Morgunblaðið - 08.09.2017, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. SEPTEMBER 2017
✝ Jón Þór Jóns-son fæddist í
Reykjavik 14. febr-
úar 1934. Hann lést
29. ágúst 2017 á
Hjúkrunarheim-
ilinu Mörk.
Foreldrar Jóns
Þórs voru Guðrún
Jónsdóttir, f. 26.
febrúar 1899, d. 9.
október 1981, og
Jón Þorgeirsson, f.
30. ágúst 1910, d. 30. mars 1954.
Systkini Jóns Þórs eru Sig-
urður Ágúst Hafsteinn og Lilja
Erla, bæði látin.
Hanne Skoge, hann á tvö börn og
tvö fósturbörn.
Barnabörnin eru 12 og barna-
barnabörnin 15 talsins.
Jón Þór hóf störf 17 ára gamall
hjá Skóverksmiðjunni Þór sem
framleiddi hágæða tískuvörur,
hanska, veski og skó. Þar lauk
hann skó- og hanskagerðarnámi
og skógerð var hans sérgrein.
Þar starfaði hann til ársins 1966
er hann tók við verslunarstjóra-
starfi hjá skóversluninni Rímu í
Austurstræti. Síðustu 15 starfs-
árin var hann vaktstjóri hjá
Skeljungi, þar til hann lét af
störfum sjötugur að aldri.
Útför Jón Þórs fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 8. sept-
ember 2017, og hefst athöfnin kl.
13.
Jón Þór kvæntist
11. júlí 1959 Helgu
Karólínu Magnús-
dóttur, f. 24. nóv-
ember 1936. Börn
þeirra eru: Guðrún,
f. 15. febrúar 1955,
gift Birni K. Magn-
ússyni, þau eiga
fjóra syni. Berglind,
f. 14. nóvember
1962, gift Kristni
Guðnasyni, þau
eiga þrjú börn. Þórey, f. 25.
ágúst 1968, gift Ásgeiri Ragn-
arssyni, þau eiga þrjú börn. Jón
Þór, f. 11. janúar 1970, kvæntur
Ég kveð þig með söknuði,
elsku pabbi. Ég hef ekki getað
alltaf verið til staðar þar sem ég
bý í Noregi.
Þú varst mikill bílaunnandi
og vildir alltaf vera á hreinum
og vel bónuðum bíl. Við höfðum
nú stundum orð á því að þú fær-
ir í gegnum lakkið, svo mikið
pússaðir þú bílinn.
Þú hjálpaðir mér, þegar ég
var 17 ára, að kaupa minn
fyrsta bíl og fluttum við hann
inn frá Þýskalandi.
Þetta var BMW og ég man
þegar þú varst að leggja mér
lífsreglunar um að ég yrði að
halda honum hreinum og fínum
því það væri tvennt ólíkt að aka
um á hreinum eða skítugum bíl.
Ég hef haft það að leiðarljósi.
Það var svo gaman þegar þið
mamma komuð í heimsókn til
Noregs og þú sast úti og horfðir
á náttúrufegurðina í kringum
húsið okkar. Þú elskaðir fjöll,
tré og vötn og dáðist að fegurð.
Þú málaðir mikið af myndum og
voru þær allar í þeim anda. Þú
lagðir líka mikið upp úr því að
vera stundvís og heiðarlegur.
Þakka þér fyrir öll árin okkar
og hjálpina í gegnum árin.
Hvíldu í friði, elsku pabbi.
Þinn einkasonur,
Jón Þór Jónsson.
Pabbi var mikill orkubolti.
Pabbi var mjög trúaður og
kenndu hann og mamma okkur
allar bænirnar, hann sat stund-
um yfir okkur og lét okkur fara
með þær til að athuga hvort við
kynnum þær ekki örugglega.
Hann var mjög stundvís maður.
Þegar við áttum að mæta ein-
hvers staðar þá vorum við mætt
fimm mínútum fyrr svo við
kæmum ekki of seint, svo biðum
við úti í bíl þangað til rétti tím-
inn var kominn. Hann lét aldrei
bíða eftir sér. Hann var mikið
snyrtimenni og var með allt á
hreinu. Hann þreif bílinn mörg-
um sinnum í viku. Hann var
verslunarstjóri í skóbúðinni
Rímu í mörg ár. Ég fékk að fara
með honum á laugardögum í
vinnuna, ég fékk að ryksuga og
merkja lagerinn, hljóp niður í
kjallara fyrir hann til að sækja
skópörin sem hann vantaði, svo
ég fékk ég að stimpla í kassann.
