Feykir - 21.05.2015, Blaðsíða 9

19/2015 9
Sanngirni, réttlæti,
jafnrétti, kaupmáttur
og ríkisstjórn eru allt
þriggja atkvæða orð sem
við heyrum daglega á
ljósavakamiðlum landsins
eða lesum, hvort sem er á
hinu alfróða interneti eða
á prenti. Mér er hugleikið
um þessar mundir, eins og
örugglega flestum öðrum
ágætum Íslendingum,
verkföllin sem standa nú
sem hæst, fólksflótti frá
landinu og réttindabaráttur
af ýmsu tagi, hvort sem
þær snúast um að vera
hjálmlaus eða bara alveg
klæðalaus ofan mittis.
Nú er ég ekki talsmaður
neins málefnis í þessu
sambandi og hvorki
sérstaklega með eða á
móti en fæ stundum á
tilfinninguna að hamingjan
felist í því að vera
háskólamenntaður, í verkfalli,
ber að ofan, hjálmlaus eða
hjólandi um þilfar Norrænu á
leið til fyrirheitna landsins. Og
kannski er þetta hamingjan
fyrir einhverjum, sem er
þá gott og gilt. Auðvitað er
nauðsynlegt að berjast fyrir
bættum kjörum, bjóða löngu
útrunnum íhaldssömum
sjónarmiðum birginn og
elta ævintýraþrána með því
að kanna lönd því annars
myndum við að öllum
líkindum staðna.
Mér finnst þó nóg um þegar
svona vestræn heimatilbúin
vandamál eru farin að
taka öll völd. Hvernig getur
svona komið fyrir lítið sker
norður í ballarhafi sem er
stútfullt af auðlindum eins
og Ísland? Getur verið að við
séum kannski of upptekin
af borðinu á glasinu okkar
frekar en því innihaldi sem þó
í því er? Fyrir mína parta þá
viðurkenni ég fúslega að alltof
oft fell ég sjálfur í þá gryfju
að hugsa um það sem ég á
ekki í stað þess að einbeita
mér að því ríkidæmi sem ég
á, sem er ekkert lítið þó ég
segi sjálfur frá. Það mun að
vísu ekki koma mér á síður
Viðskiptablaðsins, Séð og
heyrt eða Smartlands en
kannski mun ég getað smitað
einhvern af brosi, hlátri eða
jafnvel gleði á lífsleiðinni ef ég
held fókusnum á réttum stað.
Einn góður drengur sagði
einu sinni við mig, „ég öfunda
engan, jah… nema kannski
sjálfan mig.“ Þetta finnst mér
gott að hafa í huga auk þess
að muna að glasið mitt er
alltaf hálffullt.
- - - - -
Um leið og ég þakka ykkur
lesturinn og þakka stórvini
mínum Rúnari Páli fyrir
áskorunina, vil ég skora á
fyrrverandi kollega minn
og cribbage-spilara, Hrund
Pétursdóttur, að glamra
nokkur vel valin orð á
lyklaborðið. Lifið heil.
Hjörvar Leósson, Laufkoti í Hjaltadal, skrifar
Ísland ekki bezt í heimi?
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN kristin@feykir.is
Að lokinni Hörpu!
Ekki kom með vor í varpa
vinaleg og brosmild Harpa,
það fór illa í þetta sinn.
En kannski mun hún fjarri fári
fögur birtast hér að ári
og færa öllum koss á kinn?
Já, ekki var Harpa hlýindaleg að þessu
sinni. Þann 8. maí var ég á ferð rétt fyrir
hádegi út í stað eins og sagt er á
Skagaströnd, þegar rak á sortaél. Ég sá út
undan mér í sjónhending hvar leik-
skólabörnin voru á ferð undir öruggri
stjórn starfsmanns og aðstæðurnar
kölluðu á eftirfarandi vísu:
Lítil birta í lofti er,
lítil gæði tíðin ber.
Lítil Birta labbar hér
með lítil börn á eftir sér!
Þar með ætti að liggja ljóst fyrir hvað
leikskólastarfsmaðurinn heitir.
Stundum þykir manni nóg um tækni-
bylgjuna sem virðist soga allt til sín og
gera alla í æ meiri mæli háða tökkum og
tólum:
Ekkert kerfi einfalt má
öllu lengur standa.
Tæknidraslið eykur á
allan lífsins vanda.
Oft finnst manni sem frjálshyggjuandinn
sé enn býsna ágengur þótt flestir ættu nú að
vera búnir að sjá – eftir hrun og hremming-
ar – að honum fylgir ekkert gott :
Stöðug markaðshyggju hót
herða á tökum skæðum.
Þar er mála rotin rót
rýr að öllum gæðum!

