Skagfirðingabók - 01.01.2005, Side 149

FJÁRKAUPAFERÐ TIL FURUFJARÐAR OG REYKJAFJARÐAR
aðra telja fyrir sig. Ég stoppaði hana. „Ég er alveg að verða bú-
inn.“ Hún hikaði andartak og ég lauk talningu. En þá sprakk
hún. Kom öskuvond og rausaði. „Ég bara tel féð sjálf, ég læt
þig ekki halda mér hjarna á Klumpunni í allan dag.“ Til þess
hafði ég sannarlega enga löngun.
Heimamenn tóku nú féð í sína umsjá og bjuggu sig undir
rekstur þess snemma næsta dag. Nú gafst tóm til að tala við
heimafólkið. Allir bræðurnir voru mikið eftirsóttir af aðilum
frá Isafirði fyrir hæfileika þeirra og dugnað. Fyrir heimilið var
þetta ákaflega afdrifaríkt. Gömlu hjónin voru mikið farin að
láta sig og tíminn vann á. Öll velgengni byggðist á ungu mönn-
unum. Mikil fjárhagsuppgrip var hægt að hafa, en það þurfti
að sinna því. Arlega seldu þeir um 10.000 egg úr sigi á Horn-
bjargi. Hið ótrúlegasta verðmæti rak á land. Sérstaklega var
það mikið á stríðsárunum. Sex tunnur rak þar einu sinni fúllar
og óskemmdar af söltuðu svínsfleski. Rekalandið var afar víð-
áttumikið, en mikið þufti að hafa fyrir rekanum. Heyskapar-
möguleikar hafa tvímælalaust verið rýrir. Það sýndi hvað
heyöflunin er erfið að þeir heyjuðu stundum túnið í Þaralát-
ursfirði og settu þar í súrhey, sóttu það svo til daglegra þarfa að
vetrinum. Ég sá einungis tvær kýr og eitthvað af ungviði en
man ekki eftir að ég sæi þar hest. Þrátt fyrir allt og mikla hag-
sæld var það tvímælalaust tilfinning mín að fyrr eða seinna
væri öll þessi búseta dæmd til að leggjast niður og öll þessi
hagsæld og miklu eignir verða lítils virði. Ég fann að þetta álit
mátti ekki setja fram, sérstaklega var unga konan viðkvæm.
Hún átti sínar fögru myndir af framtíðarsýn þrátt fyrir lækna-
leysi, skólaleysi og fámenni.
Dagur leið að kvöldi og gengið var til náða. Snemma næsta
morgun var farið af stað með féð yfir í Þaralátursfjörð. Strax
og sá niður á fjörðinn var farið að gá að skipinu. Það sást langt
norður á firðinum. Var féð nú rekið inn fyrir fjarðarbotninn
og norður með firðinum að vestanverðu. Þarna var ekki
búsældarleg sveit. Stórgrýtisurðir Svartaskarðsheiðarinnar gengu
147