Skagfirðingabók - 01.01.2005, Side 33

INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON RITHÖFUNDUR
sjálfstæðismanna á Akureyri 1944—46. Áður en hann fór suður
sagði hann sig úr Sjálfstæðisflokknum, að því er hann skýrði
síðar frá, og var næstu ár utan stjórnmálaflokka.
Eftir að Indriði varð blaðamaður á Tímanum kom það eins
og af sjálfu sér að hann fór að styðja Framsóknarflokkinn,
enda þá talið sjálfsagt að starfsmenn á flokksblaði væru flokks-
menn. Upp frá því var hann framsóknarmaður og studdi flokk-
inn jafnan þangað til í borgarstjórnarkosningunum í Reykja-
vík 1986 þegar hann kaus Sjálfstæðisflokkinn. Andstaðan við
vinstra samstarf mun hafa ráðið því. Hann sagðist þó kunna
vel við sig í Framsókn en fannst vanta nægilegt mannval. „Ég
er svo tengdur einstaklingum í pólitík, að ég þarf að vita af
mannvali í flokknum. Ég get kosið næstum hvern sem er ef
hann er ekki kommúnisti, ef hann aðeins tilheyrir þeim sem
ég flokka undir mannval." (Erlingur Davíðsson, 55). Á seinni
árum sínum virtist Indriði tengjast mönnum í Sjálfstæðis-
flokknum meir en áður.
Þess var ekki að vænta að smásagnabókin Sæluvika vekti eins
mikla athygli haustið 1951 og verðlaunasagan Blástör hafði
gert. Það er jafnan tilhneiging til að stíga eitt skref til baka
þegar ungur höfundur hefur hlotið athygli og viðurkenningu.
Þá kemur tortryggnin: er þetta nógu gott? Og tilhneigingin að
stinga við fótum ef mönnum finnst fullmikið „látið með“ ung-
an höfund. Sumum ofbauð hve sögurnar snerust mikið um
kynferðislegar hvatir fólks. Skiptar skoðanir voru um einstakar
sögur, en Blástör hafði vitanlega ákveðið forskot, svo þekkt
sem hún var orðin. Samt sýnist lesanda sem skoðar þessa bók
nú, að ýmsar sagnanna standi verðlaunasögunni lítið að baki.
Aðrar eru síðri og frágangur bókarinnar er ekki nógu góður,
líklega hefur höfundurinn hraðað sér fullmikið að koma henni
út, eins og þyrfti að fylgja sigri Blástarar eftir án tafar. Hins
vegar er hráabragðið og óhaminn þrótturinn að sínu leyti þátt-
ur í aðdráttarafli sagnanna. Það átti fyrir Indriða að liggja að
31