Norðurslóð - 16.12.1981, Blaðsíða 18

Framhald af b/s. 5.
átti hann mikinn þátt í stofn-
un Verkalýðsfélagsins og seinna
meir átti hann manna mestan
þátt í stofnun sjúkrasamlags
Dalvíkur og áfram mætti telja.
Hreppstjóri Dalvíkurhrepps.
Og áfram hélt sagan og bar í
skauti sínu skiptingu Svarfaðar-
dalshrepps árið 1945. Þá kom
upp sú staða að kjósa þurfti
hreppstjóra. Sýslumaður til-
nefndi Kristján fyrsta hrepp-
stjóra Dalvíkurhrepps, líklega
eftir ábendingu sýslunefndar,
reglum samkvæmt.
Þessu starfi yfirvaldsins
gegndi Kristján til 30. júní 1972
Þegar hann sagði því af sér og
við tók Jón Stefánsson. Hann
vill ekki gera mikið úr þessum
þætti æfistarfsins. Játar þó að
hann hafi haft af því talsverða
ánægju. Það var mikil manna-
ferð inn á skrifstofuna hans,
sem hann hafði heima hjá sér,
og hann kynntist mörgu fólki.
En hreppstjórastarfið var hon-
um ekki nóg. Hann sýslaði við
sitt hvað fleira. Fiskibúð hafði
hann í nokkur ár og byggði til
þess smáskúr. Hann er nú lyftu-
hús uppi í Böggvisstaðafjalli.
Fisk keypti hann af togurijm og
herti og' hafði harðfiskgerð.
Einnig keypti hann alla þá
hákarla, sem hann kom hönd-
um yfir og verkaði eftir kúnstar-
innar reglum, og fengu færri en
vildu.
Allt flokkast þetta undir
brauðstrit af einhverju tagi, og
Kristján hefur ekki áhuga á að
tala mikið um þessi ár.
En svo tók hann talsverðan
þátt í félagsmálum, sem ekki
flokkast þar undir. Hann nefnir
þátttöku í leikstarfsemi á Dal-
vík. Undirritaður man reyndar
eftir honum í nokkrum hlut-
verkum í leiksýningum t.d.
Skrifta-Hans í Æfintýri á göngu
för og Ögmundi í Skugga-
Sveini. „Nei, ég var aldrei neinn
leikari, en ég hafði gaman af
þessu“ segir hann af sönnu lítil-
læti.
En Anna, gerði hún þá aldrei
neitt?
Jú, jú, eitthvað var hún nú
alltaf að sýsla og lá ekki á lötu
hliðinni. Það var nú t.d. beiting-
in. Hún var nefnilega afreks-
manneskja á því sviði og líka við
að stokka línuna. (Þetta eru
reyndar orð Kristjáns en ekki
hennar). í afiahrotunum gekk
hún skúr úr skúr og beitti. Einu
sinni beitti hún 40stokka ístrik-
lotu. Það þótti met. (40 sinnum
120 önglar gerir 4800 önglar.)
Jafnframt vann hún svo í
frystihúsinu, þegar frysting hófst
þar og í sláturhúsinu vann hún
haust eftir haust þangað til hún
var orðin hálfsjötug. Þátók hún
að sér skúringar hjá KEA og
hélt því áfram í a.m.k. önnur 10
ár.
Þetta voru nú reyndar allt
saman aukastörf, því aðalstarf-
ið hefur verið á heimilinu lengst
af, barnauppeldi meðan á því
stóð og svo venjulegt heimilis-
hald með öllu, sem því tilheyrir.
Þetta er ísjálfu sérofur venju-
leg saga. Flutiiingur úr sveit að
sjó, vinna og aftur vinna frá
blautu barnsbeini og fram á
elliár. Þetta og*því um líkt hefur
verið hlutskipti þess fólks, sem
byggði þennan bæ á Böggvis-
staðasandi og reyndar aðra bæi
allt í kring um land.
Anna kvartar ekki yfir því
hlutskipti, síður en svo. Þetta
hefur verið gott og blessað allt
saman og lífið hefur Ijáð þeim
hjónum svo miklu meira af
blíðu heldur en stríðu. Börnin
og yngri afkomendur, sem nú
eru u.þ.b. 30, hafa reynst þeim
ljómandi vel, segir hún, og nú
um nokkurt skeið hefur kona á
vegum Dalbæjar, heimilis aldr-
aðra aðstoðað þau hluta úr degi
og verið þeim ákaflega notaleg.
Til að jafna metin við Kristján
skal þess getið hér, að heldur
ekki Anna hefur rígbundið sig
við brauðstritiðeittsaman. Hún
hefur verið gleðinnar mann-
eskja alla tíð, haft gaman af
mannfundum og skemmtunum
með dansi og söng. Vel á minnst
söng. Hún var með í kórsöng á
Dalvík alveg frá uppafi bæði
með Tryggva, Jakobi og Gesti
og I kirkjukórnum söng hún
áratugum saman.
