Dagsbrún - 01.10.1896, Side 7

— 151
og treyst, að fyrir eigin hagsmunasakir, að minnsta kosti, mundi
hann ekki lengur láta viðgangast slíkar guðleysis ákærur gegn hans
heilögu boðum. Hvers vegna setur hann ekki svarta skýlu fyrir
sólina og tunglið, sem merki reiði sinnar ?
Aftur og aftur, í fyrirfarandi útgáfum þessa hlaðs, höfum vér
hent honum á, hve bráðnauðsynlegt það væri, að gera eitthvað í
þessa átt, til að viðhalda hlettlausri hinni fornu tign sinni. Er það
fyrir ellihrumleik, eða hræðslu um ósigur, að hann lætur þetta af-
skiftalaust ?”
Endurskoðdninni
er þegar nær því lokið, og enn hefir engin aðvörun verið héðan
send. Hversu ólíkt aðferð hans fyr á tímum! Oss eru enn vel
minnisstæðar hinar voðalegu plágur, sem Egyftaland stundi undir,
— alt fyrir vanþóknun guðs á konungi landsins. Hve sigursæll
var hann eigi áþeim tímum, er hann með hungurdauða, drepsóttum
og styrjöldum þrengdi jarðarbúum til hlýðni! Og hversu oft sté
hann ekki sjálfur þangað niður til að líta eftir hagsmunum ríkis síns,
og birtist hann þó venjulega hinum heilögu í draumi og sýndi þeim
undur og stórmerki. En umskiftin síðan eru oss iMlum augljós. —
En hver er orsökin ? Mörgum mannsöldrum saman höfum vér með
sorg og áhyggjum veitt eftirtekt hinni síhrörnandi dýrð hans hátign-
ar; stjómtaumarnir hafa slaknað í höndum hans; hæfileikar hans
hátignar eru óðum að sljófgast. Já hreytingin er augijós og óneit-
anleg.
En hver er orsökin ?
Skrýðandi í duftinu af auðmýkt, og með sorgþrungnu hrjósti,
getum vér eigi komist hjá að láta í ijósi þá skoðun vora, að þessi
breyting stafi af hinum siðspillandi áhrifum þessarar einu samræðis-
stundar við móðir sonar hans, Jesú Krists. Gat Jehóva sekjulaust
drýgt þennan samræðisglæp við eina af dætrum sínum ? Vér neit-
um því hiklaust og frá þeirri stundu og alt til þessa dags, hefir hann
ekki komið á einni einustu framkvæmd er til endurbóta heyri. —
0g það rætist eflaust á honum sem ölium öðrum, að “laun syndar-
innar er — danði."
“Vér höfum sett þessar ásakanir hér fram, með fullri meðvit-
und um áhyrgð þá, er á oss hvílir, og vér erum þess vel vitandi, að
vér með þessari hreinskilni vorri hökum oss að líkindum endalausar
kvalir. En vér höfum of lengi fórnað eigin samfæring vorri á alfc-
ari venjufastrar þrælsiegrar hlýðni og auðmýktar við stjórnanda
þessa rikis. En vér erum nú fyllilega ráðnir í, hvaða ofsóknir sem
vér kunnum að haka oss með því, að láta ekkert annað en eigin