Morgunblaðið - 08.09.2017, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. SEPTEMBER 2017
✝ Halldóra Katr-ín Guðjónsdótt-
ir fæddist í Reykja-
vík 10. október
1931. Hún lést 30.
ágúst 2017 á
hjartadeild Land-
spítalans við Hring-
braut.
Foreldrar Hall-
dóru voru Guðjón
Jónsson frá Haf-
þórsstöðum í Norð-
urárdal í Borgarfirði, f. 10.
nóvember 1895, d. 12. október
1972, og Björg Ólafsdóttir, f. 5.
apríl 1902 í Reykjavík, d. 30.
júní 1978. Systkini Halldóru:
Ásta Sigríður, f. 1928, d. 2009,
Kristín Margrét, f. 1930, d. 2016,
Ólafur Hafþór, f. 1932, d. 2010,
Hólmfríður, f. 1937, d. 2015, og
Ingibjörg, f. 1940.
Halldóra giftist 10. nóvember
1955 Herði Þórhallssyni, f. 19.
mars 1932, d. 12. ágúst 2008.
Foreldrar hans voru Þórhallur
Þorgeirsson frá Stöðlakoti í
Fljótshlíð, f. 26. janúar 1901, d.
25. júní 1982, og Guðbjörg Svafa
Björnsdóttir frá Rauðnefsstöð-
um á Rangárvöllum, f. 22. febr-
úar 1911, d. 28. febrúar 2000.
Börn Halldóru og Harðar eru:
1) Elín Birna, f. 17. maí 1955, d.
15. október 2014, maki Adolf
1996. 3) Guðbjörg Svafa, f. 27.
júní 1959. 4) Þórhallur Guðjón,
f. 25. júní 1962, maki Brynja
Björk Rögnvaldsdóttir, f. 15.
desember 1963. Börn þeirra eru
a) Ingibjörg Erla, f. 1. apríl
1992, í sambúð með Helga
Reyni Jónssyni, f. 20. maí 1990,
og b) Hörður, f. 15. janúar 1999.
Halldóra ólst upp í Vestur-
bænum, að Öldugötu 47 og
Brekkustíg 16. Árið 1942 flutti
fjölskyldan að Jaðri við Sund-
laugarveg, sem síðar varð
Brúnavegur 1, þar byrjuðu
Hörður og Halldóra að búa. Síð-
ar stofnuðu þau og héldu heim-
ili á Brúnavegi 5. Árið 2011
flutti Halldóra að Sléttuvegi 31
og bjó þar þegar hún lést. Hún
gekk í Miðbæjarbarnaskólann,
Ingimarsskóla og Laugarnes-
skóla.
Halldóra starfaði sem
unglingur í „gúanói“ og síðar í
Málmbræðslu Ámunda Sigurðs-
sonar í Skipholti. Eftir að börn-
in komust á legg vann hún
nokkur ár í Laugalækjarskóla
við ræstingar. Hún vann nokkur
ár í eldhúsi BP, síðar Olís í
Laugarnesi í Reykjavík. Síðar
vann hún á Dalbraut, dagvistun
aldraðra, og í eldhúsi og fata-
hengi Alþingis til ársins 2002.
Áhugamál hennar var alla tíð
að sníða, hanna og sauma, sem
og ýmis önnur handavinna.
Útför Halldóru fer fram frá
kirkju Óháða safnaðarins í
Reykjavík, Háteigsvegi 56, í
dag, 8. september 2017, klukk-
an 15.
Ársæll Gunn-
steinsson, f. 23.
apríl 1954. Börn
þeirra eru a) Björn
Kristinn, f. 4. sept-
ember 1974, kvænt-
ur Guðrúnu Önnu
Númadóttur, f. 24.
apríl 1969, og b) Jó-
hann Karl, f. 16.
maí 1981, í sambúð
með Bjarneyju
Láru Sævarsdóttur,
f. 18. október 1979. Jóhann og
Bjarney eiga bæði eitt barn úr
fyrri samböndum og eiga eitt
barn saman. 2) Katrín Úrsúla, f.
17. apríl 1958, maki Guðni B.
Guðnason, f. 10. nóvember 1953.
