Morgunblaðið - 25.04.2017, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. APRÍL 2017
✝ Magnús fædd-ist 17. nóvem-
ber 1935 og ólst
upp í Reykjavík.
Hann lést á Land-
spítalanum 11. apr-
íl 2017.
Foreldrar
Magnúsar voru
Oddur Erik Ólafs-
son, verkstjóri hjá
Rafmagnsveitu
Reykjavíkur, f.
17.3. 1905, d. 16.6. 1977, og kona
hans, Guðný Maren Oddsdóttir,
húsfreyja, f. 26.6. 1909, d. 1.3.
2010.
Eftirlifandi eiginkona Magn-
úsar er Svandís Pétursdóttir, f.
1.2. 1941, sérkennari. Þau giftu
sig 7. ágúst 1965. Svandís er
dóttir Péturs Ágústar Árnason-
ar, sjómanns og verkamanns í
Reykjavík, og konu hans, Helgu
Jónsdóttur frá Tungufelli í
Hrunamannahreppi.
Sonur Svandísar og Magn-
úsar er Pétur Magnússon, f.
16.2. 1971, forstjóri Hrafnistu-
heimilanna. Kona hans er Ingi-
björg Eydís Ingimarsdóttir, f.
30.8. 1973, hjúkrunarfræðingur.
Börn þeirra eru: Ágúst Logi, f.
24.6. 1996, Magnús Árni, f. 25.1.
2003, og Svandís Erla, f. 8.3.
2011.
Systur Magnúsar eru: Sigríð-
rafveitustjóra og gegndi því til
1995. Árið 1995 var hann ráðinn
veitustjóri Akranesveitu, sem
var þá nýstofnuð og gegndi
hann jafnframt starfi fram-
kvæmdastjóra Andakílsárvirkj-
unar og Hitaveitu Akraness og
Borgarfjarðar. Þessum störfum
gegndi Magnús fram á árið
2000.
Magnús fór í Leiðsöguskól-
ann í Kópavogi og starfaði sem
leiðsögumaður á árunum 2002-
2013, aðallega með danska
hópa.
Magnús starfaði mikið í
íþróttahreyfingunni. Var hann
formaður ÍA 1984-1992 og vara-
forseti ÍSÍ 1992-1997. Var heið-
ursfélagi bæði í ÍA og ÍSÍ. Hann
átti sæti í fjölda nefnda og
gegndi fjölbreyttum trúnaðar-
störfum fyrir íþróttahreyf-
inguna, Akraneskaupstað og
fleiri aðila.
Á yngri árum starfaði Magn-
ús í KFUM, bæði í Laugarnes-
hverfinu og í sumarbúðunum í
Vatnaskógi. Magnús var félagi í
Oddfellow-reglunni og Gídeon-
félaginu og stjórnarmaður í
Sóknarnefnd Akraneskirkju.
Hann var í nokkur ár formaður
Orkusenatsins, félagi fyrrver-
andi starfsmanna orkufyrir-
tækja sem hafa unnið í tengslum
við Samorku, samtök veitufyrir-
tækja.
Útför Magnúsar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 25. apríl
2017, og hefst athöfnin kl. 13.
ur Oddsdóttir
Malmberg, f. 10.3.
1932, og Ólöf Jóna
Oddsdóttir, f. 4.10.
1944.
Að loknu námi í
Laugarnesskólan-
um fór Magnús í
Kvöldskóla KFUM
og Iðnskólann í
Reykjavík, jafn-
framt því sem hann
lærði rafvirkjun hjá
Vilbergi Guðmundssyni í Segli.
Síðan stundaði hann framhalds-
nám í rafmagnsdeild Vélskóla
Íslands og rafmagnstækninám í
Tækniskóla Kaupmannahafnar
og tók lokapróf í mars 1964.
Nám í rekstrar- og viðskipta-
greinum tók hann í Endur-
menntunarstofnun Háskóla Ís-
lands 1992-1994.
Magnús starfaði á háspennu-
verkstæði og á verkfræðideild
Rafmagnsveitu Reykjavíkur.
