Morgunblaðið - 06.08.2016, Síða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. ÁGÚST 2016
Elsku besta
amma Sigurrós.
Það er með mikilli
sorg í hjarta sem
við systkinin kveðj-
um þig en um leið minnumst við
allra góðu stundanna saman. Það
var dásamlegt að vera krakki í
Ásgarðinum þar sem við fengum
að leika lausum hala á milli þess
sem við snæddum heimabakaða
ömmukanilsnúða og spiluðum á
spil með þér og afa. Fyrir okkur
sem ólumst að hluta til upp í Sví-
þjóð var það sérstaklega nota-
legt að koma heim til Íslands og
vita að við ættum heimili hjá
ykkur afa þar sem okkur leið
eins og heima hjá okkur. Það var
ekki nein tilviljun að við yngri
systkinin hefðum valið að stunda
okkar íþróttir í Víkingi, vitandi
að það væri stutt að fara til
ömmu og afa eftir æfingar og all-
ar líkur á því að maður fengi
góða endurheimtarmáltíð, buff
með spæleggi beint af pönnunni.
Við eigum ógrynni góðra minn-
Sigurrós
Gísladóttir
✝ Sigurrós Gísla-dóttir fæddist
28. ágúst 1926. Hún
lést 20. júlí 2016.
Útför Sigurrósar
fór fram 3. ágúst
2016.
inga úr Ásgarði 27.
Það eru þó ekki
bara barnaminning-
ar sem sitja eftir. Á
fullorðinsárum okk-
ar reyndist þú góð-
ur vinur. Það var
gott að setjast niður
hjá þér á Sléttuveg-
inum, fá kaffibolla
og kjafta um heima
og geima. Þú varst
mikil félagsvera og
þegar maður leit óvænt í heim-
sókn til þín kom maður oft að
fullu húsi. Mikið eigum við syst-
urnar eftir að sakna samveru-
stundanna hjá þér sem við áttum
svo oft eftir vinnu með Finnu
Birnu þinni. Hún er lánsöm að
hafa átt langömmu eins og þig og
að hafa kynnst þér svona vel.
Einnig fylgdist þú vel með Sól-
veigu litlu í Svíþjóð, þú ljómaðir
alltaf eftir stutt myndskeið frá
Skáni.
Þú lagðir mikið upp úr því að
vera vel til höfð í björtum og fal-
legum litum, alltaf smekkleg. Við
systurnar fórum nokkrum sinn-
um með þér í fatabúðir en þú
varst forvitin um nýjustu tækni
og baðst eitt sinn nöfnu þína um
að athuga hvort ekki væri hægt
að panta einhvern fínan sumar-
kjól á „þessu neti“. Alveg fram á
það seinasta varstu tilbúin til að
reyna nýja hluti. Þú varst örugg-
lega með allra elstu viðskiptavin-
um „Eldum rétt“ og þegar að þú
þóttir of frísk til að fá heimilis-
þrif á síðasta ári þá keyptir þú
ryksuguróbót, hana Kötu, sem sá
um gólfþrifin.
Áramótanna nutum við alltaf
saman, hátíðleikinn og gleðin var
alltaf mikil og lengst af varst það
þú sem keyrðir partíið út á dans-
gólf. Það eru fáir sem stóðust
þér snúninginn þegar kom að því
að halda veislur. Það skipti ekki
máli hvert tilefnið var, amma
Sigurrós bauð til veislu. Þorra-
blót, sprengidagur, skötuboð og
afmæli, hver veislan stærri og
ljúffengari en sú fyrri. Það
breyttist ekkert því á deginum
sem þú kvaddir okkur sastu með
yngstu dóttur þinni og skipu-
lagðir 90 ára afmælisveisluna
þína sem átti að fara fram í lok
ágúst.
Það er okkur huggun að vita
að núna sért þú komin til hans
afa og litlu englanna hennar Sól-
veigar. Við munum sakna þín
ákaflega mikið.
Þín
Sólveig, Björn
og Sigurrós María.
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund. Þú varst fyrir-
myndin okkar og manneskjan
sem við litum hvað mest upp til.
Nú ertu farin frá okkur og við
getum ekki lýst því hversu mikið
við söknum þín. Við eigum mjög
erfitt með að trúa því að þú hafir
farið svona snögglega frá okkur,
en það má segja að þú hafir notið
lífsins fram á seinasta dag. Mikið
elskuðum við að koma í heim-
sókn til þín, það var svo notaleg
og endalausir kossar og knús
sem maður fékk frá þér og fékk
aldrei nóg. Við erum svo þakk-
látar fyrir það hversu mikla ást
og umhyggju þú sýndir okkur og
þeim sem í kringum okkur eru.