Dóttir Guðna er Ingigerður
Jenný, f. 22. apríl 1977, og á hún
tvö börn. Börn Katrínar og
Guðna eru a) Úrsúla Ögn, f. 8.
júlí 1982, gift Steingrími Jó-
hannessyni, f. 18. desember
1979, og eiga þau fjögur börn, b)
Guðni Svavar, f. 18. desember
1984, og á hann einn son, c) Sig-
urður Gísli, f. 22. febrúar 1991, í
sambúð með Hrafnhildi Ingu
Axelsdóttur, f. 20. ágúst 1991, d)
Halldóra Katrín, f. 1. desember
1993, í sambúð með Kristjáni
Karli Ingólfssyni, f. 13. júlí 1994
og eiga þau saman einn son og
e) Drífa Björg, f. 11. september
Með söknuð í hjarta kveð ég
þig, elsku amma, eitt er þó víst
að minningarnar munu ylja mér
um hjartarætur.
Amma var mikill fagurkeri
fram í fingurgóma og dáðist að
fallegum flíkum og fylgihlutum.
Ég byrjaði ung að máta hæla-
skóna hennar en lakkskórnir
voru í miklu uppáhaldi. Alltaf
þegar einhver mætti í nýju
dressi til hennar þurfti hún að fá
að skoða það gaumgæfilega og
taka efnið og saumaskapinn út.
Amma passaði ávallt upp á að
maður fengi nóg að borða, hvort
sem það var súpa í hádeginu, kex
í kaffitímanum eða veislumatur
fyrir fjölskylduna. Svo bakaði
hún líka heimsins bestu kókos-
köku.
Amma var alltaf að hugsa um
velferð annarra. Gjarnan ef eitt-
hvað bjátaði á hafði hún miklar
áhyggjur af líðan manns.
Amma fylgdist grannt með
hvernig öllum gekk í leik og
starfi. Hún var sannur aðdáandi
og mætti á hvern viðburðinn á
fætur öðrum þar sem maður kom
fram.
Húmorinn var aldrei langt
undan og undi amma sér vel í
góðum félagsskap.
Síðustu ár hefur það verið
fastur liður hjá okkur pabba að
skreyta jólatréð hennar en það
hefur orðið órjúfanlegur hluti af
jólahefðinni og því heldur und-
arlegt að hugsa til þess að þeirri
hefð þurfi nú að breyta.
Mikið er ég þakklát fyrir allar
minningarnar sem ég á, hvort
sem það var í veislum, á Brúna-
veginum með ykkur afa, á
Sléttuveginum, eða í útilegu
saman.
Nú þarf ég að kveðja þig í
hinsta skipti en ég veit að afi bíð-
ur og tekur á móti þér með opn-
um örmum.
Ingibjörg Erla Þórhalls-
dóttir.
Í dag kveðjum við ömmu Hall-
dóru, hún var hlý, rólynd og hug-
ulsöm eldri kona sem bar alltaf
hag annarra fyrir brjósti og því
fundum við í hennar nærfjöl-
skyldu ríkulega fyrir. Það gat
verið í formi samveru, gjafa,
áhuga um hagi manns og vilji til
að bæta ef hægt væri á einn eða
annan hátt. Hún var fjölskyldu-
manneskja og svo sannarlega
miðpunkturinn í sinni nánustu
fjölskyldu. Hún sá til þess að
fjölskyldan hefði ríkuleg tæki-
færi til að hittast við hinar ýmsu
samkomur, bæði sumar og vetur,
það var alltaf lagt upp með að
sem flestir í fjölskyldunni tækju
þátt.
Má þar nefna samveru á að-
fangadagskvöld, matarboð um
áramót, boð á jólaball og í Bjarg-
arkaffi í Kirkjubæ, safnaðar-
heimili Óháða safnaðarins. Einn-
ig var það árlegur viðburður að
fjölskyldan hittist á Jónsmessu-
hátíð Trésmiðafélagsins að
Stóra-Hofi í Árnessýslu. Þá var
boðið upp á heitt kakó og smurt
brauð þegar skriðið var úr svefn-
pokanum á morgnana.
Hún gerði mikið til að fylgjast
með hvað væri að gerast hjá hin-
um ýmsu fjölskyldumeðlimum og
var dugleg að nota fjarskipta-
miðla samtímans. Ég bý í Dan-
mörku með mína fjölskyldu og
hún heimsótti okkur þangað, síð-
ast fyrir ári síðan og var alltaf að
undirbúa sig fyrir næstu heim-
sókn. Í síðustu viku spjallaði ég
við hana stuttlega á Skype. Ég
heyrði reglulega frá henni á
Skype og þá gátum við spjallað
heillengi. Stundum hringdi hún á
meðan ég var í miðri elda-
mennsku og þá stillti ég bara
GSM símanum (myndavélinni)
upp svo hún gæti fylgst með
framganginum og svo ræddum
við um daginn og veginn eða
eldamennskuna á meðan ég klár-
aði að elda. Sem barn gisti ég oft
hjá henni og afa og þá var alltaf í
hádeginu boðið upp á súpu og
grillaðar samlokur. Á kvöldin
fyrir háttatíma var boðið upp á
kvöldkaffi og spjall. Meðan á
dvölinni stóð fékk ég að gera til-
raunir bæði í eldhúsinu og á
saumavélina.