Hann kenndi um skeið
rafmagnsfræði í Vélskóla Ís-
lands og starfaði hjá Raftækja-
smiðju Ólafs Tryggvasonar.
Árið 1968 réðst hann sem raf-
veitustjóri til Rafveitu Akraness
og gegndi því starfi til 1974. Þá
var hann ráðinn bæjarstjóri á
Akranesi næstu fjögur árin og
endurráðinn 1978-1982. Síðan
tók hann aftur við starfi
Í dag verður jarðsunginn
tengdafaðir minn, Magnús Odds-
son. Hann tók sér ýmislegt fyrir
hendur um ævina en mig langar
hér að minnast Magnúsar sem
ástríks föður, tengdaföður og
afa.
Ég var á sautjánda ári þegar
ég kynnist Pétri, syni Magnúsar
og Svandísar. Ég stundaði þá
nám við Fjölbrautaskóla Vestur-
lands á Akranesi og fór að venja
komur mínar á heimili þeirra á
Bjarkargrundinni. Í minning-
unni var alltaf gott að koma á
Bjarkargrund. Ég man sérstak-
lega hvað það var mikil ró og
friður en á þessum tíma bjó ég á
heimavist Fjölbrautaskólans og
þar var oft mjög líflegt. Það var
sérstaklega gott að læra undir
próf í þessum rólegheitum og
stjanað við mann með góðum
veitingum.
Magnús var mikið ljúfmenni
og einn minn helsti stuðnings-
aðili í gengum lífið. Hann var
alltaf til staðar og hafði mikinn
áhuga á öllu því sem við fjöl-
skyldan tókum okkur fyrir hend-
ur. Þegar ég hugsa til baka þá
voru nánast dagleg símtöl þar
sem hann var að spyrja hvernig
við hefðum það, hvernig hitt og
þetta hefði gengið en hann talaði
nánast aldrei um sjálfan sig eða
hvað hann hefði afrekað þrátt
fyrir allt það sem hann hafði tek-
ið sér fyrir hendur í lífinu. Margt
af því er ég að uppgötva nú eftir
andlátið.
Einhvern veginn var Magnús
alltaf til staðar eins og klettur þó
að hann léti lítið fyrir sér fara.
Þegar ég var 25 ára gömul
greindist ég með krabbamein og
þá var elsta barn okkar Péturs
tveggja ára. Í þeim veikindum
var Magnús okkar helsti stuðn-
ingur en hann kom mjög oft og
passaði þegar á þurfti að halda.
Síðar þegar nafni hans og miðju-
barn okkar hjóna fæddist byrjaði
ég að vinna kvöldvaktir eftir fæð-
ingarorlof. Þá kom Magnús frá
Akranesi tvisvar til þrisvar í viku
til að passa drenginn í nokkra
klukkustundir, þannig að hann
gat verið heima þar til hann fór í
leikskóla.
Magnús var mjög barngóður
og mikill afi sem hætti aldrei að
finnast gaman að leika sér. Það
var fastur liður þegar barna-
börnin komu í heimsókn að tefla
skák og spila myllu. Einnig má
ekki gleyma fótboltanum en það
var alltaf farið í fótbolta á bak-
lóðinni á Bjarkargrund. Hann
sparkaði í bolta síðasta sumar og
studdi sig þá við tvo stafi. Jafn-
framt voru ófáir borðtennisleik-
irnir teknir þegar hann kom í
heimsókn til okkar og þar lét
hann ekki parkinsonsjúkdóminn,
sem hrjáði hann síðustu árin,
stoppa sig. Fór hann síðast í
borðtennisleik við nafna sinn í
nóvember síðastliðinn. Hann
hafði óbilandi áhuga á öllu sem
krakkarnir okkar tóku sér fyrir
hendur og fylgdist grannt með
alveg fram á síðasta dag.
Síðasta samverustund okkar
var nokkrum dögum áður en
Magnús lést. Þar ræddum við
um allt milli himins og jarðar og
gæddum okkur á stórum tertu-
sneiðum, en Magnús var mikill
sælkeri og fannst ekkert betra
en fá sér góða tertusneið. Í dag
er þessi stund mér mjög dýr-
mæt.
