Morgunblaðið - 25.04.2017, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. APRÍL 2017
✝ Jón VignirKarlsson fædd-
ist í Hafnarfirði 29.
september 1946.
Hann lést á heimili
sínu, Klifsholti við
Kaldársel, 17. apríl
2017. Foreldrar
hans voru hjónin
Vigdís Jónsdóttir, f.
4. ágúst 1921 í Tröð
í Súðavík, d. 5. mars
2004, og Karl Gunn-
ar Auðunsson, f. 22. ágúst 1916 í
Hafnarfirði, d. 7. mars 1994.
Bræður hans eru Auðunn, f.
1950, Níels, f. 1952, og Sigurður,
f. 1956.
Jón Vignir giftist 5. febrúar
1966 Hjördísi Eddu Ingvars-
dóttur, f. 5. febrúar 1947. Börn
þeirra eru: 1) Vigdís Jónsdóttir,
f. 10. desember 1965, eiginmaður
hennar er Daníel Helgason, f. 16.
júní 1960. Börn þeirra eru a)
inkona hans er Guðríður Lára
Þrastardóttir, f. 4. febrúar 1982.
Börn þeirra eru a) Þórdís Gyða,
f. 2011,og b) Guðmundur Kári, f.
2013. 4) Karl Gunnar Jónsson, f.
24. maí 1977, eiginkona hans er
Karolina Cyll, f. 9. nóvember
1984, þau búa í Noregi.
Jón Vignir ólst upp í Hafnar-
firði og bjó þar allan sinn búskap,
utan nokkur ár er hann bjó með
fjölskyldu sinni í Danmörku
vegna atvinnu sinnar. Síðustu 14
ár hafa Jón Vignir og Hjördís
Edda búið í sumarhúsi sínu Klifs-
holti við Kaldársel. Jón Vignir
lauk námi í Tækniskóla Íslands
árið 1967og réði sig að námi
loknu til IBM á Íslandi. Hann var
um árabil framkvæmdastjóri hjá
IBM á Íslandi og síðar hjá Ný-
herja. Árið 1996 stofnaði hann
með Sigurði bróður sínum Nýja
tölvu- og viðskiptaskólann
(NTV). Þeir bræður byggðu upp
þann skóla frá grunni og var
hann þar skólastjóri til ársins
2015.
Útför hans fer fram frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði í dag,
25. apríl 2017, og hefst athöfnin
kl. 11.
Nils, f. 1984, b) Þor-
gerður Elísa, f.
1988, sambýlis-
maður Þorgerðar
er Davíð Arnar
Reynisson, f. 1988,
og sonur hans er
Þórður Axel, f.
2009. c) Jón Vignir,
f. 1991. 2) Ingvar
Jónsson, f. 14. des-
ember 1969, sam-
býliskona hans er
Sigrún Eiríksdóttir, f. 22. júlí
1972. Börn Ingvars frá fyrri sam-
böndum eru a) Markús Vilberg, f.
1991, sambýliskona Markúsar er
Ingibjörg Ósk Jóhannsdóttir, f.
1993, og eiga þau tvö börn, Krist-
nýju Ósk, f. 2011, og Jóhann
Inga, f. 2016. b) Jóhann Birgir, f.
1994. Börn Ingvars og Sigrúnar
eru c) Ásbjörn Ingi, f. 2002, og d)
Hjördís Edda, f. 2006. 3) Grímar
Jónsson, f. 19. febrúar 1976, eig-
Páskadagur var afskaplega
fallegur dagur í Klifsholti við
Kaldársel. Sólin skein og náttúr-
an var bæði friðsæl og falleg.
Þetta var síðasti dagurinn hans
pabba með okkur, við vissum að
hverju stefndi og gættum þess að
vera hjá honum þennan fallega
dag þar til lífsgöngu hans var
lokið aðfaranótt annars í pásk-
um. Stundin var bæði ljúf og sár,
við hefðum svo gjarnan viljað
hafa hann hjá okkur lengur og
lífsvilji hans var sterkur. En
þrekið var búið eftir langa og
stranga baráttu og nú hefur
hann fengið hvíldina.
Pabbi talaði oft um það und-
anfarna mánuði að þó að árin
mættu verða fleiri þá hefði hann
þó átt gott líf. Það átti hann en
hann mótaði það líka sjálfur með
fádæma dugnaði, gleði og góð-
mennsku.