Eftir að ég eignaðist mín eigin
börn þá fylgdist hún vel með
hvernig þau hefðu það og hafði
unun af að baka fyrir þau. Sonur
minn hafði einmitt orð á því við
dánarfregnina að hún hefði alltaf
verið góð, aldrei skammað og svo
auðvitað alltaf átt heimabakað
muffins. Hún var alla tíð mikið
fyrir handavinnu og ég hef grætt
á því í formi þæfðra heimaprjón-
aðra inniskóa á alla fjölskylduna
og annars heimatilbúins fatnaðar
þar sem frágangur og smáatriðin
skiptu miklu máli og fékk maður
þar hellings lærdóm. Á mínu
heimili ríkir mikill söknuður og
þrá til meiri samveru og við tek-
ur vinna við að læra að lifa við
það tómarúm sem eftir stendur,
með öllu því sem hún hefur
kennt okkur um samveru,
náungakærleik og handavinnu
með smáatriðin í lagi. Hvíl í friði,
elsku amma og langamma.
Ástarkveðja
Úrsúla Ögn og fjölskylda.
Nú er hún amma dáin og mik-
ið sem við söknum hennar. Við
heyrðum í henni daglega, stund-
um oftar. Símasambandið var
gott á milli okkar og nauðsynlegt
þar sem við erum á Sauðárkróki
og hún í Reykjavík, alltaf gaf hún
sér góðan tíma í samtöl.
Við ræddum allt milli himins
og jarðar, á persónulegum nót-
um sem og pólitík, hún hafði
sterkar skoðanir á stjórnmála-
mönnum og ráðamönnum þjóð-
arinnar, enda kynntist hún has-
arnum á Alþingi þegar hún var
að vinna þar.
Hún passaði alltaf upp á að
vita hvað við værum að gera og
fylgdist vel með öllu hjá okkur
og öllum hinum í fjölskyldunni.
Hún og hennar heimili var mið-
stöðin, og við alltaf meira en vel-
komin til hennar og alltaf var at-
riði að fá að borða, spurði hvort
við værum svöng, fengum súpu
og brauð í hádeginu og alltaf
voru til muffins, sem var ein af
hennar sérgreinum.
Hún og afi Hörður komu líka í
heimsóknir til okkar á Krókinn,
stundum með tjaldvagninn og
gistu í honum í garðinum hjá
okkur, einnig fórum við í útilegur
saman, m.a. á Hrafnagil, sem er
okkur sérstaklega minnisstæð
útilega.
Hún hvatti okkur og hrósaði,
bað okkur alltaf um að fara var-
lega og láta vita af okkur þegar
við værum komin á áfangastað,
tilkynningaskyldan einsog hún
kallaði það.
Það var ömmu mjög erfitt
þegar mamma dó 2014, og ég
veit að hún saknaði hennar mik-
ið, samt var hún sterk og hélt vel
utan um pabba og okkur bræður.
Það var stutt í húmorinn, hún
var skýr og skemmtileg, en lík-
amleg heilsa hennar var á þrot-
um. Við eigum óteljandi minn-
ingar sem gott er að eiga í
farteskinu. Það verður tómarúm
að hafa ekki hana ömmu til að
spjalla við.
Hvíl í friði, elsku amma.
Ástarkveðja
Björn og Guðrún.
Í dag kveð ég ömmu mína en
við eigum margar góðar minn-
ingar saman.
Alltaf var gaman að koma til
ömmu og allir alltaf velkomnir,
hvort sem maður gerði boð á
undan sér eða ekki. Hún tók
manni opnum örmum og bauð
manni brauð og muffins, aldrei
var í boði að hafna kræsingun-
um.
Fáir voru jafn brosmildir og
skemmtilegir og amma. Hún var
lúmskt stríðin og tók jafnharðan
undir ef byrjað var að bulla.
Við spiluðum mikið saman á
spil og kölluðum hvort annað ref
í spilamennskunni.
Ég vona að þú hittir afa sem
fyrst og þið drífið ykkur saman á
réttarball eins og þú talaðir um.
Ég halla augunum aftur og þá
sé ég þig í huganum, hvíldu í
friði, elsku amma.
Hörður Þórhallsson.
