Feykir - 21.05.2015, Blaðsíða 6

6 19/2015
Áslaug er dóttir þeirra
Ásdísar Hermannsdóttur,
kennara í Árskóla, og Árna
VIÐTAL
Þóra Kristín Þórarinsdóttir
Ragnarssonar, sérfræðings hjá Byggðastofnun. Árni
er sonur Ragnars Pálssonar, fyrrverandi útibússtjóra í
Búnaðarbankanum, og er þar af leiðandi Dýllari. Áslaug
á tvo yngri bræður, Ragnar Pál sem býr í Reykjavík og
Björn Magnús sem býr á Hólaveginum á Króknum með
fjölskyldu sinni. Ásdís, Árni og börn bjuggu í Árósum
í Danmörku fyrstu árin en fluttu svo heim til Íslands
sumarið 1976. Eftir eitt ár í Vestmannaeyjum og tvö í
Reykjavík fluttu þau á Sauðárkrók haustið 1979. Eftir
grunnskólagöngu á Króknum fór Áslaug í Menntaskólann
á Akureyri og útskrifaðist þaðan. Nú eru að verða um 28
ár síðan hún yfirgaf Krókinn, en síðustu ár hefur hún
reynt að koma í heimsókn tvisvar á ári.
„Það er nú svo merkilegt, að enda þótt ég hafi bara
búið á Sauðárkróki í átta ár, þá er Krókurinn enn
minn heimabær. Mér finnst alveg hreint óskaplega
gott að koma heim og ég sakna bæjarins, fólksins míns
og landslagsins á hverjum einasta degi. Börnin mín
elska Sauðárkrók og álíta hann paradís á jörð – sem er
auðvitað alveg rétt!“
Áslaug nefnir marga kosti þess að búa á Sauðárkróki,
en að mörgu leyti fannst henni erfitt að vera krakki á
Krók, sérstaklega fyrstu árin, og leið best heima hjá sér
eða hjá ömmu Önnu Pálu á Víðigrundinni. „Þar mátti
ég vera nákvæmlega eins og ég var og ekkert vesen. Það
eru margir kostir við að búa í bæ, þar sem börn geta
farið ferða sinna og notið frelsis frá unga aldri – farið
sjálf í skóla og tómstundir og á milli húsa eða bara út í
náttúruna. Nándin í bæ eins og Sauðárkróki er svo mikil
Arkitektinn og Dýllarinn Áslaug S. Árnadóttir hefur búið í Árhúsum
undanfarin 25 ár og vinnur nú að því að stofna sitt eigið fyrirtæki þar sem
ber nafnið „Nebengesjæft“. Þar gefur hún teikningum sínum líf og notagildi
með því að koma þeim yfir á alls kyns varning.
Áslaug S. Árnadóttir frá Sauðárkróki
stofnar sitt eigið fyrirtæki í Danmörku
„Hlutir eiga að vera
fallegir og gleðja augað“
Áslaug S. Árnadóttir. MYNDIR: ÚR EINKASAFNI
og það er greiður aðgangur að fólki sem vill manni vel.