Hann vildi öllum vel og lagði
sig fram um að gera öðru fólki
gott. Hann var kletturinn í lífi
mömmu og okkar systkinanna og
við gátum alltaf leitað til hans
með bæði stórt og smátt.
Pabbi var mjög kappsamur og
metnaðarfullur. Hann lagði sig
ávallt allan fram í þeim verkefn-
um sem hann tók að sér, tók þau
alvarlega og náði góðum árangri.
Hann tók hins vegar sjálfan sig
aldrei alvarlega og gerði oft grín
að sjálfum sér og aðstæðum sín-
um.
Hann gat verið skemmtilega
utan við sig og gekk stundum til
verka af meira kappi en forsjá og
úr þeim aðstæðum urðu til marg-
ar skemmtilegar sögur sem
halda áfram að kæta okkur um
ókomin ár.
Þessar sögur köllum við
„Nonnasögur“ og hann var hvað
duglegastur sjálfur að miðla
þeim til gleði og skemmtunar.
Pabbi var afskaplega jákvæð-
ur maður og hafði mikla trú á
fólkinu í kringum sig. Hann hafði
alltaf óbilandi trú á okkur systk-
inunum og það er alveg sama
hvaða verkefni ég hef tekið að
mér í gegnum lífið, alltaf hefur
pabbi verið til staðar með hvatn-
ingu, uppörvun og góð ráð.
Stundum fannst mér nóg um já-
kvæðni pabba og hafði áhyggjur
af því að þetta viðmót blindaði
sýn hans á breyskleika fólks og
ylli honum vonbrigðum en stað-
reyndin er hins vegar sú að það
gerðist yfirleitt ekki heldur varð
þetta viðmót hans til þess að
auðga bæði líf hans sem og ann-
arra í kringum hann. Í lífinu fær
maður það sem maður gefur.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
hann pabba að í öll þessi ár,
þakklát fyrir góða fyrirmynd,
endalausa hvatningu, óbilandi
trú og aðstoð og þakklát fyrir
hafsjó af góðum og skemmtileg-
um minningum um góðan mann.
Guð blessi minningu pabba míns.
Vigdís Jónsdóttir.
„Ólæknandi krabbi í brisi, lif-
ur, lungum og nýra,“ sagði pabbi
í símann, nýkominn frá læknin-
um. Þetta var lýsandi fyrir
gamla, ekkert drama, enginn
fjölskyldufundur, hann bara
sagði hlutina eins og þeir voru.
Ég fann tárin byrja að leka niður
kinnarnar. Tilfinningarnar hrúg-
uðust upp. Pabbi var nýbúinn að
selja NTV og ætlaði að fara að
njóta ævistarfsins með mömmu,
ferðast og spila meira golf. Þetta
var 22. janúar í fyrra.
Áður en pabbi greindist var
hann búinn að panta ferð fyrir
alla fjölskylduna í sólina. Skila-
boðin frá lækninum voru á þann
veg að líklega væri best að flýta
ferðinni eins og hægt væri þar
sem útlitið væri ekki gott. En
annað átti eftir að koma á dag-
inn. Baráttuviljinn, æðruleysið
og þrautseigjan sem einkennt
hefur pabba alla tíð endurspegl-
aðist í allri hans þrautargöngu.
En þó svo að hann hafi unnið
fleiri orrustur en nokkur átti von
á þá tapaði hann samt stríðinu að
lokum.
Undir það síðasta spurði ég
pabba hverju hann væri stoltast-
ur af, þegar hann liti til baka.
Það stóð ekki á svarinu. „Ég er
stoltastur af ykkur – börnunum
mínum,“ sagði hann án þess að
hugsa sig um.
Vissulega þótti mér vænt um
að heyra það. Öllum hefur okkur
vegnað ágætlega í lífinu en við
bjuggum líka við þau forréttindi
að eiga yndislega foreldra og fá
gott og ástríkt uppeldi.
Í þau rúmu 50 ár sem mamma
og pabbi voru gift varð ég aldrei
vitni að rifrildi eða ósætti á milli
þeirra. Mamma átti það reyndar
alveg til að „dramast“ aðeins en
pabbi hélt alltaf ró sinni. Hann
var kletturinn í fjölskyldunni, ró-
legur, yfirvegaður og þolinmóð-
ur. Mér fannst hann reyndar
stundum þver og þrjóskur en átt-
aði mig á því með tímanum að
það var hans leið að kenna mér
að hugsa áður en ég fram-
kvæmdi.
