Fréttablaðið - 06.02.2017, Blaðsíða 9

HEKLA · Laugavegi 170-174 / Audi.is
Audi Q2
#ótaggandi
Spáflúnkunýr Audi Q2 gjörbreytir hugmyndum
þínum um bíla og ögrar skilgreiningaáráttunni.
Útbúinn eins og þú hugsar hann,mætir hann á malbikið
eða mölina, fullur sjálfstrausts en #ótaggandi.
Verð frá 4.990.000 kr.
#allravega?
#blikkboli?
#skarpur?
Í dag
Guðmundur
Andri Thorsson
Í gærkvöldi var síðasti þátturinn sýndur af Föngum á RÚV. Þegar þetta er skrifað veit maður ekki
hvernig þetta allt saman endaði –
vonandi vel.
Forðum var það einkum á Stöð
tvö sem slíkar íslenskar framhalds-
seríur gengu – með heiðarlegum
undantekningum auðvitað – en þau
hjá RÚV hafa nú rekið af sér slyðru-
orðið. Það jafnast fátt á við að horfa
á gott íslenskt leikið sjónvarpsefni á
sunnudagskvöldi – nema náttúrlega
góð bók.
Of eða van
Gallar? Ætli það ekki? Persónan
sem Unnur Ösp leikur kannski gerð
að fullmiklum einfeldningi. Og við
myndum alveg átta okkur á því
hvílíkur labbakútur lögmaðurinn
er sem Gísli Örn leikur, þó að hann
væri ekki japlandi á tyggjói í rétt-
arsalnum. Systirin sem Halldóra
Geirharðsdóttir leikur þyrfti kannski
ekki að vera alveg svona hörð og
köld – stundum hefur einmitt orðið
á vegi manns fólk sem er mjög kald-
lynt og brosmilt í senn og hefur sitt
fram með köldu brosi og alúðlegu
viðmóti.
Og svona: maður sér sums staðar
að ýmsum þykir hin sterka samþætt-
ing valda og kynferðismisnotkunar
jaðra við klisjugerð – þó að auðvelt
sé að svara því til að svona sé þetta
nú einu sinni í okkar samfélagi. Við
erum tiltölulega nýfarin að horfast í
augu við þessa meinsemd, sem nær
svo djúpt og er enn svo umlukin
skömm og þagnarhjúp.
Svo er eflaust hægt að finna eitt-
hvað að plottinu og innri rökvísi þar
– til þess þarf plottvísara fólk en mig.
Þetta er sem sé skrifað á sunnu-
degi og enn vitum við ekki hvernig
greiðist úr málum; maður verður
bara að vona að ódámurinn hljóti
makleg málagjöld en stúlkunum
verði hjálpað til að komast á farsælli
brautir í lífinu. Því að hvað sem
líður því sem kann að vera of eða
van í þáttunum þá skiptir það ekki
máli hjá hinu, að áhöfninni á bak
við þessa þætti hefur tekist að búa
til mannlíf handa okkur að fylgjast
með og lifa okkur inn í – og spegla
okkur í. Þeim hefur lánast að smíða
atburðarás sem hreyfir við okkur
þannig að okkur langar að vita
hvernig endirinn verður (varð). Og
það sem er auðvitað mest um vert:
Þeim hefur auðnast að skapa sterkar
og sérstæðar persónur sem allar eru
staddar í sínum eigin örlögum, allar
lúta sínum sérstöku lögmálum, allar
eru sérstakir persónuleikar en ekki
dúkkulísur.
 „Of stórt“
Maður man ekki eftir því að hafa
séð jafngóðan leik í íslensku leiknu
sjónvarpsefni. Einu sinni var mikið
talað um að leikurum úr stóru leik-
húsunum hætti til að leika „of stórt“
þegar þeir léku í sjónvarpi. Væru
alltof mikið að baða út höndunum
og þruma ræður sínar eins og öllu
varðaði að í þeim heyrðist á fjór-
tánda bekk. Sjálfur tók ég aldrei eftir
þessu meinta vandamáli en þessi
umræða varð hins vegar til þess að
leikarar tóku að skrúfa niður í orku
sinni og persónutöfrum þannig
að þeir hættu næstum að sjást og
maður hætti alveg að heyra orðaskil
í íslensku leiknu efni; fólk muldraði
í bringu sér og gætti þess vandlega
að setja engan hljóm í röddina – því
að yrði of „stórt“ – og þannig roluð-
ust leikararnir um rotinpúrulegir og
svipbrigðalausir og óskiljanlegir í
nokkur ár.
Það er nú aldeilis öðru nær með
þær stórkostlegu leikkonur sem
eru í Föngum, í hverri magnaðri
senunni á fætur annarri. Karlarnir
leika allir stórvel en þetta er samt
sería þar sem leikkonurnar glansa.
Persónan sem Unnur Ösp leikur
kann að vera gerð að fullmiklum
einfeldningi en það breytir ekki að
því að við finnum sárt til með henni,
hlæjum með henni – og að henni – og
skynjum hana sem raunverulega og
vitum á einhvern hátt að saga hennar
er sönn, ólán hennar raunverulegt …
Hið sama gildir með persónu Hall-
dóru Geirharðsdóttur: við trúum á
hana, vitum að hún er leiksoppur
líka, með sitt falska örugga en saman-
bitna fas. Og þannig má ganga á
röðina: senan dásamlega þar sem
persóna Margrétar Helgu lætur dæl-
una ganga í fáránlegri frásögn sem
ætlar engan endi að taka … svipurinn
á fangaverði Arndísar Hrannar, þetta
sambland af því að hafa séð þetta
allt og gera sér engar grillur en geta
ekki gert að því að þykja vænt um
skjólstæðingana … svipurinn á Stein-
unni Ólínu alltaf … Kristbjörg Kjeld í
öllum sínum senum – konan sem vill
ekki vita það sem hún veit … ógæfan
og óbærileg sorgin sem greypt er
í hvern andlitsdrátt Nínu Daggar
… byrði barnsins sem við finnum í
hverri hreyfingu Kötlu Njálsdóttur
… sorgarhjúpurinn kringum Lindu,
aðalpersónuna sem Þorbjörg Helga
Dýrfjörð leikur svo vel.
Sem sagt gott. Og maður gerist
heimtufrekur. Nú bíður maður eftir
seríu um Hrunið – sem við rithöf-
undar höfum enn ekki náð að skrifa
verulega bitastæðar skáldsögur um
– og seríum þar sem fjallað er um ref-
skák stjórnmálanna að hætti Dana. Já
og auðvitað peysufatadramanu upp
úr Dalalífi …
Fangar
s k o ð u n ∙ F R É T T a B L a ð i ð 9M Á n u d a g u R 6 . F e B R ú a R 2 0 1 7
0
6
-0
2
-2
0
1
7
0
4
:4
2
F
B
0
4
0
s
_
P
0
3
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
4
0
s
_
P
0
3
2
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
4
0
s
_
P
0
0
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
4
0
s
_
P
0
0
9
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
C
2
A
-6
2
7
4
1
C
2
A
-6
1
3
8
1
C
2
A
-5
F
F
C
1
C
2
A
-5
E
C
0
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
3
B

F
B
0
4
0
s
_
5
_
2
_
2
0
1
7
C
M
Y
K