekki á að
benda okkur á náttúrufegurðina.
Hann stoppaði bílinn á útsýnis-
stað uppi á Möðrudalsöræfum til
að berja Herðubreið augum sem
var að hans mati fegursta fjall
landsins. Einhvern veginn varð
ferðalagið svo miklu skemmti-
legra og líflegra þegar hann var
með í för og hughrifin sem hann
tendraði sitja enn.
Á menntaskólaárunum keyrði
hann mig ósjaldan í skólann úr
Kópavogi svo dóttirin grútsyfjaða
þyrfti ekki að taka strætó eld-
snemma. Honum fannst gaman að
keyra og við áttum þarna góðar
stundir saman. Þegar börnin mín
komu eitt af öðru var hann ein-
stakur afi sem allt vildi fyrir þau
gera en þau mamma hjálpuðu
okkur oft með börnin. Það er þó
eitt af mörgum viðvikum hans
mér til hjálpar sem ég er einstak-
lega þakklát fyrir. Þá kom hann
oft síðdegis, alla leið út á Álftanes,
til að hjálpa mér eftir að ég eign-
aðist yngsta barnið mitt. Þá gekk
hann með óværa afastelpuna sína
um gólf svo stressaða unga móð-
irin gæti eldað kvöldmat, sinnt
leikskólabarninu og haldið stóra
bróður að heimanáminu. Pabbi
vildi nefnilega allt fyrir mann
gera sem var í hans valdi. Ástríki
hans og umhyggja búa innra með
mér á meðan ég lifi.
Þorgerður Gunnarsdóttir.
Kær tengdafaðir minn, Gunnar
Árnason, er allur. Hann var ein-
stakt ljúfmenni, léttur í lund,
hjartahlýr og bar hag allrar fjöl-
skyldunnar fyrir brjósti.
Strax við upphaf okkar kynna
tók hann mér vel og aldrei bar
skugga á samskipti okkar.
Við fjölskyldan nutum þess
hversu liðlegur og bóngóður hann
var, alltaf reiðubúinn að hjálpa til,
hvort sem það var að skutla
barnabörnunum á þeim tíma sem
við foreldrarnir vorum upptekin
eða að snúast eitthvað fyrir okk-
ur. Fyrir það er ég ævinlega
þakklát.
Ég get ekki látið hjá líða að
minnast á áhuga hans á bílum og
ekki síst eyðslu þeirra. Oft heyrð-
ist setningin: „Ertu búinn að mæĺ-
ann?“ Þá var mikið spáð og spek-
úlerað í eyðslunni, hverju bílinn
eyddi í blönduðum akstri og/eða
utanbæjarakstri. Minna var spáð í
kaupverð bílsins, enda þegar búið
að kaupa hann.
Hann hafði dálæti á landinu
okkar og vorum við í stöðugu
símasambandi þegar við fjöl-
skyldan ferðuðumst um landið.
Hann var með í anda.
Ferðalögin til útlanda voru þó
sennilega fleiri en innanlands og
naut hann þeirra vel.
Úti sit eg,
og enn er vor.
Þakkir flyt eg
þeim fornu minnum,
gleymi aldrei
svo góðum kynnum
þó eg eldist
og þyngist spor.
(Bragi Björnsson)
Ég þakka Gunnari samfylgd-
ina, betri tengdaföður er ekki
hægt að óska sér.
Hrefna Sölvadóttir.
Elsku afi minn.
Þá er þinn tími hér liðinn. Mik-
ið sem ég á eftir að sakna þín.
Sakna hlátursins, brossins, um-
hyggjuseminnar, ljúfmennskunn-
ar. Þrátt fyrir mikla heilabilun
þessi síðustu ár varstu alltaf sama
ljúfmennið. Óskaðir mér ávallt
góðs gengis þegar þú kvaddir
mig, þótt lítið annað hefði verið
sagt í heimsóknunum. Það var
greinilegt að þér var hlýtt til ár-
anna þegar þú varst lítill peyi í
Eyjum og þegar ég var yngri rifj-
aðir þú oft upp sögur frá þeim
tíma.
Sumarið ’98 var eftirminnilegt
því þá fórum við, ásamt mömmu
og Atla bróður, til Danmerkur að
heimsækja Önnu Maríu frænku
og fjölskyldu. Við tvö kíktum eitt
sinn í stórmarkað þarna úti og þar
sá sú stutta forláta glimmernagla-
lakk sem hún varð að eignast. Af-
inn sagði að sjálfsögðu já við mik-
inn fögnuð þeirrar stuttu og flaug
þá sú fræga setning: „Afi. Þú ert
besti afi í heimi.“ Það mátti vart
sjá hvort var ánægðara, sú yngri
með nýja naglalakkið eða sá eldri
með nýju heiðursnafnbótina.
