Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1968, Qupperneq 29

óneitanlega allt eftirlit með honum, og skapaði um leið mikið öryggi.
Þurfti að líta vel eftir húð mannsins, þar sem leiðslurnar voru festar við
hann, hirða húðina vel, og færa leiðslurnar til daglega, svo ekki kæmi sár.
Fæði þessa sjúklings var létt, salt- og fitusnautt. Ákaflega áríðandi var
að hafa matinn saltsnauðan, þar sem sjúklingurinn safnaði í sig vökva,
en salt stuðlar einmitt að því, að vökvi bindist í líkamanum.
Sjúklingurinn var mataður fyrstu 8 dagana, en þá leyfði læknir, að
hann borðaði sjálfur. Vökvaskrá var haldin, til að hægt væri að gera sam-
anburð á vökva, sem sjúklingur tók til sín, og vökva, sem hann skilaði frá
sér.
Fylgjast þarf vel með hægðum sjúklinga með infarct, því að í kjölfar
hinnar ströngu legu siglir oftast mikil hægðatregða. Kostar það þá sjúkling
mikla áreynslu að losna við hægðir, en slík áreynsla getur reynzt þessum
sjúklingum hættuleg.
Var þessi sjúklingur því strax frá byrjun látinn taka inn hörfræ og
paraffin tvisvar á dag til að sporna við hægðatregðunni. Að kvöldi fjórða
dags var honum svo gefin olíuinnhelling, sem nægði til að koma hægðunum
í samt lag aftur.
Daglegar athuganir hjúkrunarkonu voru m. a. í því fólgnar að mæla
hita sjúklingsins. Fyrstu dagana hafði hann hita, 38,5—39,0°, og yar
hitinn talinn stafa frá bólgu í lungum. í tvær vikur hafði sjúklingurinn
alltaf nokkrar hitakommur. Þó svo að hann tæki inn antibiotica.
Tensio var mæld tvisvar á dag, og hélzt blóðþrýstingur alltaf stöðugur,
115/90. Púls var talinn nokkru oftar fyrstu sólarhringana. Var hann fremur
lnaður í fyrstu, 100—110/mín, en fljótlega hægði þó á hjai-tslætti og
regla komst á liann, 80—85/mín.
Þvagi var safnað, og sólarhringsþvagmagn mælt og skráð, svo og eðlis-
þyngd. Þvagsöfnun er gerð, til að hægt sé að fylgjast með því, hvort sjúkling-
urinn safni á sig bjúg. Þvagmagnið var alltaf nokkuð stöðugt, mældist minnst
1200 ml. og mest 1800 ml, eðlisþyngd 1012 lægst og 1017 hæst.
Súrefni fékk sjúklingurinn tvo fyrstu sólarhringana í gegnum nef-
katheter, lengur þurfti hann ekki á því að halda. Var katheter þó ekki
hafður lengur en einn sólarhring í hvorri nös, til að forðast að særa slímhúö
nefsins.
Þessi sjúklingur var mjög niðurbeygður fyrstu vikurnar eftir að hann
fékk kransæðastífluna, og þurfti hann því á mikilli uppörvun að halda.
Andlegt ástand hans tók þó miklum breytingum til hins betra, eftir að hann
gat farið að hreyfa sig meir, farið á fætur, og lesið sér til dægrastyttingar.
Níu dögum eftir að sjúklingurinn var lagður inn á deildina, álitu læknar
hann það hressan, að hann gæti farið að þvo sér sjálfur, og jafnframt
hreyft sig svolítið í rúminu. Smámi saman fór sjúklingurinn nú að geta
bjargað sér sjálfur með ýmsa hluti, og var það honum sjálfum mikill léttir.
Þann 20/8 fékk hann leyfi til að setjast í stól, að sjálfsögðu aðeins með
hjálp. Um leið og fótaferð var aukin, var farið að vigta sjúklinginn dag-
lega, svo hægt væri að uppgötva þyngdaraukningu, með tilliti til bjúgsöfn-
unar. Var þyngd sjúklingsins alltaf nokkuð stöðug, 59 kg — 60 kg. Þó svo
að sjúklingurinn væri farinn að vera nokkuð á stjái, þurfti að sjálfsögðu
að líta vel eftir honum. gæta þess, að hann ofreyndi sig ekki, lita eftir og
aðstoða hann við alla hirðingu.
Eftir rúmlega mánaðar legu á deildinni var heilsa sjúklingsins talin
það góð, að Iiægt væri að útskrifa hann. Heppilegast þótti fyrir sjúklinginn
að dveljast á heilsuhæli til skamms tíma, og var það rætt við hann. Sjúkling-
urinn kaus þó heldur að dveljast hjá ættingjum sínum, sér til hvíldar og hress-
ingar, og var hann að sjálfsögðu látinn ráða því. Var honum því ráðlagt að
hvílast vel, íorðast áreynslu, að gæta sín vel með mataræði, og að forðast
þyngdaraukningu, og þann 7/9 var hann útskrifaður. Þurfti hann á áfrarn-
haldandi lyfjagjöfum að halda, nema hvað anticoagulationsmeðferð var
lokið, og þurfti hann því ekki á segavarnarlyfjum að halda. Að siðustu
var honum ráðlagt að mæta reglulega í skoðun til læknis, svo hægt væri að
fyrirbyggja myndun nýrrar kransæðastíflu í tæka tíð.
I heild tel ég, að hjúkrun þessa sjúklings hafi verið mjög góð. Vera
má að ýmsir smá hlutir, sem ekki beinlínis voru nauðsynlegir, en gætu
glatt sjúklinginn, hafi verið látnir ógerðir. En því miður er annríki o’g
fólksfæð það mikil á deild III, að slíkt verður oft að sitja á hakanum.
Ásta B. Þorsteinsdóttir.
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉI.AGS ÍSLANDS 105