Morgunblaðið - 25.04.2017, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. APRÍL 2017
✝ Erling SnævarTómasson
fæddist 10. júní
1933 í Tungu í Ön-
undarfirði. Hann
lést á heimili sínu
11. apríl 2017.
Foreldrar hans
voru Ólöf Björns-
dóttir, f. 1911, d.
1976, og Tómas
Nissen, f. 1903, d.
1962. Stjúpfaðir
Bóas Jónatansson, f. 1905, d.
1977. Systkini Erlings eru: Guð-
rún, f. 1939, Sigurgeir, f. 1948,
Lóa Björk, f. 1951, d. 1974.
Erling kvæntist Ingibjörgu
Magnúsdóttur frá Ketilsstöðum
í Hvammssveit, f. 9. mars 1932,
d. 25. júlí 2009. Börn þeirra eru:
1) Lára, f. 1954, maki Þor-
steinn Á. Henrysson, f. 1953, d.
2015, þau eiga einn son, Henry
Á. Þorsteinsson, maki Veronica
Thorsteinsson, f. 1978, þau eiga
fjögur börn.
2) Ólöf, f. 1956, maki Þor-
steinn Jóhannesson. Börn henn-
ar: a) Ingibjörg, f. 1985, maki
Guðmundur Vignir Sigurðsson,
f. 1985, þau eiga tvö börn. Faðir
Ingibjargar er Sigurður Harð-
6) Heiða, maki Rúnar
Sigtryggsson, f. 1972, börn
þeirra eru: a) Sigtryggur Daði,
f. 1996, b) Andri Már, f. 2002, c)
Eva Ingibjörg, f. 2006. Auk þess
á Rúnar soninn Aron Rúnarsson
Heiðdal, f. 1995.
Erling ólst upp hjá móður
sinni og stjúpföður í Tungu í Ön-
undarfirði fram til 1942 en þá
flutti fjölskyldan til Flateyrar
þar sem Erling hóf sína skóla-
göngu. Erling stundaði því næst
nám við Héraðsskólann á Núpi.
Árin 1948-1952 stundar Erling
nám við Menntaskólann á Laug-
arvatni en útskrifast frá MR
1952. Kennaraprófi er lokið
1954 og BA-prófi í sögu og
landafræði frá HÍ 1957.
Erling hóf störf við Lang-
holtsskóla 1955 og starfaði þar
til 1996, sem kennari 1955-1968,
yfirkennari 1968-1973, skóla-
stjóri 1973-1996. Erling gegndi
einnig stöðu aðstoðarskóla-
stjóra Vinnuskóla Reykjavíkur
1967-1974 og skólastjóra 1974-
1980.
Erling unni landinu og gjör-
þekkti. Hann var óþreytandi í
því að miðla fróðleik og þekk-
ingu til sinna nánustu og þar
naut kennarinn sín. Erling var
alla tíð mikill útivistarmaður og
lagði stund á göngu- og skíða-
ferðir.
Útför Erlings fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 25. apríl
2017, og hefst athöfnin kl. 13.
arson, f. 1957. b)
Steinunn Ólafar-
dóttir, f. 1987. Fað-
ir Steinunnar er
Kristján Karlsson,
f. 1960.
3) Björn, f. 1957,
maki Bergþóra
Valsdóttir, f. 1958,
börn þeirra eru: a)
Valur, f. 1979, maki
Björg Ýr Jóhanns-
dóttir, f. 1976, þau
eiga þrjár dætur. b) Inga Lára,
f. 1985, maki Kári Hreinsson, f.
1986. c) Kristján Þór, f. 1991. d)
Lóa Björk, f. 1993.
4) Magnús Ingi, f. 1965, maki
Sunna Ólafsdóttir, f. 1965, þau
skildu. Synir þeirra eru: a)
Magnús Orri, f. 1988, b) Emil
Már, f. 1992, c) Daníel Máni, f.