Nafnbót sem þú stóðst svo sann-
arlega undir og meinti ég þessi
orð af öllu hjarta.
Þú sýndir mér ávallt svo mikla
hlýju og umhyggju. Mættir reglu-
lega á píanótónleika hjá mér og
varst alltaf svo spenntur að heyra
mig spila þegar þú kíktir í heim-
sókn. Þú hafðir unun af tónlist,
hlustaðir mikið á klassíska tónlist
og fannst ekki leiðinlegt að setjast
sjálfur við píanóið og spila nokkur
lög.
Hjartans þakkir fyrir allar
góðu stundirnar og fyrir að vera
besti afi í heimi.
Hvíl í friði, elsku vinur.
Þín afastelpa,
Ásta Rún.
Elsku afi minn. Nú kveð ég þig
í hinsta sinn, þótt ég hafi reyndar
oft kvatt þig undir það síðasta.
Þegar ég var lítil baðstu um knús
og koss á kinn. Seinna þegar þú
varst hættur að þekkja fólkið þitt
kyssti ég þig á ennið í kveðju-
skyni; þá birti yfir þér. Nú fylgi ég
þér til grafar og vona að þú hafir
fengið þá hvíld sem þú áttir svo
sannarlega skilið. Ég sé þig fyrir
mér að borða hnallþórur og ís,
áhugi sem ég og börnin mín höf-
um erft frá þér.
Mig langar að þakka þér fyrir
alla alúðina og kærleikann sem þú
sýndir mér alla tíð. Þú varst ein
besta og ljúfasta manneskja sem
ég hef kynnst.
Klara Rún Kjartansdóttir.
Gunnar Árnason
Ástkær eiginkona mín, dóttir, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
HEIÐRÚN GUÐBJÖRG
ALFREÐSDÓTTIR,
Bæ á Höfðaströnd,
lést á Sahlgrenska sjúkrahúsinu Gautaborg
fimmtudaginn 25. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
.
Símon Ingi Gestsson,
Viktoría Lilja Guðbjörnsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Helgi Sig-urjónsson
fæddist í Kollu-
gerði í Glæsibæjar-
hreppi 19. janúar
1919. Hann lést 20.
febrúar 2016.
Foreldrar hans
voru Sigurjón
Benediktsson bóndi
Kollugerði, f. 19.8.
1882, d. 27.10.
1973, og Sigurveig
Hálfdánardóttir vinnukona
Kollugerði, f. 14.11. 1897, d. 3.8.
1929. Hálfsystkini samfeðra:
Helga, f. 1921, d. 2015, Sig-
urlína Dagný, f. 1923, d. 2005,
Gunnar Jóhann Baldvin, f. 1925,
d. 2004. Hálfbróðir sammæðra:
Kristján Óskarsson, f. 1927, d.
2008.
8. júní 1946 kvæntist Helgi
Sigríði Ketilsdóttur frá Finna-
stöðum í Eyjafjarðarsveit, f.
23.9. 1925. Börn þeirra: 1)
Smári Helgason, f. 1946, kvænt-
ur Önnu Jóhannesdóttur, f.
1947. Börn þeirra: Ingibjörg, f.
1968, Sólrún, f. 1969, og Jó-
hannes, f. 1976. 2) Ketill, f. 1947,
fyrri kona Erna Guðrún Jó-
hannesdóttir, f. 1948. Börn
þeirra: Ármann, f. 1967, Sigríð-
ur Ásný, f. 1969, Guðný, f. 1970,
og Helena, f. 1975. Seinni kona
Ósk, f. 1987. 8) Hólmfríður, f.
1960, d. 2008, sambýlismaður
Örn Þórisson, f. 1958 (skildu),
barn þeirra Bernharð, f. 1979.
9) Gunnhildur, f. 1966, barns-
faðir Björn Axelsson, f. 1968,
barn þeirra Guðni Þór, f. 1991,
eiginmaður Ragnar Stefán
Brynjarsson, f. 1958 (skildu),
börn þeirra Bjarki, f. 1993, og
Lísa María, f. 1998.
