Skagfirðingabók - 01.01.2005, Qupperneq 132

SKAGFIRÐINGABÓK
Ingibjörg sem aurasafn
elskar mest á fróni.
Eiga vill hún allan Stafn
en ekki neitt af Jóni.
Nú er að segja frá Birni þeim er Ólafur í Valadal átti framhjá.
Þegar hann óx upp varð hann gervilegur maður og fríður. Ekki
er sagt frá honum fyrr en hann var fullorðinn. Þá átti hann
heima áTorfalæk í Húnavatnssýslu. Þar bjó Ólafur Ingimund-
arson stúdent. Hann var ekkjumaður, vel fjáður en nokkuð við
aldur. Hann bað sér til handa Ástríðar dóttur Halldórs pró-
fasts Ásmundssonar [réttara Ámundasonar] á Melstað. Hét
síra Halldór Ólafi dóttur sinni en henni var það mjög nauð-
ugt. Varð það samt svo að vera sem prófastur vildi og réðist
Ástríður til Ólafs að Torfalæk. Tók hún við búsforráðum inn-
anbæjar, en fékk því ráðið að þau giftust ekki strax. Þá var
Björn frá Valadal vinnumaður á Torfalæk er þetta gerðist.
Brátt þótti fólki sem kunnleikar nokkrir mundu vera milli
Ástríðar ráðskonu og Björns vinnumanns. Eldd hafði Ólafur
bóndi skipt sér af því. Svo var það um haust að stúlkur voru í
eldaskála og suðu slátur. Ástr(íður) lá á sæng. Hafði hún ný-
lega alið barn. Ólafur sat í húsdyrum og rakaði gærur. Ekki var
annað fólk í baðstofu nema drengur nokkur er Jóhannes hét
(er síðar bjó í Garði í Hegranesi). Þá hafði Björn Ólafsson
komið inn í baðstofu og vildi ganga inn að rúmi Ástr(íðar).
Ólafur varnaði honum þess og sagði að hann mundi þar hafa
komið oftar en þörf hefði verið! Björn ætlaði þá að ryðjast inn
hjá Ólafi, en þá tókust þeir á fangbrögðum. Við það varð
drengurinn hræddur, sá er fyrr var frá sagt að verið hefði í bað-
stofunni, og hljóp fram í bæ og faldi sig. Nokkru seinna kom
Björn fram í eldhús og sagði að þarfast mundi stúlkunum að
vitja um Ólaf, honum mundi vera orðið illt. Svo gekk hann út
en matseldurnar fóru inn til baðstofu og fundu þar Ólaf dauð-
an á gólfinu. Sá orðrómur lagðist á að Björn mundi valdur að
130