Þórr - 01.12.1910, Síða 4

í skriftastólnum.
Eflir Albert Benoit.
Lauspýtt.
í sankti Merandó kirkjunni féll hinn rauði ljós-
bjarmi af lampanum á mann einn er kraup í skrifta-
stólnum. Hann var í múrarafötum og á fótum sér
hafði hann klossa og alt útlit hans benti á að hann
væri siðsamur erviðismaður, sem einungis af vana
kæmi í skriftastólinn til að játa smásyndir sínar.
Presturinn, sem viðstaddur var til að hlusta á synda-
játning bans, beið einungis þess, að heyra hvað það
væri sem liann átti að fyrirgefa honum.
»Faðir«, sagði hinn krjúpandi maður, »ef eg hér
í skriftastólnum segi eigi alt sem mér ber, þá fyrir-
gefið mér; það eru 25 ár síðan að eg síðast gerði synda-
játning mina. í kirkju hef eg eigi komið síðan eg
bjó út á landsbygðinni. Þér vitið hvernig menn lifa
hér í París og hefi sannarlega eigi verið með hinum
bestu; en eg hugsaði: Guð er góður og hann veit
hvernig við höfum það og hann dæmir eigi strang-
lega. En nú hvílir það á samvizku minni, sem eg
eigi megna að bera einn, og því verð eg að gera
játning mína fyrir yður«. —
»Játaðu yfxrsjón þína, son minn, því mikil er
guðs iniskunsemk, sagði presturinn vingjarnlega.