Morgunblaðið - 11.08.2016, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. ÁGÚST 2016
✝ Elín Ellerts-dóttir fæddist
27. febrúar 1927 að
Meðalfelli í Kjós.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnuninni
á Blönduósi 3.
ágúst 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhannes
Ellert Eggertsson,
bóndi á Meðalfelli,
f. 31.12. 1893, d.
8.9. 1983, og Karítas Sigurlína
Björg Einarsdóttir, húsfreyja frá
Hjarðarnesi á Kjalarnesi, f.
14.10. 1901, d. 22.11. 1949. Bræð-
ur Elínar eru Eggert, f. 1928, d.
1991, Eiríkur, f. 1931, óskírður
drengur, f. 1933, d. sama ár,
Gísli, f. 1935, Finnur, f. 1937, Jó-
hannes, f. 1938, og Einar, f. 1944,
d. 2006.
Þann 14. desember 1957 giftist
Elín Hauki Magnússyni frá
Brekku í Þingi, Austur-
Húnavatnssýslu. Foreldrar hans
voru hjónin Magnús Bjarni Jóns-
son og Sigrún Sigurðardóttir í
Brekku.
Afkomendur Elínar og Hauks
eru: 1) Magnús, f. 1959. Sambýlis-
kona hans er Irene Ruth Kupf-
erschmied. 2) Sigurlína Björg, f.
1960. Maður hennar er Ögmund-
ur Þór Jóhannesson og synir
þeirra a) Bjarni Egill, sambýlis-
kona hans er Guðrún Elín Gunn-
arsdóttir, börn þeirra eru Snæ-
þór Elí og Sara Dís, og b) Skúli
Rafn. 3) Sigrún, f. 1962. Maður
hennar er Sigfús Óli Sigurðsson
og synir þeirra a) Karl Sigurður,
sambýliskona hans er Hrefna
Rós Matthíasdóttir
og eiga þau soninn
Sigfús Óla, og b)
Haukur Elís, sam-
býliskona hans er
Kristrún Krist-
insdóttir. 4) Guðrún,
f. 1964. Maður henn-
ar er Lárus Franz
Hallfreðsson og
börn þeirra a) Elín
Inga og b) Einar Jó-
hann. 5) Guðmundur
Ellert, f. 1969. Sambýliskona
hans er Guðrún Friðriksdóttir.
Börn Guðmundar Ellerts frá
fyrra hjónabandi með Alexöndru
Mahlmann eru a) Bergþór Phillip
(stjúpsonur) og b) Líney Inga.
Elín stundaði nám við Hús-
mæðraskólann í Reykjavík 1946-
47. Hún vann á búinu á Meðalfelli
á unglings- og framan af fullorð-
insárum og eftir fráfall móður
hennar stóð hún fyrir heimili þar
með föður sínum til 1957. Hún
var handavinnukennari við
barnaskólann í Ásgarði, Kjós,
1948-52. 1957-62 voru Elín og
Haukur búsett í Reykjavík en ár-
ið 1962 tóku þau við búskap í
Brekku og þar bjuggu þau til
2010. Síðustu árin átti Elín heim-
ili á Blönduósi.
Elín hafði yndi af handavinnu.
Hún unni tónlist, söng mörg ár í
kirkjukór Þingeyrakirkju og tók
einnig um tíma þátt í starfi sam-
kórsins Glóðar. Sömuleiðis var
hún félagi í kvenfélagi Sveins-
staðahrepps.
Útför Elínar verður gerð frá
Þingeyrakirkju í dag, 11. ágúst
2016, klukkan 14.
Eitt sinn skrifaði ég ritgerð sem
bar titilinn „Amma mín í Brekku“.
Ritgerðin var verkefni í íslenskuá-
fanga í menntaskóla og átti að
fjalla um nákominn ættingja.
Ömmu leist illa á þetta í fyrstu
enda ekkert um að skrifa að henn-
ar mati. Hún lét þó tilleiðast og
hringdumst við á og unnum verk-
efnið saman. Á stuttum tíma varð
amma annað en bara kona með
snjóhvítar krullur, sívinnandi inni í
brúna eldhúsinu sínu. Dugleg og
vinnusöm eru vissulega fyrstu orð-
in sem koma upp í huga minn en
ekki síður hugulsemi og kátína.
