Skagfirðingabók - 01.01.2005, Qupperneq 67

INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON RITHÖFUNDUR
deilur mögnuðust um hann, sem listamaður stóð hann vita-
skuld vel undir því að hljóta heiðurslaun. Síðar hafa ýmsir rit-
höfundar hlotið slík laun sem standa Indriða síst jafnfætis sem
listamenn en eru ekki umdeildir af öðrum sökum, og því var
ekki fundið að þeim veitingum, að minnsta kosti ekki opin-
berlega.
Sjálfur magnaði Indriði deilur um sig sem opinbera persónu.
Hann byrjaði á síðustu ritstjóraárum sínum á Tímanum að
skrifa stutta daglega pistla, undirritaða Svarthöfði. Eftir það
skrifaði hann slíka pistla í Vísi árum saman og í DV eftir að
Vísir og Dagblaðið voru sameinuð. Hann var árið 1982 kjör-
inn stjórnarformaður Reykjaprents sem gaf Vísi út og átti síð-
ar aðild að Dagblaðinu og Vísi. Sýnir það ítök hans og náið
samband við sjálfstæðismenn sem löngum höfðu stýrt Vísi.
Svarthöfðapistlarnir vöktu jafnan athygli, voru mikið lesnir
og umtalaðir. Að því leyti voru þeir góð blaðamennska. Ind-
riði játaði því aldrei opinberlega að hann væri Svarthöfði, en
það var haft fyrir satt, og langoftast mun hann hafa samið
þessa pistla. Þarna var skotið nokkuð fast og stundum komu
harðar, jafnvel illyrmislegar persónulegar athugasemdir um
menn sem höfundur taldi af einhverjum ástæðum hafa unnið
til skeyta. Menn eru viðkvæmir fyrir slíku sem vonlegt er og
lögðu fæð á pistlahöfund fyrir vikið. Oft var þarna hnyttilega
að orði komist, en Svarthöfði var ögrandi og stundum ósvífinn
og brugðust menn þá reiðir við orðum hans. Þannig urðu
Svarthöfðapistlarnir tvímælalaust til að fjölga óvinum Indriða.
Undir nafni skrifaði hann líka stundum greinar sem bit var í.
Má þannig segja að hann hafi sjálfur blásið í glæður óvildar
gegn sér sem bitnaði ómaklega á honum sem rithöfundi. En
hann sóttist ekki eftir lognmollu og naut sín í bardaganum þar
sem hann gat beitt bæði spjóti og boga, ef svo má segja. En
auðvitað sárnaði honum stundum, ekki síst það sem hann eitt
sinn nefndi „kokkteilróg“ vinstrisinnaðrar menningarklíku í
sinn garð. I Stríði og söng segir hann:
5 Skagfirðingabók
65