Mér(Önnu Maríu) þykir alveg
einstaklega vænt um það hversu
mikið Tryggvi Hrafn minn fékk
að kynnast þér og hversu vænt
ykkur þótti hvoru um annað. Þú
hugsaðir vel um fjölskylduna
þína og fylgdist vel með okkur
öllum. Við munum ófá skipti þar
sem við vorum að ferðast og
fengum við mörg símtöl frá þér á
leiðinni þar sem þú varst bara að
athuga hvort allt væri í lagi. Þú
fékkst alltaf fyrsta símtalið þeg-
ar komið var á leiðarenda, jafn-
vel þó að það væri komin nótt.
Þú fórst ekki að sofa fyrr en þú
vissir að allir væru komnir á leið-
arenda. Þú vildir öllum svo vel
og hugsaðir vel um alla og viljum
við lifa lífinu eins og þú gerðir.
Allar þessar minningar sem við
eigum saman munum við varð-
veita vel í hjarta okkar og aldrei
gleyma.
Hægt er að segja að við systur
höfum erft mikið frá þér, okkur
finnst ekkert betra en að borða
ís og það voru ófá skiptin sem við
komum með ís fyrir þig og borð-
uðum hann saman, við eigum
heldur ekki langt að sækja það
að vilja alltaf eiga nýja kjóla fyr-
ir einhverjar veislur því þannig
varst þú líka. Þú hélst oft stórar
veislur þar sem þú gerðir nánast
allt sjálf og vildir helst enga
hjálp því þú sagðir að þú gætir
þetta alveg sjálf. Hluta, eins og
að hafa fengið að gera þig fína
fyrir veislur, versla með þér og
aðstoða þig, þykir ekki oft mikið
til koma í hversdagsleikanum, en
núna þegar maður hugsar til
baka þá eru þetta ómetanlegar
minningar um samverustundir
okkar.
Elsku amma, við eigum eftir
að sakna þín sárt en vitum að
núna líður þér vel og ert komin
til afa sem er búinn að bíða eftir
þér.
Guð geymi þig, elsku besta
amma okkar, minning þín lifir í
hjörtum okkar.
Þínar dótturdætur,
Anna María og Svava Rós.
Sigga sys, eins og við kölluð-
um hana alltaf, kvaddi þennan
heim nokkrum vikum fyrir ní-
ræðisafmæli sitt. Samband
systranna, mömmu og Siggu, og
fjölskyldna þeirra var mjög náið
enda nágrannar áratugum sam-
an. Okkur systkinin langar að
senda hinstu kveðju og þakka
henni fyrir allar samverustund-
irnar. Fjölskyldu hennar sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning
hennar.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og
þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Haukur, Málfríður, Helgi,
Margrét, Þorvaldur,
Sigurður og fjölskyldur.
HINSTA KVEÐJA
Bless elsku langamma
mín.
Ég sakna þín svo mikið.
Það var alltaf svo gaman
að koma til þín og fá kex, ís
og kökur.
Það var svo gaman að
koma í heimsókn og hlaupa
um í garðinum þínum. Það
var svo gaman að hitta þig
hjá ömmu og afa.
Núna fæ ég ekki lengur
kossana þína og knúsin þín.
Mamma sagði mér að þú
værir komin upp til himna
til langafa Bjössa.
Mér þótti svo vænt um
þig elsku langamma mín og
takk fyrir að vera alltaf
svona góð við mig.
Þinn
Tryggvi Hrafn.
Vinátta okkar
hófst sumarið 2003 í
byggingarvinnu í Bryggjuhverf-
inu. Vinnudagarnir urðu
skemmtilegir og ógleymanlegir
þín vegna, þó svo að mörg af verk-
efnunum væru leiðinleg og óþrifa-
leg og veðrið oftast vont og það
versnaði. Ósjaldan var okkur litið
upp í himininn og þá var mælt:
Ætli hann sé ekkert að fara að
snúa sér? Þetta bóndamál fannst
okkur stórkostlegt og var það
óspart notað. Í matar- og kaffi-
pásum tókum við svo oft skák, þar
sem við spiluðum upp á bjór, eða
kjullur eins og við kölluðum bjór-
dósirnar. Ætli hann sé ekkert að
fara að snúa sér? var einnig mælt
undir skákinni. Já, þetta átti ansi
oft við, en það varð auðvitað að
mæla þetta á réttu augnabliki,
sem við vorum með alveg á
hreinu. Og á þínum döprustu tím-
um fannst okkur einnig tilefni til
að varpa spurningunni fram. Hún
átti sennilega aldrei betur við en
einmitt þá. Innst inni hafði ég trú
á að þú myndir ná þér á strik.