Hver nennti að hlusta á litla stelpu
spila A,B,C,D endalaust á píanó í
gegnum síma? Amma mín í
Brekku. Hver bjó alltaf til pönnu-
kökur þegar bróðir minn kom í
heimsókn því það er uppáhaldið
hans?
Amma mín í Brekku. Hver gaf
manni eitt stykki ullarpeysu því
manni var svolítið kalt eina kvöld-
stund heima hjá henni? Amma mín
í Brekku.
Ég kveð ömmu mína í Brekku
með söknuði og veit að sá heiður að
fá að bera hennar nafn er mikill.
Elín Inga Lárusdóttir.
Elín Ellertsdóttir
✝ Garðar Stef-ánsson fæddist
að Mýrum í Skrið-
dal 9. ágúst 1923.
Hann andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð 25. júlí
2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Ingi-
finna Jónsdóttir, f.
7.10. 1895, d. 10.10.
1929, og Stefán
Þórarinsson, f. 6.9. 1871, d.
17.1. 1951. Garðar var næst-
elstur fimm alsystkina en eldri
hálfsystkini hans, sem upp
komust, voru níu. Það tíunda dó
fáum dögum eftir fæðingu.
Eftirlifandi eiginkona Garð-
ars er Erna Krist-
ín Elíasdóttir, f.
21.3. 1926. Þau
eignuðust dótt-
urina Ernu Grétu,
f. 24.12. 1957.
Hennar börn eru
Erna Kristín, f.
10.8. 1976, og
Garðar Axel, f.
11.6. 1981. Sam-
býlismaður Ernu
Kristínar er Björn
Bragi Bragason, f. 7.12. 1978,
og saman eiga þau þrjá drengi,
Ágúst Má, Hilmar Björn og Elí-
as Orra.
Útför Garðars fór fram 5.
ágúst 2016 í kyrrþey að hans
ósk.
Elsku pabbi og afi, kveðju-
stundin er komin og við kveðj-
um þig með sorg í hjarta en
einnig með þakklæti, þakklæti
fyrir allar stundirnar sem við
fengum með ykkur ömmu. Skil-
yrðislaus stuðningur og ást eru
það fyrsta sem okkur dettur í
hug þegar við lítum yfir farinn
veg. Langvarandi veikindi
koma líka upp í hugann, fyrst
einn stafur, svo hækja og svo
tvær hækjur, síðustu árin var
það hjólastóllinn sem gerði þér
kleift að komast leiðar þinnar.
Þessi hjálpartæki og að sjálf-
sögðu þrjóskan sem var svo
stór hluti af þér, þú þrjóskaðist
við að láta aldrei neinn sjá ef
þér leið illa og að láta slysið
ekki stjórna þér eða því sem þú
ákvaðst að gera. Og það tókst
þér, þrjóskan skilaði ótrúlega
miklu og aðeins þeir sem næst
þér stóðu gátu lesið í hvernig
þér leið hverju sinni. Okkur
fannst þú ganga í gegnum nógu
mikið að takast á við allar þær
líkamlegu hindranir sem fylgdu
slysinu en svo var persónan
tekin frá okkur líka, hægt og
bítandi.
Því höfum við verið að
kveðja þig síðustu árin, því af-
inn og pabbinn sem ól okkur
upp og var kletturinn í lífi okk-
ar til margra ára fjaraði smám
saman út. Þrátt fyrir allt þetta
varstu sterkasti maðurinn sem
við höfum kynnst og við getum
ekki orðað hversu stóran þátt
þú átt í því að koma okkur til
manns og vits.
Á sama tíma og sorgin yfir
kveðjustundinni hellist yfir
okkur er ákveðinn léttir að vita
að nú loksins fékkstu hvíldina
og ert laus við allan þann sárs-
auka sem hefur verið þinn
fylgifiskur síðustu árin.
