Dagsbrún - 01.05.1896, Blaðsíða 13

— 77 —
bctui' nð vill.-i forblindaða sauði, fer lianu marga hi-ingi kring- um
fseistafann, líkt og fngl scm cr að verja brciður sitt, og þá cr liann
álítur sig kominn nógu langt með atliygli lesarans frá cfninu, þá
skýst hanu að gamla Satan og lyftir honuni í sætið hjá Jesú. Af
þcssu má sjá hvað Satan cr nauðsynlcgur hinni sanntrúuðu kyrkju
Vcstur-Islcndinga.
l'i. ‘ Og alvcg cins cr um það, þcgar mennirnir á bátnum
scgja við Iiann: vissulcga crtu guðs sonur, þcgar þcir sjá hvcrnig
vcðrið lægir uin Icið og hann stígur inn fyrir borðstokkinn”.
(Matt. 14.).
Sv. Já Það mun vera jafn-satt og jðfnuðurinn á Satan og Jesú.'
Því Jóhann s, sem skrifar sömu söguna, scgir: “Þeir vildu þá taka
Iiann innbyrðis og jafnskjótt rann skipið að landi, þar sem þcir
rér'u að”. Ilér slotar veðrinu ekkert og engin fyrn fylgja. Ilafi
Jóhannes ekki viljað rita um dásemdirnar, sem áttu að fylgja veðr-
inu, hcfir hann ekki elskað Jesús eins og hann segir Jesús hafi elsk-
að sig.
Fi. Svo spyr hann lærisveina sína: En hvern hyggið þið mig
vera ? og svaraði þá Símon: Þú ert Kristur, sonur hins lifanda guðs,
og álnærandi þessa þekkiugu Péturs á honum, sem syni guðs, segir
hann við Pétur, að hold og blóð hafi ckki auglýst honum þetta, held-
ur sinn himneski faðir (Matt. 15.). Hann segir þá með því beint út,
að hann sé sonur hins lifanda guðs, og að enginn geti vitað ■ þetta
nema guð opinbcri honum það.
Sv. (Matt. 8.). Þá er þeir djöfulóðu hlupu til Jesú, hrinu upp
og sögðu: “Hvað höfum vér og þú, guðsson, saman að sælda”. Mik-
iil munur heflr vcrið á guði þá og nú; er liann þá opinberar djöflum
sem mönnum sitt guðdómlega leyndarráð. En þó að prestar lians
og söfnuðir þeirra séu nú allir í einu kófi af áreynzlu bæna til hans,
verða þeir aldrei varir við bænheyrslu svo neinn viti. Sama þó
þeir biðji hinn miskunnarfúsa Jesú, og hinn hjálpargjarna heilaga
anda, þá kemur það alt fyrir ekki neitt. En seinna gripu blessaðir
prestarnir annað ráð, sem duga skyldi í augurn fáfróðra tilheyrenda
það, að liafa í sínu orðinu livað, líf eða dauða, er þeir báðu fyrtr
sjúkum, hlaut þá annaðhvort að verða, en hjörðin hrópaði: ó, það
skiftir oftast um til annars livers, lífs eða dauða, þá er blessaður
prestui inn tekur til bæna! Þetta er eitt sýnishorn af því, að söfn-
uðir trúa meira á presta sína, en guði sína, svo hin svo kallaða guðs-
dýrkun er i raun og sannleika prestadýrkun, sem mörg dæmi önnur
sýna.
Fl. Líka spurði Jesús Fariseana einu sinni: Hvers son er