Það er auðvelt um vik og hægt að redda öllu á parti úr
degi – og ef það er ekki til í Kaupfélaginu er það til hjá
Bjarna. Eða er það öfugt?“
„Ég hef alltaf elskað fallega hluti“
Áslaug er búsett í Árósum á Jótlandi og hefur búið þar
síðan haustið 1992. Hún er gift Dananum Michael Sloth
og á með honum tvö börn; Sólbjörgu Áslaugardóttur
Sloth og Sven Magnús Áslaugarson Sloth. „Aumingja
börnin, en ég varð að leggja Áslaugarnafnið á þau!“
tekur Áslaug fram. Hún hóf nám í Arkitektaskólanum
í Árósum, en pabbi hennar fór í sama skóla, og því
segist hún kannski ekki hafa verið mjög hugmyndarík
í námsvali. En af hverju þessi skóli? „Arkitektanámið og
starfið sem arkitekt hefur marga kosti, þar sem námið
er frjálst og ekki mjög bóklegt en þeim mun meiri
sköpunargleði. Starfið sem arkitekt getur líka verið
skapandi og það er hægt að fara margar leiðir með
þessa menntun. Auk þess langaði mig alltaf aftur til
Danmerkur. Danmörk er yndislegt land og Danir gott
fólk sem kunna að láta sér og öðrum líða vel. Hér eru
að vísu engin fjöll og það rignir dálítið mikið meira en
heima á Íslandi, en aftur á móti eru líka margir dagar þar
sem er hægt að vera í sandölum og stuttermabol.“ Þegar
blaðamaður spyr hana hvernig hönnunaráhuginn hafi
kviknað segist Áslaug ekki getað svarað því. „Ég hef alltaf
elskað fallega hluti, alveg sama hvernig þeir hafa orðið
til. Hlutir eiga að vera fallegir og gleðja augað, bæði
umhverfið, hlutir sem við notum, fötin sem við förum í
og það sem við borðum. Eða í það minnsta fallega ljótir.“
Í Arkitektaskólanum sérhæfði Áslaug sig í skipulagi
– alveg eins og pabbi hennar. Að loknu námi vann hún í
15 ár hjá einkafyrirtækjum í Árósum þar sem hún vann
að margskonar skipulagsverkefnum: Aðalskipulagi,
deiliskipulagi, stefnumótun sveitarfélaga eða hönnun
á íbúðarsvæðum, miðbæjarumhverfi eða hafnar-
svæðum. „Þetta var mjög fjölbreytilegt og verkefnunum
fylgdu ferðir um alla Danmörku og fundir með alls
konar fólki. Stór hluti af þessum verkefnum fól líka í sér
grafíska hönnun á myndskreytingum, uppdráttum eða
uppsetningu ásamt ljósmyndun, og það hentaði mér
vel. En ég vann allt of mikið, flesta daga fram á kvöld
og oft um helgar. Eftir að ég eignaðist börn minnkaði
ég við mig vinnu, en gat ekki stýrt því og álagið var
oft á tíðum algjört rugl. Með tímanum fannst mér
skipulagsverkefnin verða of veruleikafirrt, of þung
tæknilega og of lítið skapandi, svo að lokum ákvað ég
að það væri lítið annað að gera en að stofna mitt eigið
fyrirtæki og er að mjaka því í gang.“
„Verðum að muna
að brosa og hlægja“
Fyrirtækið hennar Áslaugar heitir „Nebengesjæft“
sem þýðir eiginlega aukavinna upp á íslensku, en er
líka notað um eitthvað sem maður gerir af fúsum og
frjálsum vilja, eitthvað sem maður gengst upp í og finnst
skemmtilegt. Hún hefur orð á því að nafnið sé kannski
ekki sérstaklega hljómfagurt í íslenskum eyrum, en
hún notar líka Áslaugarnafnið á marga af þeim hlutum
sem hún gerir. „Ég hef alltaf teiknað dálítið og þeir eru
ófáir fundirnir sem ég hef lifað af með því að sitja og
teikna eitthvert rugl. Mér finnst skemmtilegt að teikna
allskonar fígúrur og bestu teikningarnar eru þær sem
sýna húmor. Á þessum síðustu og verstu tímum, þar
sem allt er að verða vitlaust út um allan heim og lífið
að verða svo flókið finnst mér að við verðum að muna
að brosa og hlægja. Nóg er alvaran. Í Nebengesjæft
er ég þess vegna að leika mér að því að nota þessar
teikningar mínar í eitthvað, og gefa þeim líf og notagildi
við að koma þeim yfir á alls kyns varning. Núna er ég
því að skapa eitthvað sem gleður augað – hér og nú og
ekki eftir 30 ár! Það geta verið eyrnalokkar og nælur,
keramikbollar, – bakkar og diskar – bæði á borð og/eða Áslaug og Michael ásamt Sólbjörgu og Sven.
Skartgripir eftir Áslaugu.