Feykir - 06.09.2012, Page 8

8 Feykir 33/2012
( ÁSKORENDAPENNINN ) berglindth@feykir.is
Á einhvern hátt verða
minningarnar frá
æskuárunum bjartari
og skemmtilegri með
tímanum. Hlutir sem voru
hundleiðinlegir í þátíð
birtast aftur í þroskaðri
hugskotum á annan hátt.
Um miðjan 10. áratug
síðustu aldar starfaði
ég sem blaðberi hjá
Feyki og sá til þess að
ákrifendur Túnahverfisins
fengju blöðin sín hvern
miðvikudag. Á þessum
árum hafði ritstjóri blaðsins,
Þórhallur Ásmundsson,
það fyrirkomulag að
blaðberar rukkuðu fyrir
áskrift blaðsins. Þriðja
hvern mánuð kom Þórhallur
með hefti á stærð við
ávísunarhefti með nöfnum
áskrifanda og upphæðina
sem átti að rukka. Í
stuttu máli fannst mér
hundleiðinlegt að ganga
um götur hverfisins og
rukka fólk fyrir áskriftina.
Ágætis þóknum fékkst þó
fyrir ómakið og nokkrar
minningar sem urðu
síðan skemmtilegar með
tímanum.
Eitt sinn kom ég að heimili
hjóna sem þá bjuggu í
Jöklatúni, fyrir stóð Dagbjört
Hermundsdóttir blaðberi DV
og var að rukka fyrir áskrift
blaðsins. Þegar borgunin
fyrir Dagblaðið hafði gengið
snurðulaust fyrir sig, kallar
húsbóndinn: „Næsti,“ þar
sem rukkarar blaðanna
höfðu raðað sér upp eins og
lömb á leið til slátrunar. Eftir
að ég hafði boðið góðan
dag (eins og foreldrar mínir
höfðu brýnt fyrir mér) og
borið fram erindi mitt spyrnir
húsbóndinn við hælum,
snýr sér við á staðnum og
kallar nafn eiginkonu sinnar.
Hún kom út og borgaði
áskriftina samviskusamlega,
en líklega hafa þessi hjón
ekki verið sammála um
blaðakaup heimilsins.
Dágóðan tíma af starfsferli
mínum hjá Feyki kostaði
áskrift nokkurra mánaða
2052 kr., fékk maður
oft að heyra glósur um
þessa nákvæmu upphæð,
-„hvað ertu að gera með
þennan túkall.“ En líklega
hefur íbúum hverfisins
þótt óþægilegt að skrifa
ávísun upp á slíka upphæð.
Með rukkun upp á þessa
upphæð gekk ég að húsi
í hverfinu og tók strax eftir
því að einhver mundi vera
heima því ryksuga suðaði
fyrir innan þvottahúsdyrnar.
Gekk ég rakleiðis að
þeirri hurð og bankaði.
Húsbóndinn kom til dyra,
varð hvumsa og hugsaði
sig aðeins um eftir að
hafa heyrt upphæðina.
Eftir nokkura umhugsum
rétti hann mér 2000
kr., og bað mig að bíða.
Ryksugan malaði í fullum
gangi meðan ég beið
við opna hurðina, tíminn
leið og ekkert bólaði á
áskrifandanum og biðum
við ryksugan lengi eftir
manninum sem aldrei kom.
Var þetta í eina skipti sem
veittur var afsláttur af ákrift
Feykis í blaðburðartíð minni.
- - - - -
Ragnar Frosti Frostason
tekur við keflinu, hann er
búsettur í Gautaborg.
Ágúst Ingi Ágústsson er brottfluttur Skagfirðingur
Rukka fyrir Feyki
Ferðasaga Kristrúnar Kristjánsdóttur
frá Melstað í Miðfirði
Með penna
í farteskinu X
Kristrún Kristjánsdóttir fór í
heimsreisu ásamt vinkonu sinni Lóu
Dís Másdóttur. Undanfarna mánuði
hefur hún deilt upplifun sinni af
ævintýrum þeirra á leiðinni austur
á bóginn. Ferðalagið hófst þann 15.
febrúar en nú eru þær komnar til
Sapa, í Norðvestur Víetnam.