Sú vissa gerir kveðjustund-
ina aðeins auðveldari og við
huggum okkur við minningarn-
ar um Hátún, ferðirnar austur
og allt sem þú gerðir með okk-
ur. Við kveðjum þig með tárin í
augunum og þökkum fyrir allt,
við elskum við þig ætíð
Hin langa þraut er liðin,
nú loks er orðið hljótt:
því dauðinn gaf þér griðinn,
og græddi á þeirri nótt.
Þú lést ei böl þig buga,
þín bæn var hjartans mál.
Við kveðjum klökkum huga,
kærleiksríka sál.
(Þ.E.S.)
Erna Gréta, Erna Kristín
og Garðar.
Elsku frændi minn, Garðar
Stefánsson, lést 25. júlí sl. 92
ára eftir langvarandi og erfið
veikindi. Garðar fæddist á Mýr-
um í Skriðdal og þar sleit hann
barnsskónum. Garðar tók þátt í
búskapnum með föður sínum
og síðar bróður af fullum
krafti. Hann þótti glöggur, at-
hugull og snar í snúningum.
Allt sem hann tók sér fyrir
hendur þurfti að ganga í einum
hvelli. Ef hann var beðinn um
viðvik var það leyst af hendi
umsvifalaust. Aldrei gleymdi
hann að inna af hendi það sem
hann var beðinn um. Þegar ég
fæddist var Garðar fluttur að
heiman og búinn að búa sér
heimili á Egilsstöðum ásamt
konu sinni, Ernu Elíasdóttur.
Oft kom hann í heimsókn í
sveitina, alltaf hress og kátur.
Hann var mikið fyrir veiðiskap
og vildi helst vera uppi um fjöll
og firnindi að veiða fisk, rjúpu
eða hreindýr eða bara njóta
náttúrunnar.
Hann gat aldrei verið iðju-
laus. Alltaf átti búskapurinn
ítök í honum og fékk hann sér
kindur sem hann hafði í skúr
sem hann byggði bak við hús
sitt á Egilsstöðum. Hann flutti
síðar með kindurnar á eyðibýlið
Hátún.
Þar bjó hann með kindur sín-
ar og heyjaði handa þeim með
hjálp skyldmenna. Til að þurfa
ekki að koma uppeftir á hverj-
um degi bjó hann til skammt-
ara með tímastilli sem gaf kind-
unum fóðurbætinn á fyrirfram
ákveðnum tímum. Heybaggana
festi hann fyrir ofan garðann
með leðurólum þannig að það
dugði til vikunnar. Hann bjó þó
áfram á Egilsstöðum en á sauð-
burði og slætti var hann að
mestu inni á Hátúnum. Alltaf
var gott að koma til þeirra
Ernu og Garðars.
Heimili þeirra var hlýlegt og
notalegt og þar var góður andi.
Má segja að ég hafi verið þar
daglegur gestur meðan þau
bjuggu á Egilsstöðum.
Eftir að þau fluttust til
Reykjavíkur var þetta fyrsti
staðurinn sem ég heimsótti
þegar ég kom í höfuðborgina.
Það var svo notalegt að setjast
í sófann, segja fréttir að aust-
an, því þar var hugur þeirra
beggja og njóta samvistanna
við þau. Garðar og Erna komu
austur á hverju sumri eftir að
þau fluttust suður eða meðan
heilsan leyfði. Það var mikil til-
hlökkun hjá mér og minni fjöl-
skyldu að fá þau og eins sökn-
uður þegar þau fóru. Þá var
oftast stutt í haustið og tómlegt
á eftir. Við fórum í margar
ferðir og eigum við fjölskyldan
margar ánægjulegar minningar
frá þeim. Farið var með nesti
og stansað í fallegri laut. Það
hefur verið mér ómetanlegt að
eiga þau að. Við fjölskyldan
bjuggum hjá þeim í nokkra
mánuði meðan verið var að
byggja okkar hús. Aldrei bar
skugga á samskiptin þó að við
værum þar með tvö ung börn
sem nokkur hávaði fylgdi.
Garðar varð fyrir því óláni tæp-
lega fimmtugur að lamast og
var eftir það lítt fær til gangs.