1997. Fyrir átti Magnús dótt-
urina Ástríði, f. 1983, maki Sölvi
Signhildar-Úlfsson, dóttir
þeirra er Hjördís, f. 2016. Móðir
Ástríðar er Hjördís Gunnars-
dóttir, f. 1965.
5) Már, maki Halla Gunnars-
dóttir, f. 1970, börn þeirra eru:
a) Guðbjörg Lára, f. 1994, b) Er-
ling Hugi, f. 1997, c) Logi Heið-
ar, f. 2003, d) Sölvi Geir, f. 2005.
Heimsins besti tengdapabbi.
Það var hann svo sannarlega
hann Erling Snævar, tengda-
pabbi minn, í næstum 24 ár.
Elsku tengdapabbi minn fékk
ekkert sérlega langan aðlögunar-
tíma frá því að Már, sonur hans,
kynnti mig fyrir honum að ég
hreinlega flutti inn á heimilið og
ekki man ég til þess að Erling og
Inga hafi nokkurn tíma verið
spurð. Þetta unga fólk.
Þó svo að hratt hafi verið farið
af stað hjá okkur Má þá virtist
þessum æðibunugangi vera vel
tekið af þeim hjónum, Erling og
Ingu, og ég umvafin frá fyrstu
kynnum.
Við Erling áttum sameiginlegt
áhugamál sem var kennsla
grunnskólabarna og það var mér
afar dýrmætt að geta hellt yfir
tengdapabba allskyns vangavelt-
um úr skólalífinu og hann skildi
mig. Hann nennti að hlusta og
sagði mér margar reynslusögur
frá árum sínum í Langholtsskóla.
Svo var hann auðvitað svo til-
kippilegur í alla útivist. Við fjöl-
skyldan fengum svo sannarlega
að njóta þess og það var svo frá-
bært að fá að kynnast öllum
þessum náttúruperlum í ná-
grenni borgarinnar. Erling var
líka óþreytandi í að fara með
barnabörnin sín í göngu- og
skíðaferðir innanlands sem utan
og það skrifast feitletrað í minn-
ingabók þeirra og þau nutu þess
mjög að fara í þessar góðu ferðir
með afa.
Hann, Erling Snævar, tengda-
pabbi minn var mikilfenglegur
persónuleiki, rólegur, þrautseig-
ur, hjálpsamur, skynsamur og
hlýr.
Þakklæti er mér efst í huga.
Skarðið verður ekki fyllt en
minningarnar lifa.
Hvíl í friði, elsku tengdapabbi.
Halla.
Ég kynntist Erling, tengda-
föður mínum, fyrir rúmum 25 ár-
um þegar við Ólöf, dóttir hans
fórum að vera saman. Þau kynni
voru strax góð og hafa verið það
síðan. Margs er að minnast á
þessu tímabili en þær minningar
sem standa upp úr eru hvað hann
var góður faðir sem fylgdist vel
með börnum sínum og var stoltur
af þeim, hann var frábær afi sem
kenndi börnum að njóta landsins,
náttúrunnar, og flest þau eldri
fóru með honum í skíðaferðir
innanlands og utan. Hann fylgd-
ist vel með langafabörnum og
sóttist eftir að kynnast þeim.
Hann var einstakur eiginmaður
og þegar Ingibjörg tengda-
mamma, sem var parkinsonsjúk-
lingur, fór að eiga erfitt með dag-
leg störf, hætti hann að vinna og
sinnti henni af einstakri natni og
ást þar til hún lést. Erling var
einstaklega bón- og úrræðagóður
og gott að leita til hans – það
voru ekki nein vandamál það stór
að ekki væru til lausnir. Erling
elskaði hverskonar útivist, en
gönguferðir ásamt því að klífa
fjöll og fara á skíði voru efst á
listanum enda eðlilegt þar sem
hann þekkti hvert fjall, hól og
hæð með nafni og var óspar að
miðla því til samferðamanna. Er-
lings verður sárt saknað enda
var hann sá sem hélt fjölskyld-
unni saman og notaði hvert tæki-
færi til samvista við fjölskyldu
sína, það verður tómlegt í næstu
afmælum og öðrum fjölskyldu-
viðburðum að hafa ekki hann til
staðar. Ég þakka Erling fyrir
frábær kynni og börnum hans,
tengdabörnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum sendi ég
samúðarkveðjur.