Helgi ólst upp hjá móður
sinni í Glerárþorpi til 7 ára ald-
urs er hún giftist Óskari Krist-
jánssyni frá Vatnsenda og þau
hófu búskap hálflendunni á Hól-
um í Eyjafirði. Eftir að móðir
hans lést 1929 bjó hann hjá Ósk-
ari stjúpa sínum til 1934. Þá var
hann í vinnumennsku og við
jarðvinnslu þar til hann giftist
Sigríði. Fyrstu árin voru þau til
heimilis á Finnastöðum. Frá
1947 til 1955 vann hann á skurð-
gröfu hjá Ræktunarfélagi
Hrafnagils- og Saurbæj-
arhrepps. Bjuggu þau á Hóla-
koti í Saurbæjarhreppi 1955-
1964, Torfum í Hrafnagils-
hreppi til 1977 og fluttu þá til
Akureyrar og bjuggu í félagsbúi
með Níels syni þeirra og Svein-
björgu. Meðfram búskap vann
hann á skurðgröfunni. Á Ak-
ureyri vann hann fyrst við jarð-
vinnslu og akstur en lengst af í
timburporti KEA.
Útför Helga verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag, 29. febr-
úar 2016, klukkan 13.30.
Anna Gunnbjörns-
dóttir, f. 1958. Börn
þeirra eru Gunn-
björn Rúnar, f.
1980, Svanhildur
Ósk, f. 1982, og
Hólmfríður Katla,
f. 1986. 3) Sigurjón,
f. 1948. Fyrri kona
Björk Guðlaugs-
dóttir, f. 1957, son-
ur þeirra Helgi, f.
1975. Seinni kona
Sólrún Anna Sveinbergsdóttir,
f. 1955, fósturbörn Sigurjóns,
börn Sólrúnar: Arnar, Hjörtur
og Helga Maren Birgisbörn. 4)
Níels, f. 1951, kvæntur Svein-
björgu Helgadóttur, f. 1950,
börn þeirra Helgi, f. 1972, Sig-
urbjörg, f. 1974, Sigurlaug, f.
1979, Þórir, f. 1980, og Þor-
björg, f. 1987. 5) Jónína Sig-
urveig, f. 1953, kvænt Kristjáni
Gunnþórssyni, f. 1945, börn
þeirra Gunnþór, f. 1974, Harpa,
f. 1975, og Viðar, f. 1976. 6)
Guðjón Þór, f. 1956, kvæntur
Erlu Halls, f. 1938, fósturdóttir
þeirra Iris Rún Andersen, f.
1981, dótturdóttir Erlu. 7) Reg-
ína, f. 1958, barnsfaðir Gunnar
Steingrímsson, f. 1957, barn
þeirra Sædís Eva, f. 1979, barns-
faðir Sveinbjörn Sveinbjörns-
son, f. 1953, barn þeirra Birgitta
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Já, margs er að minnast og
margs er að sakna nú þegar
pabbi hefur fengið langþráða
hvíld, 97 ára gamall. Minning-
arnar munu ylja áfram og hug-
urinn reikar aftur um mörg ár í
sveitina þegar ég var lítil stubba
og trítlaði innan um lambærnar
úti á túni með pabba til að athuga
hvort ekki væri nú allt í lagi.
Pabbi raulaði lagstúf og ég val-
hoppaði við hlið hans með litlu
höndina mína í stóru hendinni
hans. Þessi minning kom upp í
hugann þegar ég sat við rúmið
hans á Hlíð nokkru áður en hann
dó og hélt í höndina á honum.
Ennþá fannst mér að mín hönd
væri lítil í hans hendi og enn var
hönd hans sterk. Minning um
mig um það bil sjö til átta ára, á
heimleið í skólabílnum í sveit-
inni, það var blindbylur og allt í
einu birtist pabbi gangandi út úr
hríðinni. Hann hafði þá ákveðið
að ganga á móti bílnum til að
sækja mig, hann tók mig á bakið
og bar mig þessa eins kílómetra
leið sem var heim að bænum frá
þjóðveginum. Já, pabbi var karl í
krapinu en hann var líka mikill
unnandi góðra bóka og sérstak-
lega ljóðabóka. Hann átti reið-
innar býsn af bókum og hann
kenndi mér að meta bækur og
lestur góðra bóka með því að lesa
mikið fyrir mig þegar ég var lítil.
Oft á kvöldin og þegar hann hafði
tíma þá sat hann með mig og
söng fyrir mig lög og kenndi mér
texta jafnvel sem hann lærði
þegar hann var lítill strákur.
Hann kenndi mér líka að meta
gömul einsöngs- og kóralög sem
ég nýt góðs af í dag, syngjandi í
kór.