Hann komst þó með hörkunni á
fætur aftur og gekk við staf
eftir það. Alltaf hélt Garðar ró-
semi sinni, æðraðist aldrei þó
að oft væri hann kvalinn. Erna
hefur staðið eins og klettur við
hlið Garðars í veikindum hans
og eftir að hann fór á hjúkr-
unarheimili hefur varla liðið sá
dagur að hún hafi ekki setið hjá
honum bróðurpart dagsins.
Eins hefur Erna Gréta, dóttir
hans, heimsótt hann daglega og
síðustu sólarhringana í lífi hans
má segja að hún hafi ekki vikið
frá honum. Þær mæðgur hafa
sannarlega staðið sig eins og
hetjur.Við Sveinn kveðjum þig,
frændi minn, með miklum
söknuði. Við þökkum þér fyrir
allar ógleymanlegu stundirnar
sem við áttum saman.
Við vottum Ernu og fjöl-
skyldu okkar dýpstu samúð
vegna fráfalls Garðars.
Ólöf Zophóníasdóttir.
„Við Garðar.“ „Garðar og
ég.“ Þannig byrjuðu flestar
sögur móður minnar þegar hún
var að segja okkur systkinun-
um frá æsku sinni. Það var að-
eins tveggja ára munur á þeim
systkinum. Hún fæddist 1921
og hann 1923. Af sögunum að
dæma var Garðar djarfur,
kjarkmikill, jafnvel uppátækja-
samur. Mín tilfinning er að
mamma hafi verið látin halda í
skottið á honum svo hann færi
sér ekki að voða. Hún var eldri
og eflaust ábyrgari sem því
nemur. Sögurnar voru margar
hverjar ótrúlegar. Þau voru að-
eins sex og fjögurra ára gömul
þegar þau voru látin fara með
hesta á milli, af engjum og
heim í hlöðu. Garðar vildi ekki
ganga alla leið og klifraði upp á
hestinn og sat á milli bagganna.
Hún rölti með og passaði að
allt færi vel. Einhverju sinni
hnaut hesturinn og Garðar rúll-
aði fram af en hesturinn snar
stansaði án þess að stíga ofan á
hann. Þannig var þetta nú þá.
Mér finnst ég heyri mömmu
segja: „Nei, Garðar, ekki fara
upp á hestinn.“
Eftir að ég fór að hafa minni,
voru þau Garðar, Erna og
Gréta tíðir gestir í Haugum.
Alltaf fylgdi gleði og glaumur,
eftirhermur og hlátur. Ég man
að við systkinin stálumst stund-
um til að opna bílinn hans, þefa
inn í hann og finna „bílalykt-
ina“. Eitt var það sem féll í
misjafnan jarðveg hjá okkur
krökkunum. Það var að hann
heilsaði alltaf með kossi. Sum
okkar forðuðu sér fyrir hús-
horn og komu svo þegar öllu
var óhætt. Það er að segja þeg-
ar Garðar var búinn að kyssa
alla hina.
Bróðir minn einn var eitt
sinn að hjálpa mömmu að gera
hreint fyrir jólin þegar Garðar
kom í heimsókn, eflaust á leið á
rjúpnaveiðar. Honum var mjög
í mun að Garðar yrði ekki vitni
að því að hann, karlmaðurinn
13 ára, væri að gera hreint.
Flýtirinn var svo mikill að hann
steig ofan í vatnsfötuna. Já,
ekki mátti missa virðingu Garð-
ars.
Garðar var mikið náttúru-
barn, veiðimaður á fisk og fugl.
Ótal fleiri hluti væri hægt að
segja um hann svo efni væri í
heila bók. Garðar slasaðist illa
þegar hann var fimmtugur og
var talið gott ef hann kæmist í
hjólastól. Með stálvilja, krafti
og sumir segja þrjósku tókst
honum að komast á fætur aftur
og að vinna nokkur ár eftir það.