Þorsteinn Jóhannesson.
Nú þegar við kveðjum yndis-
legan tengdaföður minn, Erling
Snævar Tómasson, er mér efst í
huga þakklæti fyrir allt sem
hann var okkur. Við Bjössi vor-
um vart af barnsaldri þegar
kynni tókust með okkur. Erling
hafði ekki um það mörg orð en
tók á móti mér með sínu ljúfa
brosi. Hann var sennilega frekar
ánægður með að hluti skóla-
göngu minnar hafði verið í Lang-
holtsskóla, það var alltaf svolítill
plús í hans huga. Hann var skóla-
maður af lífi og sál og var gaman
að ræða skólamálin við hann.
Tengdapabbi var afskaplega
bóngóður, reiðubúinn að aðstoða,
líka þegar það þýddi meira vesen
fyrir hann sjálfan. Þegar börnin
okkar fæddust var hann stoltur
og glaður afi frá fyrstu stundu.
Hann var mikill útivistarmaður
og unni íslenskri náttúru heitt.
Hann fór með barnabörnin í úti-
vistar- og skíðaferðir og átti stór-
an þátt í að kynna þeim íslenska
náttúru. Hann var ótæmandi
brunnur fróðleiks um náttúru og
mannlíf og dáðust þau að því
hversu fróður hann var. Þessar
ferðir munu lifa í huga og hjarta
barnabarnanna um ókomna tíð.
Tengdapabba verður ekki
minnst án þess að minnast á
Ingu, tengdamóður mína. Sam-
band þeirra var einstakt og aðdá-
unarvert hvernig þau tókust á við
þau verkefni sem lífið færði
þeim. Þegar tengdamamma
greindist með parkinson-sjúk-
dóminn á besta aldri var engin
uppgjöf í boði heldur lifað til
fullnustu eins lengi og stætt var,
og aðeins lengur. Þau ferðuðust
saman innanlands og utan þegar
fáum datt í hug að það væri
mögulegt. Þau bjuggu saman í
sinni íbúð löngu eftir að flestum
þótti nóg komið. En svona var
tengdapabbi, ótrúlega seigur,
umhyggjusamur og ákveðinn í
því að þau myndu ganga sinn
æviveg saman, til enda. Að öðr-
um ólöstuðum voru Már, Halla
og þeirra börn tengdapabba og
tengdamömmu ómetanlegur
stuðningur og fyrir það er ég
óendanlega þakklát.
Ég átti því láni að fagna að
fara nokkrar ferðir um Vestfirð-
ina með tengdapabba. Hann var
fæddur og uppalinn í Önundar-
firði og naut þess að skreppa
vestur á sumrin. Ég er ættuð úr
Dýrafirði og sló ekki hendinni á
móti tækifæri til að slást í för
með honum. Hann var hafsjór af
fróðleik um firðina, menn og mál-
efni. Tengdapabbi sló oft á létta
strengi og sagði að það besta við
Dýrafjörð væri að hann væri
næsti fjörður við Önundarfjörð.
Eitt sinn þegar við vorum stödd í
Dýrafirði sagði hann: „Ég held
að Dýrafjörður sé bara fallegasti
fjörður á Íslandi … á eftir Ön-
undarfirði.“ Hann gekk á fjöll al-
veg fram á síðustu ár. Í ferðum
okkar vestur keyrði ég hann
stundum þangað sem hann lagði
upp í sína fjallgöngu og sótti
hann svo á áfangastað, gjarnan í
næsta firði, á ákveðnum tíma.
Alltaf stóðust tímasetningar hjá
tengdapabba sem kom brosandi
og ánægður til baka.