Frá níu ára aldri var ég með
honum alla páska, jól og allar
helgar. Hann kenndi okkur að
passa peningana okkar og lét
okkur leggja þá inn, og sagði að
það kæmi sá tími þegar við
þyrftum að nota þá, þegar við
yrðum eldri.
Við systkinin vorum aldrei í
skítugum skóm, hann sá um það
að pússa þá og þegar tengda-
synirnir komu í heimsókn þá
var það hans fyrsta verk að at-
huga hvort þeir væru ekki í
burstuðum skóm.
Við fórum mikið í ferðalög,
bæði hér heima og í útlöndum.
Við stunduðum skíði og fórum
þá í Bláfjöll. Þegar við tókum
sunnudagsrúntinn þá byrjuðum
við í ísbúðinni í Laugardal það-
an var rúnturinn tekinn vestur í
bæ á Ægisíðuna. Ég man hvað
ég var orðin þreytt á þessum
hring, einu sinni hentum við Jón
Þór bróðir rusli út um
gluggann, hann sá það og stopp-
aði út í kanti og lét okkur
hlaupa til baka og til taka það
upp, þannig var pabbi. Eftir það
hentum við aldrei rusli á götur
bæjarins. Pabbi dvaldi síðustu
fimm árin á hjúkrunarheimilinu
Mörk í Reykjavík. Við heimsótt-
um hann þar alla daga í fimm
ár. Ég vil þakka þér, elsku
pabbi, fyrir samfylgdina í gegn-
um árin. Hvíldu í friði. Þín dótt-
ir,
Þórey.
Ég vil minnast föður míns í
nokkrum orðum en minningarn-
ar eru ótæmandi og endalaust
fallegar. Ég hef þó farið yfir
þær fyrir hann undanfarið.
Pabbi bar mikla virðingu fyr-
ir móður sinni, Guðrúnu Jóns-
dóttur, og reyndist henni ein-
staklega vel. Ekki var alltaf úr
miklu að spila og oft þurfti að
velta fyrir sér hverri krónu.
Hann lærði fljótt að fara vel
með það sem aflaðist og meta
það.
Þegar ég var lítið stelpuskott
á Barónsborg þá sótti hann mig
í hverju hádegi og fór með mig
til móður sinnar niður á Lauga-
veg 49 þar sem hún tók við
pössun á nöfnu sinni þar til
vinnu lauk. Til ferðarinnar fékk
hann lánað hjól hjá vinnufélaga
sínum, setti stelpuna á stöngina
og hjólaði með hana á leiðar-
enda og svo aftur til baka í
vinnuna, já þannig var það í þá
tíð.
Pabbi og mamma eignuðust
sína fyrstu íbúð 1955, fengu
hana afhenta fokhelda og unnu
sjálf við að klára hana og gera
að heimili sínu. Þá fór pabbi yfir
á Sprautuverkstæði Garðars
eftir að vinnu í Skógerðinni lauk
og sprautaði bíla fram á nótt því
eiga varð fyrir framkvæmdum
og ekki skulda neinum neitt. Og
víxla? Nei, þá hefur hann aldrei
tekið.
Fyrsti bíll foreldranna var
VW-bjalla og þeim þótti afar
vænt um þann bíl, baksýnis-
spegilinn varð að vera hárrétt
stilltur og tveimur fingrum
strokið yfir hann áður en ekið
var af stað.
Helgarbíltúrarnir hófust þá
og var gjarnan ekið út fyrir
borgina í átt að t.d. Hellisheiði,
Þrengslum eða Garðskagavita
svo eitthvað sé nefnt, þá tók
mamma við stýrinu og pabbi
hljóp langar vegalengdir, svo
var bíllinn þrifinn og endað á ís-
hring sem var hans uppáhald
allt til hinstu stundar.
Pabbi var mikið snyrtimenni
og klæddist strax ungur maður
ávallt fínum jakkafötum og
skórnir voru alltaf stífburstaðir
og til fyrirmyndar. Okkur systk-
inunum var kennt að vera alltaf
snyrtileg og sömu reglur giltu
um skófatnaðinn. Hann bar
mikla virðingu fyrir því sem
hann eignaðist og fór vel með
eigur sínar. Okkur systkinunum
var t.d. kennt að ekki mætti
standa og vega salt á þröskuld-
unum, það ætti að stíga yfir þá
svo dæmi sé tekið en alltaf var
okkur leiðbeint á nærgætinn
hátt.
