Dagsbrún - 01.05.1896, Blaðsíða 1

KALDEUMENN HINÍR FORNU.
Frariiliald
Sköpunabsagan.
Á æfi al'ra manna kemur sú tíð fyr eða síðar, að barnið fer að
hugsa hvernig íi ]pvi staudi, að heimurinn sé eins og hann er.
Spurningin vaknar hjá harninu: hver gjörði jörðina, sólina, tunglið,
stjörnurnar, fjöllin og klettana. blómin og grösin og dýrin og mann-
inn. Því er sagt að guð hafi gjört Það, og þegar barnið undrandi
fer að hugsa ut í það meira, þá kemur ósjálrrátt fram á varir þess
spurningin: hvernig gjörði guð það? Því er svarað með því að visa
því til sköpunarsögu ritningarinnar, þessarar þjóðsögu Gyðinga,
sem hinn kristni heimur héflr viðtekið í nokkur hundruð ár. En
það voru einnig til aðrar sögur um sköpun heimsins. Eins og hver
einasti maður heflr einusinni verið barn, eins hafa aliar þjóðir verið
á æskuskeiði, og það má ætla, að hvert einasta mannsbarn, sem
fæðst hefír í heim þennan og komist til vits og ára, liafi lagt fyrir
sig þessa hina sömu spurningu. Menn vita að allar þjóðir, sem
nokkrar sögur fara af, hafa búið til sínar sköpunarsögur, eðlilega af
því að mennirnir hlutu að gjöra sér liugmynd um uppruna lieims
ins og hlutanna, en svo breiddust þær hugmyndir út og voru sagðar
mann frá manni, sem mönnum féll best í geð og þóttu trúlegastar.
Þessar sögur voru jafn margar þjóðunum og mjög barnalegar í
fyrstu, en þær geymdust í minnum þjóðanna lið fram af lið um þús-
undir ára. Mcð aldrinum breyttu þær búningi sínum ; ein kyn-