Alþýðublaðið - 24.12.1924, Side 9

Bláliljan.
Eftir
Emmu Eunt.
Komdu hingað, barnið mitt,
og hlýddu sögu minni. Hún er
um gleði bláiilju einnar. Sál
heanar varð hrifin at himneskum
iögnuði.
Biáliljan átti heima á ódáins-
akri. Þar hrfði hún notið gleði
og tælu í sjö ár.
Kom þá drotnlng blómanna
og ságði vlð sálina: >Far þú til
jarðarinnár, þar áttu að fæðast.
Miðlaðu þar fegurð og unaðl,
sem þú hefir orðið hér aðnjót-
andi. Flyt þú með þér himnesk
áhrlí. Fórnaðu angan þinni og
litskrauíi bióma þinna.
Hvar áttl lltla blómsálln að
fæðast? Hvar átti hún að anda
að sér á&túð á hinni skuggarfku
jörðu?
Nú áttl hún að íæðast í Aust-
urlöndum, f suðurhlíðum hárra
fjalla. Þar átti helgur maður
heima. Hann var melstari. Eog-
inn var meirl honum á jörðu
vorri. Eaginn var svo óflekkaður
sem hann. Og enginn var eins
biíður og hann. Hann var mátt-
ugri en aliir aðrir.
AusturlaDdamenn nefcdu hann
heigu nafni, ^
Hann var drottlnn miskunsem-
innar.
Alskygn augu hans sáu inn i
sáHr manna.
Sá, sem fæddur er fegurð,
elskar alt fagurt á jörðu
vorri.
Mei&tarinn elskaði blómln.
Hann hafði iátið gera dýrðlegan
blómgarð kringum skrauthöll
sina.
Komdu tll mín, barnlð mitt,
og 'gieð þig vlð fegurð blóma.
Lfttu á litskrautið. Horfðu á
dýrðina.
Sólin beinlr geislum sfnum á
þeunan helga stað. Daggpertur
glóa svo að mllljónum skittir,
þegar góiarljósið ljómar garð-;
icn.
Þarna eru fögur grös, ilmrík
blóm og fjöllit bíómstur. —
Lfttu á rósir, liljur, baldursbrár
og gleym mér et!
Skrautblómin öii bsðast í Ijós-
áLþýðúblaðí d-
öldum. Litskrúðið signir anda og
efni.
Hlusta þú. barnið mitt, á gleði-
sönginn í garðinum. Öil náttúran
gleður sig f náviat meistarans.
Sannarlega er hér fegurst) stað-
ur jarðarinnar.
Drottning blómanna lelt niður
og hortðl um stucd á fegurð
þessa.
Hún svipaðkt um eftir sál
bláíiijuanar. En hún þráði hið
llfanda iff. Hún áttl fyriiheit um
dýrðíega framtíð. Hennl var
nautn að fæðast og Hfa í blóm-
gsrðl hics helga maons.
Komdu hlngað, barnlð mitt,
Ég skal segja þér, hverju drotn-
ing blómanna hvísiaðl f eyru
blómálfanna, scm gætur höfðu
á, hvernig litli Ifkaminn óx, er
bláliijan áttl að dveija f. Hann
áttl að vera fagur. Hann áttl að
vera svo ilmríkur, að alllr næmu
staðar og spyrðn: >Hvaða blóm
ilmar svo yodislega?<
Takið nú eftii! Blómlð átti að
vera blátt elns og augu meiatar-
ans, sem garðinn átti.
Þetta sagði drotning blómanna
álfunam litlu.
En bláliljusálin kvaddi leik-
systkycl tin á meðan.
Góðæri leið.
Biómsálin tók sér bústað (
trækorni niðrl í dimmum jarð-
veglnum. Biómátíarnir leiddc þai
sfðar fram fyrir sólargeislana, og
það heilsaðl þelm.
Þeir vermdu trjóangann.
Timinn leið, og álfarnir varð-
velttu nýgræðinginn.
Loks sprakk bláiiljan út.
Stóð hún nú í blóma f garði
meistarans.
Dag eftir dag gekk meistarinn
um f gnrði sfnum,
Ástúð og blíða geisiaðl úr
augum hans. Gullnum bjarma
s!ó á hár hans.
Hjartá bláliljunnar íyltlst lotn-
ingu. Kvöld og morgna hlustáðl
hún á iótatak meistarans.
>Hann er á ferðlnni l< sagði
hún.
Tfminn leið. Bláliljan belð
þögul.
Fagran morgun kom melstar-
iun f garðinn.
Bláiiljan angaði frá sér ilmi.
Hún tignaði melstarann, Sál
hennar reyndl að nálgast
hánn.
Hann nam staðar. Gelslabroa
lék um varir honum.
Hann gekk beint að bláiiljunni.
Hún bifaðist af gleði, þegar
meistarinn nálgaðlst hana. Sál
hennar fyltist unaði og &æiu.
Meistárinn horlði icn f sál
blómsins.
Það huidi augu sfa og hnelgði
sig fult iotningar.
Löcgun hjirta þess brann.
Það opnaði augu sín og leit á
meistáracn.
Það þagði um stucd, en and-
varpaði svo gieðihrifið.
>Augu hans eru blá eins og
ég sjálí!<
Hún var ódsilfsögn úr sjáifum
melstaranum.
Drottnig blómanna brosti í
rfki sfnu.
Það er ekki unt að segja,
hve bláiiijac hörfði lengi í aug-
un ógieymanlegu, rem voru eins
Ut og hún sjálf* •
Áhrlf meistarans uku mátt og
tiifinningu biómverunnar.
Hún opnaði instu fylgsnl
hjarta sfns og inti á máll blóm-
anna:
Ég elska þigl Ég eiska þig!
Tak þú á móti mér. Opna
þitt ástriká hjarta fyrir litlu fjói-
unni, aem hefir lit augna þinna.
Má ég lifa í þér æfinlega?<
Meistarlnn staðnæmdist og
snart bláliljcna. ÉLún titraði aí
fögnuði.
Sársaukin var hscni gieði,
þegar meistarlnn sleit hana af
l-jggnum.
Hún dó meistaranum, oghana
tók vlð sálu hennar.
Lfkhamur bláliljunnar dó, en
sálln endurfæddiat. Hún hlaut
fullkomið lff.
Litla bláiilji, yndisieg voru
ötlög þfn!
Þú fékst að vaxa f garði
meistaráns.
Fagra bláiiija, glöð ert þú og
alsæl f samvÍBt meistarans.
Hvflfkt hspp var að vaxa f
garði hans og tilblðja hann,
sem aliar verur tigna. Hann sr
drottinn.
Sæl ert þú, sem lifir.
Hállgrímur Jónsson
fslenzkaði.