Nú hefur enn eitt systkinið frá
Jaðri kvatt þennan heim. Við
vorum sex, elst var Ásta, Kiddý,
Hædý, Haddó, Hófý, svo ég
(Ibbý) og nú er ég ein eftir.
Hædý hefur fengið hvíldina eftir
ótal ferðir á sjúkrahús. Ég sakna
hennar svo mikið. Það er erfitt
að lýsa henni, hún var engu lík,
stórglæsileg fram á síðasta dag,
glysgjörn, pjöttuð og elegant. Í
gamla daga bjuggum við fjöl-
skyldan á Jaðri, síðan byggðu
systkinin Brúnaveg 3 og 5 við
hliðina á Jaðri og kölluðum við
þetta Torfuna. Þegar ég bjó á
Jaðri (Brúnavegi 1) og öll systk-
inin á 3 og 5 var mikill sam-
gangur þar á milli, það kom oft
fyrir að ég passaði börnin hjá
Hædý og Herði hér áður fyrr (nú
eru þau öll saman fimmtíu ára og
eldri). Það er ekki hægt að telja
upp allar góðu stundirnar á
Brúnó, það var mikill samgangur
á Torfunni og oft glatt á hjalla.
Við Hædý töluðum saman á
hverju kvöldi alltaf um ellefu,
mislengi, 52-57 mínútur. Það var
rapport yfir daginn (aðallega um
lögguþættina). Hún var ekkert á
leiðinni að fara, hún var alltaf að
spá í að sauma eitthvað eða
prjóna þegar hún væri kominn
heim, hún var svo vandvirk, það
mátti ekki vera nokkur misfella á
því sem hún gerði. Hér á árum
áður þegar mín börn voru lítil
sneið hún og hjálpaði mér að
sauma dressin á þau og það var
fyrsta flokks.
Hún var með húmorinn í lagi
fram á síðasta dag, stundum
hringdi hún um hádegi og spurði
hvort ég hefði heyrt hvað væri á
matseðlinum í IKEA, þá þurft-
um við endilega að skreppa eitt-
hvað og það tók hálfan daginn og
það var alltaf í leiðinni hjá okkur
að kíkja í IKEA, annaðhvort í
mat eða smurt brauð og tertu.
Aldrei mátti ég borga því hún
sagðist vera með það á hreinu
hvað bensínlítrinn kostaði. Ef við
vorum búnar að vera á flakki of
lengi var endað á ís í Mörkinni.
Það er hrikalega erfitt að sitja
hér og skrifa minningargrein um
Hædý, við áttum eftir að gera
svo margt. Hún var alltaf að
hugsa um aðra, aldrei um sjálfa
sig. Hún lá inni á Lansa sárlasin,
þá hringdi síminn. Hrönn náði í
símann og sagði það er Hædý,
það er eitthvað mikið í gangi hjá
henni, þá var hún bara að athuga
hvort ég væri lasin það hefði ver-
ið svo dauft í mér hljóðið í gær-
kvöldi. Ég sagði að það væri ekk-
ert að mér nema óþekkt, þá
sagði hún hættu að skrökva
svona að mér stelpa. Ég votta
fjölskyldunni innilega samúð.
Ingibjörg systir.
Ljósið á kerunum logar,
lýsir upp dimman geim,
æðrastu ekki, en áfram haltu,
þú ert á leiðinni heim.
(JH)
Á kveðjustund Halldóru Katr-
ínar frænku minnar (Hædu)
blaktir íslenski fáninn í hlýrri
golunni hér í Atlanta og við
kertalogann hrannast upp minn-
ingarnar frá Jaðarstorfunni,
Brúnavegi 1-5. Hæda var táning-
ur í stríðinu þegar fjölskyldan
flutti af Öldugötunni, að Jaðri við
Sundlaugaveg, sem þá var býli í
sveit, í dag er það Brúnavegur 1.
Afi og Amma á Jaðri vildu búa
fjölskyldunni öruggt skjól, fjarri
skarkala miðbæjarins og aðsetri
hernámsliðsins. Langamma mín,
Halldóra, sem Hæda var skírð í
höfuðið á, hafði komið með afa
Guðjón ungan til Reykjavíkur of-
an úr Borgarfirði og gerðist
vinnukona á Árbæ, sem í dag er
Árbæjarsafn.
Þar hófst vinskapur með
systrunum á Árbæ sem leiddi til
þess að fjölskyldan fékk sum-
arbústaðarland, við ofanverðar
Elliðaár, sem í dag er á Fylkis-
svæðinu. Þar undu Hæda og
systkinin sér á sumrin, en svo
kom að því að herinn bankaði
upp á, þeir þurftu að nota sum-
arbústaðinn og hann sást ekki
meir í fjölskyldunni.