Eftir að hann fluttist í Kópa-
voginn stundaði hann meðal
annars golf. Einn af þeim sem
þar var með honum sagði við
mig eitt sinn: „Ég þekki engan
sem er meiri hetja en Garðar
frændi þinn.“
Þó að Garðar hafi alltaf verið
einhvers staðar nálægt mér í
öllu mínu lífi þá þykir mér
vænst um stundirnar okkar á
Sunnuhlíð. Hann var að vísu
orðinn mjög veikur af alzheim-
ers og ýmsu öðru – við Erna
spjölluðum og hann hlustaði.
Elsku Garðar, hafðu þökk
fyrir öll árin og allt sem þú hef-
ur gefið okkur fjölskyldunni.
Erna, Gréta og fjölskylda,
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Jóna Björg Jónsdóttir.
Garðar frændi var okkur
meira en afabróðir. Þegar við
gátum ekki leikið við krakkana
í hverfinu vegna þess að Garð-
ar og Erna voru í heimsókn þá
útskýrðum við oft fyrir þeim að
þau væru eins og þriðja settið
okkar af afa og ömmu. Við
höfðum alla tíð mikil samskipti
við þau. Þær eru ófáar dags-
ferðirnar sem við fjölskyldan
fórum í með þeim hjónum, við
systurnar með mömmu og
pabba í bíl og Garðar og Erna
á undan. Garðar stoppaði
reglulega til að bíða eftir okk-
ur, því ferðalagið gekk ein-
hverra hluta vegna mun
greiðara í þeirra bíl. Svo átti
bíllinn hans Garðars nammi,
brjóstsykur, sem var laumað að
litlum farþegum.
Það var alltaf mikil eftir-
vænting þegar þau komu í
heimsókn enda fylgdi þeim
mikil gleði. Garðar var ávallt
brosandi. Foreldrar okkar og
Garðar og Erna höfðu þróað
með sér sérstakan húmor og
það var alltaf mikill hlátur þar
sem þau voru samankomin.
Fjölskyldan var Garðari mik-
ilvægari en allt annað en hann
átti einstakt samband við
barnabörn sín, Ernu Kristínu
og Garðar „litla“. Hann kom á
heimahagana í Mýrar á hverju
ári svo lengi sem heilsan leyfði.
Þegar von var á þeim hjónum
austur, pössuðum við krakkarn-
ir okkur á að leika okkur ekki
langt í burtu frá bænum. Við
fylgdumst óþreyjufull með öll-
um rykstrókum sem liðuðust
eftir sveitaveginum í von um að
þeir kæmu frá jeppanum hans
Gassa. Við vorum farin að
þekkja rykstrókinn úr fjarlægð
og gátum því alltaf verið kom-
inn á bæinn í tæka tíð til að
taka á móti þeim.
Eftir að við systur fluttumst
í bæinn fórum við reglulega í
heimsókn til þeirra en það var
svo sannarlega ekki af skyldu-
rækni. Það var þá sem Garðar
hringdi í dóttursoninn til að
ræða mikilvægt málefni. Það
var svo mikilvægt að ekki mátti
ræða það í síma. Garðar yngri
þurfti sem sagt að lofa afa sín-
um að passa vel upp á okkur
systurnar sem höfðum nýlega
flust til borgarinnar og vorum
„aleinar“ þar. Þetta þykir okk-
ur sýna vel hvað hann var
traustur maður og passaði vel
upp á sitt fólk og hvað fjöl-
skyldan var honum mikilvæg.
Garðar átti erfitt með gang
og gekk við staf en aldrei litum
við á hann sem fatlaðan. Eitt
skipti þegar við vorum litlar og
vorum með honum í bíl lagði
hann í „fatlaða stæðið“. Við
hundskömmuðum hann fyrir
það því þetta stæði var ætlað
fötluðu fólki. Garðar lét stafinn
ekki stoppa sig og átti sér alltaf
nokkur áhugamál. Hann skipti
þeim út eftir því sem heilsan
leyfði.