Nú er tengdapabbi lagður upp
í sína síðustu ferð. Ég kveð hann
með virðingu og þakklæti fyrir
allt sem hann var mér og fjöl-
skyldunni. Við munum leggja
okkur fram um að halda merki
hans á lofti og halda í þær hefðir
sem hann passaði svo vel upp á.
Hans verður sárt saknað.
Bergþóra Valsdóttir.
Ég kynntist Erling, svila mín-
um, fyrir rúmum fimmtíu árum.
Þá bjuggu þau Inga í Ljósheim-
unum, skammt frá Langholts-
skóla sem var vinnustaður hans
til fjölda ára. Það var góð tilhugs-
un fyrir Eyjamenn sem vildu
bregða sér til höfuðborgarinnar
að eiga gistingu vísa hjá þeirri
ágætu fjölskyldu. Þótt heimili
þeirra væri barnmargt, var æv-
inlega pláss fyrir vegmóða ferða-
langa. Og svo þegar þau voru
flutt í Kúrlandið, þá var þar
fyrsti viðkomustaður sömu Eyja-
manna sem flýðu eldsumbrot í
janúar 1973. Ég man að þar var
þröng á þingi en hjartahlýja og
góðvild húsráðenda gerði að
verkum að enginn fann fyrir
þrengslum.
Svo þegar börnin okkar Katr-
ínar hugðust fara í framhalds-
nám til Reykjavíkur, þá nutum
við enn góðsemi Erlings og Ingu.
Hersir, sonur okkar, bjó hjá
þeim fyrsta námsárið sitt í
Reykjavík við gott atlæti og Er-
ling var ólatur við að draga hann
með sér í gönguferðir auk þess
að kenna honum þá íþrótt sem er
Eyjamönnum hvað mest fram-
andi, skíðaíþróttina. Hvoru-
tveggja nýtur sonur okkar ríku-
lega í dag, þökk sé uppeldinu í
Kúrlandinu.
Þegar tengdaforeldrar okkar
Erlings ákváðu að hætta búskap
eftir eldsvoðann á Ketilsstöðum
og fluttu til Reykjavíkur, tók við
þáttur Erlings í því sem ég vil
kalla uppbygging og viðhald
jarðarinnar vestur í Dölum.
Hann hafði tekið ástfóstri við
Ketilsstaðalandið og mátti ekki
til þess hugsa að jörðin legðist al-
farið í eyði.
Fyrir hans atbeina var stofnað
félag afkomenda þeirra Láru og
Magnúsar, Ketilsstaðafélagið,
sem lagði höfuðáherslu á að
halda tengslum við átthagana. Að
sjálfsögðu gegndi Erling þar for-
mennsku frá upphafi og var
primus motor í öllu sem snerti
uppbyggingu og samkomuhald
fyrir vestan. Ég held ég megi
fullyrða að enginn úr fjölskyld-
unni hafi átt sterkari tilfinningar
til staðarins en Erling.
Og Erling lét sér ekki nægja
að gera staðinn byggilegan á ný,
hann tók til við að grafa upp ör-
nefni í landi Ketilsstaða og kort-
leggja þau. Hann var langt kom-
inn með að ljúka því verkefni
þegar hann lést. M.a. komu þau
gagngert í heimsókn til Vest-
mannaeyja á síðasta hausti, hann
og Steinunn, mágkona okkar, til
að bera saman bækur sínar í ör-
nefnamálum við yngstu systurina
á Ketilsstöðum.
Sú heimsókn átti einungis að
vera sólarhringsdvöl í Eyjum en
teygðist úr henni upp í nær þrjá
daga vegna samgönguerfiðleika
sem oftar en ekki gera Eyja-
mönnum lífið leitt. En Erling var
síður en svo óánægður með þá
þróun mála. Hann hafði aldrei
áður komið til Eyja og sá sem
þetta skrifar hafði nóg að gera
við að kynna honum sögu og
staðhætti í Vestmannaeyjum
þegar þau þrjú tóku sér hvíld frá
örnefnaskráningu Dalamanna.