Ætli hann sé ekkert að fara að
snúa sér?
Það verður ekki tekið frá þér
hversu góður sögumaður þú
varst, yndislegur húmorinn og
stríðnin alltaf til staðar, og oft
óþolandi orðheppinn. Það fékk
maður að kenna á eða njóta. Í
hringferðinni um Ísland 2006
sagðir þú mér söguna af Bjúsa
sem þú hafðir fengið að láni frá
Erni Clausen, sem þú starfaðir
með þónokkurn tíma. Þú barst
mikla virðingu fyrir gamla mann-
inum og sogaðir í þig kunnáttu og
sögur frá honum og deildir þeim
með mér. Sögurnar af honum
Bjúsa voru í miklu uppáhaldi hjá
okkur. Okkur fannst hann svo
yndislegur karakter, við veltum
Róbert Þröstur
Skarphéðinsson
✝ Róbert ÞrösturSkarphéð-
insson fæddist 18.
janúar 1982. Hann
varð bráðkvaddur
á heimili sínu 21.
júlí 2016.
Útför Róberts
fór fram 2. ágúst
2016.
oft fyrir okkur hvað
Bjúsi hefði nú gert í
hinum og þessum
aðstæðunum. Í þess-
ari ferð festist Bjúsa
nafnið við okkur,
ansi oft var tilefni til
að kalla hvor annan
Bjúsa. Ég man hvað
stelpurnar voru
orðnar pirraðar á
óþreytandi tali okk-
ar um hann, og auð-
vitað var þá enn skemmtilegra að
nota nafnið góða. Við ætluðum
alltaf að fara aðra hringferð. Þú
verður tekinn með í þá næstu,
Bjúsi minn, ég lofa því hér með,
þú tekur líka svo lítið pláss í bíln-
um þegar að því kemur.
Tónlistinn fyllti mikið hjá þér,
það spannaði allt fra Drum and
Bass til Megasar eða Bachs.
Gleymi ekki þegar þú kynntir mig
fyrir Godspeed You! Black Empe-
ror. En Johnny Cash og Jim
Morrisson og voru í einstöku
uppáhaldi hjá þér, og þú söngst
hástöfum með, kunnir alla text-
ana og búinn að kryfja þá ræki-
lega. Whiskey, mystics and men
var í miklu uppáhaldi, ekki sjald-
an sem það var sett á fóninn, og
svo var American V ný komin út
þegar við fórum hringinn. Það
fékk að vera í spilaranum drjúgan
hluta ferðarinnar.
Elsku Bjúsi minn, þú gast verið
svo ótrúlega ljúfur, eins og kátur
krakki, eða hvolpur, ekki ósvipað-
ur Erró þínum þegar maður kom
að heimsækja þig. En alltaf stutt í
töffaraskapinn sem stundum fór
fram úr hófi. Þú hristist og skjökt-
ir allur til þegar maður steig inn
um dyrnar hjá þér. Nei, Gúmsi
minn, gaman að sjá þig loksins.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldu þinnar og til Errós, þér
hefði nú ekki fundist hann mega
vanta.
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Grímur Víkingur
Magnússon (Bjúsi).
Fyrir allmörgum árum komu
inn á lögmannsstofu mína á Bar-
ónsstíg feðgar dökkir yfirlitum og
raddsterkir. Faðirinn hafði orðið
og var erindið að kanna hvort
hægt væri að fá vinnu fyrir son-
inn, Róbert, sem var laganemi.
Ég ákvað að gefa unga manninum
tækifæri og starfaði hann hjá mér
fyrst samhliða námi og síðan í
nokkur ár eftir að námi lauk. Ró-
bert var vinnusamur og góður
námsmaður. Hugur hans stóð til
að starfa sem lögmaður og lauk
hann því lögmannsprófi fljótlega
að námi loknu. Róbert var góður
lögfræðingur, fljótur að greina
aðalatriði máls og var nákvæmur.
Hann hafði þó ekki alltaf mikla
þolinmæði fyrir sjónarmiðum sem
honum þóttu ekki skipta máli.
