Dagsbrún - 01.10.1896, Síða 15

— 159 —
ferðislegur þráður, og fyrir þetta alt saman ber oss að færa þeim
þakklæti vört.
Surnum kann nú að finnast það óhæfa ein, að viðurkenna nokk-
uð gott hjá Unitörum. Það er of oft starað á þá og bent á þá, sem
menn þá, er með vanhelgum höndum svifta kórónunni af höfði end-
urlausnarans. En því svara ég á þá leið, að enginn sannur konung-
ur æskir eftir meiningarlausum titlum, og hin besta hollusta er eklti
hollusta manns þess, sem fillir munn sinn með stórum titlum og
nafnbótum, heldur miklu fremur hollusta þess manns, sem fús er á
að starfa og líða og þjást á vígvellinum. Ef að velja skal um holl-
ustu manns þess, sem gengur inn í kyrkjuna til að þylja þar upp
játningu Athanasíusar og fer svo þaðan og lifir sem heiminum best
líkar og iætur eftir sfnum lystisemdum, og hinsvegar er hollusta
manns þess, sem samvizku sinnar vegna hvorki vill né getur sam-
þykt játninguna, en sem gengur djarflega ú't í bardagann við synd-
ina og eymd heimsins. Sé um þetta tvent að veija, þá getur eng-
inn sá, sem kunnugur er nýjatestamentinu verið í vafa um, hvort
kjósa skuli. Því að miklu betur gjörði sonurinn, sem sagði: “Eg
fer ekki,” en fór þó, heldur en hinn sem sagði: “Ég fer”, en sat
heima í leti og iðjuleysi. Skulum vér allir minnast orðanna Krists:
“Ekki munu allir þeir, sem segja. herra, herra ! koma í liimnaríki,
heldur þeir einir, sem gjöra vilja míns himneska föðurs”.
YMISLEGrT.
Guðspjöllin segja eins og allir vita, að Kristur hafi gengið á
vatninu, og að Pétur postuli hafi reynt hið sama, en ekki lukkast
það eins vel, því að trúin var ekki nógu sterk hjá honum. Nýlega
var maður í Bandaríkjunum, Gasler að nafni, svo ðruggur í trú sinni,
að hann þóttist viss um það, að trú sín mundi geta fleytt sér á hvaða
vatni sem vær. Býr hann sig því til þess að ganga yfir Tiffan-ána
í Ohio, og styrkir sig undir förina með sálmasöng og bænum og
leggur svo af stað. En einhvernveginn hefir náttúrulögmálið orðið
trúnni og bænunum sterkara, því að manngarmurinn sökk til botns
og var dauður þegar hann náðist. Skildi hann eftir unga konu sem
hann þannig svifti forstöðu sinni. En þó mætti ætla að þetta hafi
allra mesti guðsmaður verið. Hann breytti eftir trú sinni eins og
hinir lieilögu meðal heilagra. Það-var ekkert annað að, en að trú-