Víkurfréttir - 30.10.2003, Qupperneq 20

20 VÍKURFRÉTTIR Á NETINU I www.vf.is I LESTU NÝJUSTU FRÉTTIR DAGLEGA!
➤ Í M I N N I N G U V I L H J Á L M S K E T I L S S O N A R
“Grýla á sér lítinn bát,
rær hún fyrir sandi,
þegar hún heyrir barnagrát,
flýtir hún sér að landi....”
Lítil höfuð kíktu undan sængunum og sögðu;
„Hvað svo, pabbi?” Það stóð ekki á svarinu. “Siggi
og Stína litu út um gluggann og sáu þá risastór
tröllaspor í sandinum. Svo heyrðu þau: TRAMP,
TRAMP, TRAMP uppi á þaki... “
Þetta er aðeins eitt af fjölmörgum ævintýrum sem
pabbi minn heitinn skáldaði fyrir okkur systkinin.
Hann var mikill sagnabrunnur og það að búa til eða
lesa eina sögu eftir pöntun, reyndist honum aldrei
erfið raun.
Það hefur ekki liðið sá dagur upp á síðkastið að ég
hafi ekki óskað þess að lífið gæti verið eins einfalt
og skemmtilegt og ævintýrin forðum daga. Ævin-
týrin þar sem týndu hetjurnar snéru aftur heim og
prinsinn fann dísina sem passaði í glerskóinn, svo
lifðu allir hamingjusamir til æviloka.
Í annað sinn á stuttum tíma stöndum ég og fjöl-
skyldan mín frammi fyrir miklum missi. Missi sem
skilur eftir sig stórt tómarúm í dagsdaglegu lífi okk-
ar og athöfnum, og enginn kemur til með að geta
fyllt upp í aftur. Framundan er lífið og allur tíminn í
veröldinni til að kenna okkur að lifa því upp á nýtt
og á nýjum forsendum.
Þessi reynsla hefur kennt okkur margt. Hún hefur
kennt okkur að standa saman og styðja við bakið á
hvert öðru, kennt okkur að þakka fyrir það sem við
eigum og umfram allt hefur hún kennt okkur að láta
draumana okkar rætast. Okkur er aðeins ætlaður
visst langur tími hér á jörð og þarf af leiðandi verð-
um við að nýta hann vel á meðan hann endist.
Þessi reynsla hefur líka sýnt okkur annað. Við höf-
um mætt miklum samhug og mikilli hlýju hér í bæ
og oft á stundum höfum við verið orðlaus yfir öll-
um þeim fallegu hugsunum og orðum sem að fólk
hefur komið til okkar á einn eða annan hátt. Það er
ómetanlegt á tímum sem þessum að finna hversu
margir eru tilbúnir til að hjálpa og létta undir með
manni.
Við megum til með að þakka öllum þeim sem hafa
hringt og heimsótt okkur, skrifað og hugsað til okk-
ar, og verið okkur ljós í myrkrinu undanfarnar vikur.
Við viljum líka koma á framfæri okkar innilegustu
þökkum til starfsfólks og nemenda Myllubakka-
skóla. Þau hafa gefið okkur svo óskaplega margt,
fallegar teikningar og ljóð og minningargjafir sem
orð fá varla lýst. Án þessa hugrakka fólks, sem hef-
ur haldið í hönd okkar í gegnum súrt og sætt, vær-
um við fátækari. Þau standa svo sannarlega undir
nafninu “Besti hópur samstarfsfólks sem hægt er að
finna”, en það kallaði pabbi þau alltaf heima á Há-
holti.
„......svo kom gríðarlega stór hendi inn um gluggann
og þreif Sigga og Stínu með sér. Hún setti þau í
poka og lokaði fyrir. Svo hélt hún aftur af stað niður
í bátinn sinn og skildi pokann eftir þar á meðan hún
fór og leitaði að fleiri óþekkum börnum. En í þeirri
mundu kom pabbi heim og sá að Siggi og Stína
voru horfin. Hann fór upp í herbergi til þeirra og sá
þá stóru sporin út um gluggann.... “
Það veit enginn sína ævi fyrr en öll er. Hver veit ?
Kannski verður lífið löðurljúft og dans á rósum
héðan í frá. Það er engin leið til að segja til um það.
En eitt er víst og það er að ég mun búa vel að öllum
sögunum og ævintýrunum jafnvel þó svo að þau
verði aldrei að veruleika. Á meðan þau lifa áfram í
hugum barna okkar og verða einungis raunveruleg
þar, þá er takmarkinu náð.
„.... Pabbi hljóp um leið út í skúr og náði í stóru
skærin sín og fór svo og rakti sporin alla leiðina nið-
ur í fjöru. Þar sá hann feiknarstóra bátinn hennar
Grýlu og pokann sem lá í honum. Hann fór og
klippti stórt gat á pokann og hleypti Sigga og Stínu
út. Hann sagði þeim að fara og tína nokkra hnull-
unga sem að þau gætu sett í pokann í staðinn. Þau
gerðu það og saumuðu fyrir gatið og fóru svo og
földu sig bak við hól. Svo kom Grýla másandi og
blásandi og settist upp í bátinn og réri af stað heim
til sín. Á meðan raulaði hún vísuna fyrir munni sér;
Grýla á sér lítinn bát.....” Svo kom hún heim og
sagði Leppalúða að kveikja undir hlóðunum, hún
væri komin með tvo óþekktarorma í soðið. Þegar
vatnið fór að sjóða hellti Grýla úr pokanum ofan í
pottinn og þá gusaðist allt heita vatnið yfir hana og
Leppalúða, af því að í pokanum voru auðvitað
hnullungarnir en ekki börnin. Þau öskruðu og
vældu svo heyrðist langar leiðir og síðan hefur ekki
spurst til þeirra hjóna. Siggi og Stína voru aldrei
óþekk aftur og mamma og pabbi urðu voða glöð.”
Köttur úti í mýri
setti upp á sig stýri
úti er ævintýri.
Fyrir hönd fjölskyldu Vilhjálms Ketilssonar,
Vala Rún Vilhjálmsdóttir
Þegar litli bærinn verður stór
✞
verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
31. október kl. 14. Þeir sem vildu minnast hans,
vinsamlegast láti styrktarsjóð sjúkrahúss
Keflavíkur njóta þess.
Guðríður Guðmundsdóttir,
Sverrir Jóhannsson, Ingibjörg Guðnadóttir,
Einar Jóhannsson, Hjördís Brynleifsdóttir,
Guðlaug Jóhannsdóttir, Ómar Steindórsson,
Þórunn Jóhannsdóttir, Eiríkur Hansen,
afabörn og langafabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir
okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
Jóhann Gunnar Friðriksson,
Hólabraut 2,
Keflavík,
frá Látrum í Aðalvík,
Fylgist með daglegum íþróttum
á vef Víkurfrétta, www.vf.is
VF 44. tbl. 2003 hbb 29.10.2003 14:13 Page 20