Garðar var einn af þeim sem
þurfti alltaf að hafa eitthvað
fyrir stafni. Hann lifði lífinu
svo sannarlega lifandi og með
bros á vor og spaugyrði á
vörum. Það var alltaf gaman
þar sem Garðar var. Garðar
var duglegur við fiskveiðar
þegar við vorum litlar. Hann
var aflakló mikil og oft sá eini
við vatnið eða ána sem bitið var
á hjá. Ekki amaðist hann þó við
krökkunum sem hlupu skrækj-
andi um á bakkanum og fældu í
burtu fiskana, hann lét börnin
taka í stöngina og hjálpa til við
veiðarnar. Þegar heilsan bauð
ekki lengur upp á veiðimennsk-
una sneri hann sér að golfinu af
jafnmikilli ástríðu og annað
sem hann tók sér fyrir hendur.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar, elsku Garðar okkar. Þú
varst alltaf stór hluti af okkar
lífi og við erum þér óendanlega
þakklátar fyrir allt sem þú
gafst okkur. Við sendum inni-
legar samúðarkveðjur til Ernu,
Grétu, barnabarna hans og fjöl-
skyldu.
Margrét Ólöf Sveinsdóttir,
Soffía Björg Sveinsdóttir.
Garðar Stefánsson
Genginn er Gísli
Ben. eins og hann
var ávallt kallaður í
Bankanum, einn af
mínum góðu yfirmönnum og fyrir-
myndum. Ég hafði starfað í Bank-
anum í um tvö ár þegar mér bauðst
að hefja störf hjá Iðnlánasjóði sem
þá var fóstraður innan Iðnaðar-
bankans og þar stýrði Gísli. Ég bar
gæfu til að þiggja starfið þrátt fyr-
ir að afi minn hefði ekki talið þenn-
an kost ráðlegan og jafnvel aftur-
för í starfsframa enda var
virðingarmesta staðan innan
banka á hans tíma að vera gjald-
keri.
Gísli var töffari, hár, grannur og
glæsilegur en á sama tíma líka hlýr
og hvetjandi. Hann veitti það frelsi
sem hverjum starfsmanni er nauð-
syn, var samt ávallt til staðar þeg-
ar eftir var leitað. Hann hafði
lúmskt gaman af því hvernig ég fór
kerfisbundið yfir lánsumsóknir og
undirbjó þær fyrir stjórn Sjóðsins.
Eitt sinn spurði hann mig að því
hvernig ég gæti verið svona fljót
að undirbúa umsóknirnar og svar-
ið kom snaggaralegt: „Þetta er
ekki svo skemmtilegt og þá dríf ég
þetta bara af.“ Gísla var skemmt
Gísli Benediktsson
✝ Gísli Bene-diktsson fædd-
ist 16. apríl 1947.
Hann lést 12. júlí
2016.
Gísli var jarð-
sunginn 22. júlí
2016.
og hann gekk hlæj-
andi frá hamagang-
inum.
Á háskólaárum
mínum studdi Gísli
mig dyggilega sem
fyrr og fékk ég að
vinna með námi nán-
ast að vild og við lok
náms skrifaði ég
lokaritgerðina mína
byggða á gögnum frá
Iðnlánasjóði.
Þó Gísli hafi ekki verið yfirmað-
ur minn í mörg ár þá vorum við
ávallt í návígi enda deildu Iðnlána-
sjóður og VÍB húsnæði í Ármúla 7
og síðar 13a. Gísli fylgdist ávallt
vel með og var umhyggjusamur.
Ég gleymi seint símtalinu þegar
hann hringdi í mig til að taka stöð-
una hjá mér og óska mér til ham-
ingju þegar ég var nýlega komin
heim með nýfædda fyrirburatvíb-
ura, þetta símtal þakka ég nú.
Ég hitti Gísla síðast þegar
Lækjargata 12 var kvödd og eins
og ávallt var Gísli hrókur alls fagn-
aðar, hlæjandi og rifjaði upp góðar
minningar.
Það er hverjum manni gæfa að
fá atlæti eins og Gísli veitti mér,
fyrir það er ég þakklát. Að leið-
arlokum þakka ég Gísla samferð-
ina og sendi þeim Benedikt föður
Gísla, lífsförunautnum Evu Maríu
og börnunum Davíð og Maríu og
fjölskyldum þeirra mínar dýpstu
samúðarkveðjur og óska þeim
Guðs blessunar.
Selma Filippusdóttir.