- - - -
22. mars vöknuðum við dauðþreytt-
ar. Við keyptum útsaumað gleraugna-
hulstur frá konunum og
lögðum af stað. Þessi
ganga var rosalega
erfið svolítið mikið
upp og niður, upp og
niður. Við vorum samt
mjög heppnar með
veður allan tímann en
það var góður kaldur
vindur sem við nánast
tilbáðum þegar við
vorum sem þreyttastar
og sveittastar. Það var
ekki mikil sól og heldur
ekki rigning, bara falleg
þoka á kvöldin en frekar
bjart yfir á daginn. Það er ótrúlega
fallegt þegar þykk þokan læðist inn
á þessu svæði seinnipart dags. En
nóg um það, mér var enn svolítið illt
í ökklanum eftir að hafa dottið ofan í
ána fyrri daginn svo ég gat ekki labbað
hratt. Það endaði með því að þegar um
klukkustund var eftir ákvað Hví bara
að láta senda einhvern á mótorhjóli til
að ná í okkur. Þessi heimagisting sem
við enduðum í eftir það var eins og tíu
stjörnu hótel fyrir okkur. Við máttum
setja eins margar dýnur saman og við
vildum, þarna var sturta og klósett
og við gátum meira að segja keypt
okkur gos. Þetta var algjört himnaríki
eftir síðustu nætur. Við borðuðum
góðan mat og auðvitað drukkum við
hrísgrjónavín. Þessi
fjölskylda var mjög vön
að fá túrista og var með
gistipláss fyrir alveg 30
manns eða svo en það
var enginn nóttina sem
við sváfum, svo við
fengum allt loftið útaf
fyrir okkur.
23. mars var ökklinn
enn sár þannig að
við ákváðum að í
staðinn fyrir að labba
að láta skutla okkur á
mótorhjólum og vera
frekar aðeins lengur á „10 stjörnu
hótelinu“ því það var einhver svona
frelsisdagur. Fjölskyldan var að
baka mjög sérstakar kökur búnar
til úr hrísgrjónum og banana með
~
„Við lékum við krakkana
við eldinn og svo var
komin matur, þetta var
skemmtilegur leikur
leikinn með prjónum og
hnetu. Við borðuðum og
auðvitað var hellt í okkur
eins og fyrri daginn.
Þetta hrísgrjónavín var
samt eitthvað skrýtið...“
hnetum í miðjunni, vafið inn í
bananalauf og soðið. Þær brögðuðust
frekar illa og slepjulega en það
var samt gaman að fylgjast með.
Við fórum svo með mótorhjólum
seinnipartinn í heimagistingu sem
var í bambuskofum, mjög flott, og þar
vorum við í eiginlega bara sér herbergi
og allt, rosalega fínt. Fjölskyldan
sem bjó þarna samanstóð af ungum
foreldrum um þrítugt og þremur
litlum börnum, algjörar dúllur og
okkur fannst líka svo gaman hvað þau
voru ófeimin og forvitin. Við lékum
við krakkana við eldinn og svo var
komin matur, þetta var skemmtilegur
leikur leikinn með prjónum og
hnetu. Við borðuðum og auðvitað
var hellt í okkur eins og fyrri daginn.
Þetta hrísgrjónavín var samt eitthvað
skrýtið og við fengum rosalega í
magann af því.
24. mars vöknuðum við svo til að
labba auðvelda göngu til sömu heima-
gistingu (10 stjörnu hótelið) og daginn
áður. Við borðuðum, lékum við
ótrúlega sætan hvolp sem var þarna,
gáfum honum nafnið Stubbur. Svo var
sama rútínan; matur, hrísgrjónavín
og reyndar fórum við svo á karókí
bar í bænum sem var í raun bara lítið
herbergi sem var opnað fyrir okkur. Þar
sungum við heillengi með Hví og Sam,
dönsuðum og tjúttuðum og svo heim
að sofa. Höltruðum svo heim glaðar í
bragði.
Kristrún Kristjánsdóttir
skrifar