Pabbi vildi öllum vel. Hann
elskaði að sjá fólkið sitt og nem-
endur vaxa í kringum sig. Pabbi
var mannræktandi. En það var
líka önnur hlið á pabba sem við
elskuðum öll. Það var hvað hann
var oft seinheppinn.
Mig grunar að það hafi ekki
verið auðvelt fyrir hann að út-
skýra fyrir lækninum á slysa-
varðstofunni að hann hefði óvart
lamið mömmu í hausinn með
flaggstönginni. Hann vildi bara
vel þegar hann talaði ensku við
heyrnarlausa manninn sem var
að selja happdrættismiða. Þegar
hann endaði á nærbuxunum
frammi á gangi á fína hótelinu,
var á leiðinni á klósettið og
gleymdi að setja á sig gleraugun.
Svo hafði hann bara um svo
margt að hugsa þegar hann tók
með sér ruslapokann með heim-
ilisruslinu í strætó – frá Hafn-
arfirði til Reykjavíkur og fór með
hann í vinnuna.
Af öllu í lífinu, svo langt sem
það nær, er ég stoltastur af hon-
um pabba mínum. Hann hefur
alla tíð verið og verður um
ókomna tíð mín stóra fyrirmynd í
lífinu. Heilindi, eljusemi og dugn-
aður var það sem einkenndi hann
fremur öðru og með þau gildi og
óþrjótandi kærleika að leiðarljósi
fyllti hann í bresti hjartans á
vegferð sinni í gegnum lífið.
Sorgin er mikil og þung í dag
en ég veit að hún mun víkja fyrir
gleðinni – gleðinni yfir því hvern-
ig pabbi lifði. Það góða í pabba
mun lifa í hjörtum okkar um alla
tíð.
Ingvar Jónsson.
Minningar streyma fram,
fyrst og fremst um góðan dreng,
vin og frænda, Jón Vigni, eða
Nonna eins og okkur var tamt að
kalla hann. Við Nonni vorum
systkinabörn, jafnaldrar og höf-
um því átt samfylgd í um sjö ára-
tugi. Nú er komið að kveðju-
stundinni. Ég man ekki eftir að
nokkurn tíma hafi borið skugga á
vináttu okkar. Samband Auðuns-
fjölskyldunnar var alla tíð náið
og nálægðin, hvað varðar búsetu
í miðbæ Hafnafjarðar, jók enn á
sambandið. Við áttum mjög góða
og dýrmæta samleið, í leik, skóla
og fjölskyldulífi.
Snemma kom í ljós að Nonni
var öflugur námsmaður og fékk
hvarvetna góðan vitnisburð,
hann hafði ekki verið lengi við
framhaldsnám þegar hann var
„sóttur til starfa“ af Ottó A. Mic-
helsen, forstjóra Skrifstofuvéla,
síðar IBM á Íslandi. Tölvutækn-
in var að ryðja sér til rúms og
hér var kominn starfsvettvangur
sem hentaði Nonna vel. Starfs-
námið fór að miklu leyti fram hjá
IBM í Danmörku, náði hann
fljótt góðum tökum á nýju
tækninni og var sendur til fjölda
landa til fyrirlestrahalds á veg-
um fyrirtækisins. Var hann
ásamt fjölskyldunni búsettur um
tíma í Danmörku vegna starfs-
ins. Eftir að fjölskyldan flutti
heim var Nonni einn af forsvars-
mönnum IBM á Íslandi, eða þar
til hann stofnaði, ásamt öðrum,
Nýja tölvu- og viðskiptaskólann,
NTV.
Nonni var lánsamur í fjöl-
skyldulífinu, eiginkonan, Hjördís
eða Dísa, eins og okkur er tamt
að kalla hana, stóð eins og klett-
ur með sínum manni. Eignuðust
þau fjögur einstaklega dugleg
börn. Dísa þurfti oft ein að stýra
búi og börnum vegna tíðra
starfsferða Nonna til útlanda á
fyrri hluta starfsævinnar. Við
innleiðingu nýju tölvutækninnar
var öflugt hugmyndaflug nauð-
synlegt og krafðist starfið sér-
stakrar einbeitingar hjá Nonna.
Trúlega hugsaði hann í tölvu-
lausnum og gátu stundum önnur
mál utan starfsins komið
skemmtilega á óvart. Þolinmæði
Dísu kom sér þá oft vel. Nonni
hafði allt frá æsku öflugt hug-
myndaflug og þess vegna hentaði
honum einstaklega vel að fást við
tölvutæknina.