Ég held að hann hafi notið hverr-
ar mínútu af þessari dvöl enda
var Erling mikill náttúruunnandi
alla tíð og gönguferðir um nátt-
úru Íslands líf hans og yndi.
En nú er hann horfinn á braut,
þessi vinur og velgjörðarmaður
okkar til margra ára. Við Katrín
þökkum þá góðu viðkynningu og
sendum fjölskyldunni hugheilar
samúðarkveðjur.
Sigurgeir Jónsson.
Það var á vordögum árið 1975
að við tveir félagarnir, sem fylgst
höfðum að í sagnfræði- og ensk-
unámi við Háskóla Íslands,
ákváðum að freista gæfunnar og
leita að kennarastöðum í Reykja-
vík. Prófskírteinin voru raunar
ekki komin í vasa en stutt í náms-
lok. Félagi minn fór á fund skóla-
stjórans í Laugalækjarskóla en
ég fékk áheyrn hjá skólastjóran-
um í Langholtsskóla. Hvorugur
okkar þurfti að leita á aðra staði
því báðir vorum við ráðnir.
Sá sem tók mér svona vel við
upphaf starfsvals var Erling
Snævar Tómasson, sem nýlega
var tekinn við stjórn Langholts-
skóla en hafði áður verið þar yf-
irkennari frá árinu 1968. Ég hóf
svo kennslu um haustið og fann
strax að það var gott að starfa
undir stjórn Erlings sem hafði
sér til aðstoðar mætan yfirkenn-
ara, Matthías Haraldsson. Það
fór því svo að þótt ég hefði
áformað að kenna einn vetur við
skólann, þá urðu þeir 22.
Langholtsskóli var fjölmennur
vinnustaður og það reyndi vissu-
lega á hæfileika þess manns sem
stýrði honum frá degi til dags.
Nemendur voru um þúsund og
kennarar og annað starfsfólk á
að giska 50 til 60. Kjarninn í
kennarahópnum var fólk sem
hafði byrjað kennslu árið 1952
þegar skólinn tók fyrst til starfa.
Flestir voru á líku reki þegar ég
kom til skólans, á fimmtugsaldri
eða eldri, en einnig voru nokkrir
yngri kennarar sem nýlega höfðu
komið til starfa. Flestir úr hópi
þeirra eldri, frumherjanna sem
svo má kalla, eru nú látnir.
Það gekk á ýmsu á þessum ár-
um og verkefni skólastjóra voru
næstum því óendanlega mörg,
sum erfið úrlausnar. Flestir voru
nemendurnir viðmótsgóðir og
námfúsir en eins og alltaf vill
verða áttu sumir erfitt með sinn
„innri mann“ og gekk misvel að
lúta aga, lesa, reikna og læra
lexíurnar. Þá sauð stundum upp
úr og ef kennararnir gátu ekki
leitt mál til lykta var kallað á Er-
ling skólastjóra sem alltaf var til
staðar og studdi sitt fólk, jafnt
nemendur sem kennara. Hann
var ávallt yfirvegaður og rólegur,
sýndi festu en reyndi jafnframt
að sýna öllum sanngirni. Mér
finnst orðið sanngirni lýsa hon-
um vel sem skólastjóra. Þess
vegna veitti ég því athygli, þegar
ég hitti gamlan nemanda stuttu
eftir að andlát Erlings hafi verið
tilkynnt, að hann sagði að fyrra
bragði að sér hefði fundist Erling
hafa verið sanngjarn skólastjóri.
Líklega var samstarf okkar
Erlings meira en gengur og ger-
ist milli kennara og skólastjóra
vegna þess að jafnframt kennslu
sá ég í mörg ár um félagslíf nem-
enda og hafði umsjón með skóla-
blaði þeirra.
Enn fremur fórum við stund-
um nokkrir saman í göngutúra
inn á Hengilssvæðið og á sumrin
starfaði ég í nokkur ár sem verk-
stjóri hjá Vinnuskóla Reykjavík-
ur þar sem Erling var skólastjóri
um tíma. Öll voru samskipti okk-
ar jákvæð og góð.
