Skagfirðingabók - 01.01.2005, Blaðsíða 128

SKAGFIRÐINGABÓK
legt. Þegar við vorum sestir þarna að sækir mig svefn svo mik-
ill að ég segi við Snæbjörn: Ég verð að sofna þrátt fyrir kulda
og hríð sem um okkur næðir. Hann bað mig um fram allt að
reyna að vaka því hann hefði heyrt að sá sem sofnaði á fjöllum
uppi vaknaði ekki aftur til þessa lífs. Ég fór að athuga þessi
orð vinar míns og fannst þá með sjálfum mér að væru þau
sönn, þá væri mikið í hófi, og ekki held ég að mig hafi langað
til að deyja þarna á klettinum. Við héldum þarna til í 5
kl(ukku)t(íma) og fannst okkur það æði langur tími, ólíkur
því að sofa í rúmi sínu undir hlýjum sængurfötum. Okkur
fannst ekki önnur leið betri en leita að niðurgöngu og fundum
við gjá er við komumst niður. Þar tók við dalur sem við fórum
svo eftir, því við vissum að til byggða lægi hann. Vont var færið
í dalsbotninum, ófært á skíðum en í hné skíðalaust. Eftir 4
kl(ukku)t(íma) komum við að Krókárvöllum1 í Flókadal. Þar
komum við inn og fengum bestu viðtökur, enda í þörf fyrir
hressingu. Ekki fann ég til þess þá að ég væri syfjaður, en Snæ-
björn átti bágt með að vaka. Síðan er haldið frá Krókárvöllum
að Helgustöðum og komum við þar inn og drukkum kaffi.
Vorum við nú vel á okkur komnir, fundum hvorki til svefns né
þreytu. Áfram héldum við nú og komum hvergi og laust fyrir
háttatíma komum við heim. Vorum við þá búnir að vaka í 5
dægur við nóg erfiði. Þeir sem með okkur voru uppeftir komu
daginn effir sömu leið og við að öðru leyti en því að þeir fóru
vestar niður í Flókadalinn, Afréttina sem er sléttara niður af
fjallinu.
Þessi saga er nú hvorki mikil né merkileg. En manni dettur
margt í hug þegar farið er að rifja upp löngu liðna atburði úr
lífi manns, og t.d. datt mér í hug það sem skáldið segir: „Táp
og fjör og frískir menn, finnast hér á landi enn.“
1 Þessi jörð er jafnan nefnd Krakavellir.
126