Hann átti það stundum til að
svara fullhvasst í samtölum er
hann var að verja málstað skjól-
stæðinga okkar. Fór nokkur tími í
að slípa hann til í slíkum sam-
skiptum og sýna sjónarmiðum
annarra skilning, þó að okkur
báðum fyndust þau rök oft hald-
lítil. Tók hann því vel og hló
stundum að umvönduninni.
Sjálfsbjargarviðleitni Róberts
var sterk, hann var nægjusamur
og tókst á við mótlæti til að sigr-
ast á því. Hann var áhugasamur
um skotveiði og bauð mér oft að
koma með sér á hina einu sönnu
veiðistaði sem enginn vissi af. Við
deildum ekki því áhugamáli að
liggja í skurðum og bíða eftir
bráðinni en gaman var að heyra
veiðisögurnar eftir á. Róbert
hafði sína veikleika sem hann
reyndi að vinna á. Það kennir okk-
ur að lífið er harður skóli og ekki
fer alltaf saman gæfa og gjörvi-
leiki. Ég þakka samfylgdina og að
fá að kynnast þessum góða dreng
sem nú kveður allt of fljótt. Það er
missir að Róberti en minningin
um góðan dreng mun lifa.
Ég votta foreldrum, systkinum
og fjölskyldum þeirra samúð
mína.
Guðmundur B. Ólafsson.
Það var í september árið 2003
að við drengirnir settumst á
skólabekk við lagadeild Háskóla
Íslands. Í fyrsta hléi fyrstu
kennslustundarinnar kom ungur
maður með ákveðið og skýrt fas
að máli við okkur. Það þurfti ekki
langt samtal okkar í milli til að sjá
að þar var afar vel gefinn drengur
sem var augljóslega betur lesinn
fyrir fyrsta tímann en við hinir.
Við ákváðum að læra allir saman
hjá afa og ömmu Bigga undir hið
stóra próf í almennri lögfræði,
sem við stóðumst síðan allir. Þar
vorum við í fæði og uppihaldi hjá
húsráðendum og gafst óheft frelsi
til að glíma í sameiningu við hin
flóknu fræði lögfræðinnar. Oftar
en ekki var það Robbi sem var
fyrstur til að átta sig á hlutunum
og skýrði þá út fyrir hinum. Það
var augljóst að í lögfræði átti
Robbi vel heima, hann var klár,
rökfastur og kom sér strax að
aðalatriðum málsins. Árangur
hans í laganáminu bar þess merki
en Robbi fékk m.a. hæstu einkunn
sem gefin hafði verið í skaðabóta-
rétti og hæstu einkunn við út-
skrift. Þá fékk Robbi strax á öðru
ári námsins starf á lögmannsstofu
Guðmundar B. Ólafssonar og
Arnar Clausen heitins. Þar starf-
aði hann samhliða náminu og átti
síðar eftir að eiga farsælan feril í
lögmennsku bæði sem fulltrúi og í
rekstri eigin lögmannsstofu.
Robbi var vinur vina sinna og var
annt um velferð þeirra sem í
kringum hann stóðu. Það sýndi
hann bæði í orði og verki. Þrátt
fyrir að glíma við sín veikindi var
sjaldan bilbug á Robba að finna
og þrek hans og dugnaður var
öðrum fyrirmynd. Við félagarnir
áttum það einnig sameiginlegt að
vera miklir áhugamenn um ensk-
an fótbolta en þar héldum við hver
með sínu liði. Robbi var og er heit-
asti Chelsea-stuðningsmaður sem
við höfum kynnst. Við nutum þess
allt frá upphafi vinskapar okkar
að skjóta hver á annan þegar vel
eða illa gekk hjá okkar liðum en
Chelsea naut sérstaklega mikillar
velgengni á laganámsárunum. Við
minnumst með gleði allra kóm-
ísku skotanna frá Robba í
tengslum við viðureignir okkar
liða þar sem orðsnilli hans, bein-
skeytni og kolsvartur húmor
skildu eftir ógleymanlegar minn-
ingar. Við vottum fjölskyldu og
aðstandendum Robba okkar
dýpstu samúð og minnumst um
leið með söknuði okkar góða vin-
ar, kollega og Chelsea-manns sem
kvatt hefur þennan heim óvænt
og alltof snemma. Við syngjum
með þér elsku Robbi:
Blár er liturinn, fótbolti er leikurinn.
Við erum öll saman, og stefnum á
sigurinn.