Hann var mikill fjölskyldu-
maður og naut samvista við
stórfjölskylduna. Hann var
söngmaður góður, mikill nátt-
úruunnandi, fjörmikill lækur og
birkihríslur voru í miklu uppá-
haldi. Farnar voru tjaldútilegur.
Þá var tekin rúta t.d. á Laug-
arvatn, tjaldið botnlaust, trésúl-
ur, og útilegur stóðu kannski í
tvær vikur og gerði þá gufubað-
ið gamla og góða sitt gagn, hit-
aði fjölskylduna upp fyrir nótt-
ina.
Ég þakka föður mínum elsku
hans og góðmennsku í garð fjöl-
skyldu okkar hjóna og bið hon-
um Guðs blessunar og langar að
enda á litlu versi sem hann
kenndi okkur í æsku og við höf-
um kennt börnum okkar og
mun fylgja okkur um alla fram-
tíð.
Heimsins þegar hjaðnar rós
og hjartað klökknar.
Jesús gefðu mér eilíft ljós
sem aldrei slökknar.
(Höf. óþekktur)
Þín dóttir,
Guðrún.
Við pabbi unnum nokkur ár
saman í skóbúðinni Rímu. Það
var góður skóli að vinna með
þér. Við fórum saman á morgn-
ana og var það mitt fyrsta verk
hvern morgun að gera fínt fyrir
daginn. Því þú vildir alltaf hafa
allt hreint og fínt í kringum þig.
Þú lagðir mikið upp úr því að ég
myndi leggja fyrir til að eiga
fyrir útborgun í minni fyrstu
íbúð. Pabbi var alltaf tilbúinn að
koma til að hjálpa okkur, það
var alveg sama hvað það var.
Þegar pabbi og mamma komu í
heimsókn þá dáðist hann að út-
sýninu því pabbi var mikill nátt-
úrunnandi. Pabbi var flinkur að
mála og málaði hann margar
myndir.
Elsku pabbi, takk fyrir að
vera alltaf til staðar fyrir okkur.
Ég á þér margt að þakka fyrir
alla góðvildina og öll þau góðu
ráð sem þú gafst okkur. Það var
alveg saman hvað bjátaði á – þú
hafðir svörin. Ég kveð þig með
söknuði. Hvíldu í friði, elsku
pabbi.
Þín dóttir,
Berglind.
Í dag er elskulegur tengda-
faðir minn Jón Þór kvaddur.
Hans verður sárt saknað enda
var hann einstakur öðlingur
sem bar mikla umhyggju fyrir
okkur öllum í fjölskyldunni.
Ætíð boðinn og búinn að að-
stoða ef á þurfti að halda og
hjálpsemi var honum í blóð bor-
in. Heilræðin sem hann gaf voru
ætið vel ígrunduð og eitt þeirra
„Stígðu hægt en ákveðið til
jarðar“ minnisstætt öllum í fjöl-
skyldunni, enda hans einkunn-
arorð.
Á yngri árum stundaði Jón
Þór mikið útivist og fjallaferðir
bæði að sumri og vetri. Hann
minntist oft ferða þar sem hann
hafði jafnvel komist í hann
krappan og gaf okkur feðgum
heilræði um hvernig útbúa
skyldi sig í slíkar ferðir. Sér-
staklega að hafa ætíð með sér
aukalega lifrarpylsu, sviðasultu
og blóðmör, þetta væru ómiss-
andi hitagjafar ef á þyrfti að
halda.
Jón Þór var náttúruunnandi
og drátthagur sem varð ef til
vill kveikjan að því að hann fór
að mála landslagsmyndir sem
margar prýða heimili þeirra
hjóna. Þau höfðu bæði yndi af
ferðalögum og ferðuðust mikið
bæði innanlands og utan.
Jón Þór var mjög handlaginn
og ótalin öll handtökin sem
hann á við framkvæmdir hjá
okkur hjónum. Ætíð mættur
fyrstur til aðstoðar ef á þurfti
að halda og sérstaklega var
hann laginn með pensilinn og
málningarrúlluna.