Elsku tengdapabbi, ég vil
þakka þér fyrir allan stuðninginn
og góðu stundirnar í gegnum ár-
in. Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Ingibjörg Eydís
Ingimarsdóttir.
Elsku afi.
Við viljum þakka þér fyrir all-
ar góðu minningarnar í gegnum
tíðinna. Þú varst alltaf svo hjálp-
samur og varst sannkölluð fyr-
irmynd sem við gátum alltaf litið
upp til.
Kærar þakkir fyrir allt
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi,
en nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína eg glaður kyssi.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesús, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson)
Ágúst Logi, Magnús
Árni og Svandís Erla.
Margar eru minningarnar
þegar kær mágur er kvaddur.
Magnús kom inn í fjölskylduna
þegar hann kvæntist Svandísi,
systur minni, og reyndist mér
upp frá því kær vinur. Foreldrar
mínir tóku honum opnum örmum
og ekki spillti það gleðinni á bíl-
lausu heimili að hann átti bíl og
bauð okkur oft í bíltúra út fyrir
bæ.
Magnús sótti fundi hjá KFUM
í Laugarnesinu eins og margir á
þeim tíma og var þar einnig
sveitarstjóri. Það, ásamt per-
sónulegum kynnum af sr. Frið-
riki Friðrikssyni, mótaði þá trú
og lífsskoðun sem hann fylgdi til
dauðadags. Hann var félagslynd-
ur, átti auðvelt með að komast í
samband við fólk, jafnt unga sem
aldna, enda kom hann víða við í
félagsstörfum. Hann vann alltaf
heils hugar í því sem hann tók að
sér. Það var notalegt að vera í
návist Magnúsar, hann var við-
ræðugóður og oftar en ekki
fylgdu glettnislegar athuga-
semdir eða kímin tilsvör. Hann
hafði skemmtilegt skopskyn og á
sínum yngri árum samdi hann
gamansögur um köttinn Brand,
sem frægt var í vinahópi. Hann
var alltaf til í glens og grín þegar
svo bar við. Hann fór ekki alltaf
troðnar slóðir, gat verið fastur
fyrir og fylgdi eigin sannfæringu.
Samviskusemi var honum í blóð
borin. Magnús sinnti vel fjöl-
skyldunni, lét sér annt um stóra
sem smáa, brá á leik með börn-
unum og fylgdist með þeim af
áhuga.
Magnús var mikill áhugamað-
ur um trjárækt. Í fallegum garð-
inum þeirra hjóna á Bjarkar-
grundinni ræktaði hann líka af
nákvæmni m.a. kartöflur og jarð-
arber. Þegar barnabörnin kom-
ust á legg var þeim einnig út-
hlutað kartöflureit að annast um.
Hann naut sín líka vel í sum-
arbústaðnum í Úthlíð, ekki síst
eftir að sjúkdómurinn fór að gera
vart við sig. Við Steen vorum tíð-
ir gestir á heimilinu þegar við
vorum á Íslandi. Alltaf var tekið
á móti okkur, og öðrum úr
dönsku fjölskyldunni, hvort held-
ur sem var á Akranesi eða í sum-
arbústaðnum. Ferðalögin með
Magnúsi um landið eru okkur
líka minnisstæð. Þá naut hann
sín vel, fróður bæði um land og
sögu enda lauk hann leiðsögu-
mannaprófi þegar hann komst á
eftirlaun. Við nutum þess líka að
fá þau hjón í heimsókn til okkar í
Danmörku, hefði þó gjarnan
mátt vera oftar. Minnisstætt er
okkur þegar Steen vildi gæða
Magnúsi á austurlenskum mat,
sem hann hafði mikið fyrir að
elda. Þegar Magnús var spurður
hvernig honum líkaði maturinn,
Magnús Oddsson
✝ Guðrún Gunn-arsdóttir fæddist
15. janúar 1935 í
Keflavík. Hún lést á
Hrafnistu, Nesvöll-
um, 8. apríl 2017.
