Hjúkrunarkvennablaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 8

6
HJÚKRUNARKVENNABLAÐIÐ
1> \ I Tl ll UM GEÐ VERJVÐ
á sjúkrahúsum fluttur af Guðríði Jónsdóttur, yfirhjúkrunarkonu
á Kleppi, á umræðuíundi um það mál á móti norrænna hjúkrunar-
kvenna í Gautaborg 1950.
Eins og framsögumaður, frk 0. Hjörne-
vik, tók fram, er geðvernd (mental-
hygiene) nú viðurkennd nauðsynlegur
þáttur í meðferð allra sjúklinga ö nútíma
sjúkrahúsi.
Þar 'eð ég starfa á geðveikraspítala,
mun ég eingöngu ræða málið frá því sjón-
armiði.
Hvaða kröfur eru gerðar til hjúkrunar-
konu, sem vinnur á geðveikraspítala ?
Ekki eins og áður, að hún sé stór og
sterk, það er enginn kostur, heldur að
hún sé greind, áhugasöm, stjórnsöm,
skilningsgóð á liina afbrigðilegu hegðun
sjúklinganna og umfram allt, að hún sé
hjartagóð. Hún þarf að kunna að stjórna
skapi sínu og hafa þolinmæði í ríkum
mæli. Þetta eru auðvitað eiginleikar, sem
allar hjúkrunarkonur þurfa að hafa.
Fyrst vil ég líta á málið frá sjónar-
miði sjúklingsins við komu hans á
sjúkrahúsið. Sá, sem er lagður inn á al-
mennan spítala, til rannsóknar, eða upp-
skurðar, getur auðvitað verið mjög á-
hyggjufullur við komu, en er þó glaður
yfir því að hafa von um bata. öðruvísi
getur það verið með þá geðveiku, a. m. k.
þá, sem ekki finna sjálfir, að þeir séu
veikir. Oft þarf fjölskyldan að leggja þá
systrum mínum fyrir að hafa gefið mér
kost á að fara í þessa fræðandi og
skemmtilegu för. Eins vildi ég sérstaklega
þakka frú Sigríði Eiríksdóttur og öðrum
ferðafélögum mínum fyrir alla þá miklu
vinsemd, sem þær sýndu mér á þessu
ferðalagf.
Guðrún Marteinsson.
hjúkrunarnemi.
inn á spítalann gegn þeirra vilja, og þá
verður það eitt af hlutverkum hjúkrunar-
konunnar að gerast sáttasemjari, svo
sjúklingurinn leggi ekki fæð á fjölskyldu
sína, sem gat ekki haft hann heima. —
Eða þeir þunglyndu, sem trúa því, að allt
illt í heiminum sé þeirra sök, og sjúk-
dómurinn sé refsing fyrir það. Allt þetta
gefur hjúkrunarkonum ærinn starfa, og
til þess að góður árangur náist, þarf hún
að vera búin öllum áðurnefndum kostum.
En þó maður hafi ákveðið, að þetta eða
hitt sé æskilegt, er oft erfitt að fram-
kvæma það. Stöðug vöntun á starfsfólki,
lærðu og ólærðu, veldur því, að þegar
sjúklingurinn kemur á deildina, mætir
hann ekki þeirri ró og öryggi, sem hann
hefir svo mikla þörf fyrir. Annríkið er
svo mikið, að sjúklingnum finnst máske,
að hann sé óvelkominn og fær ekki það
traust á stofnuninni sem skyldi.
Reyndar held ég, að við ættum að vera
dálítið varkárari með að vera stöðugt að
tala um starfsfólksvandræði, það getur
oft orðið notað sem afsökun, þegar eitt-
hvað fer aflaga.
Við verðum að gera okkur ljóst, að
fyrstu áhrifin, sem sjúklingurinn verður
fyrir við komuna á spítalann, geta haft
ótrúlega mikið að segja til góðs eða ills.
Vingjarnlegt orð eða viðmót getur oft
orðið sjúklingnum til ómetanlegs gagns.
Hversu oft heyrum við ekki sjúklingana
segja: „Þessu gleymi ég eldrei. . . .“ Hvort
þær minningar verða þægilegar eða ekki,
er mjög á valdi hjúkrunarkonunnar, sem
teknr á móti sjúklingnum.
Gott samstarf allra, er vinna á sjúkra-
húsinu, eða deildum, er nauðsynlegt svo