Það er nefnilega ekki satt, að
lífið í sjávarplássi sé bara fiskur
og ekkert annað en fiskur. Það
er miklu, miklu meira, 'sam:
bland af sætu og súru og öllu
þar á milli eins og æfi þeirra
Ónnu og Kristjáns er gott dæmi
um.
„Ferðin frá Brekku“
Nú líður aftur að kaflaskil-
um í sögu þeirra Önnu og
Kristjáns. Þau hafa selt gamla,
góða húsið Brekku ungum
hjónum hér í bænum. Og þegar
þetta rabb kemur fyrir augu
lensenda verða þau vísast fiutt.
Ekki langt að vísu, aðeins
þennan spöl, sem er upp í
Dalbæ.
Þegar þau eru spurð, hvort
þau kvíði nokkuð þeim um-
skiptum, að flytjast úreigín húsi
á stofnun eins og heimili aldr-
aðra, segja þau bæði, nei alls
ekki, við kvíðum engu, í Dalbæ
una allir sér vel, því skyldi
okkur ekki líða vel þar líka?
Og með það sláum við
botninn í þessa endursögn af
skrafi blaðamanns við þau
hjónin. Við þökkum þeim fyrir
og óskum þeim gleðilegra jóla
og alls góðs á nýja heimilinu.
H.E.Þ.

rris
Framhald af bls. 9.
Sérkennilegur reiðtúr.
farið í skoðanaferð um götur
„borgarinnar", sem líktust frek-
ar skítugum kjallaragötum þar
sem engin dagsbirta kemst inn.
Allt hverfið minnti meira á
kolanámu en bústað manna.
Þarna búa um 80.000 manns,
eða jafnmargir og íbúar Reykja-
víkur á svæði sem er aðeins 8,5
ekrur. í þessum myrkraheimi
fer einnig fram heiðarleg starf-
semi. Þar cru reknar verksmiðj-
ur, verkstæði, búðir og ýmiss-
konar þjónusta.
Eftir þessa áhrifaríku ferð til
Veggborgarinnar skrifaði ég
eftirfarandi. Það er áreiðanlega
vandfundinn sá staður á jarð-
kringlunni þar sem manneskjan
býr við jafn ömurleg lífsskilyrði.
Það má mikið vera ef hægterað
komast nær borni mannlífsins
og dreggjum þess.
Frá Hong Kong v^r svo
haldið til Singapore. Penang í
Malasíu og Colombo á Sri
Lanka, sem hét áður Ceylon.
Eftir dvölina á Sri l.anka
skrifaði ég í dagbókina mína.
„Það var mikill mannfjöldi á
götum höfuðborgarinnar. Allir
voru í mjög svo skrautlegum
Fljótandi heimili í Hong Kong.
fötum - aðallega pilsum, sem
voru í öllum regnbogans litum.
Þarna var allt fullt af útimörk-
uðum og beljum dragandi
vagna, svo og geitum, sem voru
spásserandi í miðri umferðinni.
Það sem einkenndi þessa borg,
eins og reyndar fiestar borgir
Asíu er sambland af gömlu og
nýju, nútíð og fortíð.
Við ókum síðan í gegnum
nokkur sveitaþorp úti á lands-
byggðinni. Þar iðaði allt af
mannlífi. Fljótlega vorum við
svo komin" inn í frumskóginn.
Jarðvegurinn þarna er með
eindæmum frjósamur og gróð-
urinn fjölbreytilcgur - pálmatré
í stórum stíl, alls kanæfcávexta-
plöntur, hrísgrjónaakrar og
hundruð skrautblömategundir.
Það var margt skemmtilegt, sem
bar fyrir augu okkar í þessari
ferð, en það scm vakti kannski
mesta undrun okkar, var að
mæta fólki á þjóðveginum ríð-
andi á fílum. Síðar um daginn
fengum við svo tækifæri til að
reyna þetta nýstárlega farar-
tæki, (sjá mynd).
Eftir þessa heimsókn var
stefnan tekin áleiðis til Afríku
og var þá siglt yfir miðbaug.
(Framhald i nœsta blaöi).
Miöi í happdrætti SIBS gefur góöa vinningsvon,
nær2/3hlutar veltunnar fara í vinninga, og meira
en f jórði hver miöi hreppir vinning. Þar að auki á
hver seldur miöi þátt í því að aðrar vonir rætist.
Vonir þeirra sem þurfa á endurhæfingu aö halda
— endurheimta afl og heilsu meö þjálfun og
störfum við hæfi. Árlega fá nær 600 manns
þjálfun og vinnu aö Reykjalundi og 40 öryrkjar
starfa að jafnaði á Múlalundi. Og enn er átak
framundan: ný þjálfunarstöö að
Reykjalundi og nýtt húsnæöi fyrir Múlalund.
Almennur stuðningur landsmanna er lykillinn að
árangursríku starfi SÍBS___________________
Happdrætti SIBS
18 - NORÐURSLÓÐ
MIÐAVERÐ AÐEINS 30 KR
Hæsti vinningur 150.000 kr.