Foreldrar hennar
voru María Lilja
Jónsdóttir húsfreyja,
fædd á Fossi í Stað-
arsveit á Snæfells-
nesi 18. júní 1916, dá-
in 16. ágúst 1989 og
Gunnar Sigurðsson, sjómaður,
fæddur í Keflavík 8. september
1901, dáinn 1. mars 1968.
Systkini hennar voru Guðný
Gunnarsdóttir, f. 29. júlí 1933, d.
22. júní 2015, Sigurður Gunn-
arsson, f. 25. nóvember 1941, d.
25. september 2015 og Ingibjörg
Gunnarsdóttir, f. 20. mars 1953,
gift Frímanni Guðmundssyni.
Guðrún giftist 22. desember
1963 Hilmari Harðarssyni, f. 15.
apríl 1938. Foreldrar hans voru
Ingunn Valgerður Hjartar-
2007, Ólafur Gísli, f. 24. maí
2011. Guðrún Inga, f. 27. ágúst
1987, sambýlismaður Arnoddur
Þór Jónsson, f. 10. júní 1983,
börn þeirra Elísabet, f. 12. febr-
úar 2009, Emelía Þórey, f. 5.
júní 2014. Katrín Ósk, f. 4. jan-
úar 1992. c) Gunnhildur, f. 20.
október 1968, gift Ahmed Kall-
el, f. 14. október 1959, barn
þeirra Jasmín Ósk, f. 11. sept-
ember 2011. d) Guðmundur Pét-
ur, f. 11. febrúar 1972, sonur
hans Gabríel Bergmann, f. 17
febrúar 2001, (barnsmóðir Hel-
ena Guðlaugsdóttir, f. 18. nóv-
ember 1978).
Guðrún, sem er fædd og upp-
alin í Keflavík, lauk skyldunámi
sínu þar og hóf síðan sinn fyrsta
búskap á Sandabraut á Akra-
nesi. Eftir sjö ára búskap á
Akranesi varð flutningur aftur
á heimaslóðir í Keflavík og
börnin voru orðin fjögur. Guð-
rún vann lengst í HF og þótti
vænt um það alveg þar til því
frystihúsi var lokað. Þar tók við
húsfreyjan með fullt hús af
börnum og fjöri.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 25. apríl
2017, og hefst athöfnin klukkan
13.
dóttir, f. 30. sept-
ember 1909, d.
15. september
1980 og Hörður
Runólfsson, f. 7.
apríl 1911, d. 5.
febrúar 2005.
Börn Guðrúnar
og Hilmars eru a)
Ingunn María, f.
1. ágúst 1961, gift
Ágústi Gunnars-
syni, f. 10. júlí
1956, börn þeirra eru Sindri
Már, f. 3. mars 1994 og Silja
Mist, f. 22. mars 2003, fyrir átti
Ágúst soninn Guðmund Magna,
f. 3. september 1975. b) Þórey
Ása , f. 2 janúar 1964, gift Jó-
hannesi K. Jóhannessyni, f. 26
ágúst 1961, börn þeirra,
Jóhannes Hilmar, f. 7. apríl
1982, d. 7. júlí 2016, sambýlis-
kona, Jóna Rut Gísladóttir, f. 8.
febrúar 1982, börn þerra, Sól-
veig Amelía, f. 3. janúar 2005,
Jóhannes Kristinn, f. 26. júlí
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku amma Gunna, við kveðj-
um þig með söknuð í hjarta en
vitum að nú ert þú í góðum hönd-
um.
Blessuð sé minning þín, við
elskum þig.
Sindri og Silja Mist.