Þegar utanríkisráðherra dró með bréfi
sínu til baka aðildarumsókn Íslendinga
að ESB varð mér hugsað til hans og orti:
Stefna þjóðar þjónustunnar
þarf í öllu að vera skýr.
Stattu fast í fætur Gunnar,
farðu í engu úr þessum gír!

Jakob Guðmundsson bóndi á Árbakka
varð sjötugur 27. apríl síðastliðinn. Þar er
um að ræða litríkan náunga, sérstæðan
mann og sagnaglaðan. Mér varð hugsað
til hans þennan dag og orti:
Kominn á áttræðisaldur
er Árbakkabóndinn Kobbi.
Sá er ei svarakaldur,
sjaldan hann flíkar grobbi.
Eins er hann aldrei valdur
að því að hlynna að snobbi.
Höfðingi hundraðfaldur,
hreint enginn Æri-Tobbi!
Fengist við flest hann hefur
fórnar með vilja þjálum.
Sjaldan á verði sefur,
syndir í djúpum álum.
Alls staðar glöggur gefur
gætur að dagsins málum.
Síst er hann sagður refur,
sannur á metaskálum!
Kobbi á kosti marga,
kjaft sem er gulli betri.
Þó friðnum ei vilji farga,
fylgi þar skráðu letri,
rekur hann úlfa arga,
óðals frá fornu setri.
Svínbeygir svoddan varga,
svipaður mikla Pétri!
Jafnan á hræsni hrækir,
hreinskilni í engu svíkur.
Skyldur með réttu rækir,
ratar í eigin flíkur.
Lífsyndið síst hann sækir
suður til Reykjavíkur.
Kringum sig kjör ei flækir,
-Kobbi er engum líkur!

Læt ég þar með þessum pistli lokið og
þakka fyrir mig.
Rúnar Kristjánsson
FRÁ LESENDUM RÚNAR KRISTJÁNSSON SKRIFAR En ég var kannski smituð
löngu fyrr því að ein af mínum
sterkustu upplifunum í
Tónlistarskólanum er frá því
þegar við nemendurnir fórum
á tónleika í Safnahúsinu, sem
hýsti þá Tónlistarskólann.
Stór og dökkur maður með
dimma og fallega rödd var
að syngja og á milli atriða var
hann svo einlægur og fyndinn
að krakkinn ég fékk stjörnur
í augun og eftir þetta sagðist
ég alltaf ætla að giftast þessum
manni. Maðurinn hét Kristinn
Sigmundsson og hefur heillað
fleiri en mig með rödd sinni,
einstakri túlkun og virðingu
fyrir tónlistinni sem skín í gegn
um hvern tón. Svona var nú
Tónlistarskólinn og yndislega
fólkið þar örlagavaldur í mínu
lífi!
hljóðfæri og Eva kunni lagið á
mér. Hún sannfærði mig um að
ég hefði svo gott tóneyra að ég
væri beinlínis fædd til að leika
á básúnu. Sannfæringarkraftur
Evu var slíkur að ég skráði
mig í básúnunám hjá Sveini
Sigurbjörnssyni, þrátt fyrir
takmarkaðan áhuga (aumingja
Sveinn). Eyddi svo drjúgum
hluta unglingsáranna í að hreinsa
slef úr fagurgylltri básúnu á
skólahljómsveitaræfingum.
Seinna áttaði ég mig á því að
það hafði einmitt bara vantað
básúnu í skólahljómsveitina.
Að lokum gafst ég upp á
þeirri gylltu. Rauða, hringlaga
farið eftir básúnumunnstykkið
á efri vör ekki alveg að gera sig.
Píanóið hélt þó áfram að vera
hluti af tilverunni og árið 1998
lauk ég píanókennaranámi
frá píanókennaradeild Tón-
listarskólans í Reykjavík. Ég er
ekki frá því að Eva og Tónlistar-
skólinn á Sauðárkróki hafi átt
„pínulítinn“ þátt í því námsvali.
eins og Eiki Hilmis, Gubbi,
Tommi Helga, Maggi Helga,
Sverrir Björn og Sibbi, Frímann
Guðbrands, Helgi Braga,
Pétur Guðmunds, Kalli Jóns,
Óskar Páll og margir fleiri.
Við spiluðum við hin ýmsustu
tækifæri, innan og utan skólans,
sumar sem vetur, en hefðum
kosið fleiri gigg. Eitt sinn vorum
við fengin út á Faxatorg þegar
kveikt var á jólatrénu. Það var
svo mikið frostið að takkarnir
á blásturshljóðfærunum festust
og það glamraði í tönnum.
Minnir að við höfum þó klárað
prógrammið. Ferlinum lauk ég
á orgelinu og lærði hjá Rögga
Valbergs, oftast í kirkjunni. Það
var hrein unun að hlusta á hann
spila þar og setja allt í botn.