Snyrtimennska var Jóni Þór í
blóð borin og eitt af því sem bar
að varast var að mæta ekki í ób-
urstuðum skóm. Þá fékk maður
smá lexíu og þeim málum kippti
hann snarlega í liðinn. Fallegt
heimili þeirra hjóna ber einnig
vitni um snyrtimennsku og
smekkvísi.
Handlagni og sköpunargáfa
hans komu sér vel við störf hjá
Skóverksmiðjunni Þór þar sem
hann lauk námi í skó- og
hanskagerð. Hjá skóverslunni
Rímu var Jón Þór á heimavelli
og fagmennskan í fyrirrúmi
enda fáir með meiri þekkingu á
herraskóm en hann. Áralöng
reynsla hans af verslunarstörf-
um kom síðan að góðum notum
við störf hans hjá Skeljungi.
Ótal minningar um samveru-
stundir koma upp í hugann þeg-
ar kemur að kveðjustund. Við
vitum að Jóni Þór var hvíldin
kær eftir erfið veikindi síðustu
ár.
Hvíldu í friði, kæri tengda-
pabbi.
Björn K. Magnússon.
Elsku Jón Þór, það var alltaf
gott að koma til ykkar hjóna.
Þegar ég kynntist Þóreyju þá
gisti ég mikið hjá ykkur. Þegar
við Þórey ákváðum að gifta okk-
ur þá kom ég til þín og bað um
hönd hennar, og ég man alltaf
það sem þú sagðir við mig. Þú
færð hana Þóreyju mína ef þú
ert alveg viss, því þú getur ekki
skilað henni aftur.
Ég verð þér ævinlega þakk-
látur fyrir hana. Við fórum í
ferðalag saman og var ferðinni
heitið á Kirkjubæjarklaustur
þar sem þið gistuð með okkur.
Einnig fórum við með ykkur til
Kaupmannahafnar ásamt for-
eldrum mínum og áttum góðar
stundir. Þegar við keyptum hús-
ið okkar að Sæbóli þá varðstu
fyrstur til að hringja og bjóða
aðstoð við að mála. Ég vil þakka
þér fyrir alla hjálpina og góðu
stundirnar okkar í gegnum árin.
Farðu í friði, elsku Jón Þór.
Þinn tengdasonur,
Ásgeir Ragnarsson.
Það er með sárum söknuði
sem ég kveð afa minn, Jón Þór.
Hann var í mínum huga einstök
fyrirmynd ungs drengs og síðar
manns. Hann var góðhjartaður
og blíður, sterkur og ákveðinn,
listrænn, hjálpsamur og skiln-
ingsríkur en umfram allt
skemmtilegur. Það var alltaf
gaman að vera með honum. Ég
var svo heppinn þegar ég var
lítill að fá að vera með honum í
skóversluninni Rímu. Ég fékk
að vera aðstoðarmaður, slá inn í
kassann og taka við greiðslu.
Hlaupa á lagerinn í kjallaranum
þegar það vantaði stærri eða
minni númer. Ef ég var sér-
staklega heppinn gat ég fengið
að hlaupa á pósthúsið með póst-
kröfu eða til Gísla Ferdinands
skósmiðs. Þetta var skemmti-
legur tími og þar fékk ég, lík-
lega 6-7, ára að fylgjast með afa
mínum selja skó. Í Rímu kom
afi fram við alla eins og vini sem
hann hafði ekki séð lengi. Hann
tók öllum fagnandi og ég held
að fólki hafi þótt gott og gaman
að koma til hans.
Afi var sælkeri mikill en það
besta sem hann vissi var gott
sunnudagslæri með kartöflum,
sósu og öllu tilheyrandi. Svo
gott þótti honum lambalærið að
verðgildi allra hluta var mælt í
lambalærum. Ég held að ég hafi
örugglega verið eina barnið í
Árbæjarhverfinu sem notaðist
við þá mælieiningu til að átta
mig á því hvað hlutirnir kost-
uðu.
Afi var hins vegar ekki góður
eða mikill kokkur þrátt fyrir að
hann væri mikill matmaður og
sælkeri. Þennan tíma sem ég
fékk að vera með honum í búð-
inni var annað hvort hálfhrært
skyr eða volg pylsa í hádeg-
ismat. Það gerði það að verkum
að ég gat hvorki borðað pylsur
né skyr fyrr en um tvítugt.