Hún steig út úr bílnum í gul-
um, þröngum kjól. Háir skóhælar
stungust í moldarjarðveginn á
hlaðinu. Rósótt slæða lauslega
bundin undir höku virtist ætla að
fjúka af dökkum lokkunum en
hlæjandi greip hún um höfuðið og
tiplaði frjálsleg yfir á fastari jarð-
veg. Fegurðardís úr Keflavík var
ævintýrasjón fyrir fimmtán ára
stelpu uppi í Borgarfirði á of
stuttum rokkbuxum í trosnaðri
peysu með fjósaskóflu í annarri
hendi, reyna að stilla gjammandi
hundinn með hinni.
Guðrún mágkona mín kom úr
annarri veröld inn í mína.
Ég hafði beðið talsverðan tíma
eftir að sjá hana – hafði bara séð
mynd á hillu í herbergi Hilmars,
bróður míns – fannst hún falleg-
ust af öllum stelpunum á hillunni.
Þarna stóð hún og heilsaði mér
létt, eins og við hefðum þekkst
lengi. Um jólin gaf hún mér bók,
fyrstu fullorðinsbókina – ástar-
sögu – gleymi ekki hugsandi
augnaráði mömmu þegar hún leit
bókina. Ég fann hins vegar til
upphefðar í viðurkenningunni –
nú stæði ég á þröskuldi fullorð-
insára.
Tveimur árum seinna bjó ég
um tíma á fallegu heimili þeirra
Hilmars á Akranesi. Hann á sjó
næstum út í eitt en við löngum
stundum tvær heima og svo
seinna með Ingu Maju litlu,
fyrstu yndisfrænkuna sem þau
færðu mér.
Ekki eitt einasta augnablik
reyndi hún að siða mig eða
sveigja, aldrei reiðiorð. Leyfði
mér þvert á móti að njóta tímans,
máta fallegu ævintýrakjólana og
skóna, ekkert mál að lána mér
dýrindis kuldaskó og hlífðarflík
svo mér yrði ekki kalt á útstáels-
inu og geti mætt Kínverjum
strákanna á gamlárskvöld án
þess að æpa af skelfingu. Á móti
leit ég eftir litlu frænku minni og
leiðbeindi Gunnu um það litla
sem ég kunni í saumaskap. Báðar
ungar með fjör í æðum æfðum við
tjútt á stofugólfinu við Cliff Rich-
ard eða Presley úr grammófóni
stóra bróður.
Árin eru undrafljót að líða, þau
fluttu og ég flutti. Um tíma var
eins langt á milli heimila og land-
ið leyfði. Þrjú yndisleg frænd-
systkini fæddust í viðbót, heil-
brigð, hraust og lífsglöð. Þvílíkt
barnalán. Sjómennska Hilmars
þýddi langvarandi fjarveru frá
fjölskyldu og þar kom að hann
ákvað að fara í land til að gefa
fjölskyldunni meiri tíma. Lífið
var vinna og barnauppeldi. Á
heimili þeirra aldrei lognmolla,
stöðugt líf og fjör og ávallt sama
glaðlega umburðarlyndið hjá
mágkonu minni gagnvart lífs-
krafti og uppátektum þeirra
ungu.
Líkaminn er hins vegar ólík-
indatól og mágkona mín varð
snemma fórnarlamb verulegrar
heyrnarskerðingar, kvilla sem
setti mark sitt á líf hennar og
möguleika og ágerðist með árun-
um.
Þekktur fylginautur verulegr-
ar heyrnarskerðingar er m.a. fé-
lagsleg hömlun og óöryggi. Hörð
örlög fyrir félagslyndu og lífs-
glöðu mágkonu mína. Versnandi
heilsan tók stjórnina. Síðustu
áratugir í lífi hennar mörkuðust
af veikindum sem hömluðu sam-
skiptum sem áður höfðu verið
hennar líf og yndi.
Ég minnist með hlýju glað-
lyndu hjálpsömu og velviljuðu
mágkonu minnar sem studdi mig
og opnaði heimili sitt án skilyrða.
Þannig stuðningur er ekki öllum
gefinn.
Við Logi sendum hjartkærum
bróður mínum og fjölskyldu hans
samúðarkveðjur.
Ólöf Þorvaldsdóttir.