Svo hvettu okkur áfram, gegnum skúr
og skin.
Því að Chelsea, Chelsea er okkar
nafn.
Birgir Már, Bragi Dór
og Ingi Freyr.
Sumarið 1989
var eitt eftirminni-
legasta sumar mitt
á fjöllum. Ég var á
öðru ári í leiðsögu-
mennsku og átti að fara tvær 16
daga ferðir um hálendi Íslands
á gamalli röndóttri skólarútu
norðan úr Eyjafirði. Maðurinn
við stýrið reyndist einnig að
norðan, Magnús Jóhannesson
að nafni. Magnús þessi reyndist
mörgum kostum búinn: gerði
allt sem farþegana vanhagaði
um, var skapgóður með afbrigð-
um, hláturmildur og sannarlega
öruggur undir stýri.
Langstærsti kosturinn við
manninn var þó að hann hafði
aldrei áður farið með erlenda
ferðamenn um landið. Þetta var
ungum og ævintýragjörnum
leiðsögumanni fáheyrður
happafengur. Það var alveg
sama hvað mér datt í hug að
þvæla félaga mínum út í, alltaf
lét hann sig hafa það og brosti
breitt – hélt að svona ættu ferð-
ir um hálendi Íslands að vera.
Maggi tók eyfirska trukkinn
til kostanna, geystist um tor-
færa fjallvegi og braust yfir
hyldjúpar ár, ferðamönnunum
til ómældrar ánægju. Það var
ekki fyrr en við upphaf seinni
ferðarinnar þetta sumar sem
ýmislegt óvænt kom í ljós. Rút-
an neitaði að fara í gang svo
Þjóðverjarnir neyddust til þess
að ýta skrjóðnum af stað. Á
verkstæði kom í ljós að fjór-
hjóladrifið hafði ekki verið
tengt árum saman og endanleg-
ur aðskilnaður vélar og vagns
yfirvofandi. Eftir næturlanga
viðgerð var trukkurinn kominn
í lag og Maggi mættur á honum
klukkan níu eins og ekkert
hefði ískorist.
Þessi svaðilför markaði upp-
haf margra sumra samvinnu og
langvinnrar vináttu okkar
Magnús
Jóhannesson
✝ Magnús Jó-hannesson
fæddist 13. mars
1960. Hann lést 23.
júlí 2016.
Magnús var jarð-
settur í kyrrþey.
Magga. Við ókum
um landið þvert og
endilangt, fyrst á
þeirri röndóttu,
síðan á blárri og
háreftri eðalbifreið
af tegundinni Ford
Econoline. Brátt
kynntist ég Jen-
nýju og börnunum
þeirra tveimur sem
þá voru fædd, þeim
Evu og Kalla, síðar
líka Alex. Við félagarnir
skruppum heim til hans þegar
færi gafst á kvöldin þegar leiðir
lágu norðan heiða. Og þá var
mikið hlegið. Það var sama hvar
borið var niður, alltaf var hægt
að gera að gamni sínu og sjá
spaugilegu hliðina á tilverunni.
Jenný dró fram harmóníkuna
og spilaði fyrir okkur fram á
nótt; einu sinni bauð hún hópn-
um eins og hann lagði sig í
kaffi. Það þótti Þjóðverjunum
ekki ónýtt.
Svo fór að leiðir okkar
Magga skildi í ferðamennskunni
en heimsóknir héldu áfram á
báða bóga. Þar kom að Maggi
sagði mér að hann ætlaði að
hætta farþegaakstri á sumrin.
Honum óx í augum álagið og
ábyrgðin sem starfinu fylgdi.
Ég skildi hann mæta vel.
Fáir bílstjórar höfðu sinnt
starfi sínu af meiri alúð og trú-
mennsku en hann. Magnús lét
einnig af vöruflutningum sem
hann hafði sinnt á vetrum og
tók til starfa í Glerárlaug.
Þannig átti hann kost á að eyða
fleiri stundum með fjölskyld-
unni, ekki síst í bústaðnum
góða sem hann smíðaði af miklu
listfengi heima í Arnarnesi.
Ég lít með gleði til áranna
okkar Magga á fjöllum. Það
voru forréttindi að mega njóta
samvista við svo heilsteyptan
og góðan félaga. Smitandi hlát-
ur heyrist ekki lengur til fjalla,
en gleðin sem hann vakti lifir
enn í minni, blandin sárum
söknuði. Við Eygló sendum
Jennýju og afkomendum öllum
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Gunnsteinn Ólafsson.