Dagsbrún - 01.10.1896, Blaðsíða 12

156 —
Að lokum fékk hann svo herbergi út af fyrir sig í suðaustur-
herni hallarinnar, eins nálægt Helvíti og hægt var.
“Eg get ekki skilið, hvers vegna þú kýst heldur að vera hér,”
mælti leiðsöguengillinn. “Þetta er að mínu áliti lakasta herbergið í
allri böllinni, og ef þú opnar hér glugga þegar vindur stendur af
norðurátt, þá muntu fljótt siá éftir valinu.”
Að svo mæltu yfirgaf leiðsöguengillinn Garrison.
Þegar hann var kominn svo langt í burtu, að ég var viss um
að hann gæti ekki heyrt til okkar, mælti óg: “Garrison, þekkir þú
mig?” og lagði um leið hönd á öxl honum. Iiann sncri sér við
hvatlega og hrópaði upp :
“Hvað! Ert þú hér, Denton ! Það er mér sönn gleði að sjá
þig her, því ég þarfnast þinnar hjálpar.”
“Og til hvers ?” spurði ég.
“Eg skal sýna þér það,” svaraði Garrison. “Eg hefi orðið þess
var, að Himnaríki þarfnast okkar miklu fremur en jarðríki. Eg
ætla nú þegar að taka til starfa leynilega, og gera jarðgöng héðan
til Helvítis'og leggja svo hi-aðlestar-sporveg efttir jarðgöngunum, og
flytja síðan hverja einustu sál frá Helvíti inn hingað. 0g þú verð-
ur að hjálpa mér. Við verðum að tæma helyíti og koma á
stjórnarbót í himnaríki ! VIÐ SKULUM GERA ÞAÐ !”
Endir.
Athugasemd. -— Þá er hann allur hér kominn draumurinn
Dentous eða réttara skáldsaga lians. Sumum kann að virðast djúft
tekið í árinni, þar sem skálaið sýnist vera að setja út á aðgerðir guðs,
en slíkt er misskilningur. Skáldið er að hnekirja eður sýna í sínu
rétta ijósi hin.i ijótu hugmynd um hinn grimma Gyðinga-guð, liug-
myndina um guð þann, sem á að hafa drekt öllum sínum börnum í
flóðinu; sem skipar að myrða lconur sem karla, börn sem brjóst-
mylkinga. Þessi guðshugmynd á elckert skylt við hinn sanna guð.
En þetta var guðshugmynd Gyðinga, og þetta er enn guðsliugmynd
klerkanna, og undir þetta verða þeir að skrifa, sem fyigja þeim að
máli. Einnig sýnir Denton hve barnaleg er hugmyndin um himna-
ríki sem einhverja heilaga borg, hina heiiögu Jerúsalem, sem Nýja-
testamentið kallar það. Með lýsingu sinni á himnaríki gerir Denton
skop að þeirri hugmynd. Það sem einlægt vakir fyrir Denton í allri
þessari sögu, er einmitt það, að bera af skaparanum og- losa hann
við allan þann ósóma, sem kyrkja og klerkar liafa lilaðið á liann um
þúsundir ára eða síðan kristni hófst. Og þar sem sumum í fljótu
bragði kann að virðast Denton livað svæsnastur, þá munu menn sjá
það, við nákvæmari umhugsun, að þar er hann einmitt hvað mest
gð lofa guð.