Skátablaðið Faxi - 01.12.1990, Side 21

• Árið1982 strandaði belgiski togarinn Pelagus á hrauninu austur á Heimaey og með honum fórust fjórir menn, þar af
tveir íslendingar, þeir Kristján Víkingsson læknir og Hannes Óskarsson hjálparsveitarmaður. í maí 1982 kom til Eyja
Marc Claus yfirmaður Björgunarstöðvarinnar í Ostende í Belgíu, til að minnast Pelagusslyssins. M.a. iagði hann
blómsveig á leiði Hannesar og einnig var Hjálparsveitinni og Björgunarfélaginu færður minningarskjöldur sem
minningar- og þakklætisvottur vegna björgunar þeirra manna sem af komust. Myndin hér að ofan er af Marc Claus,
foreldrum Hannesar og Björgunarfélags- og hjálparsveitarmönnum.
með hefðbundnum aðferðum en haustið
1972 urðu þáttaskil. Þá kynntumst við
Júgóslavanum Nebosja Hadzic, eða
Nebba. Hann vann í Eyjum um þetta leyti
og hafði stundað fjallgöngur í Ölpunum
og víðar. Hann hafði einnig verið fjalla-
hermaður og unnið að björgunarstörfum
á vegum hersins. Nebbi byrjaði að kenna
okkur klifur og fjallabjörgun. Þá lærðum
við nýja tækni í fjallamennsku, sem varð
rótin að fjallaferðum okkar næstu árin.
Ég held að megi segja að við höfum verið
fremstirí fjallamennsku á þessum tíma,
enda lítið gerst hér á landi á þessu sviði
síðan Guðmundur frá Miðdal stundaði
kennslu en hann var sem kunnugt er,
brautryðjandi ífjallamennsku. Nebbi kom
okkur inn í nútímann.
Þú og fleiri félagar sveitarinnar fór-
uð í margar fræknar ferðir á þessum
árum.
Já, það má segja það. í ágúst 1973 fór
15 manna hópur úr sveitinni til Frakk-
lands og gengu 10 á Mont Blanc. Þetta
þykir ekki ýkja merkilegt í dag, en þegar
við vorum að undirbúa ferðina, þótti þetta
algjör fásinna. Það var óspart gert grín
að okkur. Okkur myndi aldrei takast að
komast upp á Mont Blanc. En annað kom
í Ijós. Þeir sem svartsýnastir voru áður
en við lögðum af stað, voru heldur
lúpulegir þegar við komum til baka.
Ég man eftir því þegar þið komuð til
baka klyfjaðir nýjum útbúnaði og
klæddir í heidur framandi fatnað.
Já, það er gaman að rifja það upp. Við
keyptum töluverðan fjalla- og klifurbúnað
í Frakkalandsferðinni s.s. stuttar ísaxir,
áttur, juma o.fl. Sumt af þessu hafði ekki
sést fyrr hérlendis. Og svo keyptum við
flestir hnébuxur og dúnúlpur. Slíkur fatn-
aður var nær óþekktur hér. Um haustið
fórum við svo á samæfingu í Saltvík og
var ekki laust við að margir kímdu þegar
þeir sáu hnébuxurnar. Og ekki batnaði
það um veturinn þegar Vestmannaey-
ingarnir voru í dúnúlpum niður í miðbæ
Reykjavíkur, en margir okkar dvöldu í
Reykjavík um veturinn vegna gossins.
Þá gekk alveg fram af félögum okkar í
HSSR.
Þið fóruð víðar.
Árið eftir fórum viðo í sannkallaða
ævintýraferð til Kenýa og Tansanýu og
gengum á hæsta fjall Afríku, Kilimanjaro.
Einn íslendingur hafði reyndar gert
það áður, Agnar Kofoed Hansen, fyrr-
verandi flugmálastjóri. Sumarið 1975
þvældumst við víða innanlands. Þá
klifum við Þumal, sem fram að því var
• Nýi hjálparsveitarbáturinn
SKÁTABLAÐIÐ FAXI
21