Nonni var sérstaklega fé-
lagslyndur maður, gekk m.a. til
liðs við Frímúrarastúkuna Ham-
ar í Hafnarfirði í janúar 1983 og
er ég hreykinn af að hafa átt hlut
að inntöku hans. Starfaði hann
einnig fyrir Golfklúbbinn Keili
o.fl. félög. Alls staðar var fengur
að þátttöku hans.
Fyrir u.þ.b. einu og hálfu ári
greindist Nonni með alvarlegan
sjúkdóm. Höfðu þau hjónin þá
nýverið komið starfsemi NTV í
hendur annarra og ætluðu að
eiga meiri tíma fyrir sig sjálf. Því
miður fór tíminn í erfiða baráttu
vegna sjúkdómsins, þar var Dísa,
sem fyrr, kletturinn við hlið
Nonna. Nú þegar við kveðjum og
þökkum samfylgdina biðjum við
góðan Guð um að fylgja elsku
Nonna. Við hjónin eigum dýr-
mætar minningar um einstak-
lega góðan dreng, þökkum sam-
fylgdina og sendum
fjölskyldunni einlægar samúðar-
kveðjur.
Hersir og Guðrún.
Látinn er í Hafnarfirði Jón
Vignir Karlsson, kerfisfræðingur
og fyrrverandi skólastjóri Nýja
tölvu- og viðskiptaskólans, á 71.
aldursári.
Það hefur verið haft á orði að
þeir sem guðirnir elska deyi ung-
ir. Þótt Jón Vignir hafi verið
kominn af léttasta skeiði var
hann samt ungur, ekki sízt í and-
anum og víst er að erfitt er að
ímynda sér annað en að öllum
heimsins guðum hafi þótt vænt
um þennan öðlingsdreng, sem
öllum vildi gott gera og allra
manna vanda leysa af dæmafárri
hlýju og hjálpsemi. Hann verður
því án efa aufúsugestur á nýju
tilverustigi í öðrum heimi.
Leiðir okkar Jóns Vignis lágu
saman í árdaga tölvualdar er
hann réðst til starfa hjá Ottó A.
Michelsen skrifvélameistara, þar
sem ég hafði starfað um nokkurt
skeið. Þessi ungi maður hafði átt
glæstan feril í Tækniskólanum
að ógleymdum síldveiðum í
Norðurhöfum. Það vafðist fátt
fyrir þessum tæknimenntaða
sjóara er að því kom að setja sig
inn í flókna veröld tölvunnar,
sem á þessum árum var flestum
dulinn heimur og þekktist vart í
skólakerfinu nema af afspurn.
Við áttum síðan samleið í nær-
fellt þrjá áratugi hjá IBM á Ís-
landi og síðar Nýherja. Jón Vign-
ir gegndi jafnan
stjórnendastöðum og má segja,
að með hæfileikum sínum og
dugnaði hafi hann átt drjúgan
þátt í velgengni tölvufyrirtækis-
ins IBM og jafnframt unnið
markvert brautryðjandastarf í
tölvumálum landsins. Í hans tíð
átti sér stað mikill innflutningur
á tækniþekkingu og viðskiptalífið
ásamt skólum landsins kynntist
því bezta sem þá var völ á á sviði
tölvutækninnar. Framfarir voru
stórstígar og var aðdáunarvert
hvernig Jón Vignir fetaði sig í
gegnum þá refilstigu af stakri
elju, einstakri kostgæfni og með
tilsvarandi árangri fyrir íslenzkt
samfélag. Torveld mál urðu
gjarnan auðveld í höndum þessa
drenglundaða heiðursmanns.
Skarpur hugur og glögg hugs-
un ollu því að Jóni Vigni tókst
jafnan að fara farsælar og feng-
sælar leiðir í starfi sínu. Heið-
arleiki hans og trúmennska
gagnvart viðskiptavinum mótuðu
jafnan viðhorf hans til þeirra.
Hann var hollráður og ráðagóður
og ávann sér þannig traust við-
skiptamanna sinna. Hann bar
virðingu fyrir keppinautum en
var jafnframt fastur fyrir og
ákveðinn, ef því var að skipta, en
jafnan á forsendum gæða þeirra
afurða, sem hann var að mark-
aðssetja. Einhvern veginn urðu
menn ekki mikið varir við kapp-
semina og metnaðinn, sem hann
átti sannarlega nóg af. Ótvíræðir
hæfileikar hans í mannlegum
samskiptum áttu sinn þátt í því.
