Skagfirðingabók - 01.01.2005, Qupperneq 25

INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON RITHÖFUNDUR
En það einkennilega vildi til, að nokkrum áratugum síðar
skrifaði ég bókina Fimmtán gírar áfram og fjallar hún um
starfsemi þeirra bræðra, Péturs og Valdimars.
(Erlingur Davíðsson, 33)
Á tímabili þessara langflutninga lenti Indriði í afar erfiðu ferða-
lagi yfir Öxnadalsheiði sem hann segir frá í tilvitnuðu viðtali,
og augljóslega er einn kaflinn í Unglingsvetri byggður á því.
Langferðaakstrinum lauk Indriði 1947 og seldi trukkinn.
Hann er nú kominn yfir tvítugt og hneigðin til ritstarfa tekin
að láta á sér bæra fyrir alvöru. En hann lét sér hægt um að
birta skáldskapartilraunir sínar. Þegar hér var komið hafði Ind-
riði kynnst mönnum sem örvuðu hann og studdu, beint eða
óbeint, til að leggja út á þessa braut. Tvennt er þar áhrifamest.
Annað er „skáldakólónían“ á Akureyri sem hann sagði off frá
síðar og tók unga manninn inn í raðir sínar. Þetta voru skáldin
Kristján frá Djúpalæk, Rósberg G. Snædal og Einar Kristjáns-
son. Kristjáns minntist Indriði jafnan af sérstakri vinsemd fyrir
ögun og örvun sem hann lét hinum yngra skáldbróður í té. I
Stríði og söng segir Indriði í sambandi við kynnin af Akureyr-
arskáldunum:
Andrúmsloftið sem fylgdi þeim hafði sín áhrif. Þeir voru
góðir vinir mínir og ræddu við mig eins og fullgilt skáld. En
eitt sinn sagði Kristján effir að ég hafði borið undir hann
ljóð: Þetta er kolómögulegt. Þú skalt aldrei bera við að yrkja
framar. Síðan hélt hann áfram að tala við mig eins og skáld.
Þessi viðbrögð ögruðu mér. Ég varð að sýna fram á að Krist-
ján hefði rangt fyrir sér. En þau gerðu mig líka sjálfsgagn-
rýnni. Mér varð ljóst að ég kunni ekkert til verka enda liðu
fjögur ár áður en ég lét frá mér sögu. Ég varð að vera viss.
(Matthías Viðar Sæmundsson, 51)
Annar áhrifavaldur kemur hér við sögu. Sá var Stefán (Árna-
son) Bjarman. Hann bjó á Akureyri á fimmta áratugnum og
23