Eftir að Erling lét af störfum
árið 1996 og ég hvarf til annarra
starfa ári seinna urðu samveru-
stundirnar færri en áður. Við
hittumst þó árlega í matarhófi
gamalla samstarfsfélaga og fyrir
kom að við færum nokkrir saman
í göngu inn til fjalla en Erling var
mikill útivistarmaður.
Ég votta fjölskyldu Erlings
Snævars Tómassonar samúð
mína.
Friðrik G. Olgeirsson.
Lífið manns hratt fram hleypur,
hafandi enga bið,
þannig orti Hallgrímur Pét-
ursson. Orð hans eru ævinlega
sönn en ekki svo hugstæð yngra
fólki á hverjum tíma.Við Erling
Tómasson vorum ungir og lítt
reyndir þegar við settumst sam-
an á skólabekk haustið 1948. Það
var í lærdómsdeild við Laugar-
vatnsskólann sem ætlað var að
ryðja braut fyrir menntaskóla í
sveit. Þetta voru 12 nemar alls
sem urðu strax hluti af héraðs-
skólanum og undirgengust
starfshætti hans og reglur, þrifu
hús og híbýli nemenda, önnuðust
þrif og framreiðslu í eldhúsi og
borðstofu, ennfremur þvott og
þjónustubrögð nemenda sjálfra.
Þessi störf voru flestum fram-
andi fyrst í stað en svo lærðist
allt í samvinnu, hver kenndi öðr-
um.
Þessi vinnubrögð samhjálpar
voru svo seinna viðhöfð við
heimanámið. Tvo síðustu veturna
vorum við sex í bekkjardeild og
þá lásum við saman latínu á
hverju kvöldi, versíónir þekktum
við ekki. Sömu aðferð beittum við
á stærðfræði, þar vorum við ekki
sterkir en samhjálpin bjargaði.
Í öllum þessum störfum sem
nú var lýst reyndist Erling
traustur félagi og stilltur í fram-
göngu, námfús og farsæll nem-
andi og má ætla að þarna hafi
strax sýnt sig lyndiseinkunn
hans, dugnaður og prúðmennska
sem einkenndu hann og störf
hans síðar á ævinni.
Það var líka á Laugarvatni
sem hann kynntist Ingibjörgu
Magnúsdóttur konu sinni, en hún
var ein af Lindarmeyjum sem
margir renndu hýru auga til.
Eftir Laugarvatnsárin fórum
við félagarnir hver í sína áttina
en taugin frá skólaárunum slitn-
aði þó aldrei alveg og þótt margt
breytist þá gleymast æskuglöðu
árin kannski síðast.
Við Einar Þór viljum þakka
Erling ævinlega tryggð og vin-
áttu og börnum hans og fjöl-
skyldu allri vottum við innilega
samúð .
Ásgeir Svanbergsson,
Einar Þór Þorsteinsson.
Erling Snævar
Tómasson
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTJÁN ÞORSTEINSSON,
Birkimörk 10,
Hveragerði,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
11. apríl. Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Hrefna Jónsdóttir
Jón Grétar Kristjánsson Barbara Formella
Kristín Kristjánsdóttir Ari Lárusson
Hrafnhildur Kristjánsdóttir Gunnar Grétar Gunnarsson
Sigurður Þór Kristjánsson Ágústa Lárusdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ættingjum, vinum og vandamönnum færum
við einlægar þakkir fyrir samúð og hlýhug
við andlát og útför okkar ástkæra
HARÐAR ÞORSTEINSSONAR,
Hlíf I, Ísafirði.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Heilbrigðisstofnunar Vestfjarða.
Fjóla Hermannsdóttir
Helga Harðardóttir Sigurður Zófus Sigurðsson
Páll Harðarson Alma G. Frímannsdóttir
Sonja Harðardóttir Jóhann Jónasson
Haukur Ö. Harðarson Dagný Kristinsdóttir
og fjölskyldur