Dagsbrún - 01.10.1896, Síða 10

til þess eru gerðar, verða þeir að hefja upp og kasta ofan í hið vell-
anda dýki, feykistórum brennisteinsbjörgum, jafnharðan og þau
koma frá brennisteinsnámanum. Ef ekki væri þessi sífeldi aðflutn-
ingur eldsneytis, þá hlyti eldur helvítis von bráðar að kulna út. 0g
í því tilfelli mundi helvíti verða sældarbústaður, engu síður en
himnaríki er nú, og þeir sem þar eru mundu þá þegar verða lausir
allra kvala.”
Eg tók eftir, að Garrison liorfði framan í leiðsögu-engilinn, eins
og langaði hann til að skoða innst inn í hugskot hans, og var hann
sýnilega að reyna að ráða fram úr hverjar væru lyndiseinkunnir
hans; en hið alvarlega og sakleysislega útlit engilsins gaf honum
litlar bendingar í því efni. Eftir litla þögn hélt svo Garrison áfram:
‘‘Það hlýtur að þurfa ákaflegan fjölda af mennskum verum til
þess að viðhalda liitanum í þvílíku eldsdýki með glóandi brenni-
steinsbjörgum. Hve margir eru hafðir til vinnu við þennan starfa ?”
“Tala þeirra sem þar vinna er 7,777.777, og verða þeir að vinna
þar dag og nótt allan þann tíma, sem dómur hvers þeirra um sig,
ákveður,” svaraði leiðsögu-engillinn.
“Enn einu sinni svívirðilegir sjö sinnum sjö,” varð Garrisoíi að
orði, um leið og hann beit á vörina með fyrirlitningarsvip. En leið-
sögu-engillinn hélt áfram án þess að gefa gaum fyrirlitningarorðum
Garrisons:
“Þessi tala hækkar aldrei né lækkar. í hvert sinn sem einhver
er sendur þangað, er öðrum gefln lausn, sem þá er búinn að útenda
sinn hegningartíma; og aldrei er neinum gefin lausn, fyr en einhver
annar hefir verið dæmdur til að fylla skarðið.”
“Þetta er hin voðalegasta hegning, næst því að vera rekinn nið-
ur til Helvíris, sem alvaldur himna getur uppkveðið. Á skíðgarði
þessum er reykurinn og hitinn næstum því eins voðalega kveljandi
eins og niðri í sjálfu eldsdýkinu. 0g það kemnr meira að segja oft
fyrir, að brennisteinsbjörgin bráðna á leiðinni og i-enna í læVjum í
höndum þeirra, sem eru að bisa við þau. Aðalmunurinn á þessari
hegning og sjálfu Iíelvíti, er það, að þessi hegning tekur einhvern
tíma enda; og verði ekki uppkveðinn nýr dómur eða viðauka hegn-
ing, þá geta þessir afbrotamenn Jaugað sig í hinni heilögu blóðlind,
og tekið síðan aftur, glaðir og ánægðir, sæti sitt við hástól guðs.’ ’
“Já, einungis til að verða svo sendir aftur í sama kvalastaðinn,
býst ég við, ef þeir eru svo djarfir að láta í ljósi opinberlega skoðan-
ir sínar,” mælti Garrison.
“Já, auðvitað er hér engum leyft vítalaust að láta í Ijósi skoð-