Pabbi var fæddur á fyrri hluta
síðustu aldar og hafði lifað tím-
ana tvenna. Á unglingsárunum
fannst mér hann svolítið gamall
þar sem ég var yngst af níu
systkinum og pabbi orðinn 47 ára
þegar ég fæddist. En það breytt-
ist og ég fór að meta allt sem
hann kenndi mér og hafði að
segja um það sem hann hafði lif-
að.
Við pabbi vorum ekki alltaf
sammála, enda tvær Steingeitur
sem stundum þurftu að „berjast“
og höfðu sterka réttlætiskennd.
Sennilega hef ég alltaf verið litla
stelpan, örverpið, í hans augum
og erfitt fyrir hann að sjá mig
sem fullorðinn einstakling sem
tók sjálfstæðar ákvarðanir. Í dag
er ég svo þakklát fyrir þennan
sterka, hlýja mann sem gerði svo
margt fyrir mig og með mér,
þakklát fyrir að hafa fengið að
hafa hann svona lengi hjá mér og
að börnin mín, Guðni Þór, Bjarki
og Lísa María, fengu að kynnast
honum og muna hann.
Pabbi var trúaður maður og
vissi að sín biði annar heimur og
kveið því ekki að kanna hann. Ég
veit líka að nú hefur Hoffa systir
tekið á móti honum og leiðir
hann áfram hinum megin. Minn-
ingin um pabba og afa mun lifa
áfram í hjörtum okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Gunnhildur.
Elsku pabbi minn. Ég sakna
þín svo mikið, þú varst alltaf svo
góður við mig og dætur mínar, en
ekki er nú alltaf víst að ég hafi átt
það skilið. Mér finnst mjög leitt
að geta ekki kvatt þig endanlega
því þú ákvaðst að gera þetta á
þinn hátt og svo fljótt að enginn
náði á staðinn til að kveðja. Ég
met það svo mikils að hafa átt þig
að sem pabba og er oft búin að
hugsa um það hvað það var gam-
an að alast upp í sveitinni . Og
hvað ég elskaði að fara í fjárhús-
in með þér, en fjósið fannst mér
ekki eins skemmtilegt og reyndi
að komast hjá því að fara í fjós –
en það þýddi nú ekkert því þér
varð að hlýða. En núna ert þú bú-
inn að fá hvíldina sem þú varst
búinn að þrá og ekki efast ég um
að það verður vel tekið á móti þér
og mun þar fara fremst í hópi
hún systir mín. Þú munt alltaf
vera í hjarta mínu.
Hvíl í friði.
Þín dóttir,
Regína.
Í dag kveðjum við öldunginn
Helga Sigurjónsson. Ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að
tengjast Helga fjölskyldubönd-
um fyrir rúmum þrem áratugum.
Helgi var heiðarlegur, traust-
ur, og stóð jafnan fast á sínum
skoðunum og ákvörðunum. En
hann var líka hlýr persónuleiki
og afar barngóður. Þar sýndi
hann mannkosti sína, er hann
umvafði fósturdóttur okkar
hjóna hana Irisi Rún, innilegri
afahlýju eins og honum var ein-
um lagið. Bókelskur var hann
mjög og ljóð honum afar hugleik-
in. Þar áttum við sameiginlegt
áhugamál.
Það á því vel við að þessi er-
indi Davíðs Stefánssonar úr ljóð-
inu
„Sálmur bókasafnarans“ fylgi
Helga í ný heimkynni.
Frá barnæsku var ég bókaormur,
og bækurnar þekkja sína.
Það reynist mér bezt, sé regn og
stormur,
að rýna í doðranta mína.
Og þegar ég frétti um fágætan
pésa,
þá fer um mig kitlandi ylur.
Að eigin bækur sé bezt að lesa
er boðorð, – sem Hjartað skilur.
En bráðum skil ég við borg og
strendur
og bækurnar mínar allar.
Ég vona, að þær komist í
vinarhendur,
er vörðurinn til mín kallar.
Sé fjara handan við feigðarpollinn
og ferjan mín nær þar landi,
bíður Pétur með prótokollinn
í purpurarauðu bandi.
(Davíð Stefánsson.)
Ég þakka Helga tengdaföður
mínum ánægjulega samveru og
veit að eftir langt og farsælt ævi-
starf varð hvíldin honum kær-
komin.
Erla Halls.
Helgi Sigurjónsson
 Fleiri minningargreinar
um Helga Sigurjónsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.