Hæda átti fimm systkini, fjór-
ar systur og einn bróður, og þeg-
ar landareign Jaðars í Laugar-
dalnum var tekin eignarnámi af
Reykjavíkurborg, þá fékk fjöl-
skyldan byggingarlóð við hliðina
á Jaðarshúsinu, Brúnaveg 3-5, í
skaðabætur. Á þessari lóð
byggðu svo fjögur systkinanna,
og voru Hæda og Hörður með í
þeim pakka, en Hörð, sem var
listasmiður, hafði Hæda sótt á
Selfoss. Jaðarstorfan varð brátt
orðin að samfélagi stórfjölskyld-
unnar, amma, afi, börn og barna-
börn, sem öll nutu þess að hjálp-
ast að við þau verkefni sem lífið
var. Pabbarnir unnu á daginn,
smíðuðu á kvöldin og um helgar,
mömmurnar sáu um heimilin og
börnin.
Konurnar sem bjuggu á torf-
unni hittust flesta daga, fengu
sér kaffi, rettu, eða smávindil,
ræddu uppeldið, skoðuðu móð-
insblöð „BURDA“ með fatasnið-
um sem hægt var að taka upp og
sauma eftir, en á Jaðarstorfunni
var mikið saumað, prjónað og
eldað. Hæda var sísaumandi og
ef maður átti gamlar tuskur fóru
þær til hennar, og hún saumaði
úr þeim úrvals flíkur og í seinni
tíð bútasaumslistaverk. Prjóna-
skapur var líka í miklu uppáhaldi
og það er ekki langt síðan syst-
urnar Hæda og Inga fóru í bæ-
inn að leita að réttum blæ á garni
sem vantaði. Í bakstrinum varð
kanilkakan sérgrein Hædu, og í
seinni tíð hefur hún bakað marga
muffins ofan í fólkið sitt. Hæda
frænka var róleg og yfirveguð
kona sem tók áföllum lífsins af
stóískri ró. Hún naut þess að
vera í selskap og síðustu árin
voru systurnar frá Jaðri,
mamma Kristín, Halldóra,
Hólmfríður og Ingibjörg dugleg-
ar að hittast, njóta samverunnar,
spila bingó og rifja upp gamla
daga. Nú eru þær allar farnar
nema Inga.
Minningarnar eru það dýr-
mætasta sem við eigum, þær
geymast í huganum og ylja okk-
ur um hjartarætur. Þessi ylur er
hér í lofti og hugur okkar er hjá
ættingjum þínum. Við biðjum
góðan Guð og englana að gefa
þeim styrk.
Blessuð sé minning þín.
Björg Ólafsdóttir
(Stóra Björg).
Halldóra Katrín
Guðjónsdóttir
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma, langamma og
langalangamma,
ÞORBJÖRG INGIBERGSDÓTTIR,
Breiðuvík 35, Reykjavík,
lést í faðmi fjölskyldunnar 6. september.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju fimmtudaginn
14. september klukkan 13.
Sverrir Traustason
Þrúður Karlsdóttir Guðmundur Theódórs
Sigrún Edda Karlsdóttir
Herdís Bjarney Karlsdóttir
Ása Jóna Karlsdóttir Páll Fróðason
Karl Ottó Karlsson Sigurósk Edda Jónsdóttir
Sverrir Þór Karlsson Þóra Jónasdóttir
Hafdís Sverrisdóttir Daníel Hafsteinsson
Ingibjörg Sverrisdóttir Óskar Jósefsson
Jóhanna Eyrún Sverrisdóttir Matthias Einar Jónasson
og fjölskyldur þeirra
Okkar kæra
GUÐRÚN SIGRÍÐUR EIRÍKSDÓTTIR,
Gússý á Stóra-Hamri,
Eyjafjarðarsveit,
lést á Kristnesspítala 4. september.
Eyrún Eyþórsdóttir Jónas Finnbogason
Auður Eyþórsdóttir
Kristín Kristjánsdóttir
Erna Jónasdóttir
og fjölskyldur
Okkar ástkæri
ÖRN SIGURÐSSON
lést á líknardeild Landspítalans
laugardaginn 2. september.
Útförin fer fram í Seltjarnarneskirkju
fimmtudaginn 14. september klukkan 11.
Jelena Kuzminova
Agni Freyr Arnarson Kuzminov
Vera Arnardóttir Kuzminova
Vilborg María Arnardóttir Kuzminova
Sigurður Kristján Árnason Vilborg Vigfúsdóttir
tengdaforeldrar, systkini og systkinabörn