Jón Vignir var skarpvitur
hæfileikamaður. Hann var líka
einstakur mannkostamaður. Það
var auðvelt að láta sér þykja
vænt um hann vegna mann-
gæzku hans og hins góða hugar,
sem hann jafnan bar í brjósti til
samferðamanna sinna. Hann
hafði skopskyn gott og var þol-
inmóður gagnvart þeim sem vit-
grannir voru. Lítillætið var hans
aðalsmerki og hófsemin var í
öndvegi hjá honum. Hann hafði
hjarta úr hvítagulli.
Það eru mikil forréttindi að
hafa átt öðlinginn Jón Vigni að
samferðamanni. Af þessum góða
dreng mátti margt læra. Minn-
ingin um hann mun því jafnan
lifa.
Sverrir Ólafsson.
Í dag kveðjum við Jón Vigni
Karlsson, yfirmann okkar og
vinnufélaga hjá IBM á Íslandi,
Nýherja og NTV, einnig brids-
spilafélaga og kæran vin í ára-
tugi.
Jón Vignir vann hjá IBM á Ís-
landi öll 25 árin sem fyrirtækið
starfaði, frá 1967 til 1992, og sem
einn af æðstu og áhrifamestu yf-
irmönnum IBM tók hann virkan
þátt í þeirri byltingu sem tölvu-
tæknin hefur skapað.
Hann var einn af stofnendum
Nýherja og starfaði þar til 1996
er hann stofnaði ásamt bróður
sínum tölvuskólann NTV sem
hann rak þar til hann seldi skól-
ann haustið 2015.
Það eru margar ánægjustund-
irnar sem við höfum notið með
honum við spilaborðið undan-
farna áratugi. Einnig eru minn-
isstæðar samverustundirnar með
Jóni og Dísu m.a. þegar hann
starfaði hjá IBM erlendis í nokk-
ur ár og svo skemmtiferðirnar til
útlanda, til Parísar, siglingin um
síkin í Englandi og víðar auk
margra ferða innanlands.
Jón var mjög góður yfirmaður
og félagi, léttur í lund og skipti
sjaldan skapi. Hann treysti und-
irmönnum sínum fyrir ábyrgðar-
miklum verkefnum og naut virð-
ingar samstarfsmanna og
viðskiptavina.
Við vottum Hjördísi og öðrum
aðstandendum okkar innilegustu
samúð.
Bergsveinn Þórarinsson,
Ómar Kristinsson,
Sigurður Bergsveinsson,
Sigurður S. Pálsson
og eiginkonur.
Mér finnst vorið yndislegur
árstími. Dagarnir lengjast. Fugl-
arnir syngja. Sól hækkar á lofti.
Sumarið boðar komu sína. Allt
verður einhvern veginn bjartara
og fallegra. En síðasta mánudag
dimmdi þó alveg um stund.
Ágústa hringdi í mig og sagði
mér hvers kyns væri. Að Nonni
blessaður hefði kvatt þennan
heim. Þrátt fyrir að þessi tíðindi
hefðu ekki beinlínis komið á
óvart, finnur maður alltaf fyrir
tómleika og vanmáttarkennd
þegar dauðinn knýr dyra.
Nonni var flottur. Algjör öð-
lingur. Hafði rólega og hlýja
nærveru og var hógvær og lít-
illátur í allri framkomu. Ég hitti
Nonna fyrst, ætli það hafi ekki
verið 2005 eða 2006. Mig minnir
að Ingvar hafi platað mig til að
spjalla við hann um þann mögu-
leika að ég tæki að mér kennslu í
NTV. Það fór strax vel á með
okkur. Og bar aldrei neinn
skugga á. Ekki einu sinni þegar
ég gerði hraustlega upp á bak í
Póllandi um árið! Þá var það ekki
til að spilla fyrir að hann var mik-
ill stuðningsmaður Hauka en
pabbi hans var einn af stofnfélög-
um og fyrsti formaður félagsins.
Ég stríddi honum reyndar stund-
um á því að hann væri eiginlega
orðinn meiri Keilismaður (golfið)
og FH-ingur (Jóhann Birgir) en
Haukamaður. Var þá ýmist glott
eða hlegið. Nonni reyndist mér
vel alla tíð, hvort heldur var inn-
an skólans eða utan. Fyrir það er
ég ævinlega þakklátur.
