Víkurfréttir - 30.01.2003, Síða 12

12 VÍKURFRÉTTIR Á NETINU I www.vf.is I LESTU NÝJUSTU FRÉTTIR DAGLEGA!
H jónin Davíð RagnarBjarnason og UnnurKarlsdóttir búa á neðri
hæð einbýlishússins að Auðn-
um á Vatnsleysuströnd ásamt
dóttur sinni Aðalheiði Rut
Davíðsdóttur og syni hennar
Klemens Frey, fjögurra og
hálfs mánaðar gömlum. Síð-
astliðið laugardagskvöld var
ekki eins og laugardagskvöld
sem þau eiga að venjast, en
þá tók hálffertugur maður á
efri hæð hússins að skjóta af
riffli. Þau lýsa atburðar-
rásinni þannig: „Sambýlis-
kona mannsins kom heim og
leit við hjá okkur, en hún var
að búa sig til brottfarar til
Reykjavíkur. Hún stoppaði
hjá okkur í smá tíma með
mánaðargamalt barn sitt, en
áður en hún lagði af stað á-
kvað hún að fara upp til
mannsins og kveðja hann,“
segir Davíð sem ákvað þá að
fara upp á bílaplanið fyrir
ofan húsið: „Þegar ég kom
þangað heyrði ég að einhver
orðaskipti áttu sér stað. Kon-
an kom út úr húsinu stuttu
seinna og ég spurði hana
hvað hún ætlaði að gera. Þá
sagði hún mér að hann ætli
að drepa sig og við sáum
manninn ganga út úr húsinu
og út í hlöðu. Hann kom til
baka með riffil og fór aftur
inn í húsið. Ég reyndi að kalla
til hans og ræða við hann en
það þýddi ekkert. Ég tók þá
konuna með mér inn til okk-
ar og þá heyrðum við fyrsta
skothvellinn, en þeir voru
mjög háir. Konan varð mjög
hrædd um að maðurinn hafi
slasað sig og fór út aftur. Þeg-
ar hún kom að hurðinni á
efri hæðinni þá heyrði hún
tvo skothvelli til viðbótar.
Hún varð mjög hrædd og við
fórum inn til okkar aftur og
inn á baðherbergi, þ.e. ég,
konan mín, dóttir okkar og
sonur hennar ásamt sambýl-
iskonu mannsins og barni
hennar,“ segir Davíð.
Þau voru öll mjög hrædd þegar
þau voru komin inn á baðher-
bergið, enda heyrðu þau að
maðurinn hélt áfram að skjóta.
Aðalheiður segir að þau hafi
hringt í Neyðarlínuna úr bað-
herberginu en þá var klukkan
um hálfsjö: „Við hringdum í
112 úr baðherberginu og til-
kynntum um að það væri verið
að skjóta á efri hæðinni. Við
vorum í símasambandi við
neyðarlínuna allan tímann sem
við vorum á baðherberginu,“
segir Aðalheiður og bætir því
við að þau haf i skolf ið af
hræðslu og um leið hrædd um
að maðurinn kæmi út og færi
að skjóta inn um gluggana á
neðri hæðinni: „Við náttúru-
lega vissum ekkert í hvaða
ástandi maðurinn var og ég var
mest hræddur um að hann
kæmi út og færi að skjóta. Við
slökktum öll ljós og myrkvuð-
um húsið gjörsamlega,“ segir
Davíð og það er erf itt að
ímynda sér aðstæðurnar sem
voru á staðnum, en þær minna
helst á atriði úr hasarmynd.
Á meðan þau dvöldu á baðher-
berginu flugu allskyns hugsanir
í gegnum huga þeirra og Davíð
segir að þau hafi heyrt marga
skothvelli: „Ég taldi 12-16
skothvelli [innsk. blm. sam-
kvæmt upplýsingum Lögregl-
unnar í Keflavík var skotið á
milli 15-20 skotum inni í íbúð-
inni] . Við hrukkum í kút við
hvern skothvell og á meðan
vorum við í stöðugu sambandi
við lögregluna í gegnum síma.
Við vorum allan tímann hrædd
um að maðurinn kæmi niður
því það er innangengt úr efri í-
búðinni í þá neðri og aðeins
spónaplata sem er á milli.“ Á
meðan á þessu gekk ræddu þau
um hvernig þau myndu bregð-
ast við ef maðurinn kæmi nið-
ur. Unnur hélt á dóttursyni sín-
um og segir Aðalheiður að hún
hafi verið hrædd um barnið: „-
Mamma hélt á stráknum og
hún var búin að ákveða það að
ef maðurinn kæmi niður og
myndi byrja að skjóta þá ætl-
aði hún að leggjast yfir Klem-
ens til að reyna að bjarga hon-
um þannig,“ segir Aðalheiður
og lítur á Klemens.
Davíð segir að þau hafi allan
tímann á meðan þau voru á
baðherberginu í kolniðamyrkri
haldið ró sinni. Þegar maðurinn
var búinn að skjóta skotunum
inni í íbúðinni fór hann út og
keyrði á bíl sínum beint í flasið
á lögreglunni sem hafði komið
sér fyrir við afleggjarann að
húsinu. Á milli sætanna í bíl
hans fannst riffillinn sem var
223 kalíbera: „Við heyrðum
ekki þegar maðurinn fór út og
við einfaldlega héldum að hann
hefði slasað sig þegar skot-
hvellirnir hættu. Við vorum
alltaf í símasambandi við lög-
regluna og þegar þeir voru bún-
ir að handtaka manninn sögðu
þau okkur það. Við urðum
strax rólegri þegar við heyrðum
það en okkur var sagt að vera
áfram inni á baðinu,“ segir
Davíð, en þegar lögreglan
handtók manninn var sérsveit
Ríkislögreglustjóra á leið á
vettvang. Hennar hlutverk var
að tryggja vettvang því ekki var
vitað hvort annað fólk var á efri
hæðinni: „Allt í einu er bankað
á gluggann og þá sáum við
Víkingasveitarmann, en þeir
voru að athuga húsið. Ég fór
fram og opnaði fyrir þeim og
Á VETTVANGI
Blaðamenn og ljósmyndarar Víkurfrétta í miðju atburðanna
-segir fjölskyldan á neðri hæð íbúðarhússins að Auðnum á Vatnsleysuströnd í viðtali við Víkurfréttir.
„Mamma hélt á stráknum og var búin að
ákveða það ef maðurinn kæmi niður og myndi
byrja að skjóta þá ætlaði hún að leggjast yfir
Klemens til að reyna að bjarga honum þannig“
Texti: Jóhannes Kr. Kristjánsson • Myndir: Jóhannes Kr. Kristjánsson og Hilmar Bragi Bárðarson
Frá vinstri: Davíð Ragnar Bjarnason, Aðalheiður Rut Davíðsdóttir dóttir þeirra og
Unnur Karlsdóttir með ömmubarnið Klemens Frey fjögurra og hálfs mánaða gamlan.
5. tbl. 2003 - 24 pages Kolls 29.1.2003 16:23 Page 12