Staddur á erlendri grund fékk
ég stutt skilaboð frá stóru systur:
„Sæll bróðir, ég vildi bara segja
þér að hún Gunna mágkona er
dáin“, svo mörg voru þau orð. Þó
svo að hún hafi átt við veikindi að
stríða um langa hríð komu tíð-
indin á óvart.
Við kveðjustund hvarflar hug-
urinn til liðinna samverustunda.
Mér er í fersku minni er ég sá
Guðrúnu mágkonu mína í fyrsta
sinn.
Það var á fermingardegi Lóu
systur. Fjölskylda mín hafði flutt
ári áður upp í Borgarfjörð að
Narfastöðum í Melasveit, fæð-
ingarstað föður okkar. Ferming-
arveislan var haldin á gamla
heimili okkar við Bjarkargrund á
Akranesi þar sem Hilmar bjó.
Náin frænka okkar, bjó þá um
stuttan tíma í sama húsi og móð-
ursystir Gunnu. Ég var eitthvað
að sniglast hjá frænku þegar ég
mætti óvenjuglæsilegri, skartbú-
inni stúlku – aðkomustúlku – á
leið í þá veislu. Ég varð hálf-
hvumsa við, stúlkan minnti óneit-
anlega á filmstjörnurnar sem ég
hafði séð myndir af í Bravóblöð-
um stóru systur.
Ári seinna hitti ég þessa glæsi-
legu stúlku aftur þegar bróðir
kom með hana í fyrsta sinn í
sveitina og kynnti fyrir fjölskyld-
unni. Jafn glæsileg þótti mér hún
þá og var talsvert stoltur af stóra
bróður.
Um tíma bjó ég hjá þeim Hilm-
ari og Gunnu á Sandabrautinni,
þá í fyrsta bekk í Gagnfræðaskól-
anum á Akranesi. Það er ekki
alltaf auðvelt fyrir ungling að
dvelja á heimili annarra en dvöl
mín á heimili Gunnu var góður
tími. Litla frænka mín, Inga
Maja, var nokkurra mánaða og
mér stundum trúað fyrir því að
að passa hana ef Gunna brá sér
frá. Það þótti mér virðingarverk
– hafði aldrei passað smábarn.
Hjá Gunnu lærði ég líka að elda
minn fyrsta rétt (og lengi vel
þann eina) en það var að steikja
egg í brauði og bræða ost ofan á.
Einn hlut átti Gunna sem ég
öfundaði hana mikið af en það var
ferðaplötuspilari, sjálfvirkur og
gat tekið í einu 12 stk. 45 rpm
hljómplötur. Gunna var ekki sínk
og ég fékk að nota spilarann
óspart, man að fyrstu plötukaup
mín voru Presley og Bill Hailey
sem hljómuðu oft á fóninum.
Gleymi seint kvöldi einu er ég var
að búa mig til árshátíðar Gagn-
fræðaskólans – þangað sem allir
auðvitað ætluðu. Svo vildi til að
Gunna átti líka erindi út þetta
kvöld og vantaði pössun fyrir litlu
frænku en gekk illa að leysa það
mál, Lóa systir var harðákveðin í
að fara á árshátíðina og allrar
hugsanlegar barnfóstrur voru
líka uppteknar.
Eitt gott tromp átti Gunna
samt í stöðunni – hrifning mín á
spilaranum hafði ekki farið leynt
– hún bauð mér hann til eignar ef
ég myndi sleppa árshátíðinni og
vera heima með frænku í staðinn.
Þetta var kostur sem auralaus
skólastrákur með tónlistaráhuga
gat ekki hafnað. Á plöturnar var
hlustað með nýrri tilfinningu það
kvöld – vegna rausnar Gunnu
hafði ég eignast grip sem ég naut
vel og lengi.
Liðnir tímar geyma margar
minningar en ég læt hér staðar
numið í upprifjun. Minningin um
góða mágkonu sem ávallt tók litla
bróður Hilmars opnum örmum
lifir með mér.
Við Gunnhildur sendum Hilm-
ari bróður og fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
Steini Þorvaldsson.
Guðrún
Gunnarsdóttir