Guð blessi lífs þíns brautir,
þitt banastríð og þrautir
og starfs þíns mark og mið.
Við hugsum til þín hljóðir.
Að hjarta sér vor móðir
þig vefur fast og veitir frið.
(E. Ben.)
Um leið og ég þakka Nonna
samfylgd og vináttu og bið Guð
um að blessa hann og geyma,
votta ég Dísu, börnunum og öll-
um ættingjum og ástvinum mína
innilegustu samúð. Algóður Guð
styrki ykkur og styðji. Minningin
um góðan dreng mun lifa um alla
framtíð.
Þorsteinn Gunnar/
Steini Aðalsteins.
Elsku besti Nonni minn.
Það eru ótal minningar sem ég
ylja mér við þessa dagana eftir
að þú fékkst hvíldina frá illvígum
sjúkdómi. Þakklæti er mér efst í
huga, ég er þakklát fyrir þá gæfu
sem mér hlotnaðist við það að fá
að hafa þig og dásamlegu fjöl-
skylduna þína í mínu lífi. Þegar
ég fæddist varst þú í Kaup-
mannahöfn en fékkst fréttirnar
þó nær strax eftir að ég fæddist.
Þegar þú komst heim gafstu mér
tvo kjóla, annan rauðan og hinn
bleikan og hvítan. Þetta voru
fyrstu kjólarnir sem ég eignaðist
og á ég þá báða enn. Þeir eru
mér afskaplega dýrmætir, ég
mun aldrei gleyma því þegar ég
fór með annan þeirra til þín und-
ir lok veikinda þinna og sýndi
þér. Frá því að ég man eftir mér
hafa Dísa og Nonni verið risa
partur af mér og mínu lífi. Alveg
sama hvað ég hef tekið mér fyrir
hendur í lífinu, þau hafa alltaf
stutt mig 100% og sýnt öllu
áhuga. Ég hef aldrei kynnst fólki
eins og þeim, bæði með hjarta úr
gulli, alltaf jákvæð og sjá lausnir
en ekki vandamálin.
Þau voru ófá skiptin þar sem
ég sat uppi hjá Dísu og Nonna
þegar ég var yngri, þar gat ég
alltaf treyst á að fá ást, um-
hyggju, hlýju og góðan mat.
Samgangurinn á milli hæðanna
var gríðarlegur, foreldrar mínir,
Dísa og Nonni og svo við börnin
alltaf eitthvað að brasa. Ef það
var ekki veisla, þá var það mat-
arboð, hamagangur úti í garði,
eða allir að hjálpast að við að
mála húsið.
Gamlárskvöldin voru ógleym-
anleg. Ég var að renna í gegnum
myndir með fjölskyldu minni
daginn sem þú fórst, Nonni
minn, og ég fann svo sterkt
hlýjuna í hjartanu sem ég ber frá
þessum tímum. Fréttirnar um að
Dísa og Nonni væru að fara að
flytja reyndust mér þungbærar.
Ég fór að hágráta, sorgin var
nístandi. Ég vissi ekki hvernig ég
ætti að lifa lífinu á Blómvang-
inum án þeirra. En það varð nú
þannig að áramótahefðin okkar
hélt, þið komuð í öll boð og veisl-
ur og voruð áfram þessi stóri
hlekkur í mínu lífi og barnanna
minna líka.
Dísa og Nonni hafa alltaf verið
partur af lífi mínu, þá staðreynd
að Nonni hafi veikst og svo horfið
á braut er erfitt að horfast í augu
við. Áfallið var mikið þegar frétt-
ir af veikindunum dundu yfir og
þó svo að það hafi verið vitað að
þau væru ólæknandi, var áfallið
ekki minna þegar fréttir af frá-
falli þínu bárust. Æðruleysi þitt í
veikindunum var ótrúlegt, húm-
orinn aldrei langt undan og alltaf
voru knús í boði.
Elsku Nonni, takk fyrir að
hafa fyllt líf mitt af gleði, ást og
kærleika og takk fyrir að kenna
mér allt sem þú kenndir mér.
Takk fyrir að hvetja mig áfram í
því sem ég geri og fyrir að þykja
vænt um mig. Það hafa verið for-
réttindi að eiga „skápabba“ eins
og þig.
Jón Vignir
Karlsson