Við þóttum mjög líkir og mér
fannst það mjög gaman þegar
fólk sagði að við værum ná-
kvæmlega eins. Vafalítið hefur
„Eyjabrúnin“ skipt þar sköpum.
Afi var íþróttamaður og vildi
gjarnan að við barnabörnin
stunduðum íþróttir okkur til
heilsubótar. Hann hvatti mann
áfram og lagði á það mikla
áherslu að það þýddi ekki að
gefast upp þótt hlutirnir tækj-
ust ekki í fyrstu atrennu. Hjá
honum lærði ég þrautseigju sem
hefur skipt máli í öllu því sem
ég hef tekið mér fyrir hendur í
lífinu.
Hann var sérstaklega mikill
sögumaður og hafði gaman af að
segja okkur barnabörnunum
sögur af sjálfum sér. Þær eru
sumar lygilegar, eins og þegar
hann lagði heila skipshöfn í sjó-
manni. En allar vöktu þær
drauma og þrá um að verða
sterkur og hraustur eins og afi.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að vera barnabarn Jóns
Þórs og fyrir allt það sem hann
gerði fyrir mig. Alla hjálpsem-
ina, allan tímann sem hann gaf
mér, allar sögurnar og öll góðu
ráðin sem ég hef tileinkað mér.
Það er erfitt að kveðja þig,
elsku afi, en við stígum þau
skref saman varlega en ákveðið.
Mig langar að ljúka þessum
fáu minningabrotum með tveim-
ur seinustu línunum úr kvæðinu
um rósina sem hann söng oft
hástöfum fyrir okkur bræðurna
og vafalítið fyrir alla aðra í fjöl-
skyldunni líka.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Þinn afastrákur,
Jón Gunnar Björnsson.
Elsku afi.
Okkur systkinin langar að
þakka þér fyrir að vera sá mað-
ur sem þú varst, sá maður sem
leiðbeindi okkur í gegnum lífið í
orðum og ljóðum, sem munu
ávallt fylgja okkur um ókomna
tíð.
Það fyrsta sem kemur í huga
okkar í minningu um þig, elsku
afi, eru ljóðin, hlátrasköllin, list-
in og breiða brosið þitt, þú hafð-
ir líka einstakt auga fyrir fal-
legum skóm og óspart hrósaðir
manni fyrir að vera vel skóaður.
Takk, afi, fyrir alla þá ástúð
sem þú gafst okkur, þú varst
ómetanlegur.
Heimsins þegar hjaðnar rós
og hjartað klökknar.
Jesús gefðu mér eilíft ljós
sem aldrei slökknar.
(Höf. ók.)
Þín þakklátu barnabörn,
Helga Lind, Hera Björk og
Kristinn Fannar.
Jón Þór Jónsson
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, afi og
langafi,
HALLDÓR GEIR HALLDÓRSSON
rafvirki,
áður Fossvogsbletti 2a, Reykjavík,
núna Öldugerði 11,
Hvolsvelli,
lést 30. ágúst á hjúkrunarheimilinu Lundi. Útförin fer fram í
Grensáskirkju mánudaginn 11. september klukkan 13.
Auður Fr. Halldórsdóttir Jens Sigurðsson
Halldór Geir Jensson Birgitta Rut Birgisdóttir
Sigurður Kristján Jensson Sigrún Elva Guðmundsdóttir
Rúnar Smári Jensson
Kristín Anna Thorlacius Jensdóttir
Auður Ebba Thorlacius Jensdóttir
og langafabörn
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
ÞÓRU ÞORLEIFSDÓTTUR,
Sóltúni 2, Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunar-
heimilisins Sóltúns fyrir einstaka umönnun
og samskipti.
Halldóra M. Helgadóttir Þorbergur Atlason
Hörður Óskar Helgason Sigrún Sigurðardóttir
og barnabörn
Ástkær sonur okkar, bróðir og frændi,
VETURLIÐI ARNAR GUNNARSSON,
Sundstræti 29, Ísafirði,
sem lést föstudaginn 25. ágúst, verður
jarðsunginn frá Ísafjarðarkirkju
laugardaginn 9. september klukkan 14.
Gunnar Veturliðason Valdís Friðriksdóttir
Anna Gunnarsdóttir
Friðrik Már Gunnarsson Anna Guðrún Auðunsdóttir
Guðmundur H. Gunnarsson
Bryndís Gunnarsdóttir
Gunnar Örn Gunnarsson Solveig